Ὑποκρισία τῆς …«ὑπεροχῆς»!!!

Σαφῶς καὶ ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν διαθέτει κάποια ἰδαίτερα ταλέντα. Σαφῶς καὶ τὸ καλλίτερον ὅλων εἶναι νὰ ἀναδεικνύονται αὐτά, ἀλλὰ ἐπεὶ δὴ δὲν ζοῦμε σὲ ἕναν ἀγγελικὰ πλασμένο κόσμο, κάτι τέτοιο εἶναι ἀκόμη μακρυνό. Μὰ ἐπεὶ δὴ ὁ κάθε ἕνας μας ὀφείλει πλεον νὰ κάνῃ μόνον τὸ καλλίτερον γιὰ τὸν κόσμο μας, ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ θέσουμε τὰ γερὰ ἐκείνα θεμέλια, ποὺ θὰ τὸν ἀλλάξουν.
Διότι ὁ κόσμος δὲν θὰ φτιαχθῆ ἀπὸ τοὺς ἄλλους, παρὰ μόνον ἀπὸ ἐμᾶς.

Ἡ πραγματικότης εἶναι ἁπλῆ.
Ἡ πλαστότης τῶν γνώσεών μας, παρέα μὲ τὴν ἀδυναμία τῆς, στοὺς περισσοτέρους τομεῖς τῆς ζωῆς μας, ὀρθῆς κρίσεώς μας, ἔρχεται νὰ «παντρευθῇ» μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀντιμετωπίζουμε τοὺς ἑαυτούς μας, συχνότατα συγκριτικῶς μὲ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ὄχι μόνον. Μία μεγάλη μας παγίδευσις, ποὺ καιρός μας εἶναι νὰ τὴν ἐγκαταλείψουμε ὡς περιττή.

Ἂς ἀπαλλαγοῦμε λοιπὸν ἀπὸ τοὺς ὁποίους ῥόλους μας, ἀπὸ τὴν ἀγωνία μας νὰ ἐλέγξουμε τοὺς γύρω μας καί, κυρίως, ἀπὸ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες ὑποκριτικές μας συμπεριφορές. Κι ἔχουμε ἀρκετές. Δυστυχῶς μας.
Πολλὲς δὲ ἐξ αὐτῶν συνηθίζουν νὰ κρύβονται πίσω ἀπὸ «ἠθική», «ἰδανικά» καὶ «ἀξίες», ποὺ ὅμως κατὰ περίπτωσιν δὲν εἶναι πάντα δεσμευτικὲς γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους. Εἶναι βιτρίνες χαμαιλεοντικές, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἑλισσόμεθα, ἀναλόγως τοῦ ποῦ κινούμεθα, κάνοντας ἠθικὰ διδάγματα στοὺς ἄλλους, ποὺ ὅμως ἐμεῖς οὐδέποτε ἐφαρμόζουμε.

Ὑπάρχει βέβαια καὶ κάτι ἀκόμη, σοβαρότερον, ποὺ ὑποβόσκει πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ μᾶς ὑποδεικνύῃ ἐκ παραλλήλου τὸν ἐὰν ἀληθῶς ὡριμάζουμε ἢ ἐὰν ἁπλῶς …ἐλέγχουμε καλλίτερα τοὺς ἑαυτούς μας (ἢ ἀκόμη καὶ τοὺς γύρω μας), γιὰ νὰ ἀποκρύβουμε τὰ σημεία ποὺ πάσχουμε (ἐπιτυγχάνοντας ἴσως ἐκ παραλλήλου καὶ κάποια ζητούμενα).
Αὐτὸ τὸ στοιχεῖον λέγεται σύγκρισις καὶ κρύβεται στὶς μύχιες σκέψεις μας… Κι ἐὰν αὐτὴ ἡ αὐτόματος σύγκρισίς μας μὲ τοὺς γύρω μας ὁδηγῇ σὲ ἀκόμη ὑψηλότερα ἐπίπεδα αὐτογνωσίας, ἔχει καλῶς.
Ἐάν ὅμως ὄχι;

Ἡ (πλέον ἐκ φύσεως πηγάζουσα) σύγκρισίς μας μὲ τοὺς γύρω μας κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀπολύτως ἐποικοδομητική, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγῇ ὅλους στὸ νὰ ξημερώνουμε καθημερινῶς καλλίτεροι. Ἀντ’ αὐτοῦ ἐμεῖς τὸ ἔχουμε ἀναγάγη στὸ πῶς θὰ βγάλουμε πρῶτοι τὸ …μάτι τοῦ γείτονος.

Ὅσο λοιπὸν περισσότερο συγκρίνουμε, μὲ κριτήρια καχυποψίας, τοὺς ἑαυτούς μας μὲ τοὺς ἄλλους, τόσο περισσότερο ἀποδεικνύουμε (σὲ ἐμᾶς πρῶτα πρῶτα) πὼς δὲν διαθέτουμε βαθμὸ ὡριμότητος, ἀλλά, δυστυχῶς μας, ἔχουμε αὐτό-παγιδευθῆ σὲ ἕναν ἀτέρμονα κύκλο, ἐφ΄ ὅσον οὐδέποτε τὸ ζητούμενον τῆς προσωπικῆς ἀνελίξεως ἦταν ἡ …«πρωτιά». Ἡ …«πρωτιά», ἐὰν θὰ μπορούσαμε νὰ τὴν χρησιμοποιήσουμε ἐποικοδομητικά, θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι στόχος μόνον ἐὰν πράγματι σκοπεύῃ στὸ νὰ χρησιμοποιηθῇ ὡς μέσον γιὰ νὰ μεταλαμπαδευθῇ σὲ ὅλους γύρω μας. Ἐὰν ἡ …«πρωτιά» εἶναι αὐτοσκοπός, εὔκολα καὶ χωρὶς δικαιολογίες, μετατρέπεται σὲ προσπάθεια καπελώματος καὶ ἐλέγχου τῶν γύρω μας καί, φυσικά, σὲ ἀκόμη μίαν πλαστή μας εἰκόνα γιὰ ἐμᾶς καὶ γιὰ τὸν κόσμο..
Ὅλα τὰ δάκτυλα, οὔτως ἢ ἄλλως, δὲν εἶναι ἴδια. Τὸ …φίλτρο συγκρίσεως τοῦ ποιὸς θὰ τρέξη ταχύτερα, σὲ ἕναν …ἀνούσιο ἀγῶνα δρόμου, εἶναι ἀπὸ τὰ χείριστα τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους!

Ὅσο κι ἐὰν μᾶς πονᾷ αὐτό, ἡ ἀλήθεια εἶναι μία: Ἡ ὑπεροχή, γιὰ νὰ ὑπάρχῃ καὶ νὰ μὴν διαθέτῃ εἰσαγωγικά, πρέπει κάθε στιγμὴ νὰ κερδίζεται μὲ πολὺ κόπο, ἀφοσίωσιν καὶ κυρίως σκληρὲς δεσμεύσεις. Ὅταν ἀπουσιάζουν αὐτὰ ὄχι μόνον δὲν ὑφίσταται ὑπεροχή, παρὰ μόνον αὐτό-γελοιοποίησις ἢ σκέτο γελοιποίησις.

Φιλονόη

εἰκόνα 

arxisame

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ