“Για μένα ο παιδικός καρκίνος συμβολίζει μια καρδιά χωρισμένη στα δύο…”

 

Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Είναι 12 χρονών και τη λένε Ελένη Θωμά. Της ζήτησα μέσα από μια μια ζωγραφιά και μια επιστολή να μας αποτυπώσει την εμπειρία της, τα συναισθήματα της για τον παιδικό καρκίνο. Τι ήταν για την Ελένη ο παιδικός καρκίνος; Τι θυμάται;
Περίμενα η ζωγραφιά θα απεικόνιζε ένα δράκο, ένα τέρας… Πρός δικιά μου έκπληξη, έλαβα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα με μια καρδιά. Για μένα ο παιδικός καρκίνος συμβολίζει μια καρδιά, μου εξήγησε… ” Μια μεγάλη καρδιά χωρισμένη στα δύο… από τη μία τα όπλα που πολεμούν που οι μικροί μαχητές και από την άλλη η αρρώστια, και όπως πάντα το ουράνιο τόξο που ξεπροβαίνει μετά από την καταιγίδα… Έτσι και εδώ το ουράνιο τόξο συμβολίζει την αισιοδοξία… ”
“ΘΥΜΑΜΑΙ ήταν 28 Μαρτίου, 2011!!! Ήμουν μόλις 9 ετών….” μου είπε. Βήχας έντονος. Με είχε πνίξει ολόκληρο το σαββατοκύριακο. Δευτέρα πρωί επισκέφτηκα το γιατρό.
Μου έγραψε τα σχετικά φάρμακα, (για το βήχα). Μα με είδε πολύ χλωμή. Εισηγήθηκε αιματολογικές εξετάσεις. Αβιταμίνωση; Ίσως…
Τα αποτελέσματα βγήκαν σύντομα. Επείγον εισαγωγή στο νοσοκομείο (Γενικό Λεμεσού). Μετάγγιση αίματος. Χαμηλή αιμοσφαιρίνη.
Με το που άκουσα τη μητέρα μου, να επαναλαμβάνει όλα αυτά, ξέσπασα σε κλάματα.
Η υπεύθυνη στο νοσοκομείο, εξέφρασε τις υποψίες της για λευχαιμία. Δεν πίστευαν πως όλο αυτό, συνέβαινε σε μένα. Κι εγώ, μόνη μου…Στο κρεβάτι και να περιμένω…!!!
Το ίδιο κιόλας απόγευμα μεταφέρθηκα, με ασθενοφόρο στο Μακάρειο νοσοκομείο της Λευκωσίας. Παιδο – ογκολογικός θάλαμος.
Βράδιασε. Θυμάμαι καθόμουνα σταυροπόδι στο κρεβάτι μου. Απορημένη και τρομαγμένη ρωτούσα τη μητέρα μου… Πώς από ένα βήχα καταλήξαμε εδώ μέσα ;;; Τι έχω;;; Πότε θα φύγω;;; “Μόλυνση στο αίμα”, ήταν η πρώτη απλή εξήγηση που μου έδωσε…

ΘΥΜΑΜΑΙ τις πρώτες μέρες… Εικόνες από μικρά παιδιά ακόμη και βρεφη… να τριγυρνάνε με ένα ορό στο χέρι μέσα στο θάλαμο.
Θυμάμαι στο διπλανό κρεβάτι, το φίλο μου Χριστόδουλο , ένα δίχρονο αγόρι, να προσπαθεί με τον ορό στο χέρι να παίξει με τα παιχνιδάκια του. Στο απέναντι κρεβάτι, έβλεπα το φίλο μου Νικόλα, να είναι σαν μπαλόνι με τη φουςκωμένη κοιλίτςα του και να αναρωτιέμαι γιατί.. “Γιατί μάμα όλα τα παιδάκια είναι χωρίς μαλλιά;;; Θα πέσουν και τα δικά μου;;;; Αφού είμαι και εγώ εδώ.” Τελικά τα μαλλιά που έπεσαν, μα ήταν το λιγότερο σε όλο αυτό πέρασα!!!
Θυμάμαι τις πρώτες λέξεις που άκουγα χωρίς να γνωρίζω το νόημα τους. Μυελός, παρακέντιση, χειμοθεραπείες , χικ μαν..Δυστυχώς όμως όλες αυτές οι άγνωστες, προηγουμένως λέξεις, δεν άργησαν να γίνονται γνωστές…Πράξεις, διαδικασίες καθημερινές, συχνές, απαραίτητες και αναγκαίες. Το ταξίδι στον πόνο, μόλις είχε ξεκινήσει και για μένα. Ήταν πάντα αφόρητος.
Θυμάμαι οι πιο οδυνηρές στιγμές ήταν αυτές της παρακέντησης και του μυελού. Ο πατέρας μου, με είχε πάντα στην αγκαλιά του.
Επίσης θυμάμαι ποσό έντονες και αγχώδης ήταν οι στιγμές που έπρεπε να μπω στο χειρουργείο. Για μένα ήταν το χειρότερο. Αξέχαστη θα μου μείνει εκείνη η μέρα που μαζί με την Έλενα, τη μητέρα του φίλου μου του Βαγγέλη, περπατήσαμε αμέτρητες φορές, το διάδρομο του θαλάμου κάνοντας με να ξεχαστώ.
Οι παρενέργειες από τις χημειοθεραπείες, ήταν πολλές. Αδυνάτισα, μα και κυρίως τα πόδια μου. Σχεδόν δεν μπορούσα να περπατήσω. Ο πατέρας μου με κρατούσε στα χέρια του και με ανέβασε στα σκαλιά του μοναστηριού της Παναγίας της Αμυρούς, όπου η μοναχή μου έδωσε να προσκυνήσω τα οστά του αγίου Παντελεήμωνα, εξηγώντας μου ότι ο Άγιος ήταν γιατρός και ότι από τώρα και στο εξής θα είναι ο δικός μου γιατρός και θα είναι πάντα στο πλευρό μου. Την άλλη μέρα, κατάφερα και σηκώθηκα από το κρεβάτι… Μπορούσα να περπατήσω χωρίς βοήθεια!!! “Έτρεξα” αμέςως στην αγκαλιά της μαμάς μου… “Μαμά, ο Άγιος Παντελεήμονας με έκανε καλά.!!!” Από τότε η πιστή μου προς το Θεό αλλά και στους Αγίους αυξήθηκε, δυνάμωσε και μαζί με τη βοήθεια τους κατάφερα να ξεπεράσω όλες τις δυσκολίες.
ΘΥΜΑΜΑΙ οι νοσοκόμες και οι γιατροί, ήταν όλοι πολύ καλοί μαζί μας. Να μας μιλούν, να προσπαθούν, να μας κάνουν να ξεχαστούμε (όσο ήταν επιτρεπτό) από τις δύσκολες καταστάσεις. Μέρα με τη μέρα, πολλές φιλίες κτίζονταν μεταξύ μικρών και μεγάλων.
Τρώγαμε καθημερινά, πρόγευμα και μεσημεριανό όλοι μαζί. Κουβεντιάζοντας στην κουζινούλα του θαλάμου. Φιλίες διαφορετικές. Μας ένωνε όλους ο ίδιος πόνος και η ίδια έγνοια.. Σιγά – σιγά ένιωθα, πως γίναμε όλοι μια οικογένεια. Αυτό με έκανε να νιώθω μέσα μου χαρά.
Μέσα από αυτή μου την περιπέτεια γνώρισα το σύνδεσμο “Ένα Όνειρο μια Ευχή”. Από την πρώτη στιγμή, οι άνθρωποι αυτοί στάθηκαν στο πλευρό μας. Μας έδιναν κουράγιο. Τόσο σε εμάς ( στα παιδιά δηλαδή) όσο και στους γονείς μας . Προσπαθούσαν να μας εκπληρώσουν ευχές και επιθυμίες. Η δική ευχή ήταν ένα ταξίδι στη Γαλλία, Eurodisney. Tο περίμενα με ανυπομονησία , μέτραγα τους μήνες που θα τέλειωνα την θεραπεία μου, για να βρεθώ στο παραμύθι. Αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος για να ξεχαςτώ από τις δύσκολες εκείνες στιγμές που υπέφερα.
Όμως πολύ δύσκολες ΘΥΜΑΜΑΙ ήταν και οι στιγμές που κάποια από τα παιδιά δεν κατάφερναν να νικήσουν τον καρκίνο και έφευγαν πολύ γρήγορα και άδικα από τη ζωή.
Δεν πίστευα πως εκείνη την ημέρα που αποχαιρετούσαμε την μικρή μας Μαριγούλα, που έφευγε για τη Γερμανία, γεμάτη χαρά πως θα γινόταν καλά και θα επέστρεφε πίσω περπατώντας πια… ότι δεν θα τη βλέπαμε ξανά… δεν ήθελα να το πιστέψω… μου στοίχισε πολύ ο χαμός της !!!! Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ, στριφογυρνούσε συνεχώς μέσα μου σα μαχαίρι … Γιατί να πεθαίνουν τόσο γρήγορα κάποια παιδιά που δεν έχουν προλάβει ακόμα να ζήσουν τη δική τους ζωή.
Αν με ρωτούσε κάποιος τι θα ήθελα να ξεχάσω , είναι όλες εκείνες οι στιγμές που με έκαναν να πονώ σωματικά και ψυχικά… Και όλα τα άσχημα που υπήρξαν με την οικογένεια μου κατά την περίοδο της περιπέτειας μου.
Δυστυχώς όμως, όλα αυτά που καταγράφθηκαν στην παιδική μου ψυχή , δε μπορούν να διαγραφούν… Δεν είμαι μηχανή που να έχει ένα κουμπάκι να το πατάς και να ξεχνάς ότι σε πονάει… Τα δύομιςη χρόνια , πέρασαν χωρίς να το καταλάβω!
Σίγουρα όλα αυτά είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, που με έκανε να κοιτάω το μέλλον με θετικότητα, αισιοδοξία , με πίστη στο Θεό και δύναμη στο να αντιμετωπίζω ότι η ζωή μου επιφυλάσσει…
Εύχομαι σε όλους σας, να είςτε πάντα χαρούμενοι, αλλά πάνω από όλα στη ζωή σας να έχετε υγεία, δύναμη για εσάς και για όσους παλεύουν, για ότι πιο πολύτιμο… Μα να μη ξεχνάτε και όλους όσους έφυγαν…
Να μην τα παρατάτε ποτέ… Πότε να μην λέτε δεν μπορώ, αλλά μπορώ και θα τα καταφέρω!!! Έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε μας τύχει στον δύσκολο αγώνα της ζωής!!!Πίστη και αισιοδοξία!
Να θυμάστε πάντα πως το ομορφότερο πράγμα στη ζωή είναι να προσφέρουμε και να αγαπάμε… και να σκέφτεστε ότι μετά την καταιγίδα. πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο.!!!
Με αγάπη
Ελένη Θωμα”

 mignatiou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ