Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Τον Αύγουστο κυνηγάω τα φεγγάρια, τ’ αστέρια, τη θάλασσα, το κύμα, τη φύση… Την ελευθερία… Την Επίδαυρο που στη μαγεία της οι λέξεις χάνονται. Ένα ασημένιο φεγγάρι, σχεδόν εξωπραγματικό. Με μια ομορφιά αλλόκοτη. Και μια πανσέληνος ελευθερίας. Πότε με τρομάζει και πότε με «παρασύρει»…
Ένας Αύγουστος που για τον καθένα σημαίνει πολλά. Ένα τραγούδι λυπητερό που όλοι τραγουδήσαμε και όλοι ερωτευτήκαμε…. Ονειρευτήκαμε! «Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω»… Τα σ’ αγαπώ που ψιθυρίσαμε, αφού η πόρτα έκλεισε, τα σ’ αγαπώ που πληκτρολογήθηκαν μα δεν στάλθηκαν.. Τα σ’ αγαπώ που κάηκαν… Τα σ’ αγαπώ που πνίγηκαν στα «πρέπει» και στα «μη»… στον «εγωισμό» και στην «αξιοπρέπεια»… Τα σ’ αγαπώ που καταχωρήθηκαν στα ανείπωτα και στα ανεκπλήρωτα… Στις νύχτες που τα ψιθύρισες μα δεν τ’ άκουσε κανείς…
«Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό»… Μια στιγμιαία απόφαση που μπορεί να καθορίσει τη ζωή μας…
”Στον έρωτα όλα είναι αλήθεια κι όλα είναι ψέμα και απάτη ή μάλλον αυταπάτη. Είναι παιδί της αυταπάτης ο έρωτας. Η αθωότερη μορφή διαπλοκής. Και ταυτόχρονα η μόνη σταθερή αξία στο χρηματιστήριο της ζωής, όταν οι μετοχές αξιών εκπίπτουν και χρεοκοπούν. Η μόνη μηχανή επιβίωσης» Μα ο έρωτας δεν έχει λογική, δεν έχει ηλικία, δεν έχει εποχή… Μα είναι ένας Αύγουστος, μια νύχτα σαν τη σημερινή που πάντα στον θυμίζει… Είναι στιγμές που πονάς και είναι και κάτι άλλες στιγμές που μεθάς από ευτυχία… από τη μυρωδιά του, από το άρωμα του… Μια έκσταση, ένας χορός μαγικός… Μπορεί ο Νίκος Παπάζογλου, να μην έφυγε Αύγουστο, να έφυγε νωρίς, αλλά ο δικός του Αύγουστος μας καθόρισε και κάθε Αύγουστο «ροκάρει» περισσότερο από κάθε άλλη εποχή….
«Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό».
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο Αύγουστος του Νίκου Παπάζογλου είναι ένα από τα πιο ερωτικά τραγούδια της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας. Ο ύμνος του απαγορευμένου έρωτα. Ένας Αύγουστος κι ένας έρωτας , ανείπωτος, ανεκπλήρωτος. . Στο μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης, ο μεγάλος μας τραγουδοποιός και ερμηνευτής αποφάσισε να στείλει την έγκυο γυναίκα του σε συγγενείς του στην Αμερική, επειδή το σπίτι τους υπέστη ζημιές και ήταν υπό κατάρρευση. Ο Μίκης Θεοδωράκης τον προσκάλεσε να μείνει μαζί του στον Βόλογια λίγο μέχρι να ανακαινιστεί το σπίτι του. Εκεί, όμως, ερωτεύτηκε μια κοπέλα τόσο παράφορα που δεν άντεξε να μείνει κοντά της, γιατί ένιωθε μεγάλη έλξη και δεν ήθελε να απατήσει τη γυναίκα του. Αποφάσισε να γυρίσει στη Θεσσαλονίκη και στον δρόμο της επιστροφής μέσα σε 20 λεπτά, όπως είπε και ο ίδιος, έγραψε ένα τραγούδι που το μισό το αφιέρωνε στη γυναίκα που ερωτεύτηκε στον Βόλο και το άλλο μισό στη νεογέννητη κόρη του.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.