Εγώ «δεν έχω ανάγκη».

Μία φράση που τη συναντάμε συνήθως σε «δυνατούς» ανθρώπους. Όπου μέσα από αυτή τη φράση οι άνθρωποι αναγκάζουν τους εαυτούς τους και τους απαγορεύουν να κλάψουν, να νιώσουν θλίψη, να πουν ότι πόνεσαν. Μία φράση τόσο σκληρή και τόσο άκαρδη. Την οποία δεν έχουμε ιδέα γιατί την βάζουμε μπροστά μας, σαν φράχτη. 



Έτσι υιοθετείται ένας δρόμος που λέγεται, είμαι μόνο αισιόδοξος, τα βλέπω όλα θετικά, σε κάθε τι να βλέπεις την καλή του μεριά.

Η ζωή όμως έχει πολλές πλευρές και από εμάς θέλει την ανάλογη «στολή» κάθε φορά. Όχι δεν εννοώ να πάρουμε την άλλη μεριά, της θλίψης και της στεναχώριας. Αλλά να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να είναι αυτό που είναι τη στιγμή που χρειάζεται. Δεν χρειάζεται να μάθουμε πως δεν θα δείχνουμε τον πόνο μας, αλλά πως θα τον βλέπουμε, θα τον αναγνωρίζουμε, θα τον βιώνουμε με την στάση που του ανήκει και αν χρειάζεται να δείξουμε «αδυναμία» να το κάνουμε. Αν και τα δάκρυα για να εκδηλωθούν θέλουν δύναμη ψυχής.  

Με τη φράση «εγώ δεν έχω ανάγκη», οδηγούμε τους εαυτούς μας σε ένα σκληρό και άκαμπτο στάτους, από το οποίο δεν μπορούμε να βγούμε εύκολα και φυσικά δεν μπορούμε να νιώσουμε ανακούφιση. Γιατί η φράση αυτή είναι απομόνωση, είναι δέσμευση όπου τελικά νιώθουμε τόση μοναξιά που έρχεται η στιγμή που δεν μπορούμε να την αντέξουμε. Κάθε φραγή και κάθε απαγορεύω που θέτω στον εαυτό μου να αντέξει, κάθε φορά το συναισθηματικό μου κομμάτι θα πέφτει και το σώμα μου θα γίνεται ένας συλλέκτης πόνου. Μόνος μέσα στον πόνο θα συνεχίσω το σιωπηλό μονοπάτι που έχω μάθει να κρύβομαι και από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ο πόνος για να φύγει και να μαλακώσει χρειάζεται να τον μοιραστώ. Να του δώσω διέξοδο, να ζητήσω αγκαλιά, να ζητήσω βοήθεια από τους ανθρώπους μου. Αν είμαι όμως στη θέση «εγώ δεν έχω ανάγκη» δεν θα τολμήσω εύκολα να ζητήσω βοήθεια, γιατί δεν το έχω μάθει να το κάνω. Και αυτό που θα χάνω ξανά και ξανά είναι ο ίδιος μου ο εαυτός, αφού την αυτοκυριαρχία που έχω θέσει στον εαυτό μου θα έρθει η μέρα που δεν θα την αντέχω άλλο. Αφού θα έχω επάνω μου τα βάρη τα δικά μου και όλων των άλλων ανθρώπων.

Επιλέγω να επιτρέπω στον εαυτό μου να μοιράζεται τον πόνο του. Άρα όχι πια «δεν έχω ανάγκη», αλλά είμαι άνθρωπος και έχω ανάγκη.

Δωροθέα  

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ