Πώς δημιουργούνται οι όγκοι στο σώμα ?

Κάθε όγκος είτε κακοήθης, είτε καλοήθης οφείλουμε να μάθουμε τα πάντα, δηλαδή πώς, πότε και γιατί δημιουργήθηκε.

Αυτό που ξέρουμε είναι πως όλοι μας μέσα μας έχουμε τα καρκινικά κύτταρα τα οποία κοιμούνται.

Πότε όμως και πως ξυπνάνε ? Πότε και πώς δημιουργείται αυτός ο δρόμος που φέρνει όλη μας τη ζωή σε ανισορροπία είτε είμαστε εμείς οι ασθενείς είτε είμαστε το περιβάλλον του ασθενή ?

Στο άκουσμα και μόνο του όγκου, ο καθένας από μας νιώθει ένα σφίξιμο στο στομάχι του, μία αίσθηση πανικού να τον κυριεύει. Ακόμη και ο πιο ψύχραιμος άνθρωπος παγώνει και γίνεται άσπρος σε ένα τέτοιο άκουσμα.

Όμως ο όγκος πως δημιουργείται ?

Έχουμε όλοι μας ακούσει την έκφραση «πάγωσε το αίμα του». Αυτή η έκφραση έχει μία διαδρομή αλήθειας. Όπως επίσης η έκφραση «μου κόπηκε η ανάσα».

Αυτές οι δύο φράσεις είναι η αιτία της έναρξης του όγκου.

Δηλαδή σε τέτοιες στιγμές που το αίμα μας παγώνει αλλά και η ανάσα μας κόβεται είναι η στιγμή που ξεκινάει ο πρώτος δρόμος δομής του όγκου. 

Ίσως να μοιάζει απλό και εύκολο αλλά δεν είναι. Θα ξέρετε ίσως ότι η ανάσα μας παίζει έναν από τους σημαντικούς παράγοντες για την υγεία μας. Μάλιστα στην εξάσκηση της γιόγκα, των διαλογισμών αλλά και των δονήσεων μάντραμ με την ανάσα ασχολούμαστε. Προσπαθούμε να δώσουμε ρυθμό σε αυτό το κομμάτι μας, το οποίο λειτουργεί από μόνο του. Είναι διαδρομές του σώματός μας που λειτουργούν μέσα από τη φυσιολογία της βιολογίας μας. Έτσι η ανάσα μας, οι σφυγμοί μας και το ανοιγόκλειμα των ματιών μας είναι που όταν «συνεργαστούν» ανάλογα τότε δημιουργούν την υποδομή για την έναρξη μίας ασθένειας είτε σοβαρής είτε όχι.

Θα θυμάστε σίγουρα σε στιγμές φόβου που και η ανάσα σας αλλάζει, ο χτύπος της καρδιάς σας γίνεται πιο γρήγορος αλλά και τα μάτια σας μπορεί να μείνουν ανοιχτά από τον φόβο και να μην ανοιγοκλείνουν. Το στομάχι εκεί σε εκείνη τη στιγμή παίρνει μήνυμα μέσα από τον φόβο και όλο μας το σώμα λειτουργεί κάτω από έναν ζυγό. Αυτός ο ζυγός παραμένει στο σώμα μας και ρέει μέσα στο αίμα μας.

Μόνο που εμείς δεν έχουμε ιδέα κάτω από όλο αυτό το συμβάν φόβου, τι ξεκινάει να δημιουργείται μέσα στο σώμα μας, γιατί δυστυχώς δεν είναι διάφανο και έτσι δεν υπάρχει ορατότητα.

Όταν λοιπόν υπάρξουν στιγμές που παγώνει το αίμα μας, κόβεται η ανάσα μας είναι οι στιγμές που αρχίζουν να δημιουργούνται οι όγκοι στο σώμα μας. Ο όγκος ξεκινάει την πορεία του μέσα σε μας και αρχίζει να μεγαλώνει υπόκωφα και ύπουλα. Είναι ένας αντίπαλος που δεν θα μας ενημερώσει και μάλιστα θα μας δώσει το χτύπημά του όταν εμείς θα μπορούμε να δράσουμε οριακά. Υπάρχουν δε, πολλές περιπτώσεις που δεν προλαβαίνουμε καν να κάνουμε κάτι.

Έχουν χαθεί τόσοι συνάνθρωποι μας μέσα από αυτόν τον τόσο ύπουλο εχθρό, ένας από αυτούς και ο πατέρας μου. Μέσα από τα τόσα γιατί που με απασχολούσαν ως προς την ζωή γενικά και ειδικά, άρχισε να με ενδιαφέρει και το γιατί του κάθε όγκου. Γιατί ξέρω ότι όλο αυτό δεν είναι δρόμος του Θεού, αλλά μία διαδρομή δική μας μέσα από το ότι δεν ξέραμε πως ενεργοποιείται όλο αυτό και πότε.

Μέσα από την μελέτη για τα 4 υγρά του σώματος του Ιπποκράτη και μέσα από την γνώση ως προς την βιολογία, την αυτογνωσία αλλά και την Πνευματικότητα έφτασα να δω το πώς αυτό. 

Έτσι τώρα ξέρω πως αυτά τα μικρά κλάσματα του δευτερολέπτου που παγώνει το αίμα και μας κόβεται ή ανάσα φτάνουν για να δώσουν την έναρξη σε αυτό το τόσο άνισο και άδικο «παιχνίδι» εναντίον μας. Οπότε κατάλαβα ότι τελικά αυτό είναι η αιτία κάθε όγκου.

Η γνώση είναι πάντα και για τα πάντα υπέρ μας. Έτσι τώρα που ξέρουμε πότε και πώς ξεκινάει όλο αυτό, παράλληλα μπορούμε να δούμε πώς μετατρέπεται όλο αυτό σε κακοήθεια και πώς μεγαλώνει. Πόσο ρόλο παίζει η διατροφή μας, η άσκηση μας ? Πόσο μπορεί η διατροφή να μειώσει τις πιθανότητες στο να αποκτήσουμε τον όγκο ή όχι. Πόσο μπορεί η διατροφή να επηρεάσει αν θα μεγαλώσει ο όγκος ή όχι ? Πόσο μπορεί να επηρεάσει η διατροφική μας στάση στο αν θα επεκταθεί ο όγκος και σε ποιο σημείο του σώματος. Θα απαντήσω ελάχιστα ως καθόλου. Η διατροφή γενικά και ειδικά αλλά και η άσκηση μπορούν κατά ένα 20% να επηρεάσουν ή όχι τον δρόμο κάθε όγκου.

Αυτό που παίζει απόλυτα καθοριστικό ρόλο είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Ο τρόπος που ζούμε και που λειτουργούμε ως άνθρωποι, ως χαρακτήρες. Αν έχουμε άγχος, θυμό, οργή, θλίψη, στεναχώριες αυτά είναι που «τρέφουν» τον όγκο και τον οδηγούν να μεγαλώσει και να αρχίσει να μεταφέρεται στο σώμα μας.

Άρα όσο πιο πολύ μας κάνει κουμάντο το μυαλό μας τόσο η καρδιά μας γεμίζει με κατακάθια θλίψης, στεναχώριας κλπ. και το μήνυμα αυτό μεταφέρεται μέσα από το αίμα μας σε όλο μας το σώμα.

Η διατροφή και η άσκηση το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι απλώς να παρατείνουν το μεγάλωμα, αλλά δεν θα το αποφύγουμε. Παίζουν ως ένα σημείο κάποιο ρόλο, αλλά δεν είναι ο κυρίαρχος ρόλος. 

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε και ως προστασία μας για να μην αποκτήσουμε ποτέ κάτι τέτοιο και τι μπορούμε να κάνουμε αν έχουμε κάτι τέτοιο να μας βασανίζει στη ζωή μας ?

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να αναζητήσουμε τις στιγμές ή τη στιγμή που πάγωσε το αίμα μας. Πότε ήταν κάτω από ποιες συνθήκες και προϋποθέσεις? Τι κατάλοιπα έχει αφήσει αυτό το συμβάν πόνου- φόβου στη ζωή μας. Τότε αρχίζουμε να δρομολογούμε μία μορφή θεραπείας για το συμβάν αυτό.

Δίνουμε για πρώτη φορά στον εαυτό μας το δικαίωμα να βγάλει προς τα έξω όλα όσα ένιωσε τότε. Τι σκέφτηκε, τι συναισθήματα μας είχαν μαγκώσει. Και αρχίζουμε να στέλνουμε σε εκείνο το συμβάν μέσα από προσευχή θεραπεία. Ενώ παράλληλα συγχωρούμε και ζητάμε συγνώμη από τον εαυτό μας. Για πόσο καιρό ? Μα όλο αυτό θα είναι ανάλογα με το συμβάν. Αν το συμβάν ήταν για μας τεράστιο τότε θέλει και πολύ χρόνο. Όμως τι είναι πιο σημαντικό για μας πόσο χρόνο θα χρειαστούμε ή η  αποθεραπεία μας ? Θεωρώ το δεύτερο. Γιατί αν πρόκειται να σωθούμε και να μην αποκτήσουμε ποτέ μας κανέναν όγκο ή να μπορέσουμε να κάνουμε τον όγκο αν και εφόσον τον έχουμε να φύγει, τότε το ζητούμενο μας είναι πιο ουσιαστικό. Έτσι ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία.

Πώς κάνουμε την θεραπευτική διαδρομή λοιπόν ?

Αφού έχουμε ασχοληθεί και έχουμε καταγράψει κάθε τι που έγινε τότε και πως νιώσαμε ή τι σκεφτήκαμε. 

Επιλέγουμε να καθίσουμε με ηρεμία σε έναν χώρο- δωμάτιο που δεν θα μας ενοχλήσει κανείς. Μένουμε μόνο με τον εαυτό μας. Βάζουμε μία ήρεμη μουσική ή μπορούμε να επιλέξουμε μουσική του Μότσαρτ η οποία είναι θεραπευτική δόνηση. Καθόμαστε σε μία καρέκλα με τα πόδια μας να ακουμπούν στο πάτωμα χωρίς παπούτσια ή παντόφλες, μόνο με τις κάλτσες μας.

Κλείνουμε τα μάτια μας και πηγαίνουμε στο συμβάν. Εκεί με τα μάτια κλειστά στέλνουμε μηνύματα αγάπης, τρυφερότητας και κατανόησης στους εαυτούς μας. Παράλληλα λέμε συγνώμη εαυτέ μου για όλο αυτό που βίωσες από σήμερα και για πάντα σε απελευθερώνω. Μετά μπορούμε να κάνουμε μία προσευχή στον Ιησού ή στην Παναγία και τους ζητάμε την βοήθειά τους για να μας καθαρίσουν εντελώς από όλα τα κατάλοιπα του συμβάντος αυτού.

Σε ένα τετράδιο ψάχνουμε μέσα από το γράψιμο να βρούμε από το συμβάν και μετά ποια συναισθήματα φόβου αναπτύχθηκαν και ποιες σκέψεις κυριαρχούν. Μέσα από τον δρόμο της αυτοβελτίωσης ξεκινάμε και μία διαδρομή να ισορροπήσουμε όλα αυτά. Σιγά- σιγά και βήμα- βήμα. 

Έτσι η θεραπεία θα έρθει αρμονικά στο σώμα μας. Αυτό όπως είπαμε το πόσο καιρό θα σας πάρει είναι σχετικό. Αλλά νομίζω πως το αποτέλεσμα μας νοιάζει. Έτσι από τη στιγμή που θα δίνεται τόσο ουσιαστική τροφή σε σας δεν έχει σημασία καμία ο χρόνος. Ίσα- ίσα, από τη στιγμή που θα αρχίσετε να νιώθετε καλύτερα σε πάρα πολλούς τομείς στη ζωή σας, όλο αυτό όχι μόνο δεν θα θέλετε να τελειώσει αλλά θα το πείτε και στους δίπλα σας.

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι ο Θεός δεν μας έστειλε εδώ για να αρρωσταίνουμε, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Οπότε μέσα από τη πρόθεσή σας αλλά και τις εκκλήσεις σας η θεραπεία είναι κοντά.

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ