ΠΑΡΤΕ ΔΡΟΜΟ, ΡΕ, ΘΑ ΤΟ ΠΙΩ ΜΕΧΡΙ ΠΑΤΟ!

Πάσχα. Η γιορτή του θανάτου. Κι εγώ είμαι με το θάνατο. Εκεί, όταν έρθει το τέλος, δείχνει ο άλλος την κλάση του. Ποια γέννηση; Γι’ αυτό τοποθετώ στα τσικό τα Χριστούγεννα, τη γιορτή της Γεννήσεως. Δεν παίρνεις πρέφα τι συμβαίνει και για ποιο λόγο ξεκαβατζάρεις από την κοιλιά της μάνας σου. Στο θάνατό φαίνεται η μαγκιά του καθενός, τα κυβικά του.

Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί. Θεέ, θεέ, γιατί με εγκαταλείπεις, είπε ο Ιησούς, το μεγαλύτερο πρόσωπο στη Γη, το μεγαλύτερο άτομο, το πλέον παρεξηγημένο και συκοφαντημένο. Ξεχνάω τους ευαγγελιστές και τους ερμηνευτές τους. Δεν τους χρειάζομαι, δεν έχουν να μου πουν τίποτα. Δεν θα έπινα παρέα με βαρεμένους χριστιανούς, ούτε με εχθρούς του χριστιανισμού. Είναι εκτός κόλπου και οι μεν και οι δε. Όλα τα είπε στο αυτί μου ο Χριστός, ο οποίος σίγουρα θα πήγαινε μαζί μου στο καζίνο να τραβήξει μπιλιές στη ρουλέτα και θα έπινε στο κουτούκι, στον ίδιο πάγκο, απέναντί μου. Και θα το φιλοσοφούσαμε μία χαρά. Και δεν θα μ’ έστελνε στην κόλαση εμένα τον ειδωλολάτρη και πανηδονιστή.

Δεν αναστήθηκε ο Χριστός. Τούτο το παγκόσμιο παραμύθι που έστησαν; Και πώς είναι δυνατόν να αναστήθηκε ο Άνθρωπος, αφού δεν έχει πεθάνει. Ο Υιός του Θεού, λένε. Άλλο σότο αυτό. Ο ίδιος είναι ο Θεός, ποιος γιος. Πάτερ, ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο… Ώστε, έτσι, ε; Απευθύνθηκε, δηλαδή, στον Πατέρα Του και Τον ικέτευσε(;) μην Τον υποχρεώσει σ’ αυτό το τεράστιο ζόρι. Έτσι απλά και τόσο... μυστηριακά τα λένε.

Θάνατος. Πεθαίνεις για πάρτη σου. Φεύγεις με τέτοιον τρόπο και θριαμβεύει η προσωπική σου αξία, το προσωπικό σου σύστημα ηθικής.

Ομιλούμε για τον Χριστό, όχι τον χριστιανισμό που έφτιαξε μαγαζιά. Αν δεν πεθάνεις, δεν έχει καμία αξία η ζωή σου. Ο Χριστός, αυτός ο ίδιος αποφάσισε τα πάντα. Όλοι οι άλλοι είναι τσόντες, καρατερίστες είναι στο έργο, οι κομπάρσοι στην παράσταση. Ο Πιλάτος, ο Βαραββάς, ο Ιούδας, η Μαγδαληνή, ο Πέτρος, ο Καϊάφας. Δεν υπάρχουν αυτοί. Δεν τους βλέπω. Κυκλοφορούν στην πίστα, βέβαια, σε κάθε πίστα, σε κάθε θρησκεία, όμως ο Θεός είναι Ένας. Ο Ιησούς.

Ποιά θυσία; Ποια σταύρωση; Για πάρτη Του έκανε την επιλογή το παλληκάρι. Χωρίς προηγουμένως να βγει σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, σε προεκλογικό μπαλκόνι, σε εκκλησιαστικό άμβωνα. Τι είναι αυτά, ρε. Με το ζόρι να τον κάνετε Λένιν και Τσε. Μιλάμε για τον Έναν, όχι για κάποια τσουτσέκια. Και ο Ένας πορεύεται στο δρόμο Του, το δικό Του δρόμο, κι εσύ για πάρτη σου αν Τον ακολουθήσεις, αλλά αν περπατήσεις στο δικό σου δρόμο, όχι αλλωνών δρόμο.
Μεγάλη Πέμπτη σα σήμερα, αμέσως μετά τον Μυστικό Δείπνο, στον Κήπο της Γεσθημανή. Πάτερ, ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο… Ψέμα. Τον εκλιπαρούσαν να μην πλησιάσει την κούπα. Πάρτε δρόμο, ρε, τους είπε. Θα το πιω, ρε, δικό μου είναι.

apodytiriakias

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ