Είχα πει πως θ' αλλάξω κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

‘Ελεγα πολλά στη ζωή μου πριν σε γνωρίσω. Μου έταζα άλλα τόσα. Μου υποσχόμουν, ορκιζόμουν για το μεγάλο μου εγώ. Ότι είμαι αυτό που είμαι, απόλυτα, για μένα και μόνο για μένα. Πως δε θα άλλαζα τίποτε από τον πολυαγαπημένο εαυτό μου για κανέναν. Πως η ζωή μου έπρεπε να θυμίζει σε όλα το πρότυπό μου και τις επιθυμίες του. Με άλλα λόγια να είναι πιστή σε μένα και τα όνειρά μου.

Πολλά εγώ, πολλά εμένα. Σα να μη χωρούσε κανένα ξεβολευτικό συναίσθημα στην τόσο φιλόδοξη πορεία που ήθελα να χαράξω.

Τι αστείο αν το καλοσκεφτείς. Λογάριαζα χωρίς να σκέφτομαι ένα από τα λίγα πράγματα που μπορεί τελικά να ισχυριστεί κανείς πως όντως πλησιάζουν την αλήθεια. Ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα, ο εαυτός μας δεν είναι μονόπλευρος. Ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Ότι κάθε συναίσθημα κρύβει κι από ένα κομμάτι μας έτοιμο να μας κάνει να εκπλαγούμε που τελικά, ναι, έχουμε κι αυτήν την πλευρά ρε γαμώτο όταν, για παράδειγμα, ερωτευόμαστε πραγματικά. Πάλι εμείς είμαστε. Εμείς αλλά ερωτευμένοι. Εμείς που όμως ξαφνικά θέλουμε επιτέλους όσο τίποτε, ένα άλλο εγώ εκτός από το δικό μας.

Ένα άλλο εγώ με τα όλα του. Τα καλά του και τα στραβά του που στα δικά μας μάτια σπάνια ξεχωρίζουν και όταν συμβαίνει αυτό το ποθούμε ακόμη περισσότερο από πριν. Γιατί τα δικά του στραβά δεν είναι οποιαδήποτε στραβά. Είναι ακριβώς αυτό: Δικά του. Κι αυτό το άλλο εγώ γίνεται τελικά ο στόχος μας. Και όσα νιώθουμε γι’ αυτό γίνονται οι οδηγοί της συμπεριφοράς μας. Που ξαφνικά παύει να μας είναι τόσο απόλυτα πιστή. Που ρίχνει νερό στο κρασί μας και μας κάνει να το γουστάρουμε περισσότερο νερωμένο. Που μας αλλάζει όχι σε κάτι που δεν είμαστε, αλλά σε κάτι που ήμασταν και δε γνωρίζαμε πως υπάρχει μέσα μας.

Το δικό μου «άλλο εγώ» ήσουν εσύ. Και κάπως έτσι ήρθε κι επιβεβαιώθηκε ο γνωστός στίχος «είχα πει πως θ' αλλάξω κι όσο αλλάζω σου μοιάζω».

Άσε με για λίγο να γίνω drama queen κι ας μη μου πάει γενικά, θα καταλάβεις. Θέλω να σου πω ότι με το που σε είδα, πριν καν συνειδητοποιήσω τι μου γίνεται, ο εαυτός μου -αυτός ο μυστήριος κι εκπληκτικός γνωστός/άγνωστος μέσα στο κεφάλι μου- στριφογύρισε, άλλαξε πλευρό, το πήρε αλλιώς, πώς το λένε; Ξαφνικά άρχισε να τον ενδιαφέρει η επαφή με ένα άλλο ζωτικό όργανο, εκτός του κυνικού μου εγκεφάλου, που ως τότε κορόιδευε προκλητικά. Την καρδιά. Κι έτσι εγένετο χάος στο μικρόκοσμό μου όπου οι αλλαγές πλέον απέκτησαν άλλη υπόσταση.

Είπα ότι για σένα θα άλλαζα όσα θα με εμπόδιζαν να σε κερδίσω. Έγινες προτεραιότητά μου. Είπα πως θα αλλάξω για να σε φέρω πιο κοντά μου. Για να έρθω κι εγώ πιο κοντά σε σένα και να βρεθούμε στη μέση. Μα δε χρειάστηκε ν’ αλλάξω το είναι μου από τα θεμέλια γιατί μαζί σου τελικά ήμουν ήδη αλλιώς ούσα και πάλι εγώ. Αλλιώς μαζί σου, αλλιώς για σένα, μα εγώ. Κι όλη δική σου.

Είχα πει, λοιπόν, από την πρώτη στιγμή που μου χαμογέλασες και μου χτύπησε την πόρτα το black out, πως για σένα θ’ αλλάξω. Όμως ξέρεις κάτι; Δε φοβάμαι να το πω πια, έρωτα το λένε αυτό που έπαθα, όχι αλλαγή. Κι όσο περισσότερο ερωτεύομαι τόσο πιο πολύ γνωρίζω το κομμάτι μου εκείνο που τελικά σου μοιάζει.

Σου μοιάζει γιατί όλα όσα με κέρδισαν σε σένα ήταν κομμάτια δικά μου κρυμμένα. Γιατί κάποια από αυτά που με αναστάτωσαν πάνω σου ήταν όλα όσα ήδη ήθελα να γίνω. Γιατί κι εσύ καθώς με ερωτεύτηκες ήρθες κοντά μου για να γνωρίσεις καλύτερα όσα σε έκαναν να με ξεχωρίσεις όπως εγώ εσένα. Γιατί όσο αλλάζω για τον ερωτά σου τόσο μοιάζω σε αυτό που ποθώ. Για να το κάνω ακόμη πιο δικό μου.

Μπαίνοντας μέσα στην ύπαρξή σου κάνω δικά μου τα κρυμμένα κομμάτια σου. Ανακαλύπτοντας εσένα με ανακαλύπτω. Κερδίζοντάς σε ταυτίζομαι. Πορώνομαι όταν ακούω τα «κι εγώ» σου να συνοδεύουν εκείνο το απερίγραπτο βλέμμα σου καθώς διαπιστώνεις ότι τα δικά μας εγώ έχουν τελικά πολλά να μοιραστούν.

Κι έτσι με γνώρισα γνωρίζοντας εσένα. Κι έτσι με αγάπησα ολόκληρη αγαπώντας εσένα. Με κατάλαβα όσο προσπαθούσα να καταλάβω εσένα. Με προκάλεσα θέλοντας να προκαλέσω εσένα. Συνάντησα τα όριά μου θέλοντας να σε κάνω να ξεπεράσεις τα δικά σου μαζί μου. Κι έτσι τα εγώ μας ενώθηκαν θέλοντας να κατακτήσουν το ένα το άλλο.

Στη δική μας λεηλασία δεν υπήρχε ηττημένος. Ο δικός μας κατακτητικός πόλεμος είχε στόχο να μας φέρει κοντά. Στην πορεία τα κοινά μας, λοιπόν, έγιναν ακόμη περισσότερα. Γιατί πολεμούσαμε ο ένας για τον άλλον και όχι ο ένας τον άλλον. Για να σε κατακτήσω χρειάστηκε να σε κερδίσω. Για να σε κερδίσω χρειάστηκε να σε «παλέψω» σώμα με σώμα και ν’ ανταλλάξουμε τα «δικά σου» και «δικά μου». Κι εσύ το ίδιο. Τώρα πια μοιάζουμε λοιπόν.

Τώρα πια παραδεχόμαστε πως μοιάζαμε ήδη. Γιατί ο ίδιος έρωτας μας έφερε κοντά. Η ίδια επιθυμία. Κι αν δε μοιάζαμε δε θα ποθούσαμε ο ένας τον άλλον με τον ίδιο τρόπο.

Με έναν τρόπο που μας έκανε ανοιχτούς στην αλλαγή όταν ακόμη δεν ξέραμε πως ήταν ήδη μέσα μας.

 pillowfights

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ