Να θυμάμαι: 12 σημαντικά πράγματα που έμαθα ως γονιός από τον Χόρχε Μπουκάι

1.  Η αίσθηση ιδιοκτησίας και η ανεπιφύλακτη αγάπη είναι πράγματα που νιώθουν οι γονείς για τα παιδιά, με κανέναν τρόπο όμως, τα παιδιά για τους γονείς. Θα μπορέσουν ποτέ τα παιδιά να νιώσουν έτσι; Ναι… για τα παιδιά τους. Όχι, όμως για μας.

2.  Δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια ούτε είναι κάτι αξιέπαινο το ν’ αγαπάμε τα παιδιά μας. Εκείνα όμως, για να μπορέσουν να μας αγαπήσουν θα πρέπει να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια.

3. Στις καλές οικογένειες, η χύτρα της αυτοεκτίμησης του σπιτιού είναι γεμάτη.

4. Πρέπει ν’ αφήσουμε τα παιδιά να κάνουν λάθη, να βρεθούν στην ανάγκη και ν’ αντέξουν να παραιτηθούν από κάποια πράγματα, να τ’ αφήσουμε να απογοητευθούν και να πονέσουν, να μάθουν να ταπεινώνονται όταν πρέπει. Να πάψουν να ζητάνε από τους γονείς να ταπεινωθούν οι ίδιοι για να μην ταπεινωθούν εκείνα.

5. Καταλάβετέ το. Είναι κάτι υπέροχο το ν’ αποκτήσεις παιδί, αλλά η μητρότητα και η πατρότητα δεν είναι μικρή υπόθεση και συνεπάγεται ένα υψηλότερο αίσθημα ευθύνης, που έχει διάρκεια και σταδιακή ένταση. Η ευθύνη είναι τεράστια μέχρι να γίνει δύο χρονών, άμεση προτεραιότητα μέχρι να πάει πέντε, ιδιαίτερη ως τα δέκα, μεγάλη ως τα δεκαπέντε, και αρκετή ώσπου να γίνει είκοσι πέντε.

6. Μην ξεχνάς πως όταν γεννιέται ένα παιδί, δεν είναι μια «λευκή σελίδα», που εμείς (οι γονείς) θα το «ζωγραφίσουμε» όπως θέλουμε. Είναι μια οντότητα ξεχωριστή από εμάς. Σίγουρα εμείς είμαστε αυτοί που θα του δώσουμε την παλέτα, αλλά ας αφήσουμε το παιδί να διαλέξει ποια χρώματα είναι αυτά που ταιριάζουν στην δημιουργία της προσωπικότητάς του. Όσο πιο πολλά χρώματα έχει η παλέτα, τόσο περισσότερες οι επιλογές που προσφέρουμε στο παιδί για την γενεσιουργία της προσωπικότητας του.

7. Οι περισσότεροι από μας γινόμαστε γονείς πολύ πριν πάψουμε να είμαστε παιδιά, και αυτό ίσως να συντελείται, γιατί απλά ποτέ δεν παύουμε να είμαστε παιδιά.

8. Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αυτό το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας είναι σαν μία μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, σαν ένας πονόδοντος.

9. Αν οι γονείς δεν θέλουν, δεν μπορούν ή δεν ξέρουν πώς να συνεχίσουν να είναι μαζί για χάρη των παιδιών, θα είναι καλό γι’ αυτά να σκεφτούν ότι κάποιος άλλος μπορεί ν’ αγαπήσει τον μπαμπά και τη μαμά. Ότι μπορεί να φτάσουν να έχουν καινούργιο σύντροφο. Τα παιδιά το εκτιμούν αυτό, έστω και αν αντιδρούν στην αρχή.

10. Ασφαλώς, αν είχαμε την τύχη να μας «πέσουν» γονείς υποστηρικτικοί, τότε έχουμε το πλεονέκτημα ότι από μικροί πήραμε ωφέλιμα μηνύματα:
«Μπορείς να είσαι αυτός που είσαι.»
«Μπορείς να σκέφτεσαι αυτό που σκέφτεσαι.»
«Μπορείς να αισθάνεσαι αυτό που αισθάνεσαι.»
«Μπορείς να παίρνεις τα δικά σου ρίσκα.»
«Θα πρέπει μόνος σου να ψάξεις να βρεις αυτό που χρειάζεσαι, γιατί αυτό σημαίνει μεγαλώνω, είμαι ώριμος και αυτοεξαρτώμενος.» Αυτά τα προνομιούχα παιδάκια πηδούν μόνα τους από το τραμπολίνο και βουτάνε στη ζωή από ένα σημείο ευνοϊκό.

11. Τα παιδιά – εκτός από αγάπη και επικοινωνία – είναι απαραίτητο να γνωρίζουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Ότι είναι ικανά. Όταν ακούν περισσότερες φορές την λέξη «μη», από την λέξη «προσπάθησε», δεν ξέρω πως περιμένουν οι γονείς, αυτά τα παιδιά, να βρουν το θάρρος να κάνουν βήματα στη ζωή τους, μόνα τους. Το «μη» δε διδάσκει τίποτε. Πρέπει να εξηγείς τις συνέπειες μιας πράξης και να αφήνεις το παιδί να επιλέξει, όπου αυτό είναι εφικτό.

12. Οι γονείς πρέπει να πιστεύουμε πως είμαστε αξιόλογοι άνθρωποι, για να μεγαλώσουμε αξιόλογα παιδιά. Πρέπει να πιστεύουμε πως κάθε μέλος της οικογένειας αξίζει και να είμαστε υπερήφανοι και σίγουροι για την οικογένειά μας. Πρέπει να εκτιμούμε το κάθε μέλος της ξεχωριστά γι’ αυτό που είναι και να μαθαίνουμε ο ένας σ τον άλλο να εκτιμά τον εαυτό του, όποιος κι αν είναι αυτός. Τέλειες οικογένειες, τέλειοι γονείς και τέλεια παιδιά δεν υπάρχουν. Γι’ αυτό δεν είναι απαραίτητο να τα κάνουμε όλα τέλεια. Το μόνο που χρειάζεται είναι ό,τι κάνουμε, να το κάνουμε με αγάπη.

Ο Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay) γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1949 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Γιατρός και ψυχοθεραπευτής της σχολής Γκεστάλτ, ειδικεύτηκε στη θεραπεία των νοητικών ασθενειών εργαζόμενος αρχικά σε νοσοκομεία και κλινικές και, εν συνεχεία, δίνοντας διαλέξεις σε ιδρύματα, κολέγια, θέατρα, καθώς και σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Όταν αποφάσισε να ασχοληθεί και με τη συγγραφή, είδε περισσότερα από δώδεκα βιβλία του να μεταφράζονται σε -τουλάχιστον- είκοσι μία γλώσσες. Εργάζεται ως ψυχοθεραπευτής ενηλίκων, ζευγαριών και κοινωνικών ομάδων. Ζει στα προάστια του Μπουένος Άιρες με τη γυναίκα και τα δύο του παιδιά.

themamagers

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ