Σύστημα Περίμετρος

 
                  (Οι Τέσσερεις Καβαλλάρηδες της Αποκάλυψης – V. Vasnetsov, 1887)

 Tο 1983 βγήκε μια ταινία, μάλλον αφελής, που λεγόταν War Games. Το θέμα της ήταν για ένα σχολιαρόπαιδο που χάκεψε τον κεντρικό υπολογιστή του κέντρου επιχειρήσεων NORAD, για να παίξει ένα παιχνίδι. Το σημαντικό στην υπόθεση είναι πως πιο πριν όλα τα συστήματα εκτόξευσης των πυρηνικών πυραύλων, είχαν συνδεθεί με αυτόν τον υπολογιστή, λόγω της απροθυμίας να εκτοξεύσουν τους πυραύλους των σιλό τους κάποιοι αξιωματικοί και τώρα είναι ορατός ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου.

’ν σας θυμίζει κάτι, ίσως είναι μια άλλη ταινία, η γνωστή Terminator, που γυρίστηκε ένα χρόνο μετά. Σ' αυτήν όμως ο υπολογιστής Skynet κατάφερε να εκτοξεύσει τους πυραύλους.
(Οι σινεφίλ θα θυμούνται βέβαια και την παλαιότερη και υπέροχη Dr. Strangelove!)

Όλες αυτές οι ταινίες είχαν σαν κύριο θέμα, την αφαίρεση της απόφασης για την έναρξη ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος από τους ανθρώπους και την απόδοσή της σε κάποιον υπερυπολογιστή. Υπάρχουν προτερήματα σε μια τέτοια πράξη; Μάλλον όχι! Οι Αμερικανοί άλλωστε το είχαν σκεφτεί και τελικά την απέρριψαν. Οι κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι από ένα ενδεχόμενο κέρδος. Εκτός ίσως από μία περίπτωση. Γι' αυτήν ακριβώς την περίπτωση οι Σοβιετικοί τελικά μάλλον το έφτιαξαν!!

Πριν λίγα μόλις χρόνια, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Δύση έμαθε για το σύστημα

 “Περίμετρος”. 

Πρόκειται για έναν υπερυπολογιστή (κωδικός URV RVSN-15E601) που είχε σκοπό την συνεχή επιτήρηση του χώρου της Σοβιετικής Ένωσης για σημάδια πυρηνικής επίθεσης, όπως η παρουσία ραδιενέργειας, σεισμικά φαινόμενα, τεράστιες και σύντομες μεταβολές της ατμοσφαιρικής πίεσης, ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί, κ.α.. Σε περίπτωση ανακάλυψης τέτοιων φαινομένων, το σύστημα θα έπαιρνε τηλέφωνο κάποιους ανθρώπους. ’ν δεν έπαιρνε απάντηση, θα έδινε την δυνατότητα εκτόξευσης των πυραύλων στον εκάστοτε εν υπηρεσία αξιωματικό που θα ήταν στο καταφύγιο. Όσο και αν πολλοί πύραυλοι θα είχαν καταστραφεί, υπολογίζεται ότι απ' την πλευρά της Αμερικής θα υπήρχαν τουλάχιστον 100 εκατομμύρια νεκροί.

Πιστεύεται ότι τέθηκε σε λειτουργία το 1985, σχεδιάστηκε από το κατασκευαστικό γραφείο “Uznoe”, βάσει της απόφασης N695-227, της Κεντρικής Κυβέρνησης της ΕΣΣΔ, στις 30

Αυγούστου 1974 και παρά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, πιθανολογείται ότι δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί. Το σύστημα με την κωδική ονομασία “Περίμετρος”, άρχισε να γίνεται γνωστό μετά τον ψυχρό πόλεμο, την δεκαετία του 1990.

Το σύστημα δεν ήταν απολύτως αυτοματοποιημένο, προφανώς από τον φόβο κάποιου λάθους. Αν ανίχνευε πυρηνική επίθεση, έπρεπε να δοθεί η τελική εντολή από κάποιους αξιωματικούς, που βρίσκονταν σε κάποιο υπόγειο καταφύγιο, προστατευμένοι, τουλάχιστον θεωρητικά, από κάθε πυρηνική επίθεση. Έτσι λοιπόν, ακόμα και αν το Κρεμλίνο είχε καταστραφεί, μπορούσαν να δώσουν εντολή εκτόξευσης, με τον ακόλουθο τρόπο: θα εκτόξευαν πυραύλους τύπου 15Α11 που σχεδιάστηκε το 1975, παραλλαγή του 15Α16 (MR-UR-100UTTX: μάζα 71 τόνοι, εμβέλεια 11.000 χλμ., δύο σταδίων υγρών καυσίμων), φέροντας το σύστημα τηλεπικοινωνιών 15Β99, σχεδιασμένο από το Πολυτεχνείο του Λένινγκραντ), προς όλες τις κατευθύνσεις μέσα στην έκταση της Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίοι με ασύρματο σήμα, θα έστελναν εντολή εκτόξευσης σε όλους τους πυραύλους, σιγουρεύοντας ένα χτύπημα στην Αμερική με όσους τουλάχιστον είχαν απομείνει. (Ο αριθμός αυτών των προστατευμένων σιλό μάλλον ήταν 4, ένα εκ των οποίων πιθανόν κοντά και νότια από την Μόσχα. Λέγεται πως το πρώτο σιλό του συστήματος δημιουργήθηκε στα Ουράλια. Κατά μία εκδοχή, αυτό το σιλό έχει την δυνατότητα να εκπέμπει σήμα, στα 3-30 kHz, που δεν επηρεάζεται ιδιαίτερα από τις συνθήκες ενός πυρηνικού πολέμου, για εκτόξευση από εκεί, χωρίς την χρήση “διοικητικών-πυραύλων”. )

Οι πρώτες δοκιμαστικές πτήσεις του πυραύλου έγιναν το 1979, υπό την εποπτεία του στρατηγού V. Korobushin και ελέγχθηκαν διάφοροι αλγόριθμοι εκπομπής των σημάτων καθώς και διάφορες πορείες πτήσης. (Η πρώτη πτήση έγινε στις 26 Δεκεμβρίου 1979.) Συνολικά κατασκευάστηκαν 10 δοκιμαστικοί πύραυλοι, ενώ έγιναν και κανονικές εκτοξεύσεις πυρηνικών πυραύλων μέσω αυτών των “διοικητικών” πυραύλων. Κάποιες άλλες δοκιμές συστημάτων σε συνθήκες προσομοίωσης ατομικής επίθεσης, έδειξαν την αξιοπιστία του συστήματος και έτσι εγκρίθηκε η εισαγωγή του σε υπηρεσία. Οι δοκιμές ολοκληρώθηκαν τον Μάρτιο του 1982 και το σύστημα μπήκε σε λειτουργία τον Ιανουάριο του 1985

.

Τον Δεκέμβριο του 1990 έγιναν κάποιες βελτιώσεις και εκσυγχρονιστικές εργασίες οπότε και το νέο σύστημα πήρε την ονομασία “ 

Περίμετρος-RCh”.

 Συνέχισε την λειτουργία του μέχρι τον Ιούνιο του 1995, οπότε και λόγω των συνθηκών για τα πυρηνικά όπλα, μπήκε σε “αναμονή”. (Υποτίθεται ότι επαναλειτουργεί από το 2001 ή το 2003.)

(Πύραυλος-διοίκησης εκπομπής σήματος εκτόξευσης 15Α11. Βάρος: 71 τ., εμβέλεια: 11.000 χλμ.).

Οι αξιωματικοί ήταν για κάποιους άχρηστοι, αφού σαν καλοί στρατιωτικοί θα εξαπέλυαν επίθεση χωρίς να διστάσουν, μετά την οριστική απόφαση του συστήματος ότι η χώρα δέχτηκε επίθεση. ’λλοι υποστήριζαν ότι ο ανθρώπινος παράγοντας ήταν αναγκαίος, γιατί θα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο και πέρα κάθε αμφιβολίας να επιβεβαιώσουν την απόφαση του συστήματος, εισάγοντας έναν ακόμα μηχανισμό ασφαλείας στην αλυσίδα. Πάντως και η ιδέα ενός πλήρους αυτοματοποιημένου συστήματος (που θα διέθετε ένα είδος τεχνητής νοημοσύνης και θα ανέλυε πολλών ειδών ενδείξεις πυρηνικής επίθεσης, ακόμα και την ποιότητα, το είδος και την ένταση των συζητήσεων στις στρατιωτικές συχνότητες, την ύπαρξη ηλεκτρομαγνητικών εκπομπών σε σημεία κλειδιά, κ.α...) είχε συζητηθεί αλλά, ευτυχώς, απορρίφθηκε... Λέγεται πως αυτό το σύστημα είχε και την, μάλλον μακάβρια, κωδική ονομασία “Νεκρό Χέρι”.

Ο προορισμός του συστήματος, δεν ήταν να φοβίσουν την Αμερική (άλλωστε ήταν ένα καλά φυλαγμένο μυστικό), αλλά ένας άλλος: να ελαφρύνουν το άγχος μια πολύ γρήγορης απόφασης για ένα ανταποδοτικό χτύπημα, σε περίπτωση σημαδιών επίθεσης, ώστε να μειώσουν τις πιθανότητες μιας λάθος απόφασης από την μεριά τους, δίνοντάς τους λίγο χρόνο ακόμα και την βεβαιότητα πως, ακόμα και αν σκοτώνονταν, ένα εκδικητικό χτύπημα ήταν σίγουρο. Με την πάροδο του χρόνου τα οπλικά συστήματα γίνονταν όλα και πιο γρήγορα, έρχονταν όλο και πιο κοντά... Έτσι αυτός ήταν ένας τρόπος οι διοικούντες να πάρουν τελικά την σωστή απόφαση με ψυχραιμία και λίγο παραπάνω χρόνο.

Οι Σοβιετικοί ήταν πεπεισμένοι πως η Αμερική με κάθε νέο πλεονέκτημα σε κάποιο όπλο που αποκτούσε, επαναπροσδιόριζε το σχέδιο επίθεσης στην ΕΣΣΔ και αν υπολόγιζαν “αποδεκτές απώλειες”, θα εξαπέλυαν ένα πυρηνικό κτύπημα. Κάτι που ίσως, στην αρχή τουλάχιστον, της πυρηνικής κούρσας, με τον κάπως περιορισμένο αριθμό πυρηνικών όπλων, να ήταν και αλήθεια.

’λλωστε οι παρανοϊκές δηλώσεις από πλευράς Αμερικανών, στο πνεύμα του περιορισμένου πυρηνικού πολέμου, μάλλον έριχναν λάδι στην φωτιά. Ο H. Kahn σε δύο βιβλία του για τον θερμοπυρηνικό πόλεμο, υποστήριζε ότι “μπορεί να κερδηθεί”. Ο δε, E. Rostow, επικεφαλής επιτροπής ελέγχου όπλων και αφοπλισμού, είχε πεί τα εξής αμίμητα: “Η Ιαπωνία, μετά από δύο ατομικές βόμβες, όχι μόνο δεν καταστράφηκε αλλά...άνθισε!” (Ε! Ας της ρίχναν και τρίτη!) και “Οι υπολογισμοί μας δείχνουν ως και 100 εκατομμύρια νεκρούς. Αλλά αυτός δεν είναι δα και όλος ο πληθυσμός!” (Με τέτοιους δικούς σου ηγέτες, τι τους θέλεις τους εχθρούς...). Αυτός λοιπόν ήταν ο λόγος κατασκευής του συστήματος “Περίμετρος”. (Υπάρχει όμως και η άποψη ότι αυτού του τύπου οι δηλώσεις γίνονταν για εκφοβισμό και να πεισθεί η ΕΣΣΔ, ότι η Αμερική δεν θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα.)

(Γράφημα: Πυρηνικά αποθέματα ΗΠΑ-ΕΣΣΔ .)

Το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι οι Αμερικανοί δεν γνώριζαν τίποτα γι' αυτό το σύστημα! Οι Σοβιετικοί δεν “διέρρευσαν” καν, απολύτως τίποτα. Είναι να απορεί κανείς με αυτό... Ποιός ο λόγος ύπαρξης ενός τέτοιου συστήματος, αν ο αντίπαλος δεν ξέρει ότι το έχεις; Μόνο σε αυτήν την περίπτωση θα τον σταματούσε και θα έμπαινε ως παράγοντας στα σχέδιά του. Η εξήγηση μάλλον βρίσκεται στην μεγάλη μυστικοπάθεια της Σ.Ε, που δεν άφηνε το παραμικρό έξω από τον έλεγχο της KGB. Έτσι επίσης, δεν κινδύνευε από τους Δυτικούς να το καταστρέψουν...

Αλλά και η Αμερική είχε κάτι παρόμοιο. Η επιχείρηση “Looking Glass”, διήρκησε από το 1961 ως το 1991. Ήταν η συνεχής επιτήρηση και πτήση βομβαρδιστικών, τα οποία είχαν την δυνατότητα να επικοινωνούν με όλες τις βάσεις πυρηνικών στην χώρα και σε περίπτωση καταστροφής των πολιτικών κέντρων αποφάσεων, οι ανώτατοι στρατιωτικοί σε αυτά τα σκάφη μπορούσαν να διατάξουν εκτόξευση. 

Επίσης υπήρχε και το AN/DRC-8 Emergency Rocket Communications System. Αυτό ήταν ένα σύστημα ασύρματης μετάδοσης, πάνω σε πύραυλο-φορέα τύπου Blue Scout και Minuteman II αργότερα. Σε περίπτωση προβλημάτων επικοινωνίας σε έναν πυρηνικό πόλεμο, ο πύραυλος θα έθετε σε χαμηλή τροχιά έναν δορυφόρο με έναν πομπό UHF που θα έδινε σήμα εκτόξευσης σε όλους τους πυραύλους (Emergency Action Message – EAM). Το ERCS ήταν επίσης γνωστό ως Project 279 (με τους πυραύλους Blue Scout) και Project 494L (στην εκδοχή του με τους Minuteman II). Αναφέρεται πως το Project 279 είχε και την κωδική ονομασία Project Beanstalk.

Το σύστημα αρχικά ήταν ενεργό σε τρεις βάσεις στην Νεμπράσκα, αλλά αργότερα μειώθηκαν μόνο σε μία στην βάση Whiteman στο Μισσούρι, έδρα της 351 Πτέρυγας Στρατηγικών Πυραύλων. Το σύστημα παροπλίστηκε επί προεδρίας George H. W. Bush, όταν διέκοψε τα προγράμματα SIOP-βομβαρδιστικά (Single Integrated Operational Plan) και τους Minuteman II.

(Στη φωτό ο δορυφόρος-πομπός του ERCS, ισχύος 1 KW)

(Πύραυλος φορέας του δορυφόρου, τύπου LGM-30F Minuteman II. Κατασκευαστής: Boeing, βάρος: 35.300 κιλά, μήκος: 18,2 μ., εμβέλεια: 13.000 χλμ., ύψος πτήσης: 1.120 χλμ.,ταχύτητα: περίπου 23 Μάχ.)

(Πύραυλος-φορέας της οικογένειας Scout. Ισχύς: 52.352 κ., βάρος: 17.850 κ., μήκος: 25 μ.)

Αν και αυστηρά μιλώντας και τα δύο συστήματα βασίζονταν τελικά στον ανθρώπινο παράγοντα, η μετατροπή τους σε εξ' ολοκλήρου αυτόματα, είναι απλή. Έτσι θα μιλάμε για αληθινές μηχανές του Αρμαγεδδώνος... (Ένα μικρό βήμα για τους τεχνικούς, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα... κατ' ευθείαν στην κόλαση!)

Η “Περίμετρος”, αν και όχι τόσο πολύ πλέον, θεωρείται ακόμα σχέδιο υψηλής διαβάθμισης. Δεν είναι γνωστό σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα: άλλοι υποστηρίζουν ότι υπολειτουργεί, ενώ άλλοι ότι με τα χρόνια δέχτηκε και περαιτέρω αναβαθμίσεις...

Έτσι λοιπόν και δύο υπερδυνάμεις, είχαν καλά σχεδιασμένη την γνωστή “Τρέλλα” (MAD- Mutually Assured Destruction). Ακόμα και αν οι χώρες τους καταστρέφονταν, τα “ζόμπι” τους θα εξολόθρευαν τον πλανήτη στα σίγουρα...

Το θέμα είναι πως και οι δύο υπερδυνάμεις, πίσω από τις αγκαλιές και τις χειραψίες των ηγετών τους, έχουν “υπ' ατμόν” πολλά συστήματα και αρκετούς πυραύλους για να καταστρέψουν την Γή, πολλές φορές... Όσο δεν βρίσκεται μια βιώσιμη συμφωνία μεταξύ τους, ο κόσμος, με ή χωρίς “Περιμέτρους”, θα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής και την ψευδαίσθηση μόνο, ενός ασφαλούς κόσμου...

ΠΗΓΗ

  ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ