ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.........

«Γι’ αυτούς  που ψάχνουν να τον καταλάβουν, ο θάνατος είναι μία άκρως δημιουργική δύναμη. Οι υψηλότερες πνευματικές αξίες της ζωής προέρχονται Γι’ ααπό τη σκέψη και τη μελέτη του θανάτου.»

 Dr. Elisabeth Kubler-Ross

    

 Το πένθος είναι η απάντηση της ψυχής απέναντι στην απώλεια. Ως απώλεια δεν εννοούμε μόνο το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου ή ζώου αλλά αναφερόμαστε γενικά και σε καταστάσεις όπως χωρισμός, ακρωτηριασμός, μαστεκτομή συνταξιοδότηση, απώλεια αγαπημένων υλικών αγαθών κ.α.

      

Παρ όλο που πολλές φορές συσχετίζουμε το πένθος με τα συναισθήματα της λύπης ή και της κατάθλιψης, η αλήθεια είναι ότι το πένθος αγγίζει και άλλες πλευρές μας, όπως σωματικές, κοινωνικές και πνευματικές.

   Ο ψυχικός πόνος του πένθους είναι τόσο μεγάλος που μερικές φορές οι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να τον αποφύγουν παρά να περάσουν από τα στάδια του. Δυστυχώς ο τρόπος αυτός δεν επιτρέπει

την ανάρρωση από την ψυχική και σωματικήοδύνη του πένθους.

     Φυσικά για κάθε άτομο η διεργασία του πένθους είναι διαφορετική. Η περίοδος του πένθους είναι μια περίοδος μεγάλης εσωτερικής μοναξιάς. Ενώ εκείνη τη στιγμή πράγματι χρειαζόμαστε ανθρώπους κοντά μας, μπορεί να δούμε ότι συγγενείς ή φίλοι μας αποφεύγουν. 

Στις μέρες μας ο θάνατος περιβάλλεται με φόβο ή ντροπή και πάνε πολλά χρόνια από τότε που η ταμπέλα: «Κλειστό λόγω πένθους» στα-μάτησε να μπαίνει σε καταστήματα, όπως σταμάτησαν φυσικά και τα συλλυπητήρια και το «πλησίασμα» των ανθρώπων, λόγω άγνοιας του γεγονότος.

     

 Παρόλο που γνωρίζουμε ότι το πραγματικό πένθος - η φωνητική έκφραση του πόνου και της θλίψης μας είναι υγιής και μας γιατρεύει, στην πραγματικότητα αυτό που αναμένεται από εμάς είναι να μην το δείχνουμε. Μοιάζει σαν να έχουμε απορρίψει την αλήθεια ότι ο θάνατος, είναι μέρος της ζωής μας και ότι υπάρχει ο χρόνος που θα πεθάνουμε. 

Προσπαθούμε να υποκριθούμε ότι θάνατος είναι κάτι το οποίο δεν συμβαίνει. Πολλοί γιατροί αντιμετωπίζουν το θάνατο σαν δική τους αποτυχία και όχι σαν φυσιολογική κατάληξη μιας ασθένειας ή των γηρατειών.

    

     Όταν ένα αγαπημένο σε μας πρόσωπο πεθαίνει δεν αισθανόμαστε ότι το έχουμε χάσει ή θα μας λείψει μόνο σε σωματικό επίπεδο. Αισθανόμαστε επίσης ότι χάνουμε και όλες τις στιγμές που θα μπορούσαμε να ζήσουμε και να μοιραστούμε με αυτόν τον άνθρωπο στο μέλλον. Έτσι ο πόνος της απώλειας έχει να κάνει και με το ότι μας λείπει η παρουσία του ανθρώπου που χάσαμε, σε όλα τα επίπεδα.     

    

 Και παρ΄όλο που το ν’ αφήνουμε ελεύθερα τα συναισθήματα μας είναι υγιές και φυσικό και το να τα καταπιέζουμε δεν είναι, θα πιέζεται από τους χρόνους και τις αντοχές άλλων ανθρώπων «να προχωρήσει».

    

Το πένθος όμως διακρίνεται από τα δικά του μοναδικά στάδια, μοναδικά τόσο για τον κάθε άνθρωπο όσο και για το κάθε πένθος.

      

Ορισμένοι ερευνητές, ανάμεσα τους η πιο γνωστή για τη δουλειά της με ετοιμοθάνατους ασθενείς,Dr. Elisabeth Kubler- Ross, αλλά και άλλοι μετά από αυτήν, εντόπισαν αυτά τα στάδια στη διαδικασία του πένθους.

      Οι άνθρωποι για να μπορέσουν να ξεπεράσουν την τραυματική αυτή εμπειρία, πρέπει να περάσουν από τα στάδια του πένθους. Χρειάζονται τη βοήθεια της οικογένειας τους, των συγγενών και των φίλων τους. Ακόμη η βοήθεια εξειδικευμένων επαγγελματιών ψυχολόγων  από τα πρώτα στάδια του πένθους, μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη.

      

     Το αρχικό σοκ, χαρακτηρίζεται από την κρίση που ακολουθεί το δυστυχές συμβάν. Το στάδιο αυτό μπορεί να διαρκέσει μέρες ή εβδομάδες μετά από το θάνατο του αγαπημένου προσώπου. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από πολλές αντιδράσεις σωματικές, συναισθηματικές, συμπεριφορικές και γνωσιακές.  

     

 Είναι σημαντικό να διακρίνουμε κάποια στάδια από τα οποία οι άνθρωποι που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα θα περάσουν κατά τη διάρκεια του πένθους τους.

     

Η δεύτερη κρίση, μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τους πρώτους μερικούς μήνες. Το αρχικό μούδιασμα που παρατηρείται κατά το πρώτο στάδιο που ως ένα σημείο βοηθά τον άνθρωπο που πενθεί, εξαφανίζεται. Ο πόνος μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερος και η κατάσταση δυσκολότερη από ότι αρχικά το άτομο που πενθεί, νόμιζε ότι θα μπορούσε να είναι.

  

   Είναι σημαντικό στο στάδιο αυτό, να μην αποκρύβεται ο πόνος. Αυτός που πενθεί πρέπει να αναζητά βοήθεια από τα άτομα του περιβάλλοντος του, τα οποία μπορούν να το στηρίζουν.  

     

 Στο τρίτο στάδιο των αναμνήσεων, το άτομο που πενθεί ξαναθυμάται, αναπολεί πάρα πολύ και συνεχώς, το αγαπημένο του πρόσωπο που πέθανε. Πολλοί που πενθούν, εκπλήσσονται για το μεγάλο αριθμό πραγμάτων που ξαναθυμούνται και των εμπειριών που είχαν μαζί με τα χαμένα αγαπημένα τους πρόσωπα, τις οποίες βιώνουν ξανά νοητικά.

      

Στο τέταρτο στάδιο της προσαρμογής, το άτομο που πενθεί προσπαθεί να αντεπεξέλθει και να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση πραγμάτων που διαμορφώθηκε μετά την απώλεια του αγαπημένου προσώπου. Η ζωή χωρίς αυτό, είναι μια αδυσώπητη πραγματικότητα και στο τέταρτο στάδιο αρχίζει η επανεκτίμηση της ζωής. Η πορεία προς τα πάνω μπορεί τώρα να αρχίσει.  

     

 Στο πέμπτο στάδιο της παράδοσης, το άτομο που πενθεί, κερδίζει απόσταση από τις παλιές καταστάσεις και τους παλιούς ρόλους που είχε όταν ζούσε το αγαπημένο του πρόσωπο.

     

 Στο έκτο στάδιο της μνήμης, με το αγαπημένο πρόσωπο που πέθανε δημιουργείται περισσότερο μια νέα σχέση μνήμης.

     

  Στο έβδομο στάδιο της ολοκλήρωσης, οι σκέψεις για το αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε, γίνονται με λιγότερο ή και καθόλου πόνο. Υπάρχει πάντοτε το αίσθημα της λύπης αλλά όχι ο σπαρακτικός πόνος των πρώτων σταδίων.

       Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που πενθούν που θα περάσουν απαραίτητα από όλα τα πιο πάνω στάδια ή με τη συγκεκριμένη χρονολογική σειρά.

    

   Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρουσιάσει διαφοροποιήσεις όσον αφορά στη σειρά των σταδίων του πένθους που θα διέλθει και όσον αφορά στην ένταση και χρονική διάρκεια τους. Συνήθως χρειάζονται δύο χρόνια για να ξεπεράσει κάποιος το θάνατο αγαπημένου του προσώπου. Όταν πρόκειται για ξαφνικό τραυματικό θάνατο, ο χρόνος μπορεί να είναι μεγαλύτερος.

       Υπάρχουν και περιπτώσεις που η φυσιολογική διαδικασία του πένθους μπορεί να μην εξελιχθεί κανονικά. Είναι δυνατόν να παρατηρηθούν επιπλοκές του πένθους όπως παρατεταμένη περίοδος θλίψης, μη αποδοχή της απώλειας, επίμονες ιδέες για το θάνατο του αγαπημένου προσώπου, κατάθλιψη σοβαρού βαθμού, ψυχοκινητικά προβλήματα και σύνδρομο μετατραυματικού στρες.

       Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αναγκαία η βοήθεια και παρακολούθηση από ειδικό ψυχολόγο με εμπειρία στα θέματα σχετικά με την απώλεια αγαπημένων προσώπων λόγω θανάτου και το πένθος.

       Με υπομονή, υποστήριξη, βοήθεια από τους συγγενείς και φίλους, οι περισσότεροι άνθρωποι με την πάροδο του χρόνου καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν το πλήγμα του θανάτου του αγαπημένου τους προσώπου. Ο πόνος μειώνεται και παραμένουν οι προσφιλείς αναμνήσεις.

Φιλικά

Δρ. Ελισσάβετ Ματθαίλη

ΠΗΓΕΣ

Kubler-Ross, E (1973) On Death and Dying, Routledge

Scire, P (2007) "Applying Grief Stages to Organizational Change."

Kubler-Ross, E (2005) On Grief and Grieving: Finding the Meaning of Grief Through the Five Stages of Loss, Simon & Schuster Ltd

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ