ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ: ΑΙΩΝΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ Ή ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ; (Μέρος Α)

Χωρίς αμφιβολία, ζούμε σε έναν κόσμο αντιθέτων. Και αναμφίβολα, είναι η ένταση μεταξύ τους που κάνει την πραγματικότητα μας αυτή που είναι. Από τις φορτίσεις των μικρών σωματιδίων μέχρι την σύλληψη της νέας ζωής, όλα μεταφράζονται σε συν και πλην, “οn” και “off”, αρσενικό και θηλυκό. Στην θεολογία, οι αντιθέσεις αυτές παίρνουν ονόματα και εμφανίσεις που μεταφράζονται στις δυνάμεις του φωτός και του σκότους, του καλού και του κακού. Ενώ δεν αρνούμαι την ύπαρξη τους, περιγράφω πώς είναι δυνατόν να αλλάξουμε τι αυτά σημαίνουν στην ζωή μας, και, με τον τρόπο αυτό, να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας μαζί τους.

Αν δούμε την ζωή σαν μια συνεχή μάχη μεταξύ του φωτός και τους σκότους, τότε πρέπει να κρίνουμε τα πάντα μέσα σ’ αυτήν μέσα από τα μάτια των αντιθέτων – και τότε ο κόσμος μοιάζει να είναι ένας πραγματικό τρομακτικός τόπος. Μια τέτοια άποψη απαιτεί να ταυτιστούμε με το ένα ή με το άλλο, και ότι το βλέπουμε σαν καλύτερο ή πιο ισχυρό. Σε αυτό το σημείο είναι που μερικές φορές μπαίνουμε σε μπελάδες με τις υποσυνείδητες πεποιθήσεις μας, καθώς και με εκείνες των άλλων. Θυμάμαι ότι το σκεφτόμουν αυτό πολύ όταν ήμουν παιδί.

Καθώς μεγάλωνα σε μιαν συντηρητική κωμόπολη στο βόρειο Μισσούρι, αμφισβητούσα ό,τι είχα διδαχτεί στο σχολείο, στην εκκλησία, και στην οικογένεια μου που αφορούσε τις ιδέες του φωτός και του σκότους, του καλού και του κακού, και τι οι δυνάμεις αυτές σήμαιναν στην ζωή μου. Μερικές φορές δεν είχαν κανένα νόημα για μένα. Ο τρόπος που μεγάλωσα με οδήγησε να πιστεύω ότι ζούμε σε έναν κόσμο του καλού και του κακού, με τα δύο αυτά να αγωνίζονται να γίνουν η κυρίαρχη δύναμη στην ζωή μου.

 Εκείνοι που ενδιαφέρονταν με δίδαξαν ότι μπορούσα να αναγνωρίσω την διαφορά μεταξύ των δύο από τον τρόπο που τα βίωνα:

Τα πράγματα που με πλήγωναν προέρχονταν από το σκοτάδι, και η χαρά του να αισθάνομαι καλά προέρχονταν από το φως. Μέσα στην ιδέα του κακού κρυβόταν ο φόβος ότι κάτι βρισκόταν εκεί έξω – κάτι φοβερό που παραφύλαγε, και περίμενε την σωστή στιγμή που, σε μια στιγμή αδυναμίας, ό,τι καλό είχα ποτέ καταφέρει θα μπορούσε να μου αφαιρεθεί. Αν αυτό ήταν αλήθεια, σήμαινε ότι αυτό το «κάτι» ήταν τόσο φοβερό στην ύπαρξη του ώστε είχε δύναμη πάνω μας, δύναμη πάνω σε εμένα.

Πάλεψα με την ιδέα ότι μπορεί στην πραγματικότητα να ζούμε σε αυτό το είδος του κόσμου – όχι τόσο επειδή δεν μου άρεσε, αλλά επειδή απλά δεν είχε νόημα. Γνώριζα ότι θα έπρεπε να συμβιβάσω αυτά που είχα διδαχτεί σχετικά με τις δυνάμεις του φωτός και του σκότους με αυτό που σήμαιναν για μένα σε κάποια στιγμή στη ζωή μου. Αντί για κάποια μεγάλη αποκάλυψη σε κάποια σημαντική στιγμή, ωστόσο, το σημείο αυτό ήρθε σταδιακά σαν αποτέλεσμα ενός επαναλαμβανόμενου ονείρου που είχα πολλές φορές όταν ήμουν στην δεκαετία των 30 και 40 της ζωής μου.
Ίσως όχι συμπτωματικά, ήρθε κατά την διάρκεια κάποιας από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, και πιο βαθιές πληγές, της ζωής μου. Πάντα ήμουν πολύ οπτικό άτομο, έτσι, ο γραφικός χαρακτήρας του συγκεκριμένου ονείρου, σε συνδυασμό με τα δυνατά συναισθήματα του τι αυτό σημαίνει για μένα, δεν αποτελεί έκπληξη.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Gregg Braden, “The Spontaneous Healing of Belief: Shattering the paradigm of false limits”)

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ