Πατέρας – Αφέντης 1: Charlie Lawson

Charlie Lawson

Της Νίνας Κουλετάκη

«Πατέρας-Αφέντης, εργάτης, ικανός/ανίκανος, ισχυρός/αδύνατος, πατέρας-δούλος, αγχωμένος, μοναχικός/κοινωνικός, πατέρας υγιής/ασθενής, πατέρας ταπεινός/υπερήφανος, εγωιστής και αλαζόνας, πατέρας-πατερούλης, στοργικός, τρυφερός, ανθρώπινος, πατέρας-τέρας, κέρβερος, βίαιος, απόλυτος, αυταρχικός, πατέρας-ψυχούλα και εφιάλτης».
Από το βιβλίο του ψυχίατρου Δημήτρη Σούρα «Πατέρας – Αφέντης»

Ανήμερα Χριστουγέννων του 1929, μια σειρά διαδοχικών πυροβολισμών διατάραξε την ησυχία της εξοχής στα περίχωρα του Germanton της North Carolina. Ο Charlie Lawson είχε δολοφονήσει την γυναίκα του και έξι από τα παιδιά τους πριν αυτοκτονήσει, λίγες ώρες αργότερα. Μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει γνωστοί οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτήν του την πράξη.

Ο Charlie Lawson παντρεύτηκε με την Fannie Manring το 1911, και απόκτησαν οκτώ παιδιά, τέσσερα αγόρια και ισάριθμα κορίτσια. Το τρίτο τους παιδί, ο γιος τους William, γεννημένος το 1914, είχε πεθάνει το 1920 μετά από αρρώστια, αλλά τα επτά υπόλοιπα ήταν ακόμη ζωντανά εκείνο το πρωινό της 25ης Δεκεμβρίου του 1929. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας μόνο ο Arthur, ο 16χρονος γιος του ζευγαριού, θα είχε απομείνει ζωντανός.

Τόσο ο Charlie όσο και η Fannie είχαν εργαστεί για πολλά χρόνια σαν εργάτες γης, στα τσιφλίκια των γαιοκτημόνων της περιοχής. Ως αμοιβή έπαιρναν τμήμα της σοδειάς, ένα μέρος από το οποίο χρησιμοποιούσαν για τις ανάγκες της οικογένειάς τους, ενώ το υπόλοιπο το πουλούσαν. Με τον καιρό κατάφεραν ν΄αποταμιεύσουν ένα ποσό που τους εξασφάλισε την αγορά μιας φάρμας στα περίχωρα του Germanton της North Carolina, όπου καλλιεργούσαν καπνό, μόλις δυο χρόνια πριν την τραγωδία.

Το σπίτι των Lawson

Λίγες μέρες πριν τη μοιραία μέρα των Χριστουγέννων, ο Charlie πήγε με ολόκληρη την οικογένειά του στην πόλη. Αγόρασε καινούρια ρούχα για όλους και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς το φωτογραφείο της πόλης, για ένα οικογενειακό πορτραίτο. Η φωτογραφία αυτή θα ήταν και η τελευταία της οικογένειας. Καθώς τόσο η αγορά καινούργιων ρούχων για όλη την οικογένεια ταυτόχρονα, όσο και η «πολυτέλεια» μιας επαγγελματικής φωτογραφίας ήταν απολαύσεις ασυνήθιστες για ανθρώπους της εργατικής τάξης της εποχής, πολλοί ήταν αυτοί που θεώρησαν ότι η πράξη του Charlie Lawson, η δολοφονία δηλαδή της οικογένειάς του και η αυτοκτονία του στη συνέχεια, ήταν απόλυτα προμελετημένη. Ίσως τα καινούργια ρούχα να ήταν η τελευταία χαρά που θέλησε να τους προσφέρει και η φωτογραφία να απαθανατίσει τα πρόσωπα που, σε λίγες μέρες, ο ίδιος θα τους αφαιρούσε τη ζωή.

H τελευταία φωτογραφία της οικογένειας

Το λουτρό αίματος άρχισε το απόγευμα των Χριστουγέννων, όταν δύο από τις θυγατέρες της οικογένειας, η Carrie 12 ετών και η Maybell 7, έφυγαν για να επισκεφθούν τη θεία και τον θείο τους. Ο Charlie παραμόνευε κοντά στον αχυρώνα κι όταν τα κορίτσια πλησίασαν τις πυροβόλησε με την καραμπίνα του. Στη συνέχεια τις γρονθοκόπησε ανηλεώς, πιθανότατα για να σιγουρευτεί πως ήταν νεκρές. Ύστερα μετέφερε και έκρυψε τα πτώματα των παιδιών στην καπναποθήκη της οικογένειας.

Η καπναποθήκη, όπου τοποθετήθηκαν τα πτώματα της  Carrie και της Maybell

Από εκεί επέστρεψε στο σπίτι και πυροβολησε τη γυναίκα του, η οποία βρισκόταν στο κατώφλι. Μετά κυνήγησε, ξετρύπωσε μέσα στο σπίτι και δολοφόνησε ένα προς ένα τα τέσσερα υπόλοιπα παιδιά του. Πρώτα πυροβόλησε την 17χρονη κόρη του Marie και κατόπιν τους δυο μικρότερους γιους του James και Raymond, ηλικίας 4 και 2 ετών αντίστοιχα.

Σκηνή εγκλήματος στο σπίτι των Lawson

Η μόλις τεσσάρων μηνών μικρότερη κόρη της οικογένειας Mary Lou ήταν το τελευταίο θύμα του. Το μωρό ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου μέσα στην κούνια του.

Το πιστοποιητικό θανάτου της Mary Lou

Αυτό που παραμένει μυστήριο είναι το γεγονός ότι ο Charlie Lawson, λίγο πριν προβεί στο αποτρόπαιο έγκλημά του είχε στείλει στην πόλη, για κάποιο θέλημα, τον 16χρονο γιο του Arthur, σώζωντάς του τη ζωή. Η προσωπική μου υπόθεση είναι ότι το αγόρι ήταν ίσως το μόνο πρόσωπο η επέμβαση του οποίου θα εμπόδιζε τον Charlie από την ολοκλήρωση του σχεδίου του. Ένας γεροδεμένος έφηβος, ένας νεαρός άντρας σχεδόν, θα μπορούσε να του αντιπαρατεθεί. Με την απομάκρυνσή του ο κίνδυνος αυτός εξαφανιζόταν.

Όταν ολοκλήρωσε το δολοφονικό του έργο, ο Charlie Lawson τακτοποίησε προσεκτικά τα πτώματα της οικογένειάς του: τους σταύρωσε τα χέρια και τοποθέτησε κάτω από τα κεφάλια τους πέτρες, σαν μαξιλάρια. Στη συνέχεια πήρε το όπλο του κι εξαφανίστηκε στο δάσος που συνόρευε με τη φάρμα, όπου και παρέμεινε αρκετές ώρες, πριν αυτοκτονήσει. Μέχρι εκείνη την ώρα ο Arthur είχε επιστρέψει για να ανακαλύψει με φρίκη τα πτώματα της μάνας και των αδελφών του, γείτονες είχαν σπεύσει, η αστυνομία είχε κληθεί και στο σπίτι βρισκόταν αρκετός κόσμος. Ο ήχος του πυροβολισμού με τον οποίο ο Charlie έθεσε τέλος και στη δική του ζωή, έγινε αντιληπτός από όλους, Ο Arthur, με έναν από τους αστυνομικούς, έτρεξαν στο δάσος και ανακάλυψαν το πτώμα του δολοφόνου.

Πάνω του είχε γράμματα που απευθύνονταν στους γονείς του, ενώ γύρω από τον κορμό ενός δέντρου διακρίνονταν άπειρα χνάρια του Charlie, γεγονός που μαρτυρά πως γύριζε γύρω από το δέντρο για πολλή ώρα, πριν τερματίσει τη ζωή του.

Κανένας, την εποχή εκείνη, δεν μπόρεσε να εξηγήσει την πράξη του Charlie. Kάποιοι υπέθεσαν πως ένας τραυματισμός που είχε υποστεί στο κεφάλι, κάποιους μήνες πριν, ήταν η αιτία γι αυτή του την πράξη, όμως η νεκροψία που έγινε στο Johns Hopkins Hospital και η ανάλυση του εγκεφάλου του δεν έδειξε καμιά βλάβη. Κάποιοι άλλοι ουδέποτε πίστεψαν πως ο Charlie ήταν ο δολοφόνος της γυναίκας και των παιδιών του, ούτε και είχε αυτοκτονήσει. Υποψιάζονταν πως ο ίδιος ή μέλη της οικογένειάς του είχαν παραστεί μάρτυρες σε κάποια συναλλαγή ή δραστηριότητα συμμοριών του οργανωμένου εγκλήματος της περιοχής, προδιαγράφοντας έτσι το φρικτό τους τέλος.

Τα φέρετρα

Εξήντα χρόνια αργότερα, το 1990, οι M. Bruce Jones και Trudy J. Smithδημοσιεύουν το βιβλίο τους «White Christmas, Bloody Christmas», όπου παρουσιάζουν μια καινούργια εκδοχή της αιτίας των δολοφονιών. Οι συγγραφείς, στηριζόμενοι σε πληροφορίες που τους έδωσαν μη κατονομαζόμενες πηγές αλλά και συγγενείς και φίλοι της οικογένειας, ισχυρίζονται πως υπήρχαν υπόνοιες ότι ο Charlie Lawson διατηρούσε αιμομικτική σχέση με την κόρη του Marie, η οποία έμεινε έγκυος. Το 2006 η Trudy J. Smith ισχυροποιεί ακόμη περισσότερο αυτή τη θεωρία, στο βιβλίο της «The Meaning of Our Tears».

Λίγο καιρό μετά τις δολοφονίες, ο αδελφός του Charlie, άνοιξε το σπίτι των Lawson σαν τουριστική ατραξιόν. Ένα κέηκ που είχε ψήσει η Marie Lawson επιδεικνυόταν κατά την ξενάγηση, αλλά όταν οι επισκέπτες άρχισαν να «μαδάνε» τις σταφίδες και να τις παίρνουν ως ενθύμια, το γλυκό τοποθετήθηκε κάτω από έναν γυάλινο κώδωνα, όπου και παρέμεινε για πολλά χρόνια.

Οι οκτώ Lawson που χάθηκαν εκείνη τη μέρα των Χριστουγέννων – του Charlie συμπεριλαβανομένου- θάφτηκαν στον ίδιο τάφο με τον πρόωρα χαμένο William, με μία ταφόπετρα, κοινή για όλους. Πάνω της υπάρχουν τα ονόματά τους και μια μελαγχολική εγγραφή: «Όχι τώρα, αλλά στα χρόνια που θα έρθουν, σε μια καλύτερη γη, θα ερμηνεύσουμε τα δάκρυά μας και –κάποια στιγμή- θα καταλάβουμε».

Ο οικογενειακός τάφος των Lawson

O Arthur Lawson προσπάθησε να ξεχάσει το τραγικό γεγονός και να συνεχίσει τη ζωή του. Σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1945. Ήταν 32 χρονών και άφησε πίσω του γυναίκα και τέσσερα παιδιά.

Η δολοφονία της οικογένειας Lawson ενέπνευσε τους Stanley Brothers να γράψουν το τραγούδι «The Murder of the Lawson Family». Το ακούτε εδώ στην εκτέλεση του Doc Watson.

Συνεχίζεται

eglima

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ