Γεράσανε τα είδωλα, γεράσαμε κι εμείς...

Γεράσανε τα είδωλα, γεράσαμε κι εμείς...
Είσαι μεσημέρι ΣΚ στο σπίτι, ανοίγεις τηλεόραση και πετυχαίνεις τα “Φιλαράκια”

Κάθεσαι, το βλέπεις, γελάς και κάποια στιγμή προς το τέλος του επεισοδίου αναφέρεται ως χρόνος παραγωγής το όμορφο αλλά και μακρινό 2002.

«Α, ρε. Πρόσφατο είναι» σκέφτεσαι αρχικά. «Είναι μόλις…13 χρονών;» Και κάπου εδώ ξεκινάει η φρίκη.

Βγάζεις κομπιουτεράκια, χάρακες, μοιρογνωμόνια, έναν άβακα και τον Stephen Hawking από την ντουλάπα για να είσαι σίγουρος ότι έκανες σωστά τις πράξεις.

Τόσο ντουγάνι δεν είσαι, σωστά θα τις έκανες.

Κι όμως, από τότε έχουν περάσει 13 χρόνια. Η μισή ζωή μου, εμένα προσωπικά, και ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι των περισσότερων που θυμόμαστε την σειρά on going.

Φαίνεται πολύ περισσότερο από ότι είχες καταλάβει.

Στο μυαλό σου το 2002 είναι πριν από μόλις λίγα χρόνια, όχι 13!

Μετά το μικρό σοκ που σε μούδιασε, αρχίζεις να το συνειδητοποιείς.

«Μαλάκα μου, μεγάλωσα» πιάνεις τον εαυτό σου να λέει.

Το σκέφτεσαι λίγο παραπάνω.

Πλέον απ’ όσους παίζουν στο ραδιόφωνο ξέρεις ελάχιστους, μερικές μπάντες που άκουγες μικρός έφτασαν να θεωρούνται κλασικές, το ντύσιμο των εφήβων σου φαίνεται περίεργο.

Τα είδωλα σου κι αυτά μεγάλωσαν μαζί με εσένα.


Ο Zidane ή ο Ronaldo (ο original, ο χοντρός) που είχες πάνω από το κεφάλι σου έχουν κόψει την μπάλα λόγω ηλικίας, οι Slipknot πλέον έχουν πιο μαλακούς ήχους, η Madonna -ακόμα και βαμμένη- φαίνεται χωρίς αμφιβολία ότι είναι μια μπαμπόγρια με κορμάκι. Πλέον σταρ στην μουσική είναι ο Bieber, ενώ o Timberlake έχει γίνει classic. The horror is approaching.

Όταν ακούς λέξεις όπως Pokemon, Αστρομαχητές, Dragonball κλπ σε πιάνει ένα μυστήριο είδος παιδικής νοσταλγίας, που δεν τη νιώθεις τόσο μακρινή, αλλά κάπου μέσα σου νομίζεις ότι ήταν σε άλλη ζωή. Ακόμα και η Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια άρχισε να κρύβει χρόνια. The horror is approaching more and more.

Σκέφτεσαι ότι προχτές το βράδυ είδες ένα πολύ ωραίο κορίτσι στην διπλανή παρέα, που άνετα θα έκανες μαζί της να ανείπωτα του Ζερβουδάκη, αλλά πήρε το αυτί σου ότι είναι 18 χρονών. Άρα γεννημένη το 1997. What the fuck?

Ok, the horror is here.

Και επειδή ο τρόμος είναι ανάγωγος, αντί για μπίρες, έφερε μαζί του τις πρώτες φρικαλέες σκέψεις.

«Παραμεγάλωσα. Πότε πέρασαν τόσα χρόνια; Τι έκανα εγώ τόσο καιρό; Γιατί δεν πήρα χαμπάρι όλα αυτά τα χρόνια; Δεν έχω προλάβει να κάνω ούτε τα μισά από όσα υπολόγιζα ότι ήθελα να κάνω!»

Γραπώνεις υπογλώσσιο, ψάχνεις το μπουκάλι με το ουίσκι, βαθιές ανάσες σα να γεννάς τρίδυμα και κάθεσαι στον καναπέ χωρίς ακριβώς να ξέρεις τι πρέπει να νιώσεις. Όταν αρχίσει το υπογλώσσιο να διαλύεται και το ουίσκι να κατεβαίνει, ξεκινάνε και οι πρώτες σκέψεις απολογισμού.

Τελείωσες το σχολείο, πήγες στο Πανεπιστήμιο και πέρασες μερικά πολύ ωραία χρόνια εκεί. Τα οποία πέρασαν γρήγορα επειδή τα έζησες καλά. Γύρισες πίσω (ή συνέχισες να είσαι) στην πόλη σου, ζώντας όμορφα και γνωρίζοντας κόσμο και μέρη.

Αν το καλοσκεφτείς, είσαι γεμάτος παραστάσεις από αυτές τις 2 περιόδους της ζωής σου.

Αγάπησες, αγαπήθηκες, μάλωσες, τα βρήκες, έκοψες ανθρώπους από την ζωή σου, εισήγαγες άλλους. Πόσοι πραγματικά ήρθαν και πόσοι έφυγαν; Πόσο κόσμο συνάντησες για έναν μόνο καφέ ή για ένα μόλις ποτό;

Και λες ότι μεγάλωσες; Σκέψου πόση ζωή έχεις μπροστά σου ακόμα. Πόσες φορές θα τα ξανακάνεις όλα αυτά. Και με πόσες διαφορετικές συνθήκες. Είτε μόνος σου, είτε μ’ έναν σύντροφο δίπλα σου, είτε μ’ ένα παιδί που το βράδυ θα σε ξυπνάει επειδή τα έκανε πάνω του και βρίζεις θεούς και δαίμονες για την ώρα που βρήκε να χεστεί.

Σκέψου πόσες αναμνήσεις έχεις ακόμα να αποθηκεύσεις και πόσες ακόμα έχεις να ξεχάσεις. Για να στις θυμίσουν κάποιοι παλιοί γνωστοί εκεί που δεν το περιμένεις.

Και θες να σου πω και μια αλήθεια; Μαλάκα μου, όντως μεγάλωσες.

Αλλά να χαίρεσαι γι’ αυτό.

Να χαίρεσαι που σου φαίνεται ότι δεν έχεις καταφέρει τίποτα, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις όρεξη για ζωή και δράση.

Να χαίρεσαι που δεν καταλαβαίνεις πως περνούν τα χρόνια, γιατί τότε σημαίνει ότι περνούν ευχάριστα και καλά. Γεμάτα. Με πράξεις, ανθρώπους και συναισθήματα.

Κρίσεις ηλικίας έχεις πολλές να πάθεις ακόμα. Η πρώτη πάντα είναι η πιο δύσκολη.

Και μπορεί τα είδωλα σου ν’ απέκτησαν άσπρο μαλλί, μπορεί οι κάποτε κουκλάρες να έχουν φύγει από την κατηγορία milf και να μπήκαν σε αυτή της cougar, αλλά το δικό σου μαλλί έχει χρώμα ακόμα.

Και στο χέρι σου είναι να συνεχίσεις να το διατηρείς.

mindthetrap

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ