Θαύματα στην άσφαλτο

Θα κινηθώ στα όρια δημιουργικής και σχολιαστικής γραφής.

Άνοιξε το παράθυρο, σήκωσε το ρολό παντζούρι. Γύρισε προς το δωμάτιο, άνοιξε την τηλεόραση. Άλλη μια κίνηση στην καθημερινή πρωινή συνήθεια. Μεταξύ ζάπινγκ στα πρωινάδικα, προετοιμασίας πρωινού γεύματος για τον τετράχρονο γιο της και πρώτης γουλιάς καφέ, έπεσε πάνω σε μια συνέντευξη. Γνωστός αστέρας της εγχώριας μουσικής σκηνής, φανερά συγκινημένος, σχεδόν βουρκωμένος, εκμυστηρευόταν στην πρόσχαρη συνεντευξιάζουσα ότι δεν ήταν έτοιμος να μιλήσει ακόμα για τον Παντελή.

Κάτι τη διαπέρασε στο άκουσμα του ονόματός του. Το ρίγος της ντροπής για κάτι που δήλωσε πως θα κάνει και αμέλησε. Σκέφτηκε ότι αυτό ήταν η αφορμή. Μετά τις πρωινές και μεσημεριανές υποχρεώσεις, κατά το απογευματάκι και πριν επιστρέψει ο σύζυγος, θα πήγαινε. Ήθελε από την πρώτη στιγμή να επισκεφθεί το σημείο της υπέργειας γέφυρας εξόδου προς την κεντρική λεωφόρο, εκεί που συνέβη το μοιραίο. Να αφήσει ένα λουλούδι, ασχέτως αν τον άκουγε ή όχι. Απλά έτσι για το άδικο του πράγματος. Το σκεφτόταν από καιρό τώρα. Άφησε το πρώτο διάστημα που πήγαιναν όλοι, κάμερες, θαυμαστές, περίεργοι. Τότε ένιωθε και εκείνη συντετριμμένη, πνιγμένη από μια απρόσμενα βαθειά θλίψη. Ίσως εξαιτίας της δημοσιότητας.

Κατά τις 17.00, έντυσε βιαστικά το γιο της, βούτηξε νευρικά κλειδιά και κινητό, έκλεισε χωρίς να κοιτάξει την πόρτα πίσω της. Έμοιαζε να λειτουργεί μηχανικά, το μυαλό της ήταν κάπου αλλού. Μπήκε στο αμάξι, κατευθύνθηκε προς το σημείο. Ακόμα υπήρχαν λίγες ανθοδέσμες με κορδέλες, άλλες φρέσκες, άλλες ταλαιπωρημένες. Άφησε το λουλούδι και το δάκρυ της.

Στην επιστροφή ένιωσε ανακούφιση, έκλεισε πια με τον εαυτό της αυτή της την υπόσχεση. Στη διαδρομή όμως επέστρεψαν οι σκέψεις που την ταλάνιζαν για το άλλο θέμα, όλο αυτό το διάστημα. Έπρεπε να ενημερωθεί. Ήξερε ότι λίγα πράγματα θα είχαν αλλάξει, αλλά την έτρωγε η αγωνία, σαν τρωκτικό την έξυνε από τα μέσα. Ταράχτηκε πάλι, δεν έδινε πολύ σημασία στο τιμόνι. Εκατό μέτρα πριν το υπόγειο πέρασμα της Χαμοστέρνας κάτω από την Πειραιώς, έπιασε το κινητό. Εκεί που η δύση του ήλιου σε τυφλώνει λίγο πριν την κάθοδο στη γέφυρα. Εκεί που τα πρώτα μέτρα της εισόδου στο υπόγειο κομμάτι του δρόμου παίζουν ένα παράξενο παιχνίδι με το φως, γίνονται σκοτεινά και δυσδιάκριτα, σαν βουτιά σε άγνωστα σκουρόχρωμα νερά. Εκεί που ακολουθεί μια απότομη, δύσκολη στροφή που σε πετάει σαν να σε σκουντάει κάποιος, λίγο έξω από τη λωρίδα σου.

Οδηγούσε στα αριστερά, κοιτώντας την οθόνη, ψάχνοντας την προηγούμενη κλήση, να ξανακαλέσει. Στο πίσω κάθισμα, το τετράχρονο, όρθιο, χοροπηδούσε χαμογελαστό και ανέμελο σε μια ονειρική κινούμενη "παιδική χαρά".

Αλήθεια ποιος μπορεί να είναι σίγουρος για τη συνέχεια;
Απότομο φρενάρισμα, κακή εκτίμηση της ταχύτητας, της στροφής, απώλεια του ελέγχου, της πρόσφυσης, τράκο, τραυματισμός, γυαλιά και τσαλακωμένες λαμαρίνες, ένα νήπιο από το πίσω κάθισμα κολλημένο στο παρμπρίζ, ασθενοφόρα, ανακριτικό της τροχαίας, λευκά μάρμαρα.

Θα μου πείτε είμαι υπερβολικός, όλοι το έχουμε περάσει το σημείο, όλοι έχουμε κάνει αντίστοιχες "υπερβάσεις" εντός του αυτοκινήτου, δε συμβαίνουν τόσο απλά τα ατυχήματα, σιγά το πράγμα. Κι όμως έτσι απλά συμβαίνουν.

Μπορεί πράγματι να μην συμβεί τίποτα το κακό, η άτυχη στιγμή να μας προσπεράσει υπερβατικά άλλη μια φορά, να αδιαφορήσει για εμάς, για την κακή μας οδηγική συμπεριφορά. Ως πότε όμως; Κάθε μέρα μου στο δρόμο, τα δείγματα κακής οδήγησης, αν δεν αυξάνονται τουλάχιστον παραμένουν τα ίδια. Γιατί;

Γιατί πρέπει να οδηγούμε σαν να μην είμαστε υπεύθυνοι για ότι ζωγραφίζουμε πάνω στην άσφαλτο; Σαν να έχει την ευθύνη για το όχημά μας κάποια αόρατη δύναμη που θα μας προστατεύει ότι και να κάνουμε. Σαν να είμαστε απολύτως μόνοι σε μια λωρίδα, σε ένα δρόμο, χωρίς να μας ενδιαφέρει κανείς άλλος στο ίδιο ή το αντίθετο ρεύμα. Γιατί πλέκουμε διπλή σταυροβελονιά με τις λωρίδες είτε κινούμαστε στην Αττική, στην Εθνική ή την τέσσερα μέτρα πλάτος διπλής κατεύθυνσης συνοικιακή οδό; Γιατί δεν φοράμε ζώνη; Επειδή δεν έχει στρας και ασημένια αγκράφα μήπως; Γιατί σταματάμε με τα μηχανάκια μας μπροστά από το φανάρι, όταν δεν το περνάμε κόκκινο, όντας σίγουροι για το βεβιασμένο έλεγχο που κάναμε προς όλες τις κατευθύνσεις της διασταύρωσης; Όσο για τα δίτροχα και την αντίθετη αντικανονική πορεία, τα κρούσματα πληθαίνουν. Συχνά πυκνά, με κάνουν να αναρωτιέμαι με περίσσεια έκπληξη αν πάω λανθασμένα εγώ ή αν άλλαξε η σήμανση και η πορεία σε γνωστούς μου δρόμους.

Και αν κινούμαστε στους τέσσερις τροχούς και θέλουμε να στρίψουμε αριστερά στο φανάρι, γιατί να περιμένουμε πίσω στην ουρά κανονικά όπως πρέπει και να μην χωθούμε; Να την κάνουμε για λίγο πιο μπροστά, κάπου εκεί κοντά στο κεντρικότερο σημείο συμβολής των λεωφόρων, να είμαστε πρώτοι, να φύγουμε αμέσως. Πρώτοι. Αχ αυτός ο κομπλεξισμός που μας προκύπτει μέχρι και στο τιμόνι, μην τυχόν και μας παραβγεί κανένας και χάσουμε τα πρωτεία. Και αν τύχει να είμαστε με πράσινο και μπροστά μας ο δρόμος είναι μποτιλιαρισμένος, ας πάμε να κολλήσουμε στους σταματημένους και ας αδιαφορήσουμε παντελώς για τις κάθετες οδούς. Τι και αν το δικό τους πράσινο μας βρει να τους φράσσουμε το δρόμο; Σημασία έχει να κάνουμε αυτό που μας συμφέρει, που μας γουστάρει. Το ίδιο και στη στάθμευση, προσωρινή ή μη. Όσο πιο άνετη για εμάς, τόσο το καλύτερο. Ας δυσκολεύονται οδηγοί αυτοκινήτων, δικύκλων, μέσων συγκοινωνίας, πεζοί, ΑΜΕΑ. Έχουμε κάνει την οδήγηση ένα εγωιστικό παιχνίδι.

Έχω και άλλες απορίες. Γιατί και σαν πεζοί, ενώ ξέρουμε από τιμόνι, πολλάκις φερόμαστε "προβληματικά"; Γιατί περνάμε οπουδήποτε, με το πάσο μας, έχει δεν έχει διάβαση, πιστεύοντας ότι το αμάξι που έρχεται θα σταματήσει (δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αφού μας είδε); Γιατί "ντυνόμαστε" όλοι ποδηλάτες και τρέχουμε αμέριμνοι στην Ποσειδώνος, κάνοντας ζιγκ ζαγκ στη δεξιά λωρίδα, χωρίς φωτάκια και ανακλαστήρες; Γιατί οδηγούμε το ίδιο νευρικά και επιπόλαια, είτε είναι ρημαδοκαθημερινή και πηγαίνουμε στη αγγαρεία -έτσι που έχει καταντήσει εν μέσω κρίσης το πράγμα- δουλειά μας, είτε είναι ΣΚ και είπαμε να ξαμολυθούμε, τάχα μου χαλαροί, στις παραλίες, τα βουνά, τις καφετέριες και τις ταβέρνες;

Γιατί, γιατί, γιατί;

Κυρίως γιατί κάθε μέρα που κάνω 25 χλμ. πήγαινε και 25 χλμ. έλα, πρέπει να αισθάνομαι ανακουφισμένος που κατάφερα να γυρίσω αρτιμελής και υγιής; Λες και το πρωί που ξεκινώ, πηγαίνω στη μάχη ή το επάγγελμα μου είναι άκρως επικίνδυνο και ανθυγιεινό. Υπάρχουν μέρες που ευλογώ τα όποια Θεία, για το "θαύμα" της σώας επιστροφής μου στο σπίτι και της αποφυγής συμμετοχής μου σε τροχαίο ατύχημα. Δε λέω ότι είμαι οδηγικά αναμάρτητος. Κάθε μέρα ωστόσο προσπαθώ να μην επαναλάβω λάθη που έχω κάνει, να είμαι πιο προσεκτικός, πιο υποψιασμένος και όσο γίνεται πιο ανεκτικός με τους υπόλοιπους οδηγούς γύρω μου. Αναρωτιέμαι αν είναι τόσο δύσκολο να πράξουμε όλοι το ίδιο. Και αν το κάνουμε ήδη γιατί συνεχίζονται οι απώλειες ανθρώπινων ζωών στο δρόμο; Όπως και να έχει, καλό θα είναι βγαίνοντας στο δρόμο, να σταματήσουμε να ευελπιστούμε σε "θαύματα" που θα μας γυρίσουν αβλαβείς πίσω στο σπίτι μας, να βγάλουμε το κράνος του πιλότου από το κεφάλι μας και να γίνουμε λίγο πιο ρεαλιστές και γήινοι στην οδήγησή μας. Κυρίως με το παράδειγμα μας, ας φροντίσουμε να διδάξουμε το σωστό τρόπο στα παιδιά μας. Στο πίσω κάθισμα, αντιγράφουν και απορροφούν από νωρίς τα πάντα, πρωτίστως τα λάθη μας.

Με αφορμή ένα ελαφρώς σοκαριστικό, μα άκρως ενδιαφέρον post του diasostis.com, σχετικά με την υποκρισία που διακατέχει τους περισσότερους από εμάς στα θέματα οδικής κουλτούρας και οδηγικής συμπεριφοράς, το οποίο έτυχε να διαβάσω πριν λίγες μέρες.

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ