Πνεύμα: Ο θρόνος του κάθε έρωτα

Είναι δεδομένο ότι σε κάθε περίπτωση που χρειάζεται να αντιληφθούμε το οτιδήποτε το κάνουμε μέσω των αισθήσεών μας. Μάθαμε να χειριζόμαστε την κάθε μία από αυτές με τρόπο άξιο θαυμασμού και είμαστε πράγματι εντυπωσιακά καλοί. 

Πώς θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξουμε πλην αυτής της ικανότητας…

Εκεί όπου και εδρεύει το λάθος μας είναι στους λόγους, στις αιτίες για τις οποίες πράττουμε το λίγο ή το πολύ.

Καταλήγουμε επίσης λαθεμένα να θεωρούμε ως απάντηση σε κάθε μας δράση, την εύκολη αντίδραση αγνοώντας το βαθύτερο αίτιο. Μπορεί να μην νοιαζόμαστε κιόλας, διότι δεν γνωρίζουμε το πόσα προβλήματα θα λύναμε εάν ψάχναμε να βρούμε την αιτία που δημιούργησε τον λόγο.

Ζούμε (για πολλούς) σε έναν αιτιοκρατούμενο* κόσμο. Σε ένα κόσμο όπου το ένα αίτιο διαδέχεται το άλλο και πάει λέγοντας μέχρι να συναντήσει τον πρώτο κρίκο της αιτιοκρατικής αλυσίδας που κατόπιν άπειρων διαδρομών καταλήγει στην κοιλιά της μάνας μας. Κάποιοι λένε κι ακόμα παραπίσω. Μιλάνε λοιπόν ακόμα και για κληρονομικότητα μνήμης αλλά εμείς ας μην φτάσουμε εκεί...

Ας συμφωνήσουμε στο ότι πίσω από κάθε μας πράξη υπάρχει και μία έλξη. Ο λόγος της δράσης του εαυτού μας μπορεί κάλλιστα να είναι το -επιθυμητό- αποτέλεσμα, η υποχρέωση, ή η ασυναίσθητη-αυθόρμητη αλληλουχία απάντησης (συνδυασμός πράξεων) σε κάποιο ερέθισμα. 

Καμία διαφωνία απ’ αυτού, όμως πριν το αρχικό ερέθισμα υπήρξε η έλξη. Η προβολή στο μυαλό τού αποτελέσματος της όποιας δράσης. Η θέληση αυτού. Η (ρηχή ή βαθιά)  επιθυμία της ψυχής μας για τα οφέλη της κίνησης.

Πριν ερωτευθούμε αγκαλιάζουμε το μυαλό του ατόμου της επιλογής μας. Συμφωνούμε με τις σκέψεις του και εάν όχι απόλυτα με αυτές με τα ενδεχόμενα των διαφωνιών του. Ανεχόμαστε έστω, άρα συμφωνούμε με τον κύριο κορμό των ιδεών του.

Η νόηση διαφεντεύει απόλυτα το κορμί, το οποίο με την σειρά του προσδίδει τα δικά του ερεθίσματα τα οποία όμως σαφώς και έπονται -της συμφωνίας- καθώς έρχονται ως πηλίκο της διανοητικής πράξης η οποία έχει δράσει με τρόπο γρήγορο και καταλυτικό.

Οι όποιες διαφωνίες θα έχουν να κάνουν με το υποκριτικό ενδεχόμενο του δρώντος. Με τον άνθρωπο εκείνο ο οποίος προσβλέπει σε οφέλη εξαιρώντας την οποιαδήποτε χρεία συναισθήματος.

Ακόμη όμως και σε αυτή την περίπτωση πρώτα συνετελέσθη στο νου η –μιαρή- συμφωνία. Άρα η αποδοχή της πρότασης έγινε αποδεκτή –λόγω των ωφελειών της- και πάλι πρώτα από το μυαλό.

Θέλω αναφέροντας τα αυτονόητα να τονίσω εκείνο που συμβαίνει στον κανόνα.

Πρώτα ερωτευόμαστε το μυαλό του συντρόφου. Πρώτα από όλα αυτό και κατόπιν την ωραία του όψη ή οτιδήποτε άλλο ήθελε ειδικότερα συναρπάσει τα μάτια μας. Η αποδεκτή πρώτη εικόνα του στα μάτια μας, ασφαλώς και δεν σημαίνει έρωτα...

Το μέγεθος του έρωτά μας, της έλξης μας προς το υποκείμενο έχει αυτούσιο ‘’κουβεντιάσει’’ με τη νόηση, την ίδια ώρα που η σκέψη του ερώμενου συναρπάζει τη δική μας -σύμφωνη γνώμη- και ανάγει τη θέληση-επιθυμία σε αίσθημα πλήρες πλούτου.

Εκείνο που λένε τα ‘’χνώτα’’ δεν είναι τίποτα άλλο από τον έρωτα-αποδοχή της σκέψης του άλλου. Δεν είναι τίποτα άλλο από την ανάδειξη της γνώμη του συντρόφου σε αξία χρυσή στο βάθος του μυαλού μας.

Κατόπιν αυτής της συμπόρευσης …τα χέρια σφίγγονται περισσότερο στο δρόμο και το ζευγάρι καταφέρνει ομόνοια σχεδόν δίχως κουβέντες!

Πολλές διαφωνίες κρίνονται επουσιώδεις μια και το βάθος της γνώμης έχει ρίζες στο ίδιο χώμα και θρέφεται από την ίδια τροφή.

Αποδοχή. Αυτή η λέξη θα μπορούσε ταιριάξει απόλυτα.

Το δεδομένο της αξίας του ενός ή και των δύο –στα μάτια των συντρόφων- επιλύει τη σοβαρή πλειονότητα των θεμάτων της καθημερινής διαβίωσης.

Το ερώτημα είναι ένα. Αποδεχόμαστε τον σύντροφο; Το επόμενο είναι: Τον θαυμάζουμε; Άν ναι, έχουμε λυμένα τα σοβαρότερα.

Ο λόγος για τον οποίο έχουμε επιλέξει το συγκεκριμένο άτομο μπορεί να είναι βαθύς, άγνωστος σε εμάς (ΕΓΩ) διαβάστε σχετικά εδώ, αλλά φυσικά όχι στο ασυνείδητό μας (ΕΚΕΙΝΟ) το οποίο έχει δράσει ερήμην ημών και μας έχει ''ξελασπώσει''.

Θα ήταν πολύ όμορφο να καταφέρει κανείς να ψάξει τους λόγους και τις αιτίες που μας ωθούν να κάνουμε το ένα ή το άλλο. Θα βλέπαμε ότι οι περισσότερες έχουν να κάνουν με το πώς μεγαλώσαμε. 

Θα ήταν πράγματι πολύ συναρπαστικό να μαθαίναμε την αιτία της αιτίας, που μας ''υποχρεώνει'' (!) να πούμε, να σκεφθούμε και να πράξουμε ακόμα και σε βάθος επιδερμικό.

Το να καταφέρνει κάποιος να εξηγεί –έστω υποτυπωδώς- τον εαυτό του είναι σαν να ανοίγει ένα παράθυρο στον νου του και να χαζεύει έναν κόσμο που παντελώς αγνοεί. Μοιάζει η πιθανότητα να καταφέρει να τον ελέγξει εφικτή, απλά υπέροχη.

Ας φανταστούμε την ευτυχία να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή τον αυθεντικό λόγο που μας θλίβει κάποιο γεγονός ή που μας χαροποιεί. Την βαθιά αιτία που μας έλκει η τάδε γυναίκα ή ο δείνα άντρας, η οποία αιτία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με κάτι το επιφανειακό το οποίο θεωρούμε αληθές…

Το ότι τα πάντα βρίσκονται μέσα στο μυαλό οφείλεται από όλους να θεωρείται δεδομένο. Ομοίως το ότι ζούμε μία πλασματική πραγματικότητα βγαλμένη μόνο μέσα από τις αισθήσεις μας οι οποίες πολλές φορές (Η πολλαπλή ειλικρίνεια της αληθείας διαβάστε εδώ ) μας απατούν με τον χειρότερο τρόπο.

*  Αναφέρεται και ως Ντετερμινισμός. Η θεωρία όπου θέλει την κάθε μας πράξη να εξαρτάται από κάποια αιτία και η αιτία της αιτίας από μία προηγούμενη, μέχρι τις απαρχές του σύμπαντος. Όλος ο κόσμος ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Τίποτα δεν γίνεται στην τύχη, Τα πάντα θα συνέβαιναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διότι εφ΄ όσον η αιτία ήδη προ-υπάρχει θα επέλθει και το (προβλεπόμενο) αποτέλεσμα. Με αυτή τη θεωρία τα πάντα έχουν ένα λόγο που γίνονται και πίσω από αυτόν το λόγο κρύβεται κάτι πολύ σπουδαιότερο –για εμάς- καθώς ...μας στερεί την ελευθερία της βούλησης ονομάζοντάς την ελευθερία της σκέψης μας, αυταπάτη!

 

 politisg

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ