Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΨΗ

ΑΠΟ ΒΑΣΩ ΔΕΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

«Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά,
Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ού μάντιδα δάφνην,
Ού παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Τελευταίος χρησμός του μαντείου των Δελφών προς τον αυτοκράτορα Ιουλιανό τον Παραβάτη. 

Τελευταία προφητεία, ειπωμένη εδώ σαν μια απλή διαβεβαίωση που πρόσφερε αυτός ο ομφαλός της γης. 

Από εκείνη τη μέρα, οι Δελφοί δεν είναι παρά σιωπή. 

Σιωπή που δεν ανήκει μόνο στις πέτρες και στους έκπτωτους ναούς, όπως σε όλα τα ερείπια. 

Η σιωπή των Δελφών είναι πάνω απ΄ όλα σιωπή αυτού του σβησμένου χρησμού, αυτού του νεκρωμένου στόματος, αυτής της στειρεμένης πηγής απ΄ όπου επήγαζε το μαντικό ρήμα. 

Μαντικό, δηλαδή χρησμικό, γιατί το μαντεία βγαίνει από το μανία. 

Όταν είσαι μάντης κατέχεσαι, είσαι το εργαλείο και το κανάλι του θεού που μιλάει μέσω του ανθρώπου, όπως μιλάει και μέσα από τα πουλιά, τα δέντρα, τα βότσαλα ή τους ανέμους.

Είναι αυτό που σώπασε στους Δελφούς, μαζί με το λάλον ύδωρ. 

Ο Σεφέρης επανέρχεται στην πρώτη ιστορία του ιερού, την πάλη του Απόλλωνα με το φίδι Πύθωνα, που σημαίνει αυτό που σαπίζει, και που σημαίνει την εξαγνιστική αποστολή των Δελφών.

«Στην αρχή είταν ο θυμός της γης. Έπειτα ήρθε ο Απόλλων και σκότωσε το χθόνιο δράκοντα, τον Πύθωνα. Τον άφησαν να σαπίσει. Λένε πως από εκεί προέρχεται: το πρώτο όνομα των Δελφών, Πυθώ (ρίζα Πυθ=σαπίζω). Σ΄ ένα τέτοιο λίπασμα ρίζωσε και φούντωσε η δύναμη του Θεού της αρμονίας, του φωτός και της μαντικής. Ο μύθος μπορεί να σημαίνει πως οι σκοτεινές δυνάμεις είναι το προζύμι του φωτός. Πως όσο ποιο έντονες είναι, τόσο πιο βαθύ γίνεται το φως όταν τις κυριαρχήσει».

ΠΗΓΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ, JACUES LACARRIERE

The Mythologists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ