ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ κι η Σκέψη

Η Μυστικιστική Κατάσταση (η Βίωση του Απολύτου) είναι Βίωμα, «αλλοίωση της Συνείδησης», «Μετατόπιση της Συνείδησης».

 Αποτέλεσμα Εσωτερικής Κατανόησης κι όχι προϊόν κάποιας εξωτερικής προσπάθειας – κι όλες οι «προσπάθειες» είναι εξωτερικές.

Επειδή όμως οι άνθρωποι δεν Βιώνουν, δεν Ζουν, Αυτή την «Αλλοίωση» της Συνείδησης, (που είναι Απελευθέρωση της Συνείδησης, Αντίληψη Χωρίς Εμπόδια, Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης, χωρίς διαχωρισμούς – πέραν του εγώ), την συλλαμβάνουν νοητικά σαν μια ιδέα, μιας Κατάστασης, ή μιας Πραγματοποίησης, ή μιας Επίτευξης, και «προσπαθούν» να την πραγματώσουν μέσα από κάποια δραστηριότητα, κι έτσι οδηγούνται στην αποτυχία.

Λέμε, (κι αυτό είναι κάτι που το έχουν πει όλοι οι Σοφοί, όλους τους αιώνες) ότι δεν υπάρχει καμιά πραγματοποίηση αλλά Συνειδητοποίηση, μόλις τελειώσει η άγνοια – μιλάμε για «τελείωμα» (όλων των διαδικασιών), όχι για κάποια διαδικασία που θα μας οδηγήσει στην «Αλήθεια».

Γιατί λέμε ότι οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται λανθασμένα; Μιλάνε για Πραγματοποίηση (Φώτιση, Επίτευξη, Ένωση με τον Θεό) ακριβώς επειδή διαχωρίζονται (νοιώθουν διαχωρισμένοι) από την Πραγματικότητα. 

Αντιλαμβάνονται και δρουν μέσα από ένα εγώ – ό,τι κι αν κάνουν το κάνουν μέσα από το εγώ . Θέλουν να ανυψώσουν το εγώ στην Υπέρτατη Κατάσταση, ενώ είναι ακριβώς το εγώ που πρέπει να «εγκαταλείψουν» για να ανυψωθούν στην Υπέρτατη Κατάσταση,(κι όλες τις εγωικές δραστηριότητες).Με αυτόν τον λανθασμένο τρόπο χρησιμοποιούν διδασκαλίες, πνευματικές πειθαρχίες, τεχνικές, ασκήσεις, μαθήματα, οτιδήποτε. Είναι όμως ένας αδιέξοδος δρόμος.

Στην πραγματικότητα ο Δρόμος της ΦΥΣΗΣ, της Πραγματικότητας, της Ζωής, (όλα αυτά είναι το Ίδιο), είναι Απλός, Άμεσος, Εύκολος, Χωρίς Εμπόδια. Είναι οι άνθρωποι που με την «πρωτοβουλία» τους (την ανάδυση του εγώ από την Απλότητα) περιπλέκουν τα πράγματα. 

Ποτέ δεν πιστεύαμε (προσωπικά) σε Διδασκαλίες, Διδασκάλους, Τεχνικές Επίτευξης, Προσπάθειες, Πραγματοποιήσεις, είναι μια «απάτη». Εξαπατώνται όμως μόνον όσοι θέλουν να εξαπατηθούν.

Ακόμα και όσοι μιλούν για την «Σιωπή του Νου», την Σιωπή της Σκέψης, (σαν τον Κρισναμούρτι…), έχουν παρεξηγηθεί. Ακόμα σήμερα οι οπαδοί του, αντί να Βιώσουν την Σιωπή, προσπαθούν να την «πραγματώσουν» (με δραστηριότητες)… συλλαμβάνουν νοητικά την Υπέρτατη Κατάσταση της Αληθινής Σιωπής της Ύπαρξης, και φλυαρούν περί αυτής… 

Δεν μπορούν να φτάσουν ή να ξεπεράσουν τον Δάσκαλο (Βιώνοντας Αυτό για το Οποίο Μιλούσε), για ένα απλό λόγο, ότι Εκείνος Βίωνε την Σιωπή και δεν είχε να πει τίποτα για αυτό (συγκεκριμένα), ενώ οι ακόλουθοί του λένε πάρα πολλά… τόσα πολλά που γίνονται βαρετοί.

Αυτό που εννοούν οι Δάσκαλοι με την Σιωπή (και δεν είναι μόνον ο Κρισναμούρτι, οι Δάσκαλοι του Ζεν, οι μυστικιστές άγιοι…), είναι ότι πρέπει να σταματήσει η λανθασμένη χρήση της σκέψης, η συμβολική σκέψη, η εννοιολογική δραστηριότητα… και η σκέψη να αφεθεί ελεύθερη στην ροή της.

.

Η ΦΥΣΗ, η Πραγματικότητα, η Ζωή, Είναι Μια Ολότητα, Μια Ολική Διαδικασία που Μέσα Της Εκδηλώνονται επιμέρους σύγχρονες, παράλληλες, σχετιζόμενες, εξαρτημένες, διαδικασίες.

Η Συνείδηση, (η Επίγνωση σαν Αυτοσυνειδησία, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ σαν Δυναμική Διαδικασία Γνώσης, ή πιο σωστά σαν ΓΝΩΡΙΖΕΙΝ) είναι Παρούσα σε Όλες τις Διαδικασίες, στην Ολότητα και στις επιμέρους σύγχρονες διαδικασίες.

Η Σκέψη δεν είναι απλά «η σκέψη» (κάποια λειτουργεία κάποιου όντος – τίνος όντος;), είναι Αντίληψη που Σκέπτεται. Παρόμοια η Συναίσθηση δεν είναι απλά « η συναίσθηση» («η συγκίνηση»), είναι Αντίληψη που Συναισθάνεται. Με τον ίδιο τρόπο η Αίσθηση δεν είναι απλά «η αίσθηση», είναι Αντίληψη που Αισθάνεται… Όλα διαδικασίες, «διαφοροποιήσεις» μιας Βασικής Διαδικασίας.

Τι είναι η Σκέψη στην πραγματικότητα;

Η Ίδια η ΑΝΤΙΛΗΨΗ είναι Μια Ροή , Ένα Ποτάμι, που «παρασύρει» μέσα του κάθε τι που γίνεται «αντιληπτό», (η Ροή του Γνωρίζειν). Συλλαμβάνει – σε Πραγματικό Χρόνο, Τώρα, Εδώ – τα πάντα σαν ροές φαινομένων, (Σαν τοπικές αλλοιώσεις και αλληλεπιδράσεις Ενός Παγκόσμιου Πεδίου Ενέργειας, που οι «αισθήσεις» μας, μας παρουσιάζουν σαν κόσμο «σταθερών» μορφών – ένας αντικατοπτρισμός), σαν ρευστές διαδικασίες.

Στα Πλαίσια αυτής της ΡΟΗΣ (του Γνωρίζειν) λειτουργεί – σαν επιμέρους διαδικασία, λειτουργία – η Σκέψη, (καθώς και η συναίσθηση, κι η αίσθηση, κι η σωματική εμπειρία).

Τι είναι λοιπόν η σκέψη στην  δική της ιδιαίτερη λειτουργία; Είναι η Αντίληψη που διαχωρίζει, «σχηματοποιεί», συσχετίζει, κι αναδεικνύει την «ιδιαιτερότητα» των φαινομένων… Όμως πρόκειται για μια σχετική, εικονική, ιδιαιτερότητα, αφού όλα εκδηλώνονται στα Πλαίσια της Παγκόσμιας Ενότητας του Φαινομένου της Ύπαρξης.

Η Σκέψη είναι λοιπόν μια διαδικασία που δεν διαφέρει από την Ροή της Αντίληψης. Είναι πρόσθετο, προσωρινό, χαρακτηριστικό της Αντίληψης, που αναδεικνύει την ιδιαιτερότητα των φαινομένων και τα αφήνει πάλι να «χαθούν» μέσα στην Ροή της Αντίληψης – κι από αυτή την άποψη είναι  κάτι χρήσιμο.

Μια Τέτοια διαδικασία λοιπόν που Ρέει Ελεύθερα (όπως και οι παρεμφερείς διαδικασίες της συναίσθησης, της αίσθησης και της σωματικής εμπειρίας) δεν αποτελούν εμπόδιο (στο να κατανοούμε τι συμβαίνει πραγματικά). Η Αντίληψη Όταν Ρέει Ελεύθερη (και γίνεται και σκέψη κλπ.) Αποκαλύπτει την Ενότητα της Ύπαρξης, σε όλα τα Πεδία.

.

Όμως η Αντίληψη του Ανθρώπου στην συνηθισμένη κατάσταση (ή η Αντίληψη ενός συνηθισμένου ανθρώπου) δεν λειτουργεί έτσι.

Η Αντίληψη που διαχωρίζει κλπ. (δηλαδή η Αντίληψη που Σκέπτεται, η σκέψη) σχηματίζει από τα φαινόμενα «σταθερές αντιλήψεις» (έννοιες) κι η σκέψη γίνεται εννοιολογική δραστηριότητα. 

Αυτό συνέβη εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια επειδή οι άνθρωποι μπορούσαν έτσι να «συνεννοηθούν» (υποτίθεται) καλύτερα (όχι στο επίπεδο αυτού που πραγματικά συμβαίνει αλλά σε ένα «απλοποιημένο συμβολικό επίπεδο», της γλώσσας των εννοιών. Κι αυτός ο τρόπος αντίληψης και σκέψης καλλιεργήθηκε στις κοινωνίες κι επιβάλλεται ακόμα μέχρι σήμερα… 

Ακόμα και η ανθρώπινη επιστήμη και τα πανεπιστήμια και τα σχολεία δεν ασχολούνται με αυτό που συμβαίνει πραγματικά αλλά με την συσσωρευμένη συμβολική γνώση των εννοιών, με την μνήμη… δηλαδή με διανοητικά απολιθώματα, με πεθαμένα πράγματα… Ίσως σε αυτό οφείλεται και το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο του πλανήτη… που ενώ τεχνολογικά έχει προοδεύσει υστερεί σε Αληθινή Γνώση, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Ανθρωπισμό, γενικά «Πολιτισμό».

Η Ροή της Αντίληψης (των ανθρώπων) μοιάζει με ένα ποτάμι παγωμένο όπου ρέουν μεγάλα και μικρά κομμάτια παγωμένης αντίληψης (οι έννοιες): Θεός, Πραγματικότητα, εγώ, ζωή, εμπειρίες, πράγματα… όλα… από Διαδικασίες, Ρέουσες Καταστάσεις, Βιώματα, γίνονται σταθερές ιδέες. 

Κι η Σκέψη διαχειρίζεται όλες αυτές τις «πληροφορίες» προσπαθώντας να βάλει μια σειρά, να βγάλει ένα συμπέρασμα, να προσανατολιστεί, να δράσει… οι άνθρωποι μοιάζουν με τα παιδάκια που παίζουν με τα τουβλάκια, κάνοντας διάφορες κατασκευές… οι έννοιές τους είναι σαν τα τουβλάκια των παιδιών.

Μιλούν – οι άνθρωποι – για Αντίληψη της Πραγματικότητας, για Φώτιση, για εγώ, για σκέψη, σαν να είναι «σταθερά πράγματα» ενώ δεν είναι παρά διαδικασίες – αντιλήψεις, δράσεις της Αντίληψης…

Ο Αληθινός Θεός, από Κατανόηση και Δράση της Ανθρώπινης Αντίληψης (που Απελευθερώνεται και Διαχέεται στο Απεριόριστο), μια Διαδικασία της Αντίληψης που μπορεί να μας Οδηγήσει στην «Αλήθεια»… γίνεται στην ανθρώπινη αντίληψη (στην λανθασμένη αντίληψη των εννοιών, στην συνηθισμένη σκέψη) «κάτι σταθερό», (μια Ιδέα), απέναντι στο εγώ… Αλλά ένας τέτοιος Θεός είναι απλά ένα είδωλο της σκέψης.

Το «εγώ», που δεν είναι παρά μια συνεχής αναφορά σε ένα ψυχολογικό κέντρο (δηλαδή μια έμμονη αντίληψη)… καθίσταται ουσία και οντότητα.

Με αυτόν τον τρόπο η Αντίληψη που Σκέπτεται (η Σκέψη), αντί να Ρέει Ελεύθερα γίνεται ενασχόληση με τα διανοητικά απολιθώματα, αυτά τα «σταθερά» πράγματα… κι έτσι δημιουργεί ένα φανταστικό κόσμο, τον κόσμο του ανθρώπινου πολιτισμού.

Κι ενώ η Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι «τέλος της άγνοιας», της λανθασμένης αντιληπτικής συμπεριφοράς (που μας Ελευθερώνει Ώστε να Βιώσουμε Αυτό που Πραγματικά Συμβαίνει, την Πραγματικότητα)… γίνεται στους ανθρώπους Πραγματοποίηση.

Έλεος! Πραγματοποίηση από «ποιόν»; Μόνον το εγώ πραγματοποιεί, αλλά το εγώ δεν μπορεί να πραγματοποιήσει την Πραγματικότητα, γιατί η Πραγματικότητα είναι πέρα από αυτό (το εγώ), πέρα από το ψεύτικο φαινόμενο που θεωρούν οι άνθρωποι σαν αληθινή οντότητα.

Κι έτσι οι άνθρωποι έχουν εμπλακεί σε ένα φαινομενικό κόσμο όπου όλα όσα εξελίσσονται εκεί ανήκουν στα φαινόμενα – όχι στην Πραγματικότητα. Κι ο άνθρωπος αντί να Σκέπτεται Ελεύθερα και να Βλέπει την Ομοιογένεια της Ενότητας πίσω από τις φαινομενικές διαφορές βλέπει μόνον τις διαφορές.

Η Απελευθέρωση Αντίληψης που Σκέπτεται, η Απελευθέρωση της Σκέψης, σημαίνει την εγκατάλειψη όλης αυτής της συμβολικής σκέψης, της εννοιολογικής δραστηριότητας, όλων αυτών των εννοιών (ακόμα και των «ιερών» και των «οσίων»), το λιώσιμο όλων των «σταθερών πραγμάτων» μέσα στο Ρεύμα της Αντίληψης (της Σκέψης)… 

Τότε η Αντίληψη που Σκέπτεται, η Σκέψη, Ρέει Ελεύθερη, δεν είναι εμπόδιο (στο να κατανοήσουμε αυτό που Συμβαίνει Πραγματικά), και γίνεται απλά αυτό που είναι από την φύση της, μια λειτουργία της Αντίληψης (όπως κι η Συναίσθηση, κι η Αίσθηση, κι η σωματική εμπειρία).

Όταν λοιπόν μιλάμε για το ξεπέρασμα της σκέψης δεν εννοούμε την κατάργηση της σκέψης αλλά το σταμάτημα της λανθασμένης χρήσης της, το σταμάτημα της εννοιολογικής δραστηριότητας.

wholemind8

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ