Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ, ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβάνεται κάποιος ή όχι (ανεξάρτητα δηλαδή από το αν υπάρχει κάποιο ον που το παρατηρεί, κάποιος «παρατηρητής»). Είναι Αρκετό που το Ίδιο το Πραγματικό Έχει Επίγνωση του Εαυτού, της Ύπαρξής Του. Από την άλλη μεριά το «Πραγματικό» ενός παρατηρητή (που δεν «υπάρχει» αν δεν υπάρχει παρατηρητής και «υπάρχει» μόνο αν υπάρχει παρατηρητής) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, (ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ), αλλά μόνο το «περιεχόμενο της παρατήρησης», του παρατηρητή. Προφανώς πρόκειται για κάτι άλλο. Ίσως για την Εμπειρία του Πραγματικού, για την αντίληψη του Πραγματικού, για την Συμμετοχή στο Πραγματικό. Πρέπει λοιπόν εξαρχής να γίνει διάκριση (σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν την ακολουθία αυτών των στοχασμών) ανάμεσα στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και την Αντίληψη του Πραγματικού (την σύλληψη του Πραγματικού, την Συμμετοχή στο Πραγματικό). Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Είναι Πολύ Υψηλά, Απρόσιτο. Είναι ο ΠΑΤΕΡΑΣ για τον Οποίο μιλούσε ο Ιησούς των Εσσαίων (στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο). «Αυτό» για το Οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι προφανώς η Εμπειρία του Πραγματικού, η συμμετοχή στο Πραγματικό, ή αλλιώς η Μετάβαση στον Κόσμο του Πραγματικού. Αυτό που λέμε ήδη Προσδιορίζει το Πραγματικό, την Αντίληψη του Πραγματικού(την Συμμετοχή στο Πραγματικό) σαν έξοδο από τον κόσμο της αυταπάτης, από την ψευδαίσθηση, από το λάθος (μέσα στο οποίο ζει ο συνηθισμένος άνθρωπος).

Το να λες ότι Υπάρχει Μια Άλλη Πραγματικότητα, Μια Αλήθεια, πέρα από αυτό που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος (της δυαδικότητας), Μια Μη-Δυαδική Πραγματικότητα (το Βράχμαν της Αντβάιτα), ή Ένα Ασαμσκρίτα, Μη-Δημιουργημένο (σύμφωνα με τα λόγια του Βούδα), ή Ένας Απρόσιτος Πατέρας (Θείος Γνόφος κατά τον Διονύσιο, Βάση του Παντός κατά την αντίληψη του Έκκαρτ και του Μπαίμε), ή να λες, που είναι το ίδιο, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι μέσα στην «αυταπάτη», είναι σαν να θες να συγκρουστείς με το σύμπαν, με τους ανθρώπους, με τις αντιλήψεις τους, με την γνώση τους, με τον πολιτισμό τους. Με ποιο δικαίωμα λες κάτι τέτοιο; Πόσο σοβαρά το λες; Τι ακριβώς λες; Πως μπορείς να το υποστηρίξεις; Μπορείς να το υποστηρίξεις; Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ απλά. Τόσο απλά που χτυπάς το κεφάλι σου που οι άνθρωποι δεν μπορούν να το δουν. Μετά, εδώ δεν μιλάμε για θεωρίες, ούτε βάζουμε λέξεις στην σειρά σαν κομπολόι για να περνάμε τον χρόνο μας. Έχουμε πιο σοβαρά πράγματα να κάνουμε. Αν θέλει κάποιος να Δει την Αλήθεια (αυτών που λέμε κι αυτών που θα πούμε) πρέπει να το Δει μέσα του, αυτός ο ίδιος, στον εαυτό του. Πρέπει να Δει τον Εαυτό του όπως είναι, όπως ακριβώς είναι, όπως συμβαίνει κι όπως λειτουργεί. Όχι όπως γνωρίζει ή νομίζει, ή του έχουν πει σε σχολεία, εκκλησίες, ή ανθρώπινα ιδρύματα για «ανοιχτούς δρόμους» χωρίς πραγματικό προσανατολισμό. Πρέπει να το Δει Εδώ, Τώρα, στον Ίδιο τον Εαυτό του. Η Αφύπνιση στον Πραγματικό Εαυτό, στην Πραγματικότητα, στην Αληθινή Ζωή, πρέπει να γίνει Εδώ, Τώρα, με την Παρούσα Συνείδηση (συγχυσμένη ίσως), μέσα σε αυτό το σώμα, σε παρόντα χρόνο (αν και όποτε το αποφασίσει κάποιος, εφόσον συνήθως όλες οι δραστηριότητές μας είναι ψεύτικες δικαιολογίες και αστήριχτες αναβολές).

Θέλετε πραγματικά να Δείτε; Δείτε! Το πρώτο πράγμα που οφείλει κάποιος να Δει είναι η Σχέση του με το σώμα. Αυτό που γίνεται, πως γίνεται; Γιατί γίνεται έτσι; Επειδή έτσι μάθαμε ή έτσι μας έμαθαν; Επειδή έτσι νομίζουμε; Επειδή έτσι μας λένε οι πληροφορίες μας; Η Απάντηση που δίνουμε και βιώνουμε, αυτή την στιγμή, εξαρτάται από την Σχέση με το σώμα που υιοθετήσαμε, είτε μόνοι μας, είτε από πίεση της κοινωνίας. Είναι όμως η Ορθή; Εμείς οι ίδιοι, η Αίσθηση Παρουσίας που έχει ο καθένας (η Συνείδηση), τι Σχέση έχουμε με το σώμα; Έχουμε καθόλου σώμα; Είναι δικό μας αυτό το σώμα που έχουμε και χρησιμοποιούμε; Είμαστε εμείς οι ίδιοι μια ψυχοσωματική ενότητα, είμαστε και το σώμα; Τι ακριβώς συμβαίνει; Όλες αυτές οι ερωτήσεις που γίνονται, για να δοθούν εδώ απαντήσεις, είναι ερωτήσεις που πρέπει ο καθένας μας να απαντήσει, πραγματικά, βιωματικά, εμπειρικά.

Θέλετε να δείτε πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι βιώνουν αυτή την Σχέση με το σώμα; Ίσως να είναι πολύ χρήσιμο. Κάποιοι (για κάποιο λόγο, με κάποιο τρόπο) Νοιώθουν πως Είναι Τελείως Ελεύθεροι, πως Είναι «Μόνο συνείδηση» (Ψυχή, Πνεύμα, «Αυτό») και πως το σώμα που χρησιμοποιούν δεν τους ανήκει, δεν είναι δικό τους, δεν έχουν τίποτα δικό τους. Για αυτούς το σώμα που χρησιμοποιούν και κινούν είναι ένας Πραγματικός Ναός, κάτι Ιερό, κάτι Σεβαστό, κάτι Θαυμάσιο, ένα Δώρο Ζωής, Πύλη προς τον κόσμο των φαινομένων. Κι αφού αυτό το σώμα που χρησιμοποιούν εδώ δεν είναι δικό τους κι έτσι το σέβονται απέραντα σαν ένα Ιερό Ναό μέσα στο οποίο έρχονται να λειτουργήσουν, πόσο πιο Ιερά Είναι Όλα! Ό,τι Βλέπει, Ό,τι Ακούει, Ό,τι Αγγίζει! Και με πόσο Δέος κι Ιερό Σεβασμό τα Αισθάνεται όλα αυτά! Και με ποιο δικαίωμα θα τα κρίνει, θα τα αλλάξει, θα τα χειραγωγήσει, ή θα τα καταστρέψει; Όλα Είναι Ιερά, το Σώμα Είναι Ιερό, το κάθε τι Είναι Ιερό. Αυτό δεν σημαίνει πως ο κόσμος των φαινομένων δεν περιλαμβάνει τις αστοχίες, το κακό, ή το λάθος. Για κάποιο λόγο συμβαίνουν όλα (κι όλα είναι «δικαιολογημένα») αλλά η μόνη Ορθή Αντίληψη και Δράση είναι του Σεβασμού μέσα στην Ιερότητα των Πάντων.

Για κάποιους άλλους, όσους έχουν ανατραφεί με την Ανατολική Νοοτροπία ή έχουν υιοθετήσει αυτή την νοοτροπία, ο Αληθινός Άνθρωπος (που μπορεί να Είναι «Κάτι» ή «Τίποτα») Συνδέονται με το σώμα με κάποιο τρόπο. Μπορεί απλά να «συνδέεται», να «ενσαρκώνεται», σε αυτό, (δεν έχει τόση σημασία η περιγραφή, πέρα από το πως το αντιλαμβάνεται κάποιος). Πάντως πρόκειται για μια προσωρινή σύνδεση που δεν εμποδίζει σε τίποτα την μεταφυσική οντολογική και υπαρξιακή πορεία της «Οντότητας», πέρα από το προσωρινό της σύνδεση με αυτό το σώμα. Στην περίπτωση αυτή, μιας τέτοιας νοοτροπίας, υπάρχει ένας «διαχωρισμός» της Εσωτερικής Εμπειρίας της Ύπαρξης από την εξωτερική ζωή μέσω του σώματος. Στην Στροφή Προς Τα Έσω, στο Εσωτερικό Βίωμα του Αληθινού Εαυτού, Αναζητείται και Βιώνεται (όταν Βιώνεται) η Ενότητα της Πραγματικότητας που συμπεριλαμβάνει και το εξωτερικό (σαν μέρος του). Ένας τέτοιος άνθρωπος λοιπόν νοιώθει ότι συνδέεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το σώμα. Κι αυτό το σώμα είναι ως ένα σημείο ιερό και σεβαστό και πάντως το μέσο που χρησιμοποιούμε για την απελευθέρωση (για όσους Βαδίζουν αυτή την Οδό). Αυτός ο άνθρωπος νοιώθει πως «έχει» ένα σώμα κι είναι στην απόλυτη ευθύνη του (πέρα από τις όποιες κοινωνικές καταστάσεις ή πιέσεις της ζωής) το πως θα ζήσει, αν θα Βαδίσει την Οδό της Απελευθέρωσης ή αν θα συνεχίσει στον δρόμο της εξωτερικής ζωής και του μεταφυσικού ύπνου.

Στην Δυτική Νοοτροπία όπου οι άνθρωποι ανατράφηκαν με την αντίληψη της ταύτισής τους με τις ψυχονοητικές λειτουργίες, με το σώμα, καλλιεργούν την αντίληψη ότι είμαστε και το σώμα κι ίσως περισσότερο το σώμα. Παρόλες τις Προσεκτικές Υποδείξεις και των Αληθινών Θεολόγων και των Θρησκευτικών Κειμένων, όπου το σώμα είναι «ναός της ψυχής» και της θρησκευτικής προσπάθειας να μην βρωμίζουμε ούτε την ψυχή ούτε το σώμα, ελάχιστοι άνθρωποι στην Δύση έχουν μια ορθή αντίληψη του Εαυτού (της Παρουσίας Εδώ, της Συνείδησης, της Ψυχής) και της όποιας σχέσης τους με το σώμα. Πολλοί που έχουν αποκοπεί από κάθε ιερότητα όχι μόνο αισθάνονται ταύτιση με το σώμα τους αλλά διεκδικούν και χρήσεις του σώματος που δεν αφορούν μόνο αυτούς αλλά και την κοινωνία γενικότερα («το σώμα είναι δικό μου και το κάνω ό,τι θέλω»). Σε αυτή ακριβώς την αντίληψη βασίζεται η δυτική νοοτροπία. Στο «δικό μου», στο «ιδιοκτησία μου».  Πραγματικά κάνει εντύπωση γιατί δύο χιλιάδες χρόνια τώρα (ιστορίας χριστιανισμού) άνθρωποι σοβαροί, που ασχολήθηκαν σοβαρά με τον χριστιανικό μυστικισμό, με την νηπτική παράδοση, ή τον δυτικό χριστιανικό μυστικισμό, δεν είδαν την ολοφάνερη αντίθεση  (που οδηγεί σε «σύγκρουση») ανάμεσα στην νοοτροπία των Μυστικών και το επίσημο εκκλησιαστικό δόγμα. Περιγράφοντας την Μυστική Εμπειρία οι Νηπτικοί μιλούν για μια Ψυχή που απελευθερώνεται παντελώς από το σώμα, από τις αισθήσεις, από τις λειτουργίες  της σκέψης και  κάθε είδος λογισμού, για να φτάσει στην «απόλυτη καθαρότητα», του «άμορφου νου» (του χωρίς σχηματισμούς, χωρίς μορφές). Αυτό θεωρείται προϋπόθεση για την Ένωση με τον Θεό. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον Ευάγριο που τον καταδίκασαν και τον αφόρισαν στην ψευτοσύνοδο του Ιουστινιανού (αλλά παρόλα αυτά εξέδωσαν το έργο του «Λόγος Περί Προσευχής» με το όνομα του Οσίου Νείλου), αλλά και για τον Μάξιμο που θεωρείται ορθόδοξος και τον Κάλλιστο και τον Πέτρο Δαμασκηνό και τον Γρηγόριο Σιναΐτη. Στην Νηπτική Εμπειρία περιγράφεται όχι μια Ψυχή ενός ατομικού ψυχοσώματος που αντιλαμβάνεται και λειτουργεί μέσω της λογικής σκέψης, της συναίσθησης και των αισθήσεων, αλλά για μια Ψυχή Τελείως Ελεύθερη από το σώμα, Ανεξάρτητη από το σώμα που Απλώνεται στον Άπειρο Χώρο, για να Μπορέσει να Δεχτεί Μέσα της τον Άπειρο Θεό, στο μέτρο που Τον «Χωρεί» η Κατανόησή της. Αυτό το είδος της Εμπειρίας οδηγεί στην αντίληψη και στην κατανόηση ότι η Ψυχή δεν είναι αυτό το φυλακισμένο στο ψυχόσωμα που πρέπει να κατανοεί μέσω της πίστης-δόγματος, να διαπαιδαγωγείται ηθικά μέσω εντολών και να πράττει στα πλαίσια της εκκλησιαστικής ζωής, αλλά ότι η Ψυχή Είναι Ουσία Ελεύθερη που Μπορεί να Ανοιχθεί στο Θείο, να εξελιχθεί προς τον Άπειρο Θεό και να Πορευθεί ανεξάρτητα του σώματος. Ένα βήμα να κάνουμε ακόμα και κατανοούμε ότι τελικά η Ψυχή Συνδέεται με το σώμα, δεν ενώνεται άπαξ δια παντός. Το δόγμα του ψυχοσώματος που υιοθετήθηκε και καλλιεργήθηκε από το εκκλησιαστικό δόγμα και υιοθετήθηκε από την τυφλή δυτική επιστήμη (σαν ψυχοσωματικόις οργανισμός) είναι απλά μια εσφαλμένη αντίληψη των πραγμάτων (που οφείλεται σε Περσικές Επιρροές στην Ιουδαϊκή τυφλότητα και στην Χριστιανική ανοησία). Είναι τελικά αδιάφορο αν οι δυτικοί άνθρωποι θα εγκαταλείψουν ή όχι αυτή την αντίληψη. Το γεγονός (ευτυχώς) είναι ότι τα πράγματα συμβαίνουν όπως τα περιγράφουν οι Μυστικοί Πατέρες και η Νηπτική Εμπειρία κι όχι όπως μας λένε ή τα γνωρίζουμε.

Τελικά λοιπόν το πιο σημαντικό είναι να αναρωτηθούμε και να Ερευνήσουμε Εμείς οι Ίδιοι, Εδώ, Τώρα, τι Σχέση έχουμε με το σώμα μας. Να Δούμε Ήρεμα Τι Είμαστε. Να Δούμε Πως Λειτουργούμε και να Αποκαταστήσουμε την Σχέση μας με το σώμα. Είμαστε Παρόντες (άρα Έχουμε Συνείδηση, Είμαστε Συνείδηση), Εδώ, Τώρα, στο σώμα. Είναι πραγματικά αυτό (το σώμα) κάτι δικό μας; Είναι δικό μας; Ή είμαστε αυτό; Η Πραγματική Αυτογνωσία στην πραγματικότητα είναι ακριβώς διερεύνηση και έμπρακτη απάντηση σε αυτό το Ερώτημα.

Στην πραγματικότητα τίποτα σε αυτόν τον κόσμο των φαινομένων δεν είναι δικό μας. Αργά ή γρήγορα θα τα εγκαταλείψουμε όλα, ακόμα και το σώμα. Γιατί είμαστε εδώ; Για να σκορπιζόμαστε στον κόσμο και να σπαταλάμε τον «χρόνο» μας; Η Περισυλλογή Των Αρχαίων Ελλήνων, ο Διαλογισμός των Ανατολικών Αδελφών, η Χριστιανική Καθαρά Προσευχή, αποκαλύπτουν μια Άλλη Εσωτερική Πραγματικότητα. Κι η χρήση του σώματος πρέπει να είναι πραγματικά υπεύθυνη, όπως και η ζωή στον κόσμο. Το Πιο Ιερό Μυστικό το Γνωρίζουν ελάχιστοι. Αυτό που Είμαστε Είναι Τελείως Ελεύθερο, Έξω από τον χρόνο και τα φαινόμενα, Μακάριο και Ειρηνικό, Μια Ενότητα, η Ίδια η Ουσία της Αγάπης κι η Ίδια η Ευσπλαχνία. Κατοικούμε Μέσα στο Σώμα όπως σε ένα Ιερό Ναό. Κι Όλα Είναι Φωτεινά κι Ειρηνικά και μόνο Καλοσύνη βγαίνει προς τον κόσμο. Το «κακό» στον κόσμο αιτιολογείται και δικαιολογείται από την άγνοια που επικρατεί στον κόσμο. Ο κόσμος είναι βυθισμένος στο ημίφως και μερικές φορές στο σκοτάδι.

Έτσι αγαπητοί, αν Πραγματικά Θέλετε να Δείτε την Αλήθεια Δείτε τη! Εδώ! Τώρα!. Βρείτε τον Αληθινό Εαυτό και προσδιορίστε εκ νέου την Σχέση με το σώμα. Το Σώμα Είναι Κάτι Ιερό και δεν είναι απλά το «σώμα». Κι ο Κόσμος Ολόκληρος Είναι Ιερός. Οι άνθρωποι όμως δεν σέβονται τίποτα.

wholemind8

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ