Τύχη – Ευτυχία – Δυστυχία | Μέρος Α’

Είναι σε όλους γνωστό ότι άλλο πράγμα είναι η τύχη και άλλο είναι η ευτυχία. Ούτε οι τυχεροί είναι πάντα ευτυχισμένοι και ούτε οι άτυχοι είναι πάντα δυστυχισμένοι. Και επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι συνεχώς ευτυχισμένος (αυτό θα ήταν το επιθυμητό) μα ούτε και συνεχώς δυστυχισμένος (αυτό θα ήταν το απευκταίο), τότε ίσως τύχη είναι το αντιστάθμισμα της ζυγαριάς ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία. Η σχετική ισορροπία ανάμεσα στις απόλυτες ακραίες περιπτώσεις. Και όπως λέει ο Λα Ροσφουκώ: «Οποιαδήποτε διαφορά κι αν φαίνεται στις Τύχες, ένας συμψηφισμός υπάρχει πάντα που εξισώνει τις καλές και τις κακές». Ωστόσο, ευτυχία σημαίνει να είσαι μέτοχος πολλών αξιών όπως είναι : η γνώση, η αρετή, η ελευθερία, το δίκαιο, η αγάπη, η αυτογνωσία, η φιλία και κάθε άλλο αγαθό.

Αν η αληθινή ευτυχία στηρίζεται περισσότερο σε πνευματικά αίτια, η δυστυχία οφείλεται κυρίως σε υλικά αίτια: σε οικονομική εξαθλίωση, σε αρρώστιες, σε άδικη συμπεριφορά των κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στο ανίσχυρο άτομο, στην εκμετάλλευση και την αδιαφορία των συνανθρώπων απέναντι στη συμφορά του.

Η ανθρώπινη δυστυχία εκδηλώνεται με την απώλεια των αγαθών της ζωής: της υγείας, της περιουσίας, της κοινωνικής θέσης, της αισιοδοξίας, της δημιουργικότητας, με αποτέλεσμα την ταπείνωση της προσωπικής αξιοπρέπειας και την ψυχοπαθολογία της συμπεριφοράς.

Και ενώ η ευτυχία προάγει την ψυχική ισορροπία και υγεία και υλοποιεί τον πόθο της ατομικής και κοινωνικής καταξίωσης με τελικό αποτέλεσμα το ηδονικό συναίσθημα της χαράς, αντίθετα η δυστυχία αποσαθρώνει κάθε διάθεση και όραμα, κάθε ελπίδα και δραστηριότητα.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι όσοι άνθρωποι υπάρχουν τόσα είναι τα νοηματικά περιεχόμενα που προσδίδουν στη λέξη ευτυχία. Έτσι άλλοι τη θεωρούν άσκηση αρετής, άλλη ως φυγή από τα εγκόσμια, άλλοι ως απόκτηση δύναμης και εξουσίας, πλούτου και απολαύσεων κ.ο.κ. Όλες αυτές οι υποκειμενικές διαφορές και προτιμήσεις έχουν άμεση συνάρτηση με τον τόπο και την εποχή που ζει καθένας, με την επαγγελματική δραστηριότητα, τα ιδεολογικά πιστεύματα, τα συναισθηματικά αγαπήματα, την οικογενειακή αγωγή, την κοινωνική συνείδηση, την παιδεία και την καλλιέργεια. Ωστόσο η βάση για την βελτίωση της ευτυχίας είναι η υλική αυτάρκεια, το εύφορο έδαφος όπου θα φυτρώσει ο σπόρος της πνευματικότητας, της ηθικότητας, της καλλαισθητικής δραστηριότητας, της κοινοτικής συνειδητότητας κ.λ.π. με κορύφωση τις αρμονικές ανθρώπινες σχέσεις βασισμένες στη σωστή ψυχολογία των συνανθρώπων μας.

Η σωστή ψυχολογία των συνανθρώπων μας

Ο Β. Russel στο έργο του «The conquest of Happiness» λέει ότι: «Ευτυχία που προσφέρει γνήσια ικανοποίηση, προέρχεται από την πληρέστερη άσκηση των ικανοτήτων μας και την κατανόηση του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε. Ο παθολογικός εγωισμός, η μεγαλομανία και η αθέμιτη φιλοδοξία δεν είναι ποτέ συντελεστές ευτυχίας. Δεν μπορεί να υπάρχει ολοκληρωτική ικανοποίηση, όταν καλλιεργείται ένα μονάχα στοιχείο της ανθρώπινης φύσης σε βάρος όλων των άλλων, ούτε και όταν βλέπουμε όλον τον κόσμο σαν πρώτη ύλη για τη δόξα του εγώ μας. Ο μεγαλομανής, είτε άρρωστος είναι είτε προϊόν κάποιας μεγάλης ταπείνωσης. Ο Ναπολέων υπέφερε στα μαθητικά του χρόνια από σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στους συμμαθητές του, που ήταν πλούσιοι αριστοκράτες, ενώ εκείνος ήταν ένα φτωχόπαιδο που σπούδαζε με υποτροφία.

 Όταν επέτρεψε στους εμιγκρέδες να επαναπατριστούν, ένιωσε ικανοποίηση που έβλεπε τους άλλοτε συμμαθητές του να υποκλίνονται μπροστά του. Τι ευτυχία! Αυτό όμως δεν του έφτανε. ‘Ηθελε να νιώσει μια ανάλογη ικανοποίηση βλέποντας στα πόδια του τον Τσάρο και αυτό τον οδήγησε στο νησί της Αγίας Ελένης. Μια και κανένας δεν είναι παντοδύναμος, εκείνος που κυριαρχείται ολοκληρωτικά σ’ όλη του τη ζωή από τη δίψα της εξουσίας, δεν μπορεί παρά να συναντηθεί αργά η γρήγορα εμπόδια που δεν είναι σε θέση να υπερπηδήσει. Μόνο κάποια μορφή ψυχοπάθειας μπορεί να παρεμποδίσει τη συνείδηση να το χωνέψει αυτό, αν και όταν είναι κανείς αρκετά ισχυρός μπορεί να βάλει στη φυλακή ή να εκτελέσει εκείνους που θα τολμήσουν να του πουν κάτι τέτοιο».

Είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την ευτυχία, και είναι αληθινά τυχερός αυτός που διαθέτει το σωστό αισθητήριο και τη σωστή γνώση για την ψυχολογία των συνανθρώπων του, πράγμα το οποίο θα δρομολογήσει τη σωστή κοινωνική του συμπεριφορά. Ας κοιτάξουμε πιο αναλυτικά τον τομέα αυτόν. Η ευαισθησία και η γνώση, η αντίληψη και η κρίση, η νοημοσύνη και η φαντασία, η μνήμη και η θέληση είναι από τους βασικότερους συντελεστές της επιτυχίας μας στη ζωή. Ωστόσο υπάρχει κάτι ακόμα που ενισχύει και στερεώνει αυτή την επιτυχία – κάτι που συνήθως είναι προϊόν της πείρας -και τούτο είναι: η σωστή ψυχολογία των συνανθρώπων μας. Σπουδαίο πράγμα η αυτογνωσία, αλλά και η ετερογνωσία στέκεται κάποτε σπουδαιότερο. Εξάλλου η ετερογνωσία οδηγεί στην αυτογνωσία. Όποιος σπούδασε έναν άνθρωπο και τον έμαθε καλά, τότε έχει γνωρίσει και τον εαυτό του. Η ετεροπαρατήρηση οδηγεί στην αυτοπαρατήρηση και η σύγκριση οδηγεί στην κρίση – στη σωστή κρίση του εαυτού μας.

Η Ψυχολογία εξετάζει και σπουδάζει – ως επιστήμη – τις εκδηλώσεις του ψυχικού βίου των ατόμων. Οι εκδηλώσεις αυτές έχουν δύο αφετηρίες: α) τον χαρακτήρα ή προσωπικότητα, που είναι η ψυχική ιδιομορφία του ατόμου (δηλ. το σύνολο των σταθερών ιδιοτήτων που σχετίζονται περισσότερο με την κληρονομικότητα και λιγότερο με τις κοινωνικές επιδράσεις), και β) τη συμπεριφορά ή διαγωγή, που είναι το σύνολο των εκδηλώσεων του ατόμου (με λόγια ή με πράξεις) στις σχέσεις του με τα άλλα άτομα της κοινωνίας. Οι αντιδράσεις του αυτές μαρτυρούν και τον πολιτισμό του. Κάτω από ορισμένες συνθήκες (αγωγή, φόβος, κ.α.) η συμπεριφορά του ατόμου τροποποιείται ευκολότερα απ’ ότι τροποποιείται ο διαμορφωμένος και παγιωμένος χαρακτήρας του. Ωστόσο, το ν’αλλάζεις διαγωγή είναι σα ν’αλλάζεις χρωματισμό στον τοίχο. Το προηγούμενο χρώμα παραμένει κάτω απ’το καινούριο. Η κοινωνική συμπεριφορά εμπεριέχει σπερματικά την γενετική συγκρότηση του χαρακτήρα, αλλά κυρίως είναι προϊόν αντιδράσεων των εκάστοτε ερεθισμάτων του περιβάλλοντος (αφού υπάρχει στενότατη αλληλεπίδραση του ατόμου και κοινωνικού περιβάλλοντος). Ουσιαστικά η συμπεριφορά μας είναι ένα κλάσμα με αριθμητή την ατομική μας έκφραση και παρονομαστή την κοινωνική συμπεριφορά της ομάδας.

Γνωρίζουμε βέβαια ότι η κοινωνία αποτελείται από άτομο που συνδέονται μεταξύ τους με κοινά πολιτιστικά στοιχεία (ήθη, έθιμα, παραδόσεις, γλώσσα, ιδεολογία, κ.ά.), που έχουν κοινά συμφέροντα και επιδιώξεις, και που ρυθμίζουν τη συμπεριφορά τους με κοινούς κανόνες και νόμους. Η κοινωνικότητα στον άνθρωπο είναι έμφυτη αλλά και επίκτητη. Βασίζεται στην κληρονομικότητα και συγχρόνων υπαγορεύεται από τις ανάγκες της ζωής. Οι διάφοροι τομείς των ανθρωπιστικών επιστημών, και ιδιαίτερα της ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας και της ανθρωπολογίας ασχολούνται με την κοινωνική συμπεριφορά – τη φυσιολογία της και την παθολογία της. Σήμερα τα ναρκωτικά και το AIDS δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα.

Οι στοιχειώδεις γνώσεις της ψυχολογίας αλλά και οι εμπειρικές ικανότητες για την ψυχολογία των συνανθρώπων μας, βοηθούν πάρα πολύ στην προσαρμογή μας στον κοινωνικό χώρο, στη ρύθμιση της σωστής συμπεριφοράς μας και στο ν’ αποχτήσει η ζωή μας «ανθρώπινη ουσία» και ποιότητα αναβαθμισμένη. Θεμέλιος και ακρογωνιαίος λίθος η ψυχολογία στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, μας ανοίγει δρόμους εκεί που με την πρώτη ματιά βλέπουμε φράγμα αδιαπέραστο, σ’όλες τις καμπές του βίου μας. Μ’αυτήν βοηθό, ο μαθητής συμπεριφέρεται σωστά στον συμμαθητή του, ο σπουδαστής στον συμφοιτητή του, ο εργαζόμενος στον συνάδελφό του, ο ερωτευμένος στον ερωτικό του σύντροφο, ο τεχνίτης στον ομότεχνο, ο ανώτερος στον κατώτερο, ο κατώτερος στον ανώτερο, ο άντρας στη γυναίκα, η γυναίκα στον άντρα, ο οικονομικά δυνατός στον οικονομικά αδύνατο, ο ευγενής στον αγενή, ο μορφωμένος στον αμόρφωτο, ο ηθικός στον ανήθικο, ο ειλικρινής στον ανειλικρινή, ο τολμηρός στο δειλό, ο αλτρουιστής στον ατομιστή, ο μεγάλος στον μικρό, ο δάσκαλος στο μαθητή, ο γονιός στο παιδί, ο φίλος στον φίλο αλλά και στον ξένο.

Οι διαφορές που παρουσιάζουν οι άνθρωποι είναι περισσότερο επίκτητες, εξαιτίας των «ρόλων» που παίζουν στην κοινωνία ανάλογα με τη θέση τους, γιατί αυτοί οι ρόλοι επιδρούν στην προσωπικότητα. Η παιδεία και η αγωγή συμπληρώνουν τη δομή του χαρακτήρα.

Εφόσον η κοινωνικότητα προβάλλει ως έμφυτη τάση για επικοινωνία και συμβίωση με τους άλλους, επειδή ο άνθρωπος δεν είναι αυτάρκης (υλικά και ψυχικά, ηθικά και πολιτιστικά), τη φυσιολογική του πληρότητα και ισορροπία το Εγώ – ως ατομικό συμφέρον της ύπαρξης – τη βρίσκει στο Εμείς – ως κοινωνικό συμφέρον. Κι η προσαρμογή σ’ αυτή την κοινωνική συμβίωση, που θα οδηγήσει σ’ έναν ομαλό ψυχικό βίο, περνάει μέσα από ένα πλέγμα δημιουργικής προσπάθειας και αλτρουιστικής συμπεριφοράς. Σ’ αυτό το είδος της συμπεριφοράς θα διακρίνουμε: την άμβλυνση του ενστίκτου της επιθετικότητας και την καταστολή των συγκρούσεων, την καλλιέργεια της συνεργασίας και του αλληλοσεβασμού, τη δημιουργία φιλικών διαπροσωπικών σχέσεων, το πνεύμα της συμπαράστασης, της στοργής και της αγάπης, αλλά και της αξιοπρέπειας, της τιμής και της εμπιστοσύνης, την παραδοχή της ισότητας των δυο φύλων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – που είναι απόρροια της ανθρωπιστικής ηθικής. Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα δικαιοσύνης ελευθερίας και ανθρωπιάς, το συναίσθημα της αβεβαιότητας, και της ανασφάλειας (που είναι η πηγή του άγχους της εποχής μας) υποχωρεί, και αυτή η «κοινωνικοποίηση του Εγώ» ολοκληρώνει το άτομο, που αποκτάει σιγά – σιγά μια ώριμη κοινωνική συνείδηση με υψηλούς στόχους.

Την αντίθετη τελείως εικόνα συναντούμε στον ατομιστή με την αντικοινωνική συμπεριφορά, που τελικά ζημιώνει την ύπαρξη του και τους άλλους. Εξάλλου, ” ΤΟ ΤΩ ΣΜΗΝΕΙ ΜΗ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΟΥΔΕ ΤΗ ΜΕΛΙΣΣΗ ΣΥΜΦΕΡΕΙ” (Μ.Αυρήλιος)

 β’ μέρος

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΤΥΧΗ
ΙΑΣΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ Μ. ΒΕΡΕΤΤΑΣ

lecturesbureau

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ