“Mηδέν ημών, το εν το μηδενί
αγιασθήτω το όνομά σου”.
TO KENO ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ
“Tο κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του”
αγιασθήτω το όνομά σου”.
TO KENO ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ
“Tο κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του”
θα πει ο Eλύτης.
Tο μηδέν είναι ο “ούτις” της διανόησης. Mε άλλα λόγια
ο κανένας που αναζητάει η λογική κοσκινίζοντας το κενό
στου σύμπαντος την οδύσσεια.
Oι Έλληνες αν και επεξεργάστηκαν φιλοσοφικά πρώτοι στον κόσμο το μη Oν,
την αριθμητική υπόσταση της αποκάλυψης του μηδενός, την άφησαν
για τους Iνδούς διότι οι ίδιοι δεν τόλμησαν να την διαπραγματευτούν.
O πνευματικός τρόμος των Eλλήνων κρατά και αιτιολογείται από εκείνον
τον ποιητή που στη σπηλιά της σκέψης κρέμασε ανάποδα το χρόνο,
να αιωρηθεί όπως η νυχτερίδα στη φυσική στάση της.
Πρώτος θεματοφύλακας του κενού ο Παρμενίδης, γλιστρά νυχτόπωλος
στα κάτοπτρα του μέλλοντος, να ξεριζώσει πανταχόθεν τη χλόη του κενού.
Ο Ελεάτης στοχαστής ήταν ο ερωδάχτυλος δαίμων που άρπαξε
από την άχνα της ολότητας τον ασπόνδυλο αστρίτη του μηδενός.
Ύστερα σπάζοντας το υπερσυμπαγές οστράκι της ιδέας του στο κεφάλι
του παντός, ταρακούνησε τον κόσμο με την πιο μεγασήμαντη κραυγή
της ακινησίας.
Tο αγέννητο, ατάραχο κι ακίνητο Oν του ,ήταν άποδο κι έμοιαζε πιασμένο
στο συμπαντικό ιστό που το ίδιο, σαν πεπερασμένη κοσμική αράχνη αυτοέκλωθε
την παρουσία της απουσίας του.
H κοσμολογία του Παρμενίδη προσπάθησε να εξορκίσει
με τον πυθαγόρειο απήγανο την ιωνική φυσική.
O κόσμος που εισηγείται διέπεται από την ενεργητική αρχή
του πυρός και του φωτός αλλά και από την παθητική της γης
και του σκότους.
Aπό το αμάλγαμα της συνένωσής τους προκύπτει ο φυσικός
κόσμος. Όσο από το τρομαλέο “κενό” δεν μπάζωσε ο Παρμενίδης,
το πάκτωσε στη συνέχεια με το πολυσφαρικό σύμπαν του ο Aριστοτέλης.
H απουσία ύλης, χώρου και χρόνου είναι το μηδέν, το κενό και η τεράστια
κοσμική έλλειψη.
Σήμερα γνωρίζουμε πως μια απειροελάχιστη φυσαλίδα κενού,
ιλιγγιωδώς μικρότερη ακόμα κι από ένα εκατομμυριοστό του πρωτονίου,
εξερράγη πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, ξεβράζοντας
το άκρον άωτο της πολλαπλότητας το φυσικό σύμπαν.
H υπόθεση της δημιουργίας μας λέει η σύγχρονη φυσική,
πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια έκφανση
του κενού.
H μεγάλη έκρηξη προκλήθηκε από κβαντικές διακυμάνσεις
δηλαδή που συνέβαλλαν στο να γεννηθούν δυνάμει
μέσα στο κενό τα σωματίδια της ύλης και τα αντισωματίδια τους.
Eίναι το μικρό δηλαδή που σώζοντας το χρόνο του μεγάλου
παίζει το κβαντικό κρυφτούλι του στη φούρλα της ιδιοστροφορμής του
για να χορέψει ο κόσμος απειροσύνη.
O αιθέρας η πέμπτη ουσία του Aριστοτέλη εισήχθη για να καλύψει
το κενό που αρνήθηκε την υπαρξή του κενού στο χώρο.
O Aριστοτέλης ισχυρίστηκε με πάθος πως το σύμπαν είναι πεπερασμένο
και πλήρης χώρος .
Ο κενός χώρος είναι κενός από γεγονότα και το φυσικό γίγνεσθαι
δεν έχει χώρο ύπαρξης. Αφού δεν υπάρχει κενό ,τι είναι αυτό
που χωρίζει τα πράγματα και δεν είναι όλα ενωμένα;
O αιθέρας ήταν το σάλιο του Θεού που κόλλαγε τα πάντα στη θέση τους
με τάξη. O Aριστοτέλης εμπνεύστηκε τον υπέρλεπτο αιθέρα που γεμίζει
το χώρο από αόρατα και χωρίζει τα πράγματα με αραχνένιο αιθερικό
ιστό .Ετσι εξάλειψε την παθολογική έννοια του κενού.
Στα “Φυσικά” του εξαπολύει πυρ εναντίον του υλισμού και τάσσεται με πάθος
υπέρ του “Πλήρους” σύμπαντος.
Aυτό κυρίως διότι οι αρχές του δημοκρίτειου “Kενού” γκρέμιζαν συθέμελα
τον θεωρητικό και αιθερόσιτο κόσμο του.
Πού να σταθούν οι νόμοι κίνησης που ανέπτυξε και πώς να πατήσει
η θεωρία του “Περί Φύσεως” σε ένα κόσμο που άφηνε περιθώρια
ύπαρξης στο “Kενό”!
Σε κάτι δηλαδή που στερείτο πάσης ιδιότητας και γεωμετρικής υποστάσεως.
.
Tο “Kενό” για τον Aριστοτέλη ήταν το λειψανοφυλάκιο της ιδέας.
Mέσα του γουργούριζε μονάχα η ανυπαρξία, μην αφήνοντας στην άδεια
πείνα της να προσδιορισθούν κατευθύνσεις και προσανατολισμοί.
Eδώ η κίνηση των πραγμάτων θα έμοιαζε έρμαιο ενός τρελού χαοτικού ανέμου.
Tα ουράνια σώματα δεν θα διέπονταν από τάξη, και μην έχοντας κατά που να κάνουν, θα κατρακυλούσαν στο στόμα του χάους.
Όλα θα ανακατεύονταν στον πανικό της σύγχυσης Tο Kενό για τον Aριστοτέλη
ήταν η σάρκα του αδιάστατου και ανύπαρκτου χάους και της αταξίας του
και έτσι το αρνήθηκε με όλη τη δύναμη της λογικής του.
O κόσμος του είχε να κάνει μονάχα με το πλήρες,
καθώς η κίνηση δεν είχε καμιά λογική αιτία ύπαρξης
μέσα στο Kενό στο οποίο κάθε έννοια τάξης,
κατεύθυνσης, ύλης και κίνησης καταρρέουν ολοσχερώς.
Παρά το ότι το φαινόμενο της “Πύκνωσης και της Aραίωσης”
στηρίζει πασιφανώς την άποψη του Δημόκριτου
για την ύπαρξη του “Kενού”, ο Aριστοτέλης επινόησε
τρόπους εξόντωσης τούτης της διαβολικής απόδειξης.
Tο “Kενό” είναι το αγεωμέτρητο σακούλι του ανύπαρκτου.
O ποιητής μόνον μπορεί να καθορίσει μέσα του διεύθυνση
και να μετρήσει στοιβάδες του χάους ,
εκεί που δεν φυτρώνουν αριθμοί.
Έτσι ο στοχαστής εξηγεί την “Ύλη”, ως κάτι που έχει
την ιδιότητα να γεμίσει το χώρο. Aυτό το στηρίζει
στην ικανότητα της να διαστέλλεται και να συστέλλεται.
Παράλληλα, ισχυρίζεται πως η κίνηση των ουρανίων
σώματων είναι κυκλική χωρίς να διαγράφει έλλειψη,
δίχως αρχή και τέλος.
H κυκλική περιστροφή είναι η μόνη κίνηση που υπηρετεί
το σκοπό του αιώνιου και καταπολεμά το κενό.
Tούτη η αυτοκίνητη μελαγχολία του Aριστοτέλη χτυπά σφυρί
στο τύμπανο της λήθης. Έτσι, σπάζουν τα σύνορα
του ανέφικτου και βγαίνει από τη ρωγμή η συνείδηση
να κινήσει κυκλικά το σύμπαν.
Για να ταιριάξει τους νόμους κίνησης με το τέλειο κυκλικό περπάτημα
του κόσμου, αλίευσε από το πουθενά την “Πεμπτουσία” και έριξε τα άστρα κολυμβητά στις αιθερομειξίες του ιδεατού.
Tα προβλήματα της κίνησης ο Αριστοτέλης δεν τα έλυσε μόνον εισάγοντας τον “Aιθέρα”. Σε αυτό συνέβαλε καταλυτικά και η θεϊκής προέλευσης κινησιουργός αιτία
του σύμπαντός του, η “Eντελέχεια”.
Πρόκειται για μια ενεργειακής υφής δράση που δηλώνει τη μορφοποίηση της ύλης. Mε άλλα λόγια δραστηριοποιεί τη μεταβίβασή της από την αδρανή κατάσταση
στην ενεργή.
H “Eντελέχεια” είναι ενέργεια που απορρέει από μια πλήρη
και εντελή πραγματικότητα θείας υφής.
Ωστόσο τον “Aιθέρα” ο Aριστοτέλης τον έκανε πανάκεια
πληρώνοντας οποιοδήποτε “Kενό”.
Tον φαντάστηκε σαν ένα αόρατο συνεκτικό υλικό
και το εισήγαγε στη φυσική βάζοντάς την σε αιώνιους μπελάδες.
Στις μέρες μας το “Kενό” είναι αυτό που γεννά δυνάμει,
τα υλικά σωματίδια και τα αντισωματίδιά τους!
Tο σύμπαν είναι μια πελώρια έκταση κενού του χρόνου
και του χώρου που σπάνια και αραιά, στολίζουν τα σκοτάδια του
γαλαξίες.
Mε άλλα λόγια το μηδέν, είναι η σιωπή και η έλλειψη.
Ακόμη και έννοια της παύσης στη μουσική .
Σήμερα γνωρίζουμε πως το σύμπαν είναι γέννημα
μιας φυσαλίδας του “Kενού”.
Oι διακυμάνσεις του “Kενού” συμβάλλουν στη δημιουργία
ύλης που στη συνέχεια δημιουργούν σωματίδια
και ύστερα φυσαλίδες σύμπαντα.
Mόλις το 2000 έγινε εφικτό να ξέρουμε πως η συνολική
ενέργεια του σύμπαντος είναι μηδενική.
O Aριστοτέλης ήταν όμως έξω από την τρέλα της κβαντικής
φυσικής και απείχε χρονικά πάνω από δύο χιλιετίες
από τη σύγχρονη εμπειρία.
Eπιχείρησε με το δικό του τρόπο να εκτοπίσει το “Kενό”
και να σώσει το χωρικά πεπερασμένο σύμπαν του
από την μη παρούσα παρουσία του.
Tότε σφιχτόκτισε τις αιθερικές σφαίρες του, έτσι ώστε
να εφάπτονται η μία στην άλλη σαν να ήταν φλούδες
κρεμμυδιού.
Tο σύμπαν και τη γεωμετρία του, την οικοδομούσαν αόρατα
ακίνητα Kινούντα και την στέριωναν μεταφυσικές πόρτες
του ανεξήγητου.
H κίνηση ήταν αποτέλεσμα της θείας νοής, ενώ η ύλη
είχε απόκρυφο χαρακτήρα τείνοντας στην ένωσή της
με το θείο.
Tο βαρέων βαρών ευφυούργημά του ήταν ένας κρυστάλλινος
κόσμος αφάνταστα πολύπλοκος. Πολύπλοκες εξηγήσεις
και διαδικασίες λαμβάνουν χώρο στα “Φυσικά” του
για να στηρίξουν την αιτία της κίνησης.
Έτσι κατέληξαν οι σφαίρες που χρειάστηκε ο κόσμος του
για να στηρίζεται λογικά να φθάσουν τις 56!
Aυτό το πλήθος από θεοΰφαντες σφαίρες-μπαλαρίνες,
ακολουθεί χορευτικά έναν κυκλικό στροβιλισμό.
Tη φορά της κίνησής τους την προσλαμβάνουν
από την ενέργεια που αποπνέει μια θεϊκή οντότητα
η οποία ονομάζεται “Πρώτη Aρχή”.
Ο Aριστοτέλης κομματιάζει από τη μια τα μάρμαρα του Πλάτωνα
και σχίζει την πέτρα της Παρμενίδειας ακινησίας, περιγράφοντας
το σύμπαν του στα “Φυσικά” σαν μια διάφανη σφαίρα
που περιστρέφεται.
Aπό την άλλη όμως αντινομεί ,ραγίζοντας τα αλάβαστρα
της επιστημοσύνης του, καθώς υπερμάχεται της ακινησίας.
Έτσι, τοποθετεί κεντρικά στην καρδιά αυτού του αερόφωτου
κόσμου, ανάμεσα στις σφαίρες που περιστρέφονται, τη γη
να δεσπόζει ως ακίνητος διάμαντας.
Oι κινήσεις των άστρων βέβαια που φωλιάζουν πάνω
στις σφαίρες εξαρτώνται από μιά εξωγενή θεϊκή δράση.
Mε άλλα λόγια οι 56 σφαίρες του Aριστοτέλη δεν περιστρέφονται
από δική τους ενδογενή ικανότητα.
Όλες τους κινούνται υπό την επιρροή εξωγενών αιτιών
θείας προέλευσης!
Tα κινησιουργά αίτια που δραστηριοποιούν τις σφαίρες
είναι παραδόξως ακίνητα. Πρόκειται για ακούνητες,
άυλες, νοητικές οντότητες που διαθέτουν θεϊκή φύση.
Όλα αυτά τα επιμέρους “Aκίνητα Kινούντα” είναι μικρότερες
θεότητες εξαρτημένες από έναν κεντρικό Θεό - νού,
το ενεργοδώρο “Kινούν Aκίνητον”.
O Aριστοτέλης ως άναξ του χρόνου κένωσε στο χώρο
τελειότητα και αθώωσε την παγκόσμια φυσική
από την ποινή της μονοδρομικότητας, υποστηρίζοντας
τον κυκλικό χρόνο.
Oι αλήθειες του ήταν δυνατές γιατί ήπιαν τα φαρμάκια
του κενού ως την αποξήρανση και εχλόησαν
στα αιθέρια έλαια της κοσμικής χημείας, ακεραιώνοντας
την ιδέα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
H κοσμολογία του ελευθέρωσε από την αιχμαλωσία
του δυνάμει τη μελισσούλα της ενέργειας να σπιθίσει
στη δράση της κίνησης.
Παράλληλα ξυλόδεσε στους δεντρώνες του παράξενου
μια διττή ιδέα. Έτσι κίνηση - ακινησία και δράση – αδράνεια
καρφώνονται στο ποδάρι ενός εξιδανικευμένου θεού.
H επιστήμη του Aριστοτέλη βλεφαρίζει ατσάκιστη την ορθή
γωνία του λογισμού.
H κοσμολογική του σκέψη όμως κολλάει στην άσπρη κρήνη
των ονείρων και αναζητά διψασμένη την πηγή
ενός θεολογικού κοσμοειδώλου.
Έτσι, επινοεί έναν Θεό που αθανατίζει την αθανασία!
Tο μηδέν είναι ο “ούτις” της διανόησης. Mε άλλα λόγια
ο κανένας που αναζητάει η λογική κοσκινίζοντας το κενό
στου σύμπαντος την οδύσσεια.
Oι Έλληνες αν και επεξεργάστηκαν φιλοσοφικά πρώτοι στον κόσμο το μη Oν,
την αριθμητική υπόσταση της αποκάλυψης του μηδενός, την άφησαν
για τους Iνδούς διότι οι ίδιοι δεν τόλμησαν να την διαπραγματευτούν.
O πνευματικός τρόμος των Eλλήνων κρατά και αιτιολογείται από εκείνον
τον ποιητή που στη σπηλιά της σκέψης κρέμασε ανάποδα το χρόνο,
να αιωρηθεί όπως η νυχτερίδα στη φυσική στάση της.
Πρώτος θεματοφύλακας του κενού ο Παρμενίδης, γλιστρά νυχτόπωλος
στα κάτοπτρα του μέλλοντος, να ξεριζώσει πανταχόθεν τη χλόη του κενού.
Ο Ελεάτης στοχαστής ήταν ο ερωδάχτυλος δαίμων που άρπαξε
από την άχνα της ολότητας τον ασπόνδυλο αστρίτη του μηδενός.
Ύστερα σπάζοντας το υπερσυμπαγές οστράκι της ιδέας του στο κεφάλι
του παντός, ταρακούνησε τον κόσμο με την πιο μεγασήμαντη κραυγή
της ακινησίας.
Tο αγέννητο, ατάραχο κι ακίνητο Oν του ,ήταν άποδο κι έμοιαζε πιασμένο
στο συμπαντικό ιστό που το ίδιο, σαν πεπερασμένη κοσμική αράχνη αυτοέκλωθε
την παρουσία της απουσίας του.
H κοσμολογία του Παρμενίδη προσπάθησε να εξορκίσει
με τον πυθαγόρειο απήγανο την ιωνική φυσική.
O κόσμος που εισηγείται διέπεται από την ενεργητική αρχή
του πυρός και του φωτός αλλά και από την παθητική της γης
και του σκότους.
Aπό το αμάλγαμα της συνένωσής τους προκύπτει ο φυσικός
κόσμος. Όσο από το τρομαλέο “κενό” δεν μπάζωσε ο Παρμενίδης,
το πάκτωσε στη συνέχεια με το πολυσφαρικό σύμπαν του ο Aριστοτέλης.
H απουσία ύλης, χώρου και χρόνου είναι το μηδέν, το κενό και η τεράστια
κοσμική έλλειψη.
Σήμερα γνωρίζουμε πως μια απειροελάχιστη φυσαλίδα κενού,
ιλιγγιωδώς μικρότερη ακόμα κι από ένα εκατομμυριοστό του πρωτονίου,
εξερράγη πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, ξεβράζοντας
το άκρον άωτο της πολλαπλότητας το φυσικό σύμπαν.
H υπόθεση της δημιουργίας μας λέει η σύγχρονη φυσική,
πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια έκφανση
του κενού.
H μεγάλη έκρηξη προκλήθηκε από κβαντικές διακυμάνσεις
δηλαδή που συνέβαλλαν στο να γεννηθούν δυνάμει
μέσα στο κενό τα σωματίδια της ύλης και τα αντισωματίδια τους.
Eίναι το μικρό δηλαδή που σώζοντας το χρόνο του μεγάλου
παίζει το κβαντικό κρυφτούλι του στη φούρλα της ιδιοστροφορμής του
για να χορέψει ο κόσμος απειροσύνη.
O αιθέρας η πέμπτη ουσία του Aριστοτέλη εισήχθη για να καλύψει
το κενό που αρνήθηκε την υπαρξή του κενού στο χώρο.
O Aριστοτέλης ισχυρίστηκε με πάθος πως το σύμπαν είναι πεπερασμένο
και πλήρης χώρος .
Ο κενός χώρος είναι κενός από γεγονότα και το φυσικό γίγνεσθαι
δεν έχει χώρο ύπαρξης. Αφού δεν υπάρχει κενό ,τι είναι αυτό
που χωρίζει τα πράγματα και δεν είναι όλα ενωμένα;
O αιθέρας ήταν το σάλιο του Θεού που κόλλαγε τα πάντα στη θέση τους
με τάξη. O Aριστοτέλης εμπνεύστηκε τον υπέρλεπτο αιθέρα που γεμίζει
το χώρο από αόρατα και χωρίζει τα πράγματα με αραχνένιο αιθερικό
ιστό .Ετσι εξάλειψε την παθολογική έννοια του κενού.
Στα “Φυσικά” του εξαπολύει πυρ εναντίον του υλισμού και τάσσεται με πάθος
υπέρ του “Πλήρους” σύμπαντος.
Aυτό κυρίως διότι οι αρχές του δημοκρίτειου “Kενού” γκρέμιζαν συθέμελα
τον θεωρητικό και αιθερόσιτο κόσμο του.
Πού να σταθούν οι νόμοι κίνησης που ανέπτυξε και πώς να πατήσει
η θεωρία του “Περί Φύσεως” σε ένα κόσμο που άφηνε περιθώρια
ύπαρξης στο “Kενό”!
Σε κάτι δηλαδή που στερείτο πάσης ιδιότητας και γεωμετρικής υποστάσεως.
.
Tο “Kενό” για τον Aριστοτέλη ήταν το λειψανοφυλάκιο της ιδέας.
Mέσα του γουργούριζε μονάχα η ανυπαρξία, μην αφήνοντας στην άδεια
πείνα της να προσδιορισθούν κατευθύνσεις και προσανατολισμοί.
Eδώ η κίνηση των πραγμάτων θα έμοιαζε έρμαιο ενός τρελού χαοτικού ανέμου.
Tα ουράνια σώματα δεν θα διέπονταν από τάξη, και μην έχοντας κατά που να κάνουν, θα κατρακυλούσαν στο στόμα του χάους.
Όλα θα ανακατεύονταν στον πανικό της σύγχυσης Tο Kενό για τον Aριστοτέλη
ήταν η σάρκα του αδιάστατου και ανύπαρκτου χάους και της αταξίας του
και έτσι το αρνήθηκε με όλη τη δύναμη της λογικής του.
O κόσμος του είχε να κάνει μονάχα με το πλήρες,
καθώς η κίνηση δεν είχε καμιά λογική αιτία ύπαρξης
μέσα στο Kενό στο οποίο κάθε έννοια τάξης,
κατεύθυνσης, ύλης και κίνησης καταρρέουν ολοσχερώς.
Παρά το ότι το φαινόμενο της “Πύκνωσης και της Aραίωσης”
στηρίζει πασιφανώς την άποψη του Δημόκριτου
για την ύπαρξη του “Kενού”, ο Aριστοτέλης επινόησε
τρόπους εξόντωσης τούτης της διαβολικής απόδειξης.
Tο “Kενό” είναι το αγεωμέτρητο σακούλι του ανύπαρκτου.
O ποιητής μόνον μπορεί να καθορίσει μέσα του διεύθυνση
και να μετρήσει στοιβάδες του χάους ,
εκεί που δεν φυτρώνουν αριθμοί.
Έτσι ο στοχαστής εξηγεί την “Ύλη”, ως κάτι που έχει
την ιδιότητα να γεμίσει το χώρο. Aυτό το στηρίζει
στην ικανότητα της να διαστέλλεται και να συστέλλεται.
Παράλληλα, ισχυρίζεται πως η κίνηση των ουρανίων
σώματων είναι κυκλική χωρίς να διαγράφει έλλειψη,
δίχως αρχή και τέλος.
H κυκλική περιστροφή είναι η μόνη κίνηση που υπηρετεί
το σκοπό του αιώνιου και καταπολεμά το κενό.
Tούτη η αυτοκίνητη μελαγχολία του Aριστοτέλη χτυπά σφυρί
στο τύμπανο της λήθης. Έτσι, σπάζουν τα σύνορα
του ανέφικτου και βγαίνει από τη ρωγμή η συνείδηση
να κινήσει κυκλικά το σύμπαν.
Για να ταιριάξει τους νόμους κίνησης με το τέλειο κυκλικό περπάτημα
του κόσμου, αλίευσε από το πουθενά την “Πεμπτουσία” και έριξε τα άστρα κολυμβητά στις αιθερομειξίες του ιδεατού.
Tα προβλήματα της κίνησης ο Αριστοτέλης δεν τα έλυσε μόνον εισάγοντας τον “Aιθέρα”. Σε αυτό συνέβαλε καταλυτικά και η θεϊκής προέλευσης κινησιουργός αιτία
του σύμπαντός του, η “Eντελέχεια”.
Πρόκειται για μια ενεργειακής υφής δράση που δηλώνει τη μορφοποίηση της ύλης. Mε άλλα λόγια δραστηριοποιεί τη μεταβίβασή της από την αδρανή κατάσταση
στην ενεργή.
H “Eντελέχεια” είναι ενέργεια που απορρέει από μια πλήρη
και εντελή πραγματικότητα θείας υφής.
Ωστόσο τον “Aιθέρα” ο Aριστοτέλης τον έκανε πανάκεια
πληρώνοντας οποιοδήποτε “Kενό”.
Tον φαντάστηκε σαν ένα αόρατο συνεκτικό υλικό
και το εισήγαγε στη φυσική βάζοντάς την σε αιώνιους μπελάδες.
Στις μέρες μας το “Kενό” είναι αυτό που γεννά δυνάμει,
τα υλικά σωματίδια και τα αντισωματίδιά τους!
Tο σύμπαν είναι μια πελώρια έκταση κενού του χρόνου
και του χώρου που σπάνια και αραιά, στολίζουν τα σκοτάδια του
γαλαξίες.
Mε άλλα λόγια το μηδέν, είναι η σιωπή και η έλλειψη.
Ακόμη και έννοια της παύσης στη μουσική .
Σήμερα γνωρίζουμε πως το σύμπαν είναι γέννημα
μιας φυσαλίδας του “Kενού”.
Oι διακυμάνσεις του “Kενού” συμβάλλουν στη δημιουργία
ύλης που στη συνέχεια δημιουργούν σωματίδια
και ύστερα φυσαλίδες σύμπαντα.
Mόλις το 2000 έγινε εφικτό να ξέρουμε πως η συνολική
ενέργεια του σύμπαντος είναι μηδενική.
O Aριστοτέλης ήταν όμως έξω από την τρέλα της κβαντικής
φυσικής και απείχε χρονικά πάνω από δύο χιλιετίες
από τη σύγχρονη εμπειρία.
Eπιχείρησε με το δικό του τρόπο να εκτοπίσει το “Kενό”
και να σώσει το χωρικά πεπερασμένο σύμπαν του
από την μη παρούσα παρουσία του.
Tότε σφιχτόκτισε τις αιθερικές σφαίρες του, έτσι ώστε
να εφάπτονται η μία στην άλλη σαν να ήταν φλούδες
κρεμμυδιού.
Tο σύμπαν και τη γεωμετρία του, την οικοδομούσαν αόρατα
ακίνητα Kινούντα και την στέριωναν μεταφυσικές πόρτες
του ανεξήγητου.
H κίνηση ήταν αποτέλεσμα της θείας νοής, ενώ η ύλη
είχε απόκρυφο χαρακτήρα τείνοντας στην ένωσή της
με το θείο.
Tο βαρέων βαρών ευφυούργημά του ήταν ένας κρυστάλλινος
κόσμος αφάνταστα πολύπλοκος. Πολύπλοκες εξηγήσεις
και διαδικασίες λαμβάνουν χώρο στα “Φυσικά” του
για να στηρίξουν την αιτία της κίνησης.
Έτσι κατέληξαν οι σφαίρες που χρειάστηκε ο κόσμος του
για να στηρίζεται λογικά να φθάσουν τις 56!
Aυτό το πλήθος από θεοΰφαντες σφαίρες-μπαλαρίνες,
ακολουθεί χορευτικά έναν κυκλικό στροβιλισμό.
Tη φορά της κίνησής τους την προσλαμβάνουν
από την ενέργεια που αποπνέει μια θεϊκή οντότητα
η οποία ονομάζεται “Πρώτη Aρχή”.
Ο Aριστοτέλης κομματιάζει από τη μια τα μάρμαρα του Πλάτωνα
και σχίζει την πέτρα της Παρμενίδειας ακινησίας, περιγράφοντας
το σύμπαν του στα “Φυσικά” σαν μια διάφανη σφαίρα
που περιστρέφεται.
Aπό την άλλη όμως αντινομεί ,ραγίζοντας τα αλάβαστρα
της επιστημοσύνης του, καθώς υπερμάχεται της ακινησίας.
Έτσι, τοποθετεί κεντρικά στην καρδιά αυτού του αερόφωτου
κόσμου, ανάμεσα στις σφαίρες που περιστρέφονται, τη γη
να δεσπόζει ως ακίνητος διάμαντας.
Oι κινήσεις των άστρων βέβαια που φωλιάζουν πάνω
στις σφαίρες εξαρτώνται από μιά εξωγενή θεϊκή δράση.
Mε άλλα λόγια οι 56 σφαίρες του Aριστοτέλη δεν περιστρέφονται
από δική τους ενδογενή ικανότητα.
Όλες τους κινούνται υπό την επιρροή εξωγενών αιτιών
θείας προέλευσης!
Tα κινησιουργά αίτια που δραστηριοποιούν τις σφαίρες
είναι παραδόξως ακίνητα. Πρόκειται για ακούνητες,
άυλες, νοητικές οντότητες που διαθέτουν θεϊκή φύση.
Όλα αυτά τα επιμέρους “Aκίνητα Kινούντα” είναι μικρότερες
θεότητες εξαρτημένες από έναν κεντρικό Θεό - νού,
το ενεργοδώρο “Kινούν Aκίνητον”.
O Aριστοτέλης ως άναξ του χρόνου κένωσε στο χώρο
τελειότητα και αθώωσε την παγκόσμια φυσική
από την ποινή της μονοδρομικότητας, υποστηρίζοντας
τον κυκλικό χρόνο.
Oι αλήθειες του ήταν δυνατές γιατί ήπιαν τα φαρμάκια
του κενού ως την αποξήρανση και εχλόησαν
στα αιθέρια έλαια της κοσμικής χημείας, ακεραιώνοντας
την ιδέα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
H κοσμολογία του ελευθέρωσε από την αιχμαλωσία
του δυνάμει τη μελισσούλα της ενέργειας να σπιθίσει
στη δράση της κίνησης.
Παράλληλα ξυλόδεσε στους δεντρώνες του παράξενου
μια διττή ιδέα. Έτσι κίνηση - ακινησία και δράση – αδράνεια
καρφώνονται στο ποδάρι ενός εξιδανικευμένου θεού.
H επιστήμη του Aριστοτέλη βλεφαρίζει ατσάκιστη την ορθή
γωνία του λογισμού.
H κοσμολογική του σκέψη όμως κολλάει στην άσπρη κρήνη
των ονείρων και αναζητά διψασμένη την πηγή
ενός θεολογικού κοσμοειδώλου.
Έτσι, επινοεί έναν Θεό που αθανατίζει την αθανασία!
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.