Παραμύθια, ιστορίες γεννημένες από το άγνωστο, το μυθικό κι ίσως το ανεκπλήρωτο. Ψευδείς μεν ως προς την αλήθεια, πραγματικές δε ως προς την έννοια του αναγεννησιακού έρωτα και της αμοιβαίας αγάπης… για πάντα ή καλύτερα για τον δικό μας κόσμο, για κάθε αύριο. Η μια λέξη διαδέχεται την άλλη με την ελπίδα νικήτρια στο τέλος και με τον συγγραφέα λυτρωμένο από αυτό το «ίσως ανεκπλήρωτο».
Μια ραγισμένη καρδιά, παγιδευμένη στον ωκεανό του πόνου και της αναμονής, προσπαθεί να επιβιώσει με μια πένα και ένα μελάνι από ποιητική απόχρωση. Δύσκολοι οι καιροί στη πορεία της εξέλιξης της ζωής μα εκείνα τα παραμύθια διαχρονικά, δεν σκουριάζουν.
«Γιαγιά, έλα πες μου εκείνο με το όμορφο κορίτσι που ντυνόταν με σκόνη και τελικά βρήκε ένα γυάλινο γοβάκι μαζί με τον πρίγκιπα της», έλεγα τραβώντας το χέρι της για να κάτσει δίπλα μου.
Ακουγόταν ύστερα το σιγανό της γέλιο κι οι ζάρες της γινόταν βαθύτερες. Θαρρείς πως οι εσωτερικές της πληγές έβγαιναν στην επιφάνεια. Βαθιές κι σημαδεμένες μέχρι τέλους.
Το χαμόγελο της ήταν όμως εκείνο που σε συνέπαιρνε κι αποχαύνωνε το γήρας.
Τόσο νεανικό κι γεμάτο ελπίδα όσο κι η ψυχή της. «Κοριτσάκι μου πάλι μπέρδεψες την ροή της ιστορίας…» μου απαντούσε με μια τρεμουλιασμένη φωνή.
«Δεν με νοιάζει, θέλω να βρω κι εγώ εκείνο το γυάλινο γοβάκι με τον πρίγκιπα μου, ντυμένη στην σκόνη κι ας με κάνει να φταρνίζομαι», επέμενα, παίρνοντας εκείνο το σίγουρο ύφος μου, σταυρώνοντας τα χέρια μου και συνοφρυώνοντας τα φρύδια μου.
«Θα γίνει κι αυτό, όλα τα μικρά κορίτσια του κόσμου είστε γεννημένες πριγκίπισσες και είτε απλή σκόνη, είτε χρυσόσκονη ή ακόμη αστερόσκονη να φοράς, η αγάπη θα βρει την αγέραστη ψυχή σου» μου έλεγε πάντα…
Το είδωλο μου είχε δακρύσει. Αλμυρές σταγόνες νοσταλγίας κύλαγαν κι σταμάταγαν σε εκείνο το χαμόγελο που μόλις είχε σχηματιστεί. Αναδρομές στο παρελθόν σαν αυτές με ταξίδευαν σε εκείνη την αθωότητα κι ανεμελιά εκείνου του κοριτσιού που πίστευε πως παραμύθι είναι η ζωή. Με ξανακοιτώ στον καθρέφτη κι όλα είχαν σκοτεινιάσει.
Δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, πόσο μάλλον μπροστά σου. Σε βρίσκω και σε χάνω. Φοβάμαι να μιλήσω, να πράξω ό,τι αισθάνομαι.
Με την ανάμνηση του πρώτου σου φιλιού, τόσο αισθησιακό, που έσπαγε κάθε γόρδιο δεσμό ανασφάλειας μέσα μου, μένω στο παρελθόν με την ψευδαίσθηση πως πήγαμε να βρούμε μαζί εκείνο το γοβάκι. Αντ’ αυτού ζω στο παρόν με συμβιβασμούς για να ξεχάσω.
Ψέματα. Δεν ξεχνώ, έχω φυλαγμένα τα σ’ αγαπώ μου σε αυτό το γοβάκι.Τιμωρός η απουσία σου κι οι ανείπωτες μου λέξεις. Θα επανορθώσω για σένα, για μένα κι για το παραμύθι μας .
Στην τελική αυτές οι φανταστικές ιστορίες υπάρχουν για την ενθύμηση του αυθορμητισμού μας κι της αγνότητας μας.
Η σκληρότητα των συνθηκών ζωής, εχθρός κι δολοφόνος της συναισθηματικής ελευθερίας μας κι της αθωότητας. Οι δράκοι κι οι κακοί κυριαρχούν στον εσωτερικό μας κόσμο φέρνοντας παγωνιά στις νευρικές απολήξεις της καρδιάς.
Πώς να αποσταλούν τα ερεθίσματα στον εγκέφαλο; Το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο έμεινε. Δίχως τόλμη δεν κερδίζεται ο έρωτας. Δεν είναι θεώρημα, είναι το παραμύθι που η καρδιά μιλά με μικρά κι έντονα φτερουργίσματα, σαν προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια. Σαν είσαι σίγουρη για εκείνο το πολυπόθητο συναίσθημα, σκέψου. Πριν βρουν το γοβάκι οι ήρωες, βρήκαν ο ένας τον άλλον, έχοντας νικήσει τα πλάσματα της κακίας, της καχυποψίας, του φόβου. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Λίγο έμεινε… Μην αφήνεις τον έρωτα ανυπεράσπιστο, μίλα κι πράξε.
Όμως χιλιάδες είναι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες σαν εκείνα τα φώτα που αχνοφαίνονται από έναν δορυφόρο περιφερόμενο στο αχανές διάστημα. Τόσοι είναι κι οι συγγραφείς, σκυμμένοι αντίστοιχα στα τετράδια τους. Καταγράφουν συναισθήματα, όλα από ένστικτο λατρείας. Μια από αυτούς κι εγώ, γυρνώ τις σελίδες ψιθυρίζοντας του πως ‘ναι το πιο όμορφο αντικείμενο. Με έχει βρει η αγάπη, έμεινε να σε βρω. Να δεις τα χρώματα των σελίδων μου. Θα σε βρω, με κρυμμένη την ευχή…
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.