 |
Η-Φανέλα-της-Όλβιας-Παπαηλίου
|
Απόγευμα. Η αυτοκρατορική μου απομόνωση ανακατώνει τα μαλλιά μου με το αόρατο χέρι της, η σάρκα μου περισσεύει και σέρνεται σαν παλιό ρούχο
Α, δεν πρέπει να είναι έτσι η αγάπη...
Δεν είναι ότι λείπεις.
Μα θέλω μοναχά να γυμνωθώ ξανά εμπρός σου.
Να ξεντυθώ το τελευταίο μου ψέμα.
Τόσο πολύ σε ζήτησαν οι ώρες μου που ο κάθε λόγος μου κενός γυρίζει πίσω.
Σώπασα τόσο βαθιά που έχασα τον ήχο της φωνής μου.
Πεινώ και διψώ.
Διψώ για το φιλί σου, όπως ένα μωρό διψά για τον κόρφο της μάνας του.
Έφερα τη ζωή μου ως εδώ, στη μεγάλη προσμονή της παρουσίας σου.
Πάλεψα μαζί σου, σώμα με σώμα, νικήθηκα και είμαι νικήτρια.
Έφερα το μικρό παιδί που κρύβω στον κόρφο μου.
Προσάναμμα στο ολοκαύτωμα σου.
Τα τραύματα της λύπης να σωπάσουν τώρα.
Κι οι υποσχέσεις να εμπορευθούν αλλού την πραμάτεια τους.
Ας βγουν οι ευαισθησίες να περπατήσουν μονάχες στη βροχή.
Κι ας βγούμε στον κίνδυνο οι θαρραλέοι.
Δυο μάτια σκέπτονται το πυκνό τους μέλλον ακατάληκτα, δεν έχει σημασία η σημασία είναι αλλού.
Μια μέρα θα έρθει που ο διπλός εαυτός μας θα ενωθεί.
Ας βγούμε στον κίνδυνο οι θαρραλέοι.
enfo
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.