αλκοόλ, πρέζα, κόκα, χασίσι και οδήγηση αυτοκινήτου

φίλες και φίλοι

ΤΙ κάνουμε όταν οδηγούμε;  Στο ερώτημα αυτό υπάρχουν δύο απαντήσεις. Διευθύνουμε ένα όχημα ελέγχοντας τη μηχανή του και πάμε από το σημείο Α στο σημείο Β. Εάν κατά τη διάρκεια της μετακίνησης τρακάρουμε ή μας τρακάρουν ή πέσουμε σε γκρεμό, τότε έχουμε ατύχημα ή δυστύχημα. Που οφείλεται το ατύχημα;  Στην κακή σήμανση, στην κακή κατάσταση του οδοστρώματος, στην ταχύτητα και σε άλλες δευτερεύουσας σημασίας αιτίες. Αυτονόητα όλα αυτά, έτσι δεν είναι;

ΔΕΝ είναι, φίλες και φίλοι. Διότι υπάρχει κι άλλη μία απάντηση στο ερώτημα τι κάνουμε όταν οδηγούμε. Όταν οδηγούμε δεν διευθύνουμε όχημα ελέγχοντας τη μηχανή του αλλά διευθύνουμε ένα βλήμα ελέγχοντας τον μηχανισμό εκτόξευσής του. Το αυτοκίνητο δεν είναι όχημα –  όχημα είναι αυτό που σύρεται, που έλκεται, όπως είναι η άμαξα με τα βόδια ή τα άλογα. Το αυτοκίνητο δεν σύρεται από ζώα αλλά εκτοξεύεται, εκσφενδονίζεται από έναν μηχανισμό, ο οποίος έχει κατασκευαστεί με πρότυπο το κανόνι, λειτουργεί όπως το μεσαιωνικό κανόνι. Η έκρηξη μέσα στο θάλαμο καύσης εκτοξεύει, βάλλει όχι μια οβίδα αλλά ένα πιστόνι, το οποίο επιστρέφει στη θέση του για να βληθεί και πάλι, κοκ. Εκτοξευόμενο το πιστόνι μεταδίδει κίνηση και επιστρέφει στη θέση του με έναν μηχανισμό (στρόφαλος και μπιέλα).

ΟΤΑΝ οδηγούμε αυτό που κάνουμε δεν είναι να διευθύνουμε το όχημα πάνω στο δρόμο, με όλες μας τις ανέσεις απολαύοντας την ηδονή της οδήγησης, και (αλλά)  κάποιες αιτίες ή η κακή ώρα προκαλούν ατυχήματα και δυστυχήματα. Είμαστε πάνω σε ένα βλήμα και προσπαθούμε εναγωνίως, η οδήγηση δεν είναι απόλαυση, είναι χειρισμός βλήματος, προσπαθούμε συνεχώς και εναγωνίως να μην συγκρουστούμε με άλλα βλήματα ή να μην βγούμε έξω από τον δρόμο. Όταν το καταφέρνουμε, τότε το αυτοκίνητο βλήμα είναι ένα έξυπνο βλήμα. Δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Αυτό το λένε ατύχημα ή δυστύχημα που οφείλεται σε κάποιες αιτίες. Όχι! Οι συγκρούσεις με άλλα βλήματα ή η έξοδος από τον δρόμο είναι αναπόφευκτα: γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το 2016 είχαμε, ας πούμε, 50.000 συγκρούσεις και 1.600 νεκρούς, τόσες συγκρούσεις και τόσους νεκρούς θα έχουμε και το 2017 και το 2022 και το 2029 –  λίγο λιγότερες ή λίγο περισσότερες. Που οφείλεται αυτή η βεβαιότητα της πρόγνωσης;

ΤΟ αυτοκίνητο βλήμα θα ήταν  ακίνδυνο, όταν κινείται, μόνο σε δύο περιπτώσεις. Πρώτη περίπτωση: εάν μεταξύ των αυτοκινήτων υπήρχε τόση απόσταση όση χρειάζεται για να ακινητοποιηθεί, ανάλογα βέβαια με την ταχύτητα. Εάν ένα αυτοκίνητο κινείται με 100 χιλ. την ώρα και χρειάζεται 80 μέτρα για να ακινητοποιηθεί, τότε, με αυτή την ταχύτητα, τα αυτοκίνητα θα έπρεπε να απέχουν μεταξύ τους 80 μέτρα! Αυτό όμως είναι αδύνατον! Αναγκαστικά, το ένα βλήμα εισέρχεται στην τροχιά του άλλου, και αναπόφευκτα φιλιούνται, θανάσιμα πολλές φορές. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η καραμπόλα!

ΔΕΥΤΕΡΗ περίπτωση: εάν δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να χάσουμε τον έλεγχο του αυτοκίνητου βλήματος. Αυτό αν είναι αδύνατο!  Θα δούμε γιατί. Στην περίπτωση που χάνουμε τον έλεγχο, τότε το αυτοκίνητο βλήμα δεν είναι έξυπνο βλήμα αλλά ένα απλό βλήμα. Ρίξτε μια πέτρα πάνω σε μια τζαμαρία!  Ξέρουμε τι θα γίνει –  η πέτρα είναι ένα απλό βλήμα: δεν μπορεί να σταματήσει, δεν μπορεί να στρίψει. Οδηγείτε με 100 σε επαρχιακό δρόμο και στα πενήντα μέτρα μπροστά βγαίνει από χωράφι τρακτέρ. Μπορείτε να σταματήσετε;  Μπορείτε να στρίψετε;  Όχι. Έχετε χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου βλήματος, το βλήμα σας είναι απλό, είσαστε πάνω σε μια πέτρα που κατευθύνεται πάνω στη τζαμαρία. Θα σας μαζέψουν με το κουταλάκι.

ΤΟ πόσο συχνά και το πόσο εύκολα μπορούμε να χάσουμε τον έλεγχο του αυτοκινήτου δεν μπορώ να σας το πω εγώ γιατί δεν ξέρω, δεν μπορώ να οδηγήσω, δεν έχω οδηγήσει ποτέ μου, δεν είχα ποτέ αυτοκίνητο βλήμα. Μπαίνει μια μέλισσα, παθαίνεις εμφραγματάκι, νυστάζεις, έχει λάδια ο δρόμος, έχει χαλίκια, κολλάει το γκάζι, παθαίνεις λάστιχο, αφαιρείσαι, μιλάς στο κινητό, τα έχεις πάρει που έπιασες τη γυναίκα σου με το χασάπη, σκέφτεσαι ότι θα σου πάρουν το σπίτι, τρέχεις γιατί σε γοητεύει η ταχύτητα, δηλαδή τρέχεις να φύγεις από τον θάνατο και την ίδια ώρα οδεύεις προς την αγκάλη του για να γλυτώσεις από τα βάσανα αυτού του μάταιου κόσμου χωρίς να το συνειδητοποιείς και άλλα πολλά, πάρα πολλά.

Η απώλεια ή μη του ελέγχου του αυτοκινήτου βλήματος εξαρτάται από, όχι όμως μόνο, από την πνευματική και ψυχική κατάσταση του οδηγού. Όταν χειριζόμαστε και διευθύνουμε ένα απλό βλήμα και πρέπει να το κάνουμε έξυπνο βλήμα, πρέπει να είμαστε εμείς έξυπνοι, έξ-υπνοι, να είμαστε νηφάλιοι, ήρεμοι, σε διαρκή εγρήγορση. Δεν είμαστε όμως πάντα. Περνάμε το κόκκινο χωρίς να το δούμε –  γιατί δεν το βλέπουμε;  Γιατί το μυαλό μας είναι αλλού και δεν επικοινωνεί με τα γλυκά μας τα ματάκια τα πονεμένα. Πολύ συχνά οι οδηγοί είναι υπό την επήρεια φαρμάκων, νόμιμων ναρκωτικών, και παράνομων φαρμάκων, παράνομων ναρκωτικών. Ας δούμε τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις των λεγόμενων ναρκωτικών.

ΤΟ  ναρκωτικό που ευθύνεται για τις περισσότερες απώλειες του ελέγχου του αυτοκινήτου βλήματος είναι το αλκοόλ, τα ξύδια, το οινόπνευμα. Γιατί τρέχουμε όταν πίνουμε;  Όταν το αλκοόλ καταναλώνεται σε μεγάλες ποσότητες,  είναι μια γομολάστιχα, με την οποία σβήνουμε τους κανόνες, την κοινωνία, την πραγματικότητα. Κι αν έχουμε πιει για να ξεχάσουμε, τότε, αγνοώντας την πραγματικότητα τρέχουμε για να φύγουμε όσο γίνεται πιο μακριά, όσο γίνεται πιο γρήγορα από το πρόβλημά μας –  τρέχουμε προς την ολική εξάλειψη των προβλημάτων που μόνο ο θάνατος μπορεί να μας εξασφαλίσει, κανένας άλλος, τίποτα άλλο. Ο πιωμένος, ο μεθυσμένος δεν έχει καμιά αίσθηση κινδύνου, η οποία δυναστεύει τον νηφάλιο οδηγό και τον κάνει να κάνει το ανόητο βλήμα του έξυπνο βλήμα.  Και σκοτώωωωνομαι!

Η πρέζα, η ηρωίνη,  είναι κι αυτή γομολάστιχα μόνο που δεν σβήνεις την εξωτερική πραγματικότητα αλλά την εσωτερική, τον εαυτό σου. Δεν έχεις κανένα πρόβλημα διότι δεν υπάρχεις. Κι αφού δεν υπάρχεις, δεν μπορείς να οδηγήσεις κι αυτοκίνητο –  μόνο ντάγκλες κάνεις, αν δεν ξέρετε τι είναι η ντάγκλα, ανοίξτε το λεξικό του Μπαμπινιώτη ή, καλύτερα, κάποιον φίλοι, κάποια φίλη. Εάν όλοι οι Έλληνες ήταν πρεζάκια, δεν θα είχαμε ούτε εάν ατύχημα στους δρόμους:  όλα τα αυτοκίνητα θα ήταν ακινητοποιημένα. Δυστυχώς, δεν είναι.

ΤΟ χασίσι μεγαλώνει αυτό που έχεις, που νιώθεις. Είσαι χαρούμενος;  Γίνεσαι πιο χαρούμενος! Είσαι αγχωμένος, τρελαίνεσαι από το άγχος! Είσαι βλάκας;  Γίνεσαι πανύβλακας! Έχεις φαντασία;  Η φαντασία στον κύβο. Φοβάσαι όταν οδηγείς, όλοι οι οδηγοί φοβούνται, απλά είναι φόβος ασυνείδητος: άμα καπνίσεις κάνα καλό μπάφο, θα φοβάσαι πιο πολύ και θα οδηγάς πολύ αργά. Τόσο αργά που εάν δεν γίνεις πρόβλημα για τους άλλους, μπορεί να κινήσεις και την υποψία. Εάν όλοι οι Έλληνες οδηγούσαν μαστουρωμένοι, δεν θα είχαμε κανέναν νεκρό, κανέναν ανάπηρο! Μα την Παναγία! Δυστυχώς δεν οδηγούν μαστουρωμένοι. Θα πηγαίναμε πολύ αργά, ή αργά, θα αργούσαμε στη δουλειά μας, θα αργούσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι.

ΟΙ κοκάκηδες είναι πιο επικίνδυνοι –  η κόκα είναι πολύ χειρότερη κι από το αλκοόλ και από την πρέζα. Η κόκα σε κάνει χάι –  όχι μόνο δεν έχεις προβλήματα αλλά είσαι και σε μια ευχάριστη υπερδιέγερση. Ο κοκάκιας οδηγός μοιάζει με τον μεθυσμένο αλλά έχει πολλές και μεγάλες διαφορές. Περιορίζομαι στα αναγκαία. Ο μεθυσμένος είναι χάλια, ο κοκάκιας είναι χάι. Είναι αθάνατος, με λίγα και απλά λόγια. Όχι μόνο δεν αισθάνεται τον κίνδυνο που αισθάνεται κάθε οδηγός αλλά είναι βέβαιος ότι με όσα χιλιόμετρα και να τρέξει είναι ικανός να οδηγήσει. Οι κοκάκηδες λατρεύουν την ταχύτητα, είναι μανιακοί με την ταχύτητα, δηλαδή με την επιθυμία φυγής από τον θάνατο μέσω της καταφυγής σε αυτόν. Οι κοκάκηδες είναι άνθρωποι της στιγμής και ο θάνατος είναι πάντα στιγμιαίος.Και σκοτώωωνομαι!

ΑΜ δεν σκοτώνεται μόνο! Πολλές φορές σκοτώνεται και σκοτώνει κι άλλους, και ο κοκάκιας και ο μεθυσμένος. Πολύ συχνά σκοτώνει χωρίς να σκοτωθεί! Ας μην ξεχνάμε ότι τα περισσότερα θύματα του οδικού εμφυλίου πολέμου είναι πεζοί. Πρέπει να ζυμώσω, θα σας πω μόνο ένα περιστατικό για να πάθετε καραπλακάρα και τελειώνω. Δικαζόταν κάποιος οδηγός γιατί σκότωσε έναν πεζό.Λέει στην απολογία του. Τον είδα, κύριε Πρόδρε, αλλά έκανα λάθος, αντί να πατήσω φρένο, πάτησα γκάζι. Αθώος ο κατηγορούμενος.

ΓΙΑΤΙ, φίλες και φίλοι, πάτησε το γκάζι αντί για το φρένο; Και γιατί είναι τόσο επιεικείς οι δικαστές με τους φονιάδες των δρόμων. Πάτησε το γκάζι γιατί ήθελε, αλλά δεν το ήξερε, να σκοτώσει – ο φόνος είναι αιφνίδια εκτόνωση μεγάλων ποσοτήτων συσσωρευμένου άγχους, είναι το καλύτερο αγχολυτικό ο φόνος, μόνο που μετά το άγχος πολλαπλασιάζεται. Πολλά ατυχήματα είναι ΦΟΝΟΙ! Και ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ –  AYTA ΔEN EINAI ATYXHMATA!

ῸΙ δικαστές είναι επιεικείς για δύο λόγους. Για να μην δυσαρεστήσουν τις αυτοκινητοβιομηχανίες  – αυτός είναι ο λόγος που η νομοθεσία δεν προβλέπει αυστηρές ποινές. Επίσης, είναι επιεικείς γιατί τα περιστατικά είναι τόσα πολλά που ακόμα κι αν δίκαζαν με τις υπάρχουσες ελαφριές ποινές,  θα έπρεπε το Κράτος να χτίσει καμιά εκατοστή φυλακές ακόμα για να χωρέσουν μέσα οι φονιάδες και οι ακρωτηριαστές. Δυνάμει, όλοι οι οδηγοί δηλαδή! Δυνάμει, όλοι οι οδηγοί είναι φονιάδες, μπορεί να σκοτώσουν.

ΠΕΡΙΤΤΕΣ δαπάνες. Άλλωστε ποιος τους γαμάει τους πεζούς και τις πεζές; Ποιος γαμάει τον μπατίρη με το σαραβαλάκι ή την ολοκαίνουρια σκοτώστρα από πλαστικό και τενεκέ του μισού χιλιοστού που γίνεται ένα με τις λαμαρίνες; Να αγόραζε φρούριο με ρόδες, να αγόραζε Μερσεντές, ποιος τον φταίει;

badarts

Η ΑΠΟΚΛΑΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ