ΑΝΥΨΩΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

«Δεν είναι εύκολο να βρούμε την ευτυχία μέσα μας, αλλά είναι κι αδύνατο να τη βρούμε κάπου αλλού». - Agnes Repplier

Ένα καινούριο σπίτι, μια πισίνα στην πίσω αυλή, δύο όμορφα αυτοκίνητα στο πάρκιν και το πρώτο μου παιδί έτοιμο να γεννηθεί. Μετά από εννέα χρόνια γάμου τα είχα όλα ή έτσι νόμιζα.

Ήταν μόνο μερικές μέρες πριν από τον τοκετό του πρώτου μου παιδιού όταν μια συζήτηση με το σύζυγο μου γκρέμισε τον κόσμο που ζούσα. «Θέλω να είμαι εδώ για το μωρό, αλλά δεν νομίζω ότι σ’ αγαπώ πια», μου είπε. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που άκουγα! Είχε μεγαλώσει την απόσταση μεταξύ μας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά το είχα συσχετίσει με το φόβο και την ανησυχία του που θα γινόταν πατέρας.

Όταν του ζήτησα εξηγήσεις, μου είπε ότι πριν από πέντε χρόνια είχε δημιουργήσει σχέση με μιαν άλλη γυναίκα και ότι από τότε δεν ένιωθε το ίδιο για μένα. Σκέφτηκα το μωρό μου και θέλοντας απεγνωσμένα να σώσω το γάμο μου, του είπα ότι θα μπορούσα να του συγχωρήσω τα πάντα και ότι θα προσπαθούσα να διορθώσω την κατάσταση. Εκείνη η τελευταία βδομάδα πριν γεννηθεί ο γιός μου ήταν ένα συνεχές σκαμπανέβασμα. Ένιωθα πολύ ενθουσιασμένη για το μωρό, πολύ τρομοκρατημένη που έχανα το σύζυγό μου και πολύ ένοχη γιατί κατά καιρούς σκεπτόμουν ότι εξ αιτίας του παιδιού έγινε ό,τι έγινε.

Ο Τι Τζέι γεννήθηκε μια Παρασκευή του Ιουλίου. Ήταν τόσο όμορφος και τόσο αθώος. Δεν είχε ιδέα για το τι γινόταν στον κόσμο της μητέρας του. Ήταν τεσσάρων εβδομάδων όταν ανακάλυψα την αληθινή αιτία της απόστασης του πατέρα του. Όχι μόνο είχε εκείνη τη σχέση πέντε χρόνια πριν, αλλά είχε αρχίσει και μια καινούργια σχέση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου τη διατηρούσε ακόμα. Έτσι ο Τι Τζέι και εγώ αφήσαμε το καινούριο μας σπίτι, την πισίνα και όλα τα γκρεμισμένα μου όνειρα πίσω, όταν εκείνος ήταν μόλις πέντε εβδομάδων.

Μετακομίσαμε σε ένα διαμέρισμα στην άλλη άκρη της πόλης.
Βυθίστηκα σε τέτοια κατάθλιψη που δεν φανταζόμουν ότι υπήρχε. Δεν είχα ποτέ ξανά βιώσει την εμπειρία της μοναξιάς, να περνάς τη μία ώρα μετά την άλλη μόνη με ένα νεογέννητο μωρό. Μερικές μέρες η ευθύνη με καταρράκωνε και έτρεμα από το φόβο. Η οικογένεια και οι φίλοι μου ήταν εκεί για να βοηθήσουν, παρ’ όλα αυτά υπήρχαν τόσες πολλές ώρες γεμάτες με σκέψεις από γκρεμισμένα όνειρα και απόγνωση.

Έκλαιγα συχνά, ήμουν σίγουρη όμως ότι ο Τι Τζέι δεν με είχε δει ποτέ να κλαίω. Ήμουν αποφασισμένη να μην αφήσω αυτή την κατάσταση να τον επηρεάσει. Από κάπου μέσα μου έβρισκα πάντα ένα χαμόγελο για κείνον. Οι τρεις πρώτοι μήνες της ζωής του Τι Τζέι πέρασαν μέσα σε μια θολούρα δακρύων. Ξαναγύρισα στη δουλειά και προσπάθησα να κρύψω από όλους αυτά που συνέβαιναν. Ντρεπόμουν, παρ’ όλο που δεν ήξερα γιατί.

Ήταν ένα πρωινό Σαββάτου, όταν ο Τι Τζέι ήταν τεσσάρων μηνών, που κατέρρευσα. Είχα μόλις μια ακόμα έντονη συζήτηση με το σύζυγο μου και είχε φύγει από το διαμέρισμα χτυπώντας με δύναμη την πόρτα. Ο Τι Τζέι κοιμόταν στην κούνια του και εγώ βρέθηκα να κάθομαι στο πάτωμα του μπάνιου, τυλιγμένη σαν κουβάρι και να κουνιέμαι πέρα δώθε. Άκουσα τον εαυτό μου να λέει δυνατά, «Δεν θέλω να ζήσω άλλο». Αμέσως μετά έπεσε μεγάλη σιωπή.

Πιστεύω ότι ο Θεός ήταν μαζί μου, εκείνη την ημέρα. Είχα καθίσει εκεί στη σιωπή, αφήνοντας τα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλα μου. Δεν ξέρω πόσο ώρα πέρασε, αλλά από κάπου μέσα μου ανυψώθηκε μια δύναμη που δεν είχα ξανανιώσει. Αποφάσισα εκεί και τότε να πάρω τον έλεγχο της ζωής μου στα χέρια μου. Δεν θα έδινα ξανά στο σύζυγο μου τη δύναμη να επηρεάζει τη ζωή μου με τέτοιο αρνητικό τρόπο.

Συνειδητοποίησα ότι με το να συγκεντρώνω την προσοχή μου στις αδυναμίες του, επέτρεπα σ’ αυτές τις αδυναμίες να καταστρέφουν τη ζωή μου.

Εκείνη την ημέρα έφτιαξα μια βαλίτσα για τον Τι Τζέι και εμένα και πήγαμε στο σπίτι του αδελφού μου να περάσουμε το Σαββατοκύριακο. Ήταν το πρώτο ταξίδι που έκανα με τον Τι Τζέι μόνη μου και ένιωσα τόσο δυνατή και τόσο ανεξάρτητη! Θυμάμαι ότι στο δίωρο ταξίδι οδηγούσα γελώντας, μιλούσα και τραγουδούσα στον Τι Τζέι σε όλο το δρόμο. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού συνειδητοποίησα το σωτήριο ρόλο που έπαιζε ο γιος μου όλους αυτούς τους μήνες. Η σκέψη ότι ήταν εκεί, κάθε μέρα, και ότι με χρειαζόταν μου έδινε κουράγιο να συνεχίζω και μια καλή αφορμή για να σηκώνομαι από το κρεβάτι κάθε πρωί. Τι ευλογία ήταν στη ζωή μου!

Από εκείνη τη μέρα και πέρα, πίεζα τον εαυτό μου να συγκεντρώνει την προσοχή του στο μυστήριο και στη δύναμη που με σήκωσαν από το πάτωμα του μπάνιου. Έχοντας εστιάσει το νου μου σε θετικές σκέψεις, δεν μπορούσα να πιστέψω την αλλαγή που έγινε στη ζωή μου. Γελούσα πάλι και ευχαριστιόμουν να βρίσκομαι με ανθρώπους, για πρώτη φορά εδώ και μήνες. Ξεκίνησα τη διαδικασία να ανακαλύψω το άτομο που είχα κρατήσει κρυμμένο μέσα μου τόσους μήνες – μια διαδικασία την οποία απολαμβάνω ακόμα και σήμερα.

Είχα ξεκινήσει να συμβουλεύομαι κοινωνική λειτουργό λίγο μετά αφού εγώ και ο Τι Τζέι μετακομίσαμε και συνέχισα τη θεραπεία για αρκετούς μήνες μετά από τη μέρα που κατέρρευσα. Αφού ένιωσα ότι δεν χρειαζόμουν πλέον τη βοήθεια και την καθοδήγηση της κοινωνικής λειτουργού, θυμάμαι την τελευταία ερώτηση που μου έκανε πριν φύγω από το γραφείο της, «Τι έμαθες;» με ρώτησε. Δεν δίστασα να απαντήσω. «Έμαθα ότι η ευτυχία μου πρέπει να έρθει από μέσα μου».

Αυτό είναι το μάθημα που θυμίζω καθημερινά στον εαυτό μου και που επιθυμώ σφοδρά να μοιραστώ με άλλους. Είχα κάνει το λάθος στη ζωή μου να στηρίξω την προσωπικότητα μου πάνω στο γάμο μου και στα υλικά αγαθά που τον περιστοίχιζαν. Έμαθα να είμαι υπεύθυνη για τη δική μου ζωή και ευτυχία. Όταν χτίζω τη ζωή μου πάνω σε ένα άλλο άτομο και προσπαθώ να συγκεντρώσω τη ζωή μου και την ευτυχία μου γύρω από αυτό το πρόσωπο, δεν ζω πραγματικά. Για να ζήσω πραγματικά, χρειάζεται να αφήσω το πνεύμα μέσα μου ελεύθερο και να απολαύσω τη μοναδικότητα του. Αυτή είναι η κατάσταση ζωής που κάνει την αγάπη ενός συντρόφου να γίνεται χαρά και όχι φόβος μήπως τη χάσεις.

Μακάρι το πνεύμα σας να ελευθερωθεί και να ανυψωθεί!

Laurie Waldron

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ