Τι σημαίνει επιτέλους το «να τα 'χεις καλά με τον εαυτό σου»;

Έχει γίνει πλέον καραμέλα. Το ακούμε σχεδόν από όλους πια, γνώστες της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και μη (κυρίως).

Σήμερα, λοιπόν, θα ακούσετε και τη δική μου άποψη (λείπει ο Μάης απʾbτη Σαρακοστή;) πάνω στο θέμα του «να είσαι καλά με σένα», και πώς θα μπορέσετε να γίνετε λίγο περισσότερο «ζεν».

Κατ’ επέκταση, θα δούμε πώς μπορείτε να σταματήσετε α) να μπλέκετε σε «παλιοϊστορίες» και β) νʾ αποφεύγετε να σκάσετε κανένα τηγάνι στο κεφάλι κάποιου ανυποψίαστου, μόνο και μόνο επειδή έχετε νεύρα (ανεξάρτητα του αν εκείνος/η σας τα προκαλεί).

Δύο πραματάκια, λοιπόν, σήμερα, απλά και κατανοητά (αν και υπάρχουν πολλά παραπάνω, αλλά δε θέλω και να σας κουράζω).

Πρώτον, focus στον εαυτό μας.

Ε; Δηλαδή;

Ε, δηλαδή, ό,τι σκεπτόμαστε και αισθανόμαστε, ό,τι αποφάσεις παίρνουμε και ό,τι κινήσεις κάνουμε, όλα ξεκινούν ουσιαστικά από εμάς.

Ενώ ανήκουμε σʾ ένα μεγάλο αριθμό κοινωνικών συστημάτων, το πλέον σημαντικό σύστημα είναι εκείνο που απαρτίζει τα διάφορα κομμάτια του εαυτού μας.

Σκέψεις, συναισθήματα, προσδοκίες, φόβοι, αναμνήσεις, δυναμικό (για να καταμετρήσω μόνο μερικά) είναι κομμάτια που λειτουργούν όλα μαζί για να κινηθεί η «μηχανή», και, ακόμα κι αν η συμμετοχή του περιβάλλοντος είναι απαραίτητη, δεν είναι η μόνη που παίζει ρόλο στην «κίνηση» αυτή.

Ξέρω, τα λέω λίγο μπερδευτικά, ας το απλοποιήσουμε κομματάκι.

Αρχικά, είναι πιο σημαντικό να έχω εσωτερική γαλήνη, παρά να ενδιαφέρομαι για τις σχέσεις μου με τους άλλους. Ακολούθως, είναι πιο σημαντικές οι δικές μου προσδοκίες, τα δικά μου όνειρα κι επιθυμίες, οι δικές μου ικανότητες και επιτεύγματα.

Είναι καλό να δέχομαι feedback απ’ τον κόσμο τριγύρω μου, αλλά μόνο εγώ ξέρω τι σκατά συμβαίνει μέσα σε μένα, και μόνο εγώ έχω την (κάπως πιο) αντικειμενική εικόνα για τον εαυτό μου.

Όλα τα άλλα είναι φρουτόκρεμες.

Ένα σημαντικό κομμάτι είναι επίσης το να δικαιολογώ τον εαυτό μου, να τον συγχωρώ και να του δίνω δεύτερες ευκαιρίες (εντάξει, μέχρι ένα βαθμό φυσικά, δε μιλάω για ανθρωποκτονίες).

Αν επιλέγω να δικαιολογώ διαρκώς τους άλλους και τις συμπεριφορές τους, αν αφήνω πίσω εμένα και τα όσα εγώ σκέφτομαι, νιώθω κι επιθυμώ, μου δημιουργώ εγώ ο ίδιος ένταση και στρες, το οποίο μπορεί να με φτάσει στα όρια και να κάνω μπουμ.

Και δεν είναι ποτέ ωραίο αυτό το «μπουμ».

Αν και είναι μία ατέρμονη προσπάθεια το προσπαθούμε να ελέγξουμε τα πάντα, δεν είναι κακό να γνωρίζουμε ότι τουλάχιστον μέχρις ενός σημείου, εμείς καθορίζουμε τόσο τον τρόπο που σκεφτόμαστε, όσο και τις πράξεις μας.

Δεν είναι τόσο σημαντικό αυτό που μας συμβαίνει, όσο ο τρόπος που επιλέγουμε να το αντιμετωπίσουμε...

Και ναι, εμείς μπορούμε να καλιμπράρουμε μέχρι ενός σημείου και τα συναισθήματά μας. Με έναυσμα αυτή τη φράση, λοιπόν, πάμε στον καλεσμένο νούμερο δύο.

Δεύτερον, πόσο μας απασχολεί κάτι;

Πόσο συναισθηματικά δενόμαστε και επενδύουμε σε αντικείμενα, προσδοκίες, επιθυμίες, στόχους, ακόμα και ζητήματα καθαρής τύχης;

Ένα τρελό cheatάκι (αν μου επιτρέπεται η λεξιπλασία) είναι το να αναγνωρίζω το πόσο δένομαι συναισθηματικά με κάτι (όχι τόσο με κάτι έμβιο, εκεί είναι θεωρητικά λογικό το να δεθείς), πόση αξία δίνω σε αυτό το κάτι και πόσο απαραίτητο θεωρώ εγώ ότι είναι… και να μετριάζω αυτό το «δέσιμο».

Δεν είναι παράλογο να βιώνουμε πολύ συναισθηματικά μία απόρριψη, μία κακή (ή κακοπροαίρετη) κριτική, ακόμα και μία ατυχία (όπου και δε μπορούμε ουσιαστικά να κάνουμε κάτι!). Δεν είναι παράλογο να αξιολογούμε πολύ υψηλά τη γνώμη των άλλων, την αποδοχή και το σεβασμό τους.

Και φυσικά, το να μας γουστάρουν.

Πώς θα ήταν να όμως ξυπνούσαμε μία μέρα, και ο πιο σημαντικός για μας άνθρωπος στον κόσμο να ήμασταν εμείς οι ίδιοι; Ναι, βέβαια, εγωιστικό, ακόμα και ναρκισσιστικό σα σκέψη, θα πείτε.

Αλλά αν καθίσουμε να το σκεφτούμε λίγο βαθύτερα το πράμα, μήπως έχουμε χάσει λίγο τον εαυτό μας στην προσπάθεια να συνδεθούμε με τους άλλους; Μήπως έχουμε αρχίσει να δενόμαστε υπερβολικά με αντικείμενα και ιδέες, παρά με τους γύρω μας;

Το να «τα έχω καλά με τον εαυτό μου» δηλώνει ότι έχω την επιθυμία για κοινωνικότητα, και όχι ανάγκη. Δηλώνει ότι οι γνώμες των άλλων έχουν βαρύτητα, αλλά δε μπορούν να μου κάνουν κακό.

Δηλώνει επίσης ότι, ό,τι είναι δικό μου, παραμένει δικό μου μέχρι κάποιος να μου το ζητήσει, οπότε και θα το δώσω εάν θεωρήσω ότι περνάει απ’ το χέρι μου.

Αυτό ισχύει και για τη γνώμη μου. Μόνο αν μου ζητηθεί θα τη δώσω, επειδή της δίνω αξία και δεν την πετάω όποτε να’ ναι στα μούτρα του άλλου σαν… καταλάβατε σαν τι.

Τέλος, το να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, δηλώνει ότι, ό, τι έχω, το δίνω επειδή είμαι γεμάτος, χορτασμένος, ικανοποιημένος με όσα έχω. Εύλογα, δεν περιμένω ανταπόκριση όταν κάνω κάτι καλό, δεν εκδικούμαι για κάτι κακό, δε σέβομαι για να με σεβαστούν, δε βοηθάω για να με βοηθήσουν, δεν αγαπάω για να αγαπηθώ.

Ό,τι δίνω, το δίνω επειδή έχω να δώσω, και δε με νοιάζει το τι μπορεί να πάρω σαν ανταμοιβή. Τότε και μόνο τότε, είμαι «καλά με τον εαυτό μου».

Till next time…

ilov

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ