Ψάχνοντας … αυτήν την καλημέρα (!)

Είναι εκείνες οι μέρες που ξυπνάς μόνος σε ενα διπλό κρεβάτι. Εκείνες που σου θυμίζουν το «τότε». Τότε που ξυπνούσατε μαζί. Αυτες οι καταραμένες μέρες που θες να ακούσεις οσο τίποτα άλλο «Καλημέρα». Οχι μία γενική καλημέρα, αλλα εκείνη την συγκεκριμένη απο το στόμα κάποιου συγκεκριμένου.

Η ακόμα καλύτερα να μην την ακούσεις, να την δεις στα μάτια του, να την νιώσεις σε εκείνο το φιλί στο μάγουλο. Εσυ που ξυπνάς και την έχεις, την βλέπεις, την νιώθεις είσαι τυχερός και ολόκληρος, όμως μην σταματήσεις να διαβάζεις, βλέπεις ολοι την είχαμε κάποτε… Άλλοι την χάσανε μόνοι τους απο επιλογή,σε άλλους πάλι την στερήσανε χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι για να το αλλάξουν.

Είναι εκείνα τα πρωινά που θες όσο τίποτα άλλο να ανήκεις εκεί, να είσαι εκεί. Δεν μοιάζει η καληνύχτα με την καλημέρα, δεν υπάρχει σημείο σύγκρισης. Η καληνύχτα ξέρετε, δεν υπόσχεται ότι η επόμενη μέρα θα σας βρει μαζί. Για να ακούσεις όμως «καλημέρα» πάει να πει πως σου δίνετε μια ολόκληρη μερα να μοιραστείς.

Να πιείτε καφέ, να φάτε πρωινό, να αναλύσετε οτι σας κατέβει στο μυαλό και ταυτόχρονα να θες να σταματήσεις τον χρόνο για να μην νυχτώσει ξανα. Λένε πως όταν σου λείπει κάποιος το καταλαβαίνεις νύχτα. Χανεις τον ύπνο σου, δεν σε κρατάει το σπίτι ή δεν θες να βγεις απο το σπίτι (αναλόγως το πως ξεσπάει ο καθένας). Και ίσως ειναι έτσι, αλλά αγαπημένοι μου αναγνώστες αν δεν ειναι ωραίες οι νύχτες δεν είναι ούτε οι μέρες έτσι δεν είναι;

Αν είσαι άυπνος, κουρασμένος, εξαντλημένος, αν ξυπνήσεις κάπου αλλού απο εκεί που θα ήθελες, κάπου μόνος πως θα είναι ωραία η μέρα; Ναι ξέρω όλοι κάπου κάποτε το περάσαμε και αυτό και η ζωή συνεχίστηκε. Αν όμως ανήκετε στην κατηγορία που η ζωή σας κρατάει πίσω, μόνους με την μόνη ελπίδα να κάνετε το παρελθόν παρόν και το παρόν σας μέλλον; Εκεί τι γίνετε; Πως το διεκδικείς ξανά όταν το μυαλό λέει πως δεν αξίζει αλλά η καρδιά διαφωνεί;

*Εδω κανονικά έπρεπε να σας δώσω την απάντηση, μα δεν μπορώ να το κάνω.´Ισως όμως να σας δώσω μια συμβουλή. Η λογική δεν τα πήγαινε ποτε καλά με τον έρωτα, άρα πως να τα πάει καλά με την καψούρα;

Αν ακούσετε τα σημάδια όμως θα δείτε πως αυτός μύθος καταρρίπτεται. Κολλήσατε λιγάκι Ε; Για να το ξεδιαλύνουμε σιγά σιγά..

Για να νιώσεις χρησιμοποιείς την καρδιά (η μάλλον εκείνη σε χρησιμοποιεί) Για να συνεχίσεις να νιώθεις, να νοσταλγείς, να ζητάς χρειάζεσαι το μυαλό. Το μυαλό μας πάιζει παιχνίδια. Εκεί κρύβονται οι σκέψεις μας, οι αναμνήσεις και τα θέλω μας. Άρα το μυαλό και η καρδιά ειναι συνεργάτες. Δυο εξαιρετικοί συνεργάτες που αν τους επιτρέψεις να συνεργαστούν τότε θα βρείς λύση για να κερδίσεις ξανά αυτήν την «καλημέρα»…

Γράφει η Ελεονώρα Δοντά

blackmonday

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ