Η Σερβάντα ήταν ένα ξύλινο έπιπλο με μια μικρή βιτρίνα όπου η νοικοκυρά φύλαγε τα πιο καλά σερβίτσια της. Ένας μικρός χώρος μπροστά με την φωτογραφία της γιαγιάς και του παππού συνέθεταν το σκηνικό που συναντούσαμε στα πιο πολλά σπίτια της προηγούμενης γενιάς..
Στο σπίτι αυτό που μεγαλώσαμε η μάνα καθάριζε την Σερβάντα κάθε φορά με ευλάβεια, προσέχοντας πολύ το καλό σερβίτσιο που ήταν από την φτωχική της προίκα. Το θεωρούσε γρουσουζιά να σπάσει.
Πηγαίναμε πολλές φορές στα κρυφά να το χαζέψουμε να αποκαλύψουμε τα μυστικά του. Να καταλάβουμε γιατί ήταν τόσο πολύτιμο για την μάνα.
Πάνω του είχε χρυσοκέντητα σχέδια, λεπτεπίλεπτα και καλοφτιαγμένα με φινέτσα, μέσα στην μόδα της εποχής.
Όταν τη ρωτούσαμε «καλά μάνα, αυτό γιατί δεν το βγάζουμε;» η απάντηση της ήταν πάντα η ίδια:
«Άστο ρε παιδάκι μου μην έρθει κάνας «άνθρωπος» και με την λέξη «άνθρωπος» εννοούσε κάποιον φιλοξενούμενο που θα έρθει πρώτη φορά σπίτι μας.
Όχι την γειτόνισσα, όχι τους συγγενείς.
Και η Σερβάντα παρέμεινε εκεί χρόνια άθικτη, περήφανη, κατακάθαρη περιμένοντας τον «άνθρωπο».
Παρέμεινε εκεί να μας θυμίζει την κουλτούρα μιας εποχής που έφυγε μαζί με την ανεμελιά και τα μικρά μας όνειρα.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.