Όταν με αποδεχτώ, χωρίς την τάση να με ελέγξω ή την πίεση να με αλλάξω

Συζήτησαν για τα περασμένα, διασκέδασαν, έφαγαν και ήπιαν μαζί και στη συνέχεια ο ένας αποκοιμήθηκε. Ο άλλος που ήταν βιαστικός, έπρεπε να φύγει, να πάει στην πόλη του. Σα δώρο για τη φιλοξενία που του πρόσφερε ο φίλος του και νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τη φιλία τους του χάρισε ένα πολύτιμο κόσμημα. Το άφησε στο συρτάρι στο κομοδίνο, πιστεύοντας ότι όταν θα ξυπνήσει θα το βρει.

Ο φίλος ξύπνησε, τον γύρεψε παντού και επειδή δεν τον βρήκε, νόμισε ότι ο φίλος του δεν έμεινε ευχαριστημένος από τη φιλοξενία που του παρείχε. Θύμωσε και στενοχωρήθηκε.
Κάθε φορά που ένιωθε έτσι, η αυτοεκτίμηση του μειωνόταν, πιστεύοντας ότι δεν ήταν ικανός να καταφέρει οτιδήποτε. Κατηγορούσε τον εαυτό του και όλη αυτή η ενοχή υπονόμευε την πίστη στις δυνατότητές του, την αισιόδοξη έκβαση των προσπαθειών του.

Μετά από χρόνια οι δυο φίλοι συναντήθηκαν ξανά. Ο φίλος που έκανε το δώρο τον ρώτησε αν του άρεσε και απόρησε όταν του είπε ότι δεν το είχε βρει ποτέ γιατί ποτέ δεν το είχε αναζητήσει.
Στενοχωρημένος ο άνθρωπος μοιράστηκε μαζί του το παράπονό του. Εμείς οι δυο μοιάζουμε πολύ, για αυτό άλλωστε είμαστε και φίλοι καρδιακοί. Τα έχουμε καταφέρει και οι δυο, καθένας στον τομέα του. Είναι φορές όμως που νιώθω να αμφιβάλλω και να μην πιστεύω αρκετά στη δύναμή μου. Κλονίζεται η πίστη μου, θυμώνω με τον εαυτό μου όταν κάτι δεν πάει καλά και χάνω την υπομονή στον στόχο μου. Αναλώνεται η σκέψη μου, σκορπίζεται το συναίσθημά μου άρα και η πράξη μου, δεν εστιάζω ώστε να προσπαθήσω την επιθυμία μου να την κάνω πράξη.

Νομίζεις ότι τυχαία δεν βρήκα το δώρο που μου έκανες; 

Και εγώ σαν αυτό το πολύτιμο κόσμημα είμαι. Με έχω κάπου κρυμμένο από φόβο ή ίσως και από ενοχή μήπως με αποκαλύψω. Κι όλος αυτός ο αγώνας που κάνω, βάρος γίνεται για μένα.
Ενώ θα έπρεπε να είμαι ευχαριστημένος από την πορεία μου, γιατί ό,τι κάνω το κάνω με ευθύνη, με βαραίνει μια κούραση που δεν την καταλαβαίνω.

Από το καθετί επαλήθευση της ύπαρξής μου γυρεύω. Για αυτό και αγκιστρώνομαι ή υποτάσσομαι κάποιες φορές. Όταν με αποδεχτώ, χωρίς την τάση να με ελέγξω ή την πίεση να με αλλάξω, όταν πάψω να θυμώνω μαζί μου κάθε φορά που τα πράγματα δεν πάνε όπως είχα προγραμματίσει, θα μπορώ πιο εύκολα να δεσμευτώ μαζί μου, με τους στόχους μου, με τη ζωή μου.

Όταν το καθετί το κάνω όχι με ενοχή αλλά με ευθύνη στις δημιουργικές μου ικανότητες, θα απαλλαγώ από την ανάγκη μου για επιβεβαίωση και θα εστιαστώ στους δημιουργικούς μου στόχους. Θα μπορώ πιο εύκολα να ξεχωρίσω ποιό προάγει την ψυχική, πνευματική, σωματική μου υγεία, αν εγώ δεχτώ να ανοίξει το πνεύμα μου, αν επιτρέψω την ποιότητα στο συναίσθημά μου, στη σκέψη μου να κεντράρει σε ό,τι με ενδιαφέρει. Θα μπορώ όχι μόνο να ανακαλύπτω τα δώρα της ύπαρξής μου αλλά να τα δημιουργώ, να τα απολαμβάνω, να ζω χαρούμενος με αυτά.

Κείμενο: Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας

Thessaloniki Arts and Culture 

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ