Δεν Είσαι ο Νους Σου

Ένας ζητιάνος καθόταν στην ίδια γωνιά του ίδιου δρόμου για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Κάποια μέρα πέρασε από κει ένας ξένος. «Έχεις κανένα φραγκάκι να μου δώσεις;» μουρμούρισε ο ζητιάνος απλώνοντας μηχανικά το παλιό, φθαρμένο του καπέλο. 

«Δεν έχω τίποτα να σου δώσω», είπε ο ξένος, «αλλά πες μου, τι είν΄  αυτό που κάθεσαι πάνω του;» «Τίποτα», αποκρίθηκε ο ζητιάνος. «Ένα παλιό κουτί. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθομαι πάνω του.» «Κοίταξες ποτέ μέσα στο κουτί;» ρώτησε ο ξένος. «Όχι», είπε ο ζητιάνος. «Τι νόημα θα είχε; Δεν έχει τίποτα μέσα». «Για ρίξε μια ματιά», επέμεινε ο ξένος. Ο ζητιάνος κατάφερε με δυσκολία να ανοίξει το καπάκι. Μην πιστεύοντας στα μάτια του, κατάπληκτος και ενθουσιασμένος, είδε ότι το κουτί ήταν γεμάτο χρυσάφι. Εγώ είμαι αυτός ο ξένος, που δεν έχει τίποτε να σου δώσει και που σου λέει να κοιτάξεις μέσα. ΄Οχι μέσα σε κάποιο κουτί, όπως στην παραβολή, αλλά κάπου ακόμα πιο κοντά: Μέσα σου. «Μα εγώ δεν είμαι ζητιάνος», σ΄ακούω να λες. 

Όσοι δεν έχουν βρει τον αληθινό τους πλούτο, που είναι η λαμπερή χαρά της Ύπαρξης και η βαθιά, ακλόνητη γαλήνη που τη συνοδεύει, είναι ζητιάνοι, ακόμα κι αν έχουν μεγάλο υλικό πλούτο. Ψάχνουν έξω απ΄ αυτούς για να πάρουν ψίχουλα χαράς ή ικανοποίησης για να βρουν επιβεβαίωση, ασφάλεια ή αγάπη, ενώ έχουν μέσα τους έναν πολύτιμο θησαυρό, που όχι μόνο περιλαμβάνει όλα τα πιο πάνω, αλλά είναι απείρως μεγαλύτερος από οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει ο κόσμος.
<…>

Το να μην μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι είναι ένα φριχτό βάσανο, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε, γιατί όλοι υποφέρουμε απ΄ αυτό κι έτσι το θεωρούμε φυσιολογικό. Αυτός ο αδιάκοπος νοητικός θόρυβος σε εμποδίζει να βρεις τη σφαίρα εκείνη της εσωτερικής ησυχίας που είναι αδιαχώριστη από την Ύπαρξη. Δημιουργεί επίσης έναν ψεύτικο εαυτό, κατασκευασμένο από το νου, που ρίχνει μια σκιά φόβου και πόνου. 


Ο φιλόσοφος Καρτέσιος πίστευε ότι είχε ανακαλύψει την πιο θεμελιώδη αλήθεια όταν δήλωνε: «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω.» Στην πραγματικότητα, είχε δώσει έκφραση στο πιο βασικό λάθος: στην εξίσωση της σκέψης με την Ύπαρξη και της ταυτότητας με τη σκέψη. Ο καταναγκαστικά σκεπτόμενος, δηλαδή σχεδόν όλοι, ζει σε μια κατάσταση φαινομενικού διαχωρισμού από τους πάντες και τα πάντα, σ΄έναν παράλογα πολύπλοκο κόσμο συνεχών προβλημάτων και σύγκρουσης, έναν κόσμο που αντανακλά τον ολοένα αυξανόμενο κατακερματισμό του νου<…

> Η ταύτιση με το νου σου δημιουργεί ένα αδιαφανές παραπέτασμα από έννοιες, ετικέτες, εικόνες, λέξεις, κρίσεις και ορισμούς που εμποδίζουν κάθε αληθινή σχέση. Μπαίνει ανάμεσα σε σένα και στον εαυτό σου, ανάμεσα σε σένα και στο συνάνθρωπό σου, ανάμεσα σε σένα και στη φύση, ανάμεσα σε σένα και στο Θεό<…>Θέλω να σημειώσω το εξής: ο νους είναι ένα εξαιρετικό όργανο, όταν το χρησιμοποιείς σωστά. Όταν όμως τον χρησιμοποιείς με λάθος τρόπο, τότε γίνεται καταστροφικός. Για να το πω με μεγαλύτερη ακρίβεια, δεν είναι τόσο ότι χρησιοποιείς το νου σου με λάθος τρόπο-συνήθως δεν τον χρησιμοποιείς καθόλου. Αυτός χρησιμοποιεί εσένα. Αυτό είναι αρρώστια. Πιστεύεις ότι είσαι ο νους σου. Αυτή είναι η πλάνη. Το όργανο σε έχει καταλάβει.

<…>Η αρχή της ελευθερίας είναι ή συνειδητοποίηση ότι δεν είσαι η οντότητα που σε κατέχει-δεν είσαι αυτός που σκέφτεται. Όταν το γνωρίζεις αυτό, τότε σου δίνεται η δυνατότητα να παρατηρήσεις αυτή την οντότητα. Τη στιγμή που αρχίζεις να παρατηρείς αυτόν που σκέφτεται, ενεργοποιείς ένα ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας. Αρχίζεις τότε να αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει μια τεράστια σφαίρα ευφυΐας πέρα από τη σκέψη, ότι η σκέψη δεν είναι παρά μια απειροελάχιστη πλευρά αυτής της ευφυΐας. Αντιλαμβάνεσαι επίσης πως όλα εκείνα που έχουν πραγματική σημασία-η ομορφιά, η αγάπη, η δημιουργικότητα, η χαρά, η εσωτερική γαλήνη-προέρχονται από κάτι που είναι πέρα από το νου. Αρχίζεις να αφυπνίζεσαι.

<…>Πιθανότατα να έχεις συναντήσει «τρελούς»στο δρόμο, που μιλούν αδιάκοπα μόνοι τους ή μουρμουρίζουν. Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι και πολύ διαφορετικό από εκείνο που κάνεις εσύ και όλοι οι άλλοι «φυσιολογικοί» άνθρωποι, με τη διαφορά ότι δεν το κάνετε μεγαλόφωνα. Η φωνή μέσα στο κεφάλι σου σχολιάζει, εικάζει, κρίνει, συγκρίνει, παραπονιέται, συμπαθεί, αντιπαθεί και ούτω καθεξής. Αυτή η φωνή δεν είναι απαραίτητα σχετική με την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να αναβιώνει το πρόσφατο ή το μακρινό παρελθόν, να προβάρει ή να φαντάζεται πιθανές μελλοντικές καταστροφές.

<…>
Το καλό είναι ότι μπορείς να ελευθερωθείς από το νου σου. Αυτή είναι η μόνη αληθινή απελευθέρωση. Μπορείς να  κάνεις το πρώτο βήμα τώρα αμέσως. Άρχισε να ακούς τη φωνή μέσα στο κεφάλι σου όσο πιο συχνά μπορείς. Δώσε ιδιαίτερη προσοχή στα επαναλαμβανόμενα πρότυπα σκέψης, σ΄ αυτούς τους παλιούς δίσκους γραμμοφώνου που παίζουν στο κεφάλι σου ίσως για πολλά χρόνια. Αυτό εννοώ λέγοντας να «παρατηρείς αυτόν που σκέφτεται», που με άλλα λόγια σημαίνει:άκου τη φωνή μέσα στο κεφάλι σου. Να είσαι εκεί παρών, ως μάρτυρας. Μην κρίνεις και μην καταδικάζεις αυτό που ακούς, απλώς συνέχισε να την παρατηρείς. Σύντομα θα συνειδητοποιήσεις ότι η φωνή είναι εκεί και εδώ είσαι εσύ, αυτή η αίσθηση της δικής σου παρουσίας, δεν είναι σκέψη. Προέρχεται από κάτι που είναι πέρα από το νου…
Έκχαρτ Τόλε, «Η Δύναμη του Τώρα»

https://blogs.sch.gr/elgioti/2014/07/10/%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85/

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ