Βελτίωση, σημαίνει να δίνει κάποιος στην Ανώτερη φύση του, συνθήκες να Εκ-δηλώνεται

Aïvanhov

Όταν μελετάει κανείς τη δομή ενός δέντρου, μπορεί να πει ότι κατ' αναλογία οι ρίζες, ο κορμός και τα κλαδιά αντιστοιχούν στην προσωπικότητα, ενώ τα φύλλα, τα λουλούδια και οι καρποί αντιστοιχούν στην ατομικότητα. Η προσωπικότητα αντιπροσωπεύει τη, γήινη πλευρά, την υλική πλευρά, που παίζει το ρόλο του στηρίγματος, του δοχείου, του αγωγού, ενώ η ατομικότητα αντιπροσωπεύει το πνευματικό στοιχείο, τη Ζωή ή το πνεύμα, που είναι η αρχή όλων των εκδηλώσεων. Και η μία και η άλλη είναι λοιπόν απαραίτητες.

Όσο το δέντρο μεγαλώνει, τόσο οι ρίζες του χώνονται πιο βαθιά μέσα στη γη, τόσο ο κορμός του χοντραίνει, τα κλαδιά του απλώνονται, ψηλώνει, πλαταίνει και γίνεται μεγάλο και δυνατό. Οι ρίζες, ο κορμός και τα κλαδιά εκπληρούν πάντα το ίδιο καθήκον: χρησιμεύουν μόνο σαν υποστήριγμα για τα φύλλα, τα λουλούδια και τους καρπούς, και υπάρχουν σε όλες τις εποχές, ενώ τα φύλλα, τα λουλούδια και οι καρποί έρχονται και φεύγουν. Το ίδιο η προσωπικότητα — δηλαδή τα σώματα μας φυσικό, αστρικό και νοητικό — είναι πάντα εδώ σαν διαρκές υποστήριγμα, ενώ η ατομικότητα, οι εμπνεύσεις, η χαρά, η ευτυχία, που έρχονται από τα σώματα: αιτιατό, βουδικό και ατμικό εμφανίζονται και εξαφανίζονται...

 Ότι και να κάνουμε μ' ένα ανθρώπινο ον, είτε το τρέφουμε, είτε το δυναμώνουμε, είτε το μορφώνουμε, η προσωπικότητα του μένει αυτό που είναι, δεν μπορεί να καλυτερέψει. Για να δώσει καρπούς αυτό το ον, πρέπει να εκδηλωθεί η ανώτερη του φύση. Οι Γραφές λένε: «Ότι είναι φθαρτό μένει φθαρτό, κατ ότι είναι άφθαρτο παράγει το άφθαρτο». Να η προσωπικότητα και η ατομικότητα! «Ναι, θα πείτε, αλλά οι αλχημιστές ήξεραν να μετατρέπουν το μόλυβδο σε χρυσό.» Κάνετε λάθος, ο μόλυβδος δε ««μετατρέπεται» σε χρυσό: εξαφανίζεται και παραχωρεί τη θέση του στον χρυσό. 

Η προσωπικότητα δε θα γίνει ποτέ θεϊκή: μπορεί μόνο να εξαφανιστεί για να αφήσει τη θέση, στις εκδηλώσεις της ατομικότητας. Κι αυτό θα γίνει μια μέρα: τα σώματα φυσικό, αστρικό και νοητικό — που αντιστοιχούν στην προσωπικότητα — θα εξαφανιστούν μια μέρα, και στη θέση τους είναι τα ανώτερα σώματα που θα εκδηλωθούν και θα αποκαλυφθούν σε όλη τους τη δύναμη, το φως  και την ομορφιά τους. Η προσωπικότητα δεν είναι παρά ένα δοχείο, τίποτα περισσότερο. Ότι και να κάνετε για να την καλυτερέψετε, θα κρατάει την εγωκεντρική της φύση. Την ημέρα που θα τη χάσει, δε θα είναι πια η προσωπικότητα.

Μην υπολογίζετε πια στην προσωπικότητά σας. Να τη χρησιμοποιείτε όσο μπορείτε, και ακριβώς για να την κάνετε να εξαφανιστεί, για να φτάσετε να τη σβήσετε, και κάντε ν’ αναβλύσει αυτή η άλλη πλευρά του εαυτού σας που είναι άπειρα μεγάλη και ισχυρή.

Συχνά οι άνθρωποι νομίζουν ότι όταν βρίσκονται σε μια αρνητική κατάσταση, είναι γιατί η προσωπικότητά τους χειροτέρεψε, ενώ όταν περνούν μια καλή περίοδο, νομίζουν ότι η προσωπικότητά τους έχει καλυτερέψει. Απατώνται: δεν είναι η κατώτερη φύση που καλυτέρεψε, αλλά η ανώτερή τους φύση που βρήκε καλύτερες συνθήκες για να εκδηλωθεί. Μετά, και πάλι, η προσωπικότητα ξαναπαίρνει την υπεροχή, τα συγχέει όλα και τους κάνει να ξαναπέσουν σε μια άθλια κατάσταση. Και ούτω καθ' εξής... Πρέπει να καταλάβετε καλά ότι δεν είναι το ίδιο «εγώ» που υπόκειται σε παραλλαγές και που γίνεται χειρότερο ή καλύτερο. Όχι, δεν είναι το εγώ που αλλάζει, πρόκειται για δύο απόλυτα διαφορετικές φύσεις που κάνουν εκ περιτροπής εισβολή διαμέσου αυτού που ονομάζουμε το εγώ.

Η ατομικότητα δεν είναι ποτέ αρνητική, σκοτεινή ή εγωιστική, κι αν στον άνθρωπο συμβαίνει η μικρότερη έστω εκδήλωση αυτού του είδους, δε φταίει αυτή, αλλά η προσωπικότητα. Και αντίστροφα. Δεν είναι η ίδια φύση που περνάει από τη μια κατάσταση στην άλλη. Όχι, το καλό δεν μπορεί να γίνει κακό, ούτε το κακό να γίνει καλό, καθένα διατηρεί αιώνια τη δική του φύση.

Εκείνος που κάνει σπουδαία πράγματα πέτυχε να ξεφύγει για μια στιγμή από την προσωπικότητα. Όταν ξαναπιαστεί από αυτή, τη βρίσκει βέβαια όπως την είχε αφήσει, και καθώς δυστυχώς ταυτίζεται με αυτή, φωνάζει: «Είμαι λοιπόν πάντα ο ίδιος!» Ε όχι, γιατί να ταυτίζεται με την προσωπικότητα; Αν συνταυτιστεί με την ατομικότητα, και όλα θ' αλλάξουν. Το λάθος του είναι ότι αφού έχει προσευχηθεί, διαλογιστεί, θαυμάσει, και πραγματοποιήσει θαυμάσιο έργα, και αφού έχει ζήσει υπέροχες καταστάσεις, αφήνεται στη συνέχεια να ξανακατέβει στο επίπεδο του κατώτερού του εγώ, και τότε βέβαια λέει: «Μα είμαι πάντα ο ίδιος! Δεν προχωρώ, δεν καλυτερεύω.» Και τότε αυτά τα θαύματα, ποιος τα κάνει και ποιος τα ζει; Πάντως, όχι το κατώτερο του εγώ. Πόσα πράγματα που δεν είναι σαφή στο κεφάλι πολλών!

Διαλογιστήκατε, προσευχηθήκατε, αισθανθήκατε το φως, μακριά από κάβε πόθο... Να όμως που μια νεαρή κοπέλα περνάει από μπροστά σας, και καθώς σας έρχονται οι ίδιες σκέψεις και εικόνες όπως πριν, λέτε: «Πώς όταν διαλογιζόμουν και προσευχόμουν ήμουν μακριά απ' όλα αυτά!» Ναι, η ατομικότητά σας είναι ελεύθερη ρπ' «όλα αυτά», αλλά τη στιγμή που την εγκαταλείπετε για να πλησιάσετε την προσωπικότητα... βέβαια, η προσωπικότητα, που δεν έχε» πεθάνει, εκδηλώνεται. Δεν έχετε φάει και περνάτε μπροστά από ένα εστιατόριο: είναι φυσικό η μύτη σας να μυρίζει όλες τις ορεκτικές μυρωδιές που βγαίνουν από εκεί!

Σε περίοδο ειρήνης, οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, αξιαγάπητοι, χαμογελαστοί, μόλις όμως γίνει ένας πόλεμος, κοιτάξτε τι είναι ικανοί να καταστρέψουν και να ερημώσουν! Αυτοί είναι που άλλαζαν; Όχι, είναι μια άλλη φύση που εκδηλώνεται διαμέσου αυτών γιατί οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για την εκδήλωσή της. Πάρτε επίσης την περίπτωση μιας νεαρής κοπέλας εντελώς αθώας, παρθένας, αγνής: αν τη βάλετε κάτω από ορισμένες συνθήκες, θα δείτε τι είναι ικανή να κάνει σαν εξωφρενικά πράγματα! Ναι, ύστερα από μια μακρά περίοδο ύπνου, η προσωπικότητα συχνά ξαναπαίρνει τα δικαιώματά της.

Ναι, αν σήμερα με καταλάβατε, όλα θα είναι εκπληκτικά σαφή για σας. Νομίζετε ότι μπορείτε ν’ αλλάξετε το κακό σε καλό, αλλά όχι: θα είναι ή το ένα ή το άλλο. Όταν το καλό εκδηλώνεται, δεν ξέρουμε πια πού είναι το κακό: έχει πεταχτεί, διωχτεί, σβηστεί,, αν όμως το καλό εξασθενήσει, θα δείτε ότι το κακό είναι πάντα παρόν, δεν είχε πεθάνει. Το κακό δεν είναι αιώνιο, μπορεί μάλιστα ν' αλλάξει και να μετατραπεί εντελώς, αλλά αυτό είναι ένα θέμα κοσμικής τάξης, και μόνο η Κοσμική Νοημοσύνη μπορεί να αποφασίσει για τον τρόπο και τη στιγμή που αυτό θα γίνει. Περιμένοντας, το κακό κάνει τη δουλειά του, εκπληρώνει την αποστολή του που είναι να μας δίνει μαθήματα. Μόνο να, οι άνθρωποι δεν κατορθώνουν να διακρίνουν καλά το παιχνίδι των κοσμικών δυνάμεων. Φαντάζονται γενικά ότι το κακό πρέπει να υπάρχει αιώνια, το καλό επίσης, και ότι τα δύο αυτά θα πολεμούν διαρκώς. Νομίζουν ότι το κακό είναι τόσο δυνατό όσο και  ο Θεός, ότι το κακό του σηκώνει κεφάλι, και ότι ο Θεός είναι τόσο ενοχλημένος και κουρασμένος ώστε υποχρεώνεται  — καταλαβαίνετε — να ζητάει από τους ανθρώπους να Τον υποστηρίξουν, σαν τους ιππότες ή τους Σταυροφόρους, για να Τον βοηθήσουν στον αγώνα του εναντίον του Διαβόλου!

Αν το κακό υπάρχει, είναι γιατί ο Θεός του έχει δώσει αυτό το δικαίωμα, όταν όμως του πει να εξαφανιστεί, θα εξαφανιστεί. Μόνο το καλό είναι αιώνιο, το κακό είναι εφήμερο, όμως εμείς, οι άνθρωποι, δεν έχουμε την εξουσία να το εξαφανίσουμε, είμαστε πολύ αδύναμοι, πολύ ισχνοί, πολύ αμαθείς, ο μόνος είναι ο Θεός που έχει αυτή την εξουσία. Γι αυτό και πρέπει να κάνουμε να κατέβει το θείο μέσα μας για να εργαστεί και να εκδηλωθεί διαμέσου μας. Είναι αυτό που αναλαμβάνει να αντικαταστήσει το κακό με καλό. Ξέρω ότι αυτές είναι έννοιες δύσκολες για να τις καταλάβετε... όμως συνεχίζοντας να διαλογίζεστε, να προσεύχεστε, το φως θα έρθει και οι Φίλοι του αόρατου κόσμου θα έρθουν επίσης να σας βοηθήσουν...

Καμιά άσκηση, καμιά μέθοδος, κανένα γιόγκα δε θα καταφέρει ποτέ να καλυτερέψει την κατώτερη φύση. Εξαετίας της χοντρής ύλης από την οποία είναι φτιαγμένη και επειδή οι ρίζες της είναι χωμένες πολύ βαθιά μέσα στον υπόγειο κόσμο, είναι σε σχέση με οντότητες, με δυνάμεις πολύ κατώτερες που την τροφοδοτούν, την ενθαρρύνουν και την εμπνέουν, γι' αυτό και είναι εγωκεντρική, κακή, χυδαία,, άπιστη. Ενώ η ατομικότητα, που είναι ενωμένη με τον Ουρανό, βυθίζει τις ρίζες της στις ύψιστες περιοχές, κι αν ξέρουμε να ταυτιζόμαστε με αυτή, σιγά σιγά θα μας κατακλύσει, και θα κάνουμε θαύματα.

Ο μόνος στόχος όλων των πνευματικών ασκήσεων είναι να βοηθηθεί η ατομικότητα να εγκαθίσταται κάθε μέρα λίγο πιο βαθιά. Αλλά βέβαια, αυτό θέλει πολύ καιρό: για πολλά χρόνια θα διαλογίζεστε, θα προσεύχεστε, θα κάνετε προσπάθειες θυσίες και θα είστε πάντα ο ίδιος δηλαδή... αλλά προτιμώ να μην πω τι υπάρχει κάτω από τη λέξη: ο ίδιος Θα έχετε κάνει κάθε είδους θαυμάσια πράγματα, αλλά θα έχετε πάντα τις ίδιες αδυναμίες, τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες μανίες, τα ίδια βίτσια, τις ίδιες θλίψεις. Γιατί; Γιατί η προσωπικότητα δε θα έχει εξαφανιστεί. Όλες αυτές οι σπουδαίες επιτυχίες οι υπέρτατες, δε θα έχουν γίνει παρά μόνο γιατί θα έχετε επιτρέψει στην ατομικότητα να εκδηλωθεί λίγο, αλλά καθώς συγχρόνως θα εξακολουθείτε να ζείτε πολύ κοντά στην προσωπικότητα, πάντα ταυτισμένοι με αυτή, και καθώς αυτή δε θα έχει αλλάξει, θα λέτε: «Είναι λυπηρό, είμαι πάντα ο ίδιος! »

Ναι, επί τριάντα, σαράντα χρόνια, ασκηθήκατε, τα κάνατε όλα, τα δοκιμάσατε όλα, και είστε πάντα ο ίδιος! Αλλά δεν πρέπει αυτό να το θεωρείτε και τόσο καταστροφικό, απλώς πρέπει να πείτε: «Δεν πέτυχα ακόμα να δαμάσω την προσωπικότητά μου, κατάλαβα όμως γιατί: γιατί δεν έδωσα την προτεραιότητα και την προτίμησή μου στη θεία πλευρά, που είναι η μόνη ικανή να τα διορθώσει όλα. Κι αν τότε αποφασίσετε πραγματικά ν' αλλάζετε στάση, θα μετατραπείτε. Ναι, αλλά υπό τον όρο να δώσετε μια απόλυτη θέση στην ατομικότητα, διαφορετικά μόλις περάσει ένα λεπτό, μια ώρα ή μια μέρα που θα έχετε δημιουργήσει κάτι το όμορφο, αμέσως μετά θα διωχτεί από την προσωπικότητα... Λοιπόν, πετυχαίνετε πότε πότε, κάτω από την έμπνευση της, θαυμάσιες πραγματοποιήσεις, αλλά παραμένετε πάντα ικανός να κάνετε το κακό.

 Ότι το υπέροχο κάνει ο άνθρωπος, δεν το κάνει ο ίδιος: είναι κάτι άλλο που εκδηλώνεται διαμέσου αυτού. Όλα αυτά τα αριστουργήματα, όλες τις καλλιτεχνικές, ποιητικές, μυστικιστικές δημιουργίες, δεν είναι η φτωχή η προσωπικότητα που τις κάνει: αυτή: απλώς προμηθεύει ξερικά υλικά. Ότι είναι θεϊκά όμορφο, έρχεται από αλλού, από πολύ ψηλά, από τη θεϊκή φύση.

Όταν σβήσει η προσωπικότητα, όταν θα είμαστε εντελώς νεκροί στην κατώτερη μας φύση. τότε θα ζήσει ένα άλλο ον μέσο μας. Εμείς που είμαστε στο μέσο, μεταξύ των δύο, θα έχουμε πεθάνει στην προσωπικότητα, αλλά θα είμαστε πια ζωντανοί στην ατομικότητα. Και ποιο είναι αυτό το «εμείς»... ποιο είναι αυτό το «εγώ» ; Αυτό είναι ένα μυστήριο: δεν είμαστε ούτε η προσωπικότητα, ούτε ή ατομικότητα, είμαστε ακόμα κάτι άλλο. Αν νομίζετε ότι θα μπορέσετε να γνωρίσετε σ' ένα λεπτό αυτό που είμαστε, αυτό που είστε, όχι, δεν είναι δυνατόν, είναι ένα πολύ μεγάλο μυστήριο...

Συχνά παρατηρώ ότι» οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμα και οι πιο μορφωμένοι και οι πιο καλλιεργημένοι, μπαίνουν στην υπηρεσία της προσωπικότητάς τους. Χωρίς να το αντιλαμβάνονται επιστρατεύουν τις πιο ευγενικές ικανότητές τους: την νοημοσύνη, το συλλογισμό, την ευαισθησία, για να ικανοποιήσουν όλες τις κατώτερες επιθυμίες τους. Δε σκέφτονται ποτέ ότι αυτές οι ικανότητες πρέπει να ενεργοποιηθούν για να πραγματοποιήσουν το ιδανικό της ανώτερης φύσης.

Η Βασιλεία του Θεού δε θα μπορέσει να έρθει στη γη παρά αν ολόκληρη η ανθρωπότητα συγκεντρώσει και επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις της ανώτερης φύσης προς το μοναδικό αυτόν σκοπό. Λοιπόν, ακριβώς, οι άνθρωποι δεν είναι αρκετά φωτισμένοι προς αυτή την κατεύθυνση, κι όλες τους οι ενέργειες, ακόμα και αυτές της ψυχής και του πνεύματος, χρησιμοποιούνται για να ικανοποιήσουν το πιο χυδαίο μέρος του εαυτού τους. Κι αυτό που είναι πρωτοφανές, είναι ότι όσο προσπαθούν να το ικανοποιήσουν, τόσο αισθάνονται ένα κενό, μια μη- ικανοποίηση: η κατώτερη τους φύση έχει χορτάσει, έχει φουσκώσει, αλλά η άλλη φύση πεινάει, υποφέρει και μένει ανικανοποίητη. Ασταμάτητα ζητάει: «Λοιπόν, εμένα δε θα μου δώσεις τίποτα;» Να από πού προέρχεται η μη-ικανοποίηση.

Καμιά εποχή δεν έχει, τόσο όσο η δική μας, αναπτύξει τις δυνατότητες να ευχαριστεί την προσωπικότητα, και όμως, ποτέ οι άνθρωποι, δεν ήταν τόσο πολύ ανικανοποίητοι. Στο παρελθόν, δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα' σήμερα βρίσκει κανείς όλες τις ανέσεις, και ακριβώς σήμερα είναι που οι άνθρωποι αισθάνονται ότι είναι πιο δυστυχισμένοι, πιο κενοί, πιο ανισόρροποι. Όλες οι τεχνικές, όλες οι εφευρέσεις έχουν μπει στην υπηρεσία της κατώτερης φύσης που έχει πια χορτάσει τόσο πολύ ώστε να κάνει εμετό... Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι υπάρχουν μέσα τους και άλλες ανάγκες που ζητούν κι αυτές να ικανοποιηθούν; Είναι ανήκουστο, στον εικοστό αιώνα, που οι άνθρωποι κάνουν τόσες προόδους σε όλα τα επίπεδα, να μην κατορθώνουν να βλέπουν ποιο είναι το ουσιώδες. 'Όσο περισσότερο τους δίνει κανείς, τόσο περισσότερο τους λείπει κάτι. Αυτό μοιάζει με την ιστορία ενός συζύγου που τα δίνει όλα στη γυναίκα του: ρούχα, κοσμήματα, αμάξια, βίλες, αλλά που ξεχνάει να της δώσει το σημαντικότερο: την αγάπη, και τότε, καθώς αυτή δεν είναι ευτυχισμένη, μια ωραία ημέρα τον εγκαταλείπει για να φύγει με το σοφέρ της! Σίγουρα αυτός ο σοφέρ πέτυχε να της δώσει αυτό το άυλο στοιχείο που της έλειπε, και εγκατέλειψε τα πάντα για να τον ακολουθήσει. 'Όσο δεν θα γνωρίζετε να δίνετε την πιο αιθέρια τροφή σε ένα ον, στην ψυχή του, στο πνεύμα του, ότι και να κάνετε γι αυτό, θα έχετε εκπλήξεις: μια μέρα θα σας εγκαταλείψει.

Μια γυναίκα μου είπε: «Έκανα το παν για το σύζυγο μου, τον περιέβαλλα με στοργή, με ζεστασιά, του ικανοποίησα και τις πιο μικρές του επιθυμίες, κι αυτός με παράτησε.» Απαντώ: «Ακριβώς αυτό είναι η δυστυχία. Και με ποια έφυγε; — Α, με μια γυναίκα που είναι κρύα, παγωμένη... — Ε λοιπόν, ακριβώς, καθώς εσείς ήσαστε πολύ θερμή, πήγε να δροσιστεί λίγο!» Και αυτό είναι αλήθεια, πολλές γυναίκες κάνουν το παν για να ευχαριστήσουν το σύζυγό τους στο επίπεδο της προσωπικότητας, στην κοιλιά, στο σεξ, είναι όμως ανίκανες να ξυπνήσουν ή να ικανοποιήσουν μέσα σ' αυτόν τις τάσεις τις πιο ύψιστες, λοιπόν τι τα θέλετε,  ο καημένος θα πάει αλλού να τα ζητήσει. Αναγνωρίζω ότι υπάρχουν επίσης σύζυγοι που είναι χυδαίοι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Οι άντρες, οι γυναίκες... όλοι πρέπει να γνωρίζουν αυτή την αλήθεια: καθώς τροφοδοτούν αποκλειστικά την προσωπικότητα του συντρόφου τους, αυτή είναι η αιτία που συναντούν τόσες απογοητεύσεις, γιατί η προσωπικότητα είναι άπιστη και αχάριστη, ξεχνάει ότι κι αν κάνει κανείς γι αυτήν. Πρέπει λοιπόν να ασχολούνται με το να ξυπνούν και να προσκαλούν την άλλη φύση που θα τους φέρει μόνο την ευτυχία.

Εγώ έχω σαν αρχή να μην ικανοποιώ και τόσο την προσωπικότητά σας. Αυτό σας δυσαρεστεί, θυμώνετε; τόσο το χειρότερο. Εγώ θέλω να τροφοδοτήσω το πνεύμα σας, τη θεϊκή σας πλευρά που πεθαίνει από ασιτία κάπου,  γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί της. Ασταμάτητα ζητάτε να ασχοληθώ με την προσωπικότητά σας, να σας κάνω κομπλιμέντα, να σας κολακεύω... Ε όχι, αυτό δε θα φέρει τίποτα για την εξέλιξή σας. Τουναντίον, αν ασχοληθώ με την ατομικότητά σας, αυτό θα σας πλουτίσει πολύ και θα σας κάνει να προχωρήσετε. Για αιώνες και χιλιετηρίδες δε θα μπορείτε πια να το ξεχάσετε... και μια μέρα θα με αναζητήσετε μάλιστα ανάμεσα στα άστρα για να με ευχαριστήσετε, τόσο η ατομικότητα είναι ειλικρινής, ευσυνείδητη και γεμάτη από ευγνωμοσύνη.

Πρέπει λοιπόν να ξέρετε, στο εξής, ότι αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι η ατομικότητά σας,

το πνεύμα σας, και εκεί εργάζομαι ώστε να σας ελευθερώσω. Ακόμα κι αν θυμώνετε, εγώ εξακολουθώ και λέω: «Μια ωραία ημέρα, όταν θα καταλάβουν, θα σταματήσουν να είναι δυσαρεστημένοι.»

Για να εξηγήσω τη φύση και το ρόλο της προσωπικότητας σε σχέση με την ατομικότητα, σας έδωσα την εικόνα του δέντρου. Μπορούμε όμως να πάρουμε κι άλλες εικόνες. Όπως αυτή ενός σωλήνα, π.χ. Από το σωλήνα περνάει νερό ακάθαρτο, νερό καθαρό, πετρέλαιο, κρασί, ή οποιοδήποτε άλλο υγρό, ο σωλήνας όμως μένει αυτός που είναι. Η ακόμα την εικόνα ενός μεγαφώνου: το μεγάφωνο δεν αλλάζει, μπορεί όμως να μεταδώσει κάθε είδους λόγιο και μουσική διαφορετική. Έτσι, συμβαίνει και η ατομικότητα να εκδηλώνεται διαμέσου του μεγαφώνου της προσωπικότητας, δεν πρέπει όμως από αυτό να πιστεύετε ότι η προσωπικότητα καλυτέρεψε.

Ας υποθέσουμε ότι προσθέτετε μερικά μικρά στολίδια σ' ένα μεγάφωνο ή ότι το βάφετε, στην πραγματικότητα δεν αλλάζει... Κάποιος που αλλάζει τη φυσική του εμφάνιση χάρη στην αισθητική χειρουργική, δεν αλλάζει και την προσωπικότητά του, αυτή παραμένει πάντα η ίδια, εγωιστική, αμαθής, ιδιότροπη. Έτσι, όταν κατορθώνει να εκδηλώνει την ατομικότητα, το πνεύμα,τη θεϊκή πλευρά, θα έλεγε κανείς ότι η προσωπικότητά του δεν είναι πια η ίδια. Ε λοιπόν, περιμένετε μια στιγμή: μόλις η ατομικότητα αποσυρθεί, θα ξαναβρείτε την προσωπικότητα με όλες τις κακές της ροπές. Αρχίσατε μήπως να με καταλαβαίνετε;

Με τη συνείδησή μας βρισκόμαστε μεταξύ της προσωπικότητας και της ατομικότητας και είμαστε υπεύθυνοι για τις εκδηλώσεις τους μέσα μας. Αν καλέσουμε την ατομικότητα, έρχεται, διαφορετικά είναι η προσωπικότητα που εκδηλώνεται. Θα πείτε: «Μα τότε, "εμείς", τι είμαστε;  Μια οθόνη: είμαστε σαν μια οθόνη πάνω στην οποία προβάλλονται κάθε είδους άσχημα ή όμορφα σχήματα, σκοτεινά ή φωτεινά... Λοιπόν, τώρα ξέρετε τι σας μένει να κάνετε: να καλείτε την ατομικότητα και θα είστε στον καλό δρόμο.

Βέβαια, το να διαλέξει κανείς τον καλό δρόμο δε σημαίνει ότι όλα αμέσως θα γίνουν θαυμάσια. Πολλοί που αποφάσισαν ν' αλλάξουν τη ζωή τους, να ζήσουν μια θεϊκή ζωή, αρχίζουν να αισθάνονται κάθε είδους ταραχές σαν να βρίσκονται σε ζύμωση. Πρέπει να κάνουν υπομονή, αυτό το στάδιο του αναβρασμού είναι απαραίτητο, όπως στην αλχημεία. Στην αλχημεία, το πρώτο αναμενόμενο φαινόμενο, το πρώτο στάδιο, είναι ακριβώς ο αναβρασμός, η ζύμωση, ή ύλη σκοτεινιάζει, ζυμώνεται και πεθαίνει, αλλά στη συνέχεια ανασταίνεται. Αυτό συμβαίνει σε όλους εκείνους που αποφασίζουν να κάνουν την απαραίτητη; εργασία ώστε η ανώτερη φύση να έρθει να εκδηλωθεί μέσα τους. Όταν βλέπω κάποιον να αναβράζει, χαίρομαι και λέω: «Αυτός εδώ βρήκε τη φιλοσοφική λίθο για να μετατρέψει όλα τα μέταλλα σε χρυσό».

Θα καταλάβετε ίσως καλύτερα αν σας δώσω ένα παράδειγμα από τη Ζωή του οργανισμού. Υποθέστε ότι με την άτακτη Ζωή σας μαζέψατε ένα σωρό τοξίνες. Κι όμως εξακολουθείτε και τρώτε, και πίνετε, και εργάζεστε... Από πολλά χρόνια ήδη κουβαλάτε την αρρώστια και ακόμα και το θάνατο μέσα σας, αλλά αυτά δεν εκδηλώνονται, βρίσκονται για καλά στη σκιά. Η αρρώστια ξέρει ότι αν εκδηλωθεί κινδυνεύει να διωχτεί, να ξεριζωθεί: οι γιατροί, τα χάπια... έτσι σας υπονομεύει χωρίς να λέει τίποτα... «ούτε κουβέντα»! Μόλις όμως αρχίσετε να εφαρμόζετε ορισμένους κανόνες, να κάνετε μερικές ασκήσεις για να καθαριστείτε, να ο πυρετός, να οι κομμάρες, οι κολικοί, οι πονοκέφαλοι. Όλα αναστατώνονται γιατί ο οργανισμός πήρε το κουράγιο στα χέρια του λέγοντας: «Ήρθε η στιγμή να διώξουμε όλους αυτούς τους ενοχλητικούς, αυτούς τους κακοποιούς που εγκαταστάθηκαν μέσα μας και που Ζουν σε βάρος μας». Λοιπόν, ο οργανισμός κάνει προσπάθειες, κινείται, κι έτσι ξεσπάει η μάχη ενάντια σε όλους τους ανεπιθύμητους που είναι μέσα του, μια μάχη που θα φέρει την ελευθερία.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην εικόνα του δέντρου, γιατί είναι αυτή που μας δίνει την πιο ακριβή ιδέα της θέσης και της λειτουργίας της προσωπικότητας και της ατομικότητας. Όταν, την άνοιξη, το δέντρο αρχίζει να εκδηλώνεται υπό τη μορφή φύλλων, λουλουδιών και φρούτων, να η ατομικότητα! Γιατί τα φύλλα, τα λουλούδια και οι καρποί δε βγαίνουν πάντα; Φεύγουν και μετά ξανάρχονται (όπως όλες αυτές οι ποιητικές εμπνεύσεις που μας επισκέπτονται λίγα λεπτά -πότε πότε, και μετά φεύγουν αφήνοντάς μας στην πρόζα, ενώ οι ρίζες, ο κορμός και τα κλαδιά μένουν: να η προσωπικότητα. Είναι φανερό, πως η προσωπικότητα μπορεί να μεγαλώσει, μπορεί να μακρύνει, μπορεί να χοντρύνει, είναι όμως πάντα παρούσα, η ίδια: οι ρίζες (τα γεννητικά όργανα και η κοιλιά), ο κορμός (οι πνεύμονες, ο θώρακας), και τα κλαδιά (ο εγκέφαλος).

Πρέπει να ασχοληθούμε μόνο με το να κάνουμε το πνεύμα να περάσει μέσα μας, τότε, ναι, θα υπάρξουν καταπληκτικές αλλαγές. Όμοιος με το δέντρο που σκεπάζεται από φύλλα, λουλούδια και καρπούς για την πιο μεγάλη χαρά όλων, έτσι ο άνθρωπος που αφήνει να περάσει μέσα του το ρεύμα της ατομικότητας είναι μια ευλογία για όλους εκείνους που τον πλησιάζουν. Σαν το δέντρο, ο άνθρωπος αυξαίνει και αναπτύσσεται, αλλά χωρίς αυτή την ενέργεια, αυτή την καθαρά πνευματική δύναμη που μπορεί να τον διαπεράσει, η προσωπικότητά του παραμένει γυμνή και στείρα όπως ένα δέντρο το χειμώνα.

Ας δούμε τώρα τις αναλογίες που μπορούμε να κάνουμε μεταξύ του δέντρου και των διάφορων σωμάτων του ανθρώπου. Οι ρίζες αντιστοιχούν στο φυσικό σώμα, ο κορμός στο αστρικό σώμα, και τα κλαδιά στο νοητικό σώμα. Αυτά τα τρία σώματα φυσικό, αστρικό και νοητικό, σχηματίζουν την κατώτερη τριάδα της προσωπικότητας. Είναι αυτά που επιτρέπουν στον άνθρωπο να ενεργεί, να αισθάνεται και να σκάφτεται, αλλά στις κατώτερες περιοχές. Στη συνέχεια, βλέπουμε ότι το αιτιατό σώμα αντιστοιχεί στα φύλλα, το βουδικό σώμα στα λουλούδια, και το ατμικό σώμα στους καρπούς. Σχηματίζουν την ανώτερη τριάδα της ατομικότητας και χάρη σ' αυτά ο άνθρωπος μπορεί να σκέφτεται, να αισθάνεται και να ενεργεί στις ανώτερες περιοχές.

Η προσωπικότητα και η ατομικότητα είναι λοιπόν δύο τριάδες, και όταν η ατομικότητα του μαθητή κατορθώσει να διαπεράσει και να δαμάσει την προσωπικότητά του, γίνεται η σφραγίδα του Σολομώντα, ένα πλήρες ον. Λοιπόν, να ή εργασία μας: να έλξουμε μέσα μας τη θεϊκή τριάδα μας που θα υποτάξει την κατώτερη: τριάδα για να εκδηλωθεί μέσα από αυτή και να παράγει φύλλα, λουλούδια και καρπούς υπέροχους.

•  Παραμυθενιο Ξωτικο

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ