Η Χαρά των Χριστουγέννων

Χριστούγεννα, γιορτές, χαμόγελα και καλή διάθεση… ή μήπως όχι; Άραγε είναι το ίδιο για όλους; Σίγουρα όχι… Υπάρχουν άνθρωποι που είναι γεμάτοι χαρά (και φαίνεται στα πρόσωπά τους) κι άλλοι που βιώνουν μία θλίψη. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις υπάρχουν κι άλλων πολλών ειδών καταστάσεις.

Για παράδειγμα, σίγουρα όλοι μας θα μπορούσαμε να πούμε για γονείς που ενδεχομένως να δυσκολεύονται οικονομικά αλλά για να μπορέσουν να κρατήσουν την μαγεία των Χριστουγέννων, κι όλα τα μηνύματα της γιορτής, ζωντανά, οπλίζονται με το πιο λαμπερό χαμόγελο και φροντίζουν για μία ακόμα πετυχημένη παράσταση!

Άραγε πόση δύναμη χρειάζεται ένας γονιός για να είναι πάντα με την καλή διάθεση και το χαμόγελο, ακόμα κι όταν όλα πάνε στραβά;

Με αυτή την σκέψη στο μυαλό μου, περπατάω στους δρόμους της γενέτειράς μου κι αναπολώ τις στιγμές που ήμουνα παιδί. Βλέπω γύρω μου τις βιτρίνες των μαγαζιών στολισμένες, ο Δήμος έχει στολίσει τους δρόμους και τα δέντρα με λαμπιόνια. Και κάπου στο βάθος, πέρα από τη βοή του δρόμου ακούγονται χαρμόσυνα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Όλα αυτά μαζί σαν μία καλά κουρδισμένη μπάντα, παίζουν την μουσική της χαράς. Σαν να προσπαθούν να με βάλουν στο κλίμα των γιορτών. Κι οι σκέψεις απ’ όταν ήμουν παιδί τώρα είναι ακόμα πιο έντονες. Σκέψεις ανάμικτες και συναισθήματα μπερδεμένα.

Ένα μικρό πάρτι στήθηκε μέσα μου, διαφορετικό από αυτό που προστάζει η γύρω μου ατμόσφαιρα. Χαρά, Θλίψη, Απορίες, Νοσταλγία, Θυμός όλα μαζί στήσανε ένα ξέφρενο γαϊτανάκι. Βλέπω μαμάδες να περπατάνε, τραβώντας τα παιδιά και θυμάμαι εμένα παιδί να με κρατάει από το χέρι η μητέρα μου να τρέξουμε να προλάβουμε να κάνουμε όλα τα ψώνια. Να αγοράσουμε τις προμήθειες για το παραδοσιακό οικογενειακό τραπέζι που θα είναι όλοι οι συγγενείς καλεσμένοι. Ένα γλέντι που όλοι θα είμαστε χαρούμενοι. Δεν υπάρχει χώρος για στενοχώρια, ούτε για κακοκεφιές. Θυμάμαι επίσης το πρωινό ξύπνημα νωρίς νωρίς για να προλάβουμε να πούμε τα κάλαντα. Και λίγο αργότερα, ο απολογισμός των κόπων μας. Άραγε βγάλαμε αρκετά για να αγοράσουμε το αγαπημένο μας παιχνίδι;

Και κάπου εκεί έρχεται κι η πρώτη απορία. Άραγε οι γονείς μου είχαν τη διάθεση για όλα αυτά; Ή Απλά προσπαθούσαν να κρατήσουν την ατμόσφαιρα χαρούμενη για χάρη μου; Πόσο διαφορετικά θα ήταν εάν δεν είχαν την υποχρέωση να κάνουν τη ατμόσφαιρα γιορτινή;

Πόσο διαφορετικά είναι όταν ένας ενήλικας επιλέγει να ακολουθήσει τα δικά του θέλω κι όχι αυτά που προστάζει η εποχή; Μία εποχή με «ιδιαίτερες στιγμές» από τα παιδικά μας ακόμα χρόνια. Στιγμές οικογενειακές με πολλά «πρέπει» και λίγα «θέλω». Δεν είναι λίγοι αυτοί που για τους δικούς τους λόγους, νιώθουν στενοχώρια την περίοδο των Χριστουγέννων. Η νοσταλγία κι η θλίψη χαρακτηριστικά που συντροφεύουν αυτούς που θέλουν να μείνουν μακριά από την εορταστική ατμόσφαιρα. Νοσταλγία για τα χρόνια που πέρασαν, ίσως και για ανθρώπους που δεν είναι πια δίπλα μας, ή ακόμα και για φιλίες που κάποτε σηματοδοτούσαν τη ζωή μας και τώρα δεν είναι πια εδώ.

Θλίψη για τους χαμένους έρωτες αλλά και για τη ζωή που ενδεχομένως δεν είναι όπως θα θέλαμε. Στενοχώρια για αγαπημένα πρόσωπα που δεν είναι πια κοντά μας να ζήσουμε παρέα την αλλαγή του χρόνου, να αγκαλιαστούμε, να ευχηθούμε με όλη μας την αγάπη από καρδιάς για το νέο έτος. Άλλοι πάλι έχουν τόσο κόσμο γύρω τους κι όμως είναι τόσο μόνοι. Πολλές φορές ακόμα και μέσα σε μία σχέση ή σε ένα γάμο όπου νιώθουν ότι δεν τους ακούνε και δεν τους καταλαβαίνουνε, υπάρχει μοναξιά.

Ναι, το βρήκα. Αυτή είναι η σωστή λέξη. ΜΟΝΑΞΙΑ.

Θα αναρωτιέσαι άραγε, τι συμβαίνει κι είναι όλοι τόσο χαρούμενοι κι εσύ νιώθεις τόσο έξω από αυτό και θες να μείνεις μόνος. Γιατί να μη θες να στολίσεις και να μη θες να βρεθείς σε ένα από τα οικογενειακά τραπέζια; Γιατί να σε ενοχλούν όλα αυτά, να τα βρίσκεις μία σκέτη φρίκη και να θες να κρυφτείς κάτω από τα σκεπάσματα και να θες να ξαναβγείς όταν όλα αυτά θα έχουν τελειώσει; Ίσως γιατί απλά αλλιώς να τα είχες φανταστεί, να ήθελες να είναι κάπως διαφορετικά τα Χριστούγεννα. Δεν είναι όμως. Όλα τα θέλω σου κι οι προσδοκίες σου πάνε χαμένα.

Ο έρωτας που δεν ήρθε, η σχέση που προσδοκούσες, τα παιδιά που χάθηκαν και ποτέ δεν μεγάλωσαν, η προαγωγή που τόσο περίμενες ή απλά και ένα ταξίδι που θα ήθελες να κάνεις και τελικά δε θα μπορέσεις. Οι γιορτές έρχονται και γιγαντώνουν τις προσδοκίες μας και τα θέλω μας. Κι εάν δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό, τότε ένα παλιό γνωστό μοτίβο από το παρελθόν σου χτυπάει την πόρτα. Αυτό από τότε που ήσουν μικρό παιδί, που όφειλες να συμβιβαστείς στα «πρέπει». Έτσι και σήμερα. Πρέπει να βάλεις το χαμόγελό σου και την καλή διάθεση και να είσαι χαρούμενος. Είπαμε, δεν υπάρχει χώρος για στενοχώριες και κακοκεφιές. Ή μήπως υπάρχει; Δεν είσαι πια παιδί.

Ως ώριμος ενήλικας, μπορείς να επιλέξεις να είσαι ο εαυτός σου.

Δε χρειάζεται να καταπιέσεις τον εαυτό σου να κάνει κάτι που δε θέλεις. Έχεις την επιλογή ως ενήλικας να αποφύγεις αυτά που σε ζορίζουν και πιθανόν να σε πικράνουν. Μπορείς να φτιάξεις το δικό σου πρόγραμμα. Αυτό που εσύ αντέχεις και με ανθρώπους που μπορούν να σε ακούσουνε και να σε καταλάβουν.

Οι χαρές κρύβονται στα μικρά πράγματα. Είναι στο χέρι μας να τις ανακαλύψουμε.

Πολλές φορές, ίσως και με τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Μη διστάζεις να ζητήσεις βοήθεια. Αυτό δείχνει αγάπη και φροντίδα για τον εαυτό σου. Δείχνει τη δύναμη που διαθέτεις και την επιθυμία να κάνεις κάτι για σένα.

Αρθρογράφος: Παναγιώτης Εμμανουηλίδης
Σύμβουλος Ψ.Υγείας

e-psychology

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ