ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΜΠΕΙΡΟ ΕΡΑΣΤΗ

Γυρόφερνε τη σκέψη της εδώ και εβδομάδες σ' αυτό που την βασάνιζε η Υβόνη καθώς το μάτι της ήταν πάλι καρφωμένο στη βεράντα του γείτονα. Ένας στην πραγματικότητα άγνωστος άνδρας, λιγώτερο από 40 χρονών, με τον οποίο δεν είχε ποτέ κάτι περισσότερο από μία καλημέρα, άντε να χαιρετήθηκαν 10-15 φορές από τότε που εκείνος νοίκιασε το σπίτι απέναντι της, πριν από δύο χρόνια περίπου.

Ζωντοχήρα σαρανταπεντάρα η Υβόνη θεωρεί ότι ο Θεός την καταράστηκε για όσα έκανε στη ζωή της πριν παντρευτεί, πριν γεννήσει. Γι' αυτό και αποδέχθηκε την τιμωρία της, γι' αυτό κουβαλάει το Γολγοθά της, την 25χρονη κόρη της, που είναι προβληματική, ελαττωματική, δυσκολεύεται να αρθρώσει μία πλήρη πρόταση, ένα κορίτσι ανίκανο να φτιάξει μόνη της προσωπική ζωή.

Η Μαρίνα είναι η ουρά της μάνας της. Αυτό θα πει ο καθένας όταν τις συναντήσει στο δρόμο, στην εκκλησία, στο σούπερμάρκετ. Μάνα και κόρη είναι ένας άνθρωπος, κάτι περισσότερο από δίδυμο.

***

Ο γείτονας πάλι με καινούργια γκόμενα, τους βλέπει η Υβόνη φουμάροντας το τσιγάρο της, Σάββατο απομεσήμερο. Κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα, τόσο συχά, ο άνδρας είναι στο σπίτι του μ' άλλο κορίτσι. Σοβαρός άνθρωπος, σε καμμία περίπτωση ενοχλητικός γείτονας, δεν δίνει κανένα δικαίωμα. Έρχεται και φεύγει, σα να χρησιμοποιεί το σπίτι για ξενοδοχείο. Ποιος ξέρει τι επαγγέλεται.

Μετά από λίγες ημέρες, όταν πια η Υβόνη έχει πάρει τις αποφάσεις της, σε μία τυχαία συνάντησή τους, λίγα μέτρα από τα σπίτια τους, τον κάλεσε για καφέ. “Να γνωριστούμε, αν δεν έχετε αντίρρηση, είμαστε τόσο καιρό γείτονες...”. Ο άνδρας, ευγενέστατος, συμφώνησε και ότι ήταν δικό του λάθος που δεν είχε πάρει έως σήμερα τη σχετική πρωτοβουλία.

Τα είπανε. Πρώτη γνώμη της Υβόνης ότι πρόκειται για αξιοπρεπή άνθρωπο. Προσγειωμένο. Σχεδόν του ζήτησε να την καλέσει για καφέ στο σπίτι του. Το κανονίσανε για μεθαύριο.

***

Χωρίς προλόγους και περιστροφές, όταν ήρθε η στιγμή η Υβόνη μίλησε στον Γκίκα. “Είμαι μια γυναίκα μόνη...”.
-Και ελκυστική, της κάνει ο άνδρας με μία υποψία χαμόγελου, σαν τζέντλεμαν, χωρίς διάθεση ακόμα να της δείξει ότι την φλερτάρει.
“Ευχαριστώ, για τον καλό σου λόγο...”.
-Έχω απέναντί μου μία γυναίκα γοητευτική, απλά της το υπενθυμίζω, συνεχίζει αυτός στον ίδιο τόνο.

“Θέλω να σου μιλήσω για την Μαρίνα. Αυτή είναι η ζωή μου. Δεν έχει νόημα για μένα η ύπαρξή μου παρά μόνο η αγάπη μου για το παιδί μου, που γεννήθηκε έτσι..., να μη μπορεί να χαρεί τα νειάτα της, την ομορφιά της, τη ζωή της...”.

Ο Γκίκας σιωπά. Περισσότερο το ύφος της γειτόνισσας παρά τα ίδια της τα λόγια έφτιαξαν μια ατμόσφαιρα εξομολογητηρίου... Μία μάνα βγάζει τα εσώψυχά της για το παιδί της.

“Δεν σε γνωρίζω, Γκίκα. Φαντάζομαι, το ελπίζω να 'σαι αξιόπιστο άτομο, δεν πρέπει να πέφτω έξω. Γι' αυτό σου ανοίγω την καρδιά μου, βγάζω τον πόνο της ψυχής μου... Η Μαρίνα μου έφθασε τα 25 και δεν την έχει ακουμπήσει άνδρας... Γιατί να μην το αξίζει, να αισθανθεί κι αυτή σα γυναίκα πραγματική...”.

Ο Γκίκας το 'χε σίγουρο ότι η λαχταριστή, η ζουμερή χήρα θα πέρναγε από το κρεββάτι του. Τώρα νοιώθει ένα θαυμασμό γι' αυτή την γυναίκα που έχει αυτοκαταργήσει τη ζωή της και όλη η αγωνία της είναι η κόρη της. Δεν έχει να πει κάτι, η σιωπή του δίνει κουράγιο στην γειτόνισσά του.

“Είναι παράλογο να ζητάω να κάνει σεξ η κόρη μου μ΄έναν άνδρα που σέβεται τον εαυτό του; Εσένα. Γιατί εσένα; Επειδή δεν είσαι πεινασμένος ερωτικά, άρα μπορείς να φερθείς σωστά σε μία άβγαλτη, τόσο ευαίσθητη κοπέλλα, όπως η Μαρίνα μου. Και επειδή έχεις την πείρα, ξέρεις πως θα το ήθελε μία γυναίκα...”.

ΑΥΡΙΟ η συνέχεια της ιστορίας μας.

apodytiriakias

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ