Το αύριο που είναι χθες…

Εάν τα πράγματα στην καθημερινότητά μας είναι επαναλήψεις, εάν τα γεγονότα της ζωής μας τα έχουμε ξαναζήσει, εάν αυτό που είναι «γραμμένο» γίνεται, τότε τι άλλο μας απομένει να κάνουμε, εκτός από το να περιμένουμε να ζήσουμε το μέλλον με την ακρίβεια του παρελθόντος;

“Εάν”, “εάν”, “εάν”…

Σχετικά με το πρώτο “εάν” και σύμφωνα με την άποψή μου που έχει δημιουργηθεί από προσωπική παρατήρηση, η κάθε νέα ημέρα μου, είναι πανομοιότυπη με την κάθε προηγούμενη… Όσο και να μην θέλω να το παραδεχτώ, λέω και σκέφτομαι και αισθάνομαι και κάνω τα ίδια πράγματα, απέναντι σε ίδια ή σε παρόμοια γεγονότα, παρά την ψευδή αίσθηση ότι δρω έτσι, για πρώτη φορά…

Το δεύτερο “εάν”, επίσης μου έχει συμβεί… Είναι το γνωστό deja-vu και ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που έχει σχετική εμπειρία σε αυτό…
Το τρίτο “εάν”, ίσως να έχει σχέση με την μοίρα και με το κάρμα ή το ντάρμα ή ακόμα και με την μετεμψύχωση…

Το θέμα γίνεται αρκετά σοβαρό, εάν όλα αυτά τα παραπάνω ισχύουν, γιατί δημιουργείται στον άνθρωπο μία αίσθηση ματαιότητας, κενότητας και αδιαφορίας πολλάκις, για την ίδια την ζωή και τον σκοπό της ύπαρξής του πάνω στην γη…

Εμφανίζεται στο μυαλό του αναρώτηση για το νόημα της ζωής, απορία για την πραγματικότητα ή μη της έκπληξης μπροστά στο άγνωστο και για την ύπαρξη ή μη καινοφανούς δημιουργίας καθώς και αμφισβήτηση των αποφάσεων που καλείται να λάβει κάθε φορά…

Όμως…

Έχω καταλάβει ότι το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος που είναι αποφασισμένος να σπάσει αυτήν την μηχανικότητα και να βγει από την επανάληψη, είναι να σταματήσει να είναι ο ίδιος άνθρωπος…
Καθόλου εύκολο βέβαια, μιας και όλη του η ζωή είναι δομημένη με συνήθειες ακριβούς επανάληψης…

Εάν…
Αντί να σκεφτεί με τον ίδιο τρόπο, αλλάξει θεληματικά τις σκέψεις του και αλλάξει θεληματικά και τα συναισθήματά του και επίσης τις δράσεις του, τότε οι καταστάσεις που θα βιώσει, θα είναι σίγουρα διαφορετικές από τις συνήθεις…

Πάντα αρχίζοντας από απλές μικρές συνήθειες του κινητικού σας κέντρου… Για παράδειγμα παρατηρείστε τι κάνετε σχεδόν πάντα μέσα στο σπίτι, και αλλάξτε το… Και παρατηρήστε τι θα σας συμβεί… Θα υπάρξει αντίδραση; Παρατηρήστε…
Το συναισθηματικό κέντρο είναι δυσκολότερο, όπως και το διανοητικό επίσης…
Εάν θα δυσκολευτείτε, για παράδειγμα, να σταματήσετε να πλένετε η να σκουπίζετε το πρόσωπό σας με την πετσέτα, με τον ίδιο τρόπο που το κάνετε πάντα, φανταστείτε πόσο δυσκολότερο θα είναι να μην χαρείτε, έστω και κρυφά, σε κολακευτικά λόγια που θα σας απευθύνουν ή πόσο ακόμα πιο δύσκολο θα είναι να μετατρέψετε μία σίγουρα δικαιολογημένη σκέψη ανεπιείκιας για κάποιον, που θα εμφανιστεί στο μυαλό σας και να της δώσετε θετική χροιά…

Αυτό είναι ένα νέο ξεκίνημα μιας νέας ζωής…

iromaritsa

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ