ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Ποιος γιορτάζει; Τι; Την γέννηση; Ή την απόλυτη πνευματική κατάπτωση;

Έχουμε λοιπόν αυτή την ειδική κάστα ανθρώπων που λέγονται πιστοί. Ευσεβείς, θρησκόληπτοι, αιρετικοί, ταπεινοί και λοιπά θεοσεβούμενα. Ή πιο καλά θεοφοβούμενα. Έχουμε όμως και τους άλλους, τους ακριβώς αντίθετους. Όλους όμως τους έχουμε σαν τέκνα του Θεού. Του μεγαλύτερου δικτάτορα επί στερεώματος.

Δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς. Ο Θεός δεν έχει να κάνει τίποτα με την δημοκρατία και τα  λοιπά φιλελεύθερα καθεστώτα. Άν ήταν δημοκράτης ο Θεός, τις εντολές θα τις είχε δώσει προς συζήτηση. Και κατόπιν του διαλόγου, προς ψήφιση. Μέσα απο κάποια μορφωτική επιτροπή της βουλής των ανθρώπων. Όμως ο Θεός τις παρέδωσε σαν εντολές, επιταγές και διαταγές. Έγραψε στ’αρχίδια του τον οποιονδήποτε κοινωνικό διάλογο. Έγινε δηλαδή Φράνκο και Μουσολίνι ο Θεός. Δεν έγινε Παπανδρέου και Παπαρήγα και Καραμανλής. Διέταξε.

Τι έκανε ο άνθρωπος; Το ποίμνιο; Άσχετο. Και για τον Θεό και για τον άνθρωπο. Και οι δύο πορεύονται σε παράλληλους δρόμους. Που θα συναντηθούν σίγουρα στην απειρία του θανάτου. Όπως όλα τα παράλληλα που τέμνονται εκεί.

Δεν πέτυχε ο Θεός με την δικτατορία και τις εντολές. Το ποίμνιο καθώς εξελίσσεται άρχισε να σκέφτεται. Έμαθε και λίγο γεωμετρία. Το αξίωμα– το μη αποδεικνυόμενο δηλαδή – που αποτελεί θεμέλιο λίθο για την οποιανδήποτε επιστήμη, το ήθελε αλλιώς. Το ήθελε θεώρημα. Δηλαδή το ήθελε να το αποδείξει. Ή πιο καλά να το του αποδείξουν. Την πάτησε ο Θεός, την πάτησε και ο άνθρωπος. Μετά την πάτησε και το κράτος και τέλος την πάτησε και η οικογένεια. Την πάτησε και η κοινωνική συμβίωση και ο πολιτισμός. Ειδικά στην Ελλάδα που η ασυδοσία  δεν αμφισβητεί μόνο σωστά κείμενα θεωρήματα.  Αμφισβητεί και αξιώματα.

Δεν μπόρεσε λοιπόν ο Θεός να πετύχει τίποτα με τη λογική του ποιμνίου. Και γύρισε το δίσκο. Θεός είναι ό,τι θέλει κάνει. Τον έβαλε στο συναίσθημα. Στην κόντρα δηλαδή. Και μάλιστα όχι ισορροπημένη κόντρα. Όχι δίπολο. Το δίπολο είναι λογική – παραλογισμός. Το συναίσθημα είναι άλλη παράμετρος. Κάτι σαν εξωτερικό μαγνητικό πεδίο που τον μαγνήτη τον κάνει οτι θέλει.

Άνθρωπε, αφού δεν καταλαβαίνεις απλά εβραϊκά, θα στο πω αγαπησιάρικα. Εκεί που υποφέρεις. Κανείς δεν μπορεί να κουλανδρίσει το συναίσθημα. Το συναίσθημα είναι δύναμη ανώτερη της λογικής. Η λογική είναι αποτέλεσμα γνώσης και εμπειριών. Το συναίσθημα είναι στο ένστικτο, στην φύση και στην υποχρέωση της επιβίωσης. Όποτε η επιβίωση γίνεται ξανά ανάγκη, πάει περίπατο η λογική. Και η σκέψη. Και η δικαιοσύνη. Και όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές παπαριές.

«Θα σκοτώσω τον γυιό μου» αποφάσισε ο Θεός. Μπας και συνταρακτεί ο άνθρωπος. Μπας και αρχίσει να κουνάει το κεφάλι του και να καταλάβει το εξής απλό: Οτι, ό,τι και νά κάνει είναι ο τίποτας. Είναι γνωστό το πού θα καταλήξει όπως και νάναι. Ό,τι και να κάνει στη ζωή του. Και μπλέκει την διαδικασία της ζωής με μια διδασκαλία εύκολη. Εύκολη βέβαια σαν θεϊκή σύλληψη. Γιατί σαν ανθρώπινη υλοποίηση, είναι απλά ακατόρθωτη.

«Αγάπα τον διπλανό σου». Πάπαλα το ποίμνιο. Η αγάπη είναι πάνω απο τις δυνατότητες του ανθρώπου. Όπως και η κοινωνική ζωή.

«Δώσε μου ισορροπία τρόμου ή χρήματος. Τότε κάτι μπορεί να γίνει. Μη βάζεις τόσο δύσκολα. Πάρε με, σώσε με, δεν μπορώ την αγάπη», ανταπαντά ο άνθρωπος.

Τώρα τα Χριστούγεννα που ο Χριστός γίνεται 2017 χρονών, δείχνει την μαγκιά του σαν θεάνθρωπος. Σαν το απόλυτο δίπολο, το ενωμένο. Κανείς δεν θα φτάσει την διαχρονική του αξία σαν διδασκαλία και την απόλυτη εμπορευσιμότητα του σαν γνήσια κόκα-κόλα. Κανείς και εμού συμπεριλαμβανομένου δεν θα καταλάβει τίποτα. Πιστεύοντες και μη, ευσεβείς ή ασεβείς θα την πέσουν στα φωτάκια. Μέσα και έξω απο το σπίτι τους. Όσο πιο φωτεινά τόσο θα κρύβουν τη γύμνια και την φτώχεια την πνευματική. Ακριβώς σαν τους τάφους. Απ’έξω μάρμαρο και πολυτέλεια και μέσα κόκκαλα και σκουλήκια.

Όλοι θα αποδέχονται τα στολίδια δήθεν για τα παιδιά τους. Τα δώρα και τα ψευτοσημάδια του δήμου στους αλβανικούς ευρωπαϊκούς δρόμους. Καλά ειδικά στην Ελλάδα τα στολίδια δεν βγαίνουν καν. Όταν δεν είναι περίοδος εορτών απλά δεν φωτίζονται.

Ποιος γιορτάζει; Τι; Την γέννηση; Ή την απόλυτη πνευματική κατάπτωση; Είναι για τη ζωή ή για τον θάνατο τα Χριστούγεννα; Για την θανατερή ζωή, την εν σώματι αμαρτία και το επερχόμενο τέλος; Ή άλλη μια ευκαιρία που θα’ πρεπε να την αντιληφθούμε;

Πιστοί και άπιστοι ενωμένοι σ’ένα σώμα. Την υπερκατανάλωση. Όσοι μπορούν εντάξει. Οσοι δεν μπορούν δεν πρέπει να ανησυχούν. Υπάρχουν και τα  εορτοδάνεια. Όλοι όμως μπας και αισθανθούν γεμάτοι και πλήρεις και ηγεμόνες. Πού; Μα στην ευάλωτη παιδική φυσική ψυχή που διακοπάζει απο το σχολείο. Την θεϊκή ψυχή που όλοι οι ενήλικες μαλάκες θέλουν να την κάνουν ίδια. Με το επιτρεπόμενο ξενύχτι και κύρια την αποφυγή του συναισθήματος. Καλυμμένοι πίσω απο το φωτισμένο δέντρο ή το καράβι. Και την γαλοπούλα που σαν εποχιακό αρνί κατακρεουργείται για να κορεσθεί το κτήνος.

«Μην μετατρέπετε τον οίκο μου σε οίκο εμπορίου», είχε πεί. Κι εγώ λέω άλλο. Ας μην ξανάρθουν Χριστούγεννα. Έτσι μπορεί και να μην εξομοιωθούν οι οίκοι. Το να έρχονται χωρίς σκέψη δεν έχει νόημα. Μήπως έτσι και σώσουμε λίγη ανθρωπιά. Τα Χριστούγεννα πλέον είναι ένα καθαρό βαρβαρικό άσκεφτο, διατραπεζικό έθιμο.

Χρόνια πολλά, ο Κύριος εγεννήθη.

dailytripes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ