Οι Pink Floyd Κι Ένα Δαντελένιο Σουτιέν

Life is a short, warm moment
And death is a long cold rest.
You get your chance to try in the twinkling of an eye:
Eighty years, with luck, or even less.

Free Four

~~[]~~

Έπιασα να πετάξω όσα ρούχα στοιβάζονταν αδίκως στην ντουλάπα. Κάτω από τα άχρηστα παντελόνια βρήκα το κουτί με τις φωτογραφίες της εφηβείας. Έπιασα μία στην τύχη.

~~

Προσπαθώ να καταλάβω ποιος είναι εκείνος ο δεκαεξάχρονος με τα μαλλιά αφάνα.

Δεκάξι χρονών: Η πιο μπερδεμένη και πιο θαυμαστή ηλικία.

Τότε που ξυρίζεις και ξαναξυρίζεις το μουστάκι σου, ελπίζοντας ότι θα ξυπνήσεις το άλλο πρωί και θα “χεις κανονικό μούσι.

Τότε που δεν σε πονάει τίποτα, πέρα απ” την αυτοπεποίθηση σου, όταν βγάζεις ένα γαμημένο σπυρί ακριβώς πάνω στη μύτη.

Τότε που νομίζεις ότι το σεξ είναι κάτι μυθικό και αυνανίζεσαι με ό,τι βρεις πρόχειρο -αρκεί ν” απεικονίζει μια γυναικεία μορφή.

Ναι, ένας έφηβος θα μπορούσε να μαλακιστεί ακόμα και μ” ένα γυμνό του Μοντιλιάνι, ακόμα και μ” ένα γλυπτό του Μπρανκούζι.

~~{}~~

Οι γονείς ανυπόφοροι, το σπίτι φυλακή, η πόλη σου μικρή κι αδιάφορη. Θες μόνο να φύγεις, να πετάξεις, ακόμα κι αν δεν ξέρεις που θα πας. Δεν σε νοιάζει που θα πας, αρκεί να φύγεις.

And I’ve got a strong urge to fly.
But I’ve got nowhere to fly to.

Το σχολείο βαρετό, με εξαίρεση τις συμμαθήτριες το καλοκαίρι, ειδικά εκείνες που φοράνε λεπτά μακό και μπορείς να δεις το σχήμα του σουτιέν τους.

Αρκούσε μια τιράντα, λίγη δαντέλα, για να έχεις ονειρώξεις.

~~{}~~

Στη στάση του λεωφορείου όπου κατέβαινα για το λύκειο κατέβαινε και μια «μεγάλη», για να πάει στην κοντινή σχολή. Μεγάλη… Ζήτημα να ήταν είκοσι ενός χρονών.

Φορούσε πάντα μπλουζάκια ανοιχτά, που με άφηναν να βλέπω τη δαντέλα απ” το πίσω μέρος του σουτιέν της. Την ακολουθούσα σαν υπνωτισμένος.

Ooooh, I need a dirty woman.
Ooooh, I need a dirty girl.

Και τώρα πια δεν θυμάμαι το πρόσωπο της, τι χρώμα είχαν τα μαλλιά της, μόνο εκείνη τη δαντέλα του σουτιέν.

~~{}~~

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’90 και μεγαλώναμε σε μια κωμόπολη της Κορινθίας. Δεν υπήρχε ίντερνετ, δεν ξέραμε καν τι είναι ο υπολογιστής (κάποιοι προνομιούχοι είχαν ατάρι).

Ακούγαμε το Μουσικόραμα, τη μόνη μουσική εκπομπή. Οι Bon Jovi μεσουρανούσαν.

Οι πιο σκληροπυρηνικοί και ψαγμένοι είχαν ανακαλύψει τους Metallica, τους Sepultura, τους Slayer. Θα θέλαμε να είχαμε μακριά μαλλιά κι εμείς, αλλά όποιος τολμούσε έτρωγε αποβολή, μέχρι να κουρευτεί.

Ο υπέροχος θαυμαστός κόσμος της ελληνικής επαρχίας, τη δεκαετία του ’90.

Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way

~~{}~~

Στη δευτέρα λυκείου ο διπλανός μου με ρώτησε αν είχα ακούσει Pink Floyd. Ήξερα μόνο το Another brick in the wall. Μου έδωσε μια δίγλωσση έκδοση με τους στίχους απ” όλα τα τραγούδια των Φλόιντ, μέχρι και το Final Cut.

Ζούσα την ηλικία όπου έψαχνα να βρω ένα προσωπικό νόημα, πέρα απ” αυτά που μάθαινα στο σχολείο κι άκουγα στο σπίτι.

Είχα βρει στη βιβλιοθήκη κι είχα διαβάσει μια επιτομή του Κεφαλαίου του Μάρξ. Δεν κατάλαβα τίποτα. Έπιασα το Τάδε Έφη Ζαρατούστρα. Δεν μπόρεσα να το τελειώσω.

Είχα την λογοτεχνία, αλλά δεν μου έφτανε.

~~{}~~

Διάβασα το βιβλιο με τους στίχους απνευστί. Μετά το αντέγραψα ολόκληρο σ” ένα τετράδιο. Θα μπορούσα να το φωτοτυπήσω, θα μπορούσα -ακόμα καλύτερα- να το αγοράσω. Αλλά έκατσα και το αντέγραψα, λέξη προς λέξη.

Αφού τέλειωσα την ανάγνωση και την αντιγραφή ζήτησα απ” τον Χρήστο (που είχε τα Άπαντα των Φλόιντ σε βινύλιο) να μου γράψει μια κασέτα.

Μου έδωσε το «The Wall».

Το άκουσα εκατοντάδες φορές. Έβαζα την κασέτα στο γουόκμαν, καθόμουν στο μπαλκόνι και χανόμουν. Σαν τέλειωνε την έβαζα απ” την αρχή, ξανά και ξανά και ξανά, όσα ξανά χωράνε στην εφηβεία.

Ο πατέρας μου με έβρισκε εκεί κι ανησυχούσε. Γιατί χάνω τον χρόνο μου έτσι; Τι είχα πάθει;

Δεν μπορούσε να με καταλάβει. Ήμουν 16.

Ούτε κι εγώ ήθελα να τον καταλάβω. Ήταν ένας γέρος, σαράντα-κάτι χρονών.

But I have grown older and
You have grown colder and
Nothing is very much fun any more.

~~{}~~

Μετά το Wall έπιασα ν” ακούσω όλους τους δίσκους τους. Απ” τους πρώτους, τους ψυχεδελικούς, με τον τρελό Σιντ Μπάρετ, μέχρι τα αριστουργήματα: Dark Side of the moon, Wish you were here, Animals.

Για ενάμιση χρόνο δεν άκουγα τίποτα άλλο από Pink Floyd.

Πήγα κιθάρα μόνο και μόνο για να μάθω να παίζω το Wish you were here.

~~

Ώσπου, ένα μεσημέρι, τότε που τελειώναμε το λύκειο, ένας άλλος συμμαθητής μου τηλεφώνησε και μου είπε να πάω γρήγορα στο σπίτι του.

«Πρέπει να το ακούσεις αυτό», μου είπε, «το “γραψα απ” το ραδιόφωνο».

Έβαλε την κασέτα να παίξει κι άκουσα για πρώτη φορά, με πολλά παράσιτα είναι αλήθεια, τον Curt Cobain να ξελαρυγγιάζεται.

Ήταν το «Smells like teen spirit» που σήμανε το τέλος της εφηβείας και την αρχή της νεότητας. Δεν ήμασταν πια παιδιά.

~~{}~~

Τα χρόνια πέρασαν, έτσι όπως συνηθίζουν να κάνουν, αθόρυβα κι αδίστακτα. Τη μια στιγμή είσαι είκοσι κι όταν ξανακοιτάς το ρολόι έχεις πάει σαράντα.

Μουσικές πολλές ακούσαμε, όμορφες μουσικές, παλιότερες και καινούριες. Όμως πολύ συχνά, αυθόρμητα, αναδύονται απ” τα βάθη του χρόνου κάποιοι στίχοι από εκείνους, τους τροβαδούρους της εφηβείας μας.

We’re just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
running over the same old ground.
What have we found?
The same old fears.

sanejoker

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ