OUIJA: ΣΦΡΑΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ

Την προηγούμενη φορά, το Digital Darkness κάλυψε το παρελθόν και τις κάπως πιο σκοτεινές ιστορίες που περιβάλλουν το Ouija Board, γνωστό κυρίως για το ρόλο του ως μέσο επικοινωνίας με πνεύματα από την “άλλη μεριά”. Μπορούμε να ορίσουμε ως δεδομένο το γεγονός πως, είτε υπάρχει αλήθεια είτε όχι σε τέτοιες ιστορίες, η πίστη σε κάτι, του αποδίδει ιδιότητες που δεν έχει (και ενδεχομένως δε θα αποκτήσει ποτέ). Τι μας ωθεί, ωστόσο, στο να ακολουθούμε τέτοιες ιστορίες και να βυθιζόμαστε στη “πίστη” μας; Η ανάγκη να ανήκουμε και να μην αποξενωθούμε από το κοινωνικό σύνολο που πιστεύει; Η ίδια μας η τάση προς αυταπάτη; Πραγματικά στοιχεία; Ένα συνονθύλευμα όλων αυτών; Ας ρίξουμε μια ματιά στα παρασκήνια του Ouija board, ψάχνοντας μια αλήθεια…

Με τις αρχές του Ouija πλέον γνωστές, μπορούμε να προχωρήσουμε στο πώς ένα τόσο δημοφιλές αντικείμενο απέκτησε τη φήμη του. Για να χειριστεί κανείς ένα Ouija board, χρειάζεται να αγγίξει απαλά το δείκτη / planchette, ίσως ακόμη και με τη συμμετοχή άλλων, για να οδηγηθεί στις απαντήσεις που ζητά. Το planchette είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχει άνετη κίνηση πάνω στο board έτσι, η κίνηση γίνεται ομαλά (και πολλές φορές κυκλικά, όσο οι χειριστές περιμένουν την απάντηση). Η πιο προφανής σκόπιμη επεξεργασία είναι η κίνηση του δείκτη από τρίτους, είτε χρησιμοποιώντας την ομαλή αυτή κίνηση προς όφελός τους, είτε μέσω μαγνητών…οι θεωρίες είναι πολλές. Πώς όμως, ακόμα και με τέτοια τρικ, καταφέρνει το board να δίνει αρκετές σωστές προβλέψεις; Τύχη; Πληροφορίες εκ των προτέρων;

Η απάντηση είναι κάπως πιο πολύπλοκη, μα εξηγεί πολλά. Αρκετές εκτενείς έρευνες διεξήχθησαν πάνω στο θέμα και αποκάλυψαν πως, στη πραγματικότητα, η κίνηση του δείκτη οφείλεται στις ασυναίσθητες μυικές κινήσεις του ίδιου του χρήστη. Καθώς ο εκάστοτε χειριστής φέρνει στο νου του την ενδεχόμενη απάντηση στην ερώτηση του, το χέρι του κινείται βάσει αυτού που σκέφτεται. Η ενδιαφέρουσα αυτή αντίδραση ονομάζεται «ιδεοκινητικό φαινόμενο» (ideo-motor effect).

Σαν κίνηση, θυμίζει αρκετά αυτές που συμβαίνουν ως αντίδραση με το πείραγμα ενός νεύρου, ωστόσο είναι πολύ πιο ομαλές και θα μπορούσαν να φαντάζουν συνειδητές. Είναι, παρ’ όλα αυτά, παράγωγα της διασχιστικής κατάστασης, στην οποία η συνείδηση ενός ατόμου αποσπάται ή αποκόπτεται από κάποια από τις κανονικές του σωματικές, νοητικές, κινητικές λειτουργίες, ή ακόμα και με τις αισθήσεις τις ίδιες. Η εν λόγω κατάσταση είναι, λοιπόν, υπεύθυνη για το ότι το χέρι μας κινεί το δείκτη, αλλά επειδή δε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το κάνουμε εμείς, είναι πιο εύκολο να θεωρήσουμε πως κινείται μόνο του.

Πολλά από τα πειράματα που διεξήχθησαν, είχαν ως στόχο να δοκιμάσουν τις αισθήσεις των χειριστών παράλληλα με τη seance. Σε ουδέτερες ομάδες, η ανταπόκριση και η συνεργασία στο συγκεκριμένο εγχείρημα, ήταν σαφώς μεγαλύτερη απ’ότι σε “επαγγελματίες”… κάτι που σαν ιδέα είναι ιδιαίτερα θλιβερό από μόνο του, καθώς υπάρχουν άτομα που εκμεταλλεύονται συστηματικά τον κόσμο μέσω του board και άλλων μέσων. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, οι εθελοντές αρχικά χρησιμοποίησαν το Ouija board, με συνήθη επιτυχία, χάρη στο ιδεοκινητικό φαινόμενο. Με την απώλεια της συνείδησης των κινήσεων τους, οδηγούσαν το planchette και βρίσκονταν όλοι υπό την εντύπωση πως κινούταν μόνο του. Αυτή η εντύπωση ενισχύεται σίγουρα με τη συμμετοχή περισσότερων ατόμων, καθώς και η προσδοκίες για αποτελέσματα είναι συλλογικά περισσότερες. Όταν όμως οι εθελοντές χρησιμοποίησαν το board με τα μάτια τους δεμένα, η αποδοτικότητα του έπεσε κατακόρυφα και στις περιπτώσεις που αυτό συνδυάστηκε με την αναστροφή του board κατά 180 μοίρες, σχεδόν εξαλείφθηκε. Οι συμμετέχοντες, μη γνωρίζοντας τι έχει αλλάξει, άφηναν το χέρι τους να περιπλανηθεί στις θέσεις που το μυαλό τους πίστευε πως βρίσκονταν τα γράμματα και οι απαντήσεις…

Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει ο εγκέφαλός μας και είναι ιδιότυπο της ανθρώπινης νοοτροπίας να αποδίδει μυστηριώδεις ιδιότητες σε πράγματα που δε μπορεί να καταλάβει, από την αρχαιότητα ακόμα. Αν προσθέσουμε σε όλο αυτό και τους προαναφερθέντες επιτήδειους, που ξεγελούν εύπιστους και ευάλωτους, έχουμε ένα “New Age Effect”, στο οποίο η πίστη δίνει μεγαλύτερη αξία σε κάτι που είναι αμφιλεγόμενο αν θα έπρεπε να την έχει. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, καταλήγουμε στο ότι αυτό που ξεκινάει ο θάνατος, η περιέργεια και άλλες μεγαλειώδεις έννοιες, το συνεχίζει το ίδιο μας το μυαλό, κι όσο πιστεύει κανείς σε αυτό που κάνει τόσο λιγότερο μπορεί να υποπτεύεται τη μικρή και δύσκολη αλήθεια πίσω από αυτό. Στην “άλλη πλευρά” ίσως να είμαστε απλά εμείς, έρμαιο των φόβων, των επιθυμιών και των ευχών μας. Μ’ ένα πρόσωπο που δεν αναγνωρίζουμε…

nyctophilia

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ