Ας ξεκινήσουμε από την Αρχή...

Διαβάζοντας εντελώς τυχαία τούτη την συνέντευξη, σκέφτηκα με χαρά ότι πολλοί άνθρωποι, από το δικό τους μετερίζι, δίνουν κίνητρα στους ανθρώπους να θεραπεύσουν τον Εαυτό τους και να γίνουν ένα υγιές κομμάτι της κοινωνίας, της ανθρωπότητας γενικότερα...

Η Θεραπεία έχει μπει γερά, τον τελευταίο καιρό, στον "στόχαστρο" της Ζωής...
Σαν να μας λέει το Σύμπαν, "ω άνθρωποι, τι κάνετε?"

Θυμάμαι ένα μήνυμα που είχα πάρει, που έλεγε
"Οι άνθρωποι ξαναβρήκαν τα θεραπευτικά συστήματα, για να βοηθηθούν στην Θεραπεία τους, αλλά τελικά αυτά τους δέσμευσαν σε ακόμα σκληρότερους κανόνες"....

Θυμήθηκα πόσες φορές άκουσα ότι για να πάρεις τις μυήσεις στο ρέικι, πρέπει να έχεις νηστέψει, να μην έχεις καπνίσει, να μην έχεις φάει κρέας, να μην έχεις κάνει σεξ, να μην...να μην...να μην...Εντολές, υποχρεώσεις, κανόνες, απλά για αυτήν την πολυπόθητη θεραπεία...Σπας κάποιους κανόνες που σε μπλοκάρουν, για να βρεις τους αμέσως επόμενους κανόνες, τάχα για να σε ελευθερώσουν από τα μπλοκαρίσματα...

Η αυτοπειθαρχία, μια εσωτερική ποιότητα του Ανθρώπου, δεν έχει καμία σχέση με «θυσίες» βάσει κάποιων εντολών και κάποιας ηθικής…Είναι μια μεγαλειώδης κατάσταση Χαράς, που μας κάνει να ακολουθούμε τον Δρόμο μας, επιστρέφοντας στην αυτούσια Δύναμή μας…

Είναι αλήθεια ότι για να γίνεις θεραπευτής, δεν είναι απλό πράγμα...Και εδώ δεν μιλάμε για μια απλή αποκατάσταση σε ένα πονεμένο μέλος του σώματος, ή σε ένα τραυματισμένο όργανο...

Δεν είναι η σωματική ασθένεια ο λόγος που οι άνθρωποι περιφέρονται αθεράπευτοι...

Μια σωματική βλάβη, ομολογουμένως, δεν είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί, μα το σίγουρο είναι ότι δεν είναι αυτή η Αιτία των πολέμων, του διαχωρισμού, της κρίσης, της ανηθικότητας, της λαιμαργίας και της τσιγκουνιάς, που κλέβει το Αποτέλεσμα, της Ειρήνης, της Αγάπης και της Ομόνοιας της Φυλής των Ανθρώπων...

Δεν είναι η ασθένεια, η Αιτία, που οι άνθρωποι βιώνουν την ματαιότητα και την αποξένωση στην Ζωή...Για το ότι η κοινωνία μας δεν μπορεί να θεραπευτεί σε βάθος, δεν φταίει η καρδιοπάθεια, ή ο καρκίνος...

Ίσως φταίει η άγνοια για το τι σημαίνει Θεραπεία...

Ίσως φταίει ότι το υγιές μέρος της ανθρωπότητας δεν μπορεί να έχει συνοχή με κοινωνικούς περιορισμούς, εντολές και δομές που το μόνο που έκαναν είναι να μας διαχωρίσουν ακόμα περισσότερο από τον Εαυτό μας.

Κανόνες...

Σαν να μην μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος, χωρίς αυτούς...Σαν να χάνει την Ηθική του Υπόσταση, αν δεν έχει κανόνες να την ορίζουν...
Πολλές φορές έχω σκεφτεί για τούτην την "παραλλαγή" του Ανθρώπινου Όντος, που παρουσιάζεται μεσα στις κοινωνίες μας, κάτι που είχε γράψει ο Βίλχελμ Ράιχ

<<<...Η φύση δεν έχει σχεδιαστεί με χάρακα και διαβήτη. Ο τρόπος που δρα δεν είναι μηχανιστικός μα λειτουργικός. 

Γι' αυτό και ο μηχανιστής λαθεύει πάντα όταν εφαρμόζει στην φύση τις μηχανιστικές αρχές. Υπάρχει ένας νόμος της αρμονίας των φυσικών λειτουργιών, ένας νόμος που διαποτίζει και κυριαρχεί πάνω σ' οτιδήποτε υπάρχει. Μα αυτή η αρμονία και αυτοί οι νόμοι δεν έχουν καμία σχέση με την ακαμψία της μηχανιστικής τέχνης που επιβάλλει ο άνθρωπος στον χαρακτήρα του και τον πολιτισμό του... 

Ο μηχανιστικός πολιτισμός είναι μια παρέκκλιση από τον φυσικό νόμο. Κι ακόμη χειρότερα, είναι μια φυσική εκτροπή, μια θανάσιμη παραλλαγή, όπως ένας λυσσασμένος σκύλος αποτελεί αρρωστημένη ποικιλία της οικογένειας των σκύλων...>>>
Βίλχελμ Ράιχ

Αρμονία των φυσικών λειτουργιών...Ένας Νόμος που διαποτίζει και κυριαρχεί πάνω σε οτιδήποτε Υπάρχει...Μια αυθεντικότητα, που φαίνεται μακρινή και αόριστη, σαν να μην ξέρουμε πως μπορεί να είναι ο Άνθρωπος...ποιές μπορεί να είναι οι Ποιότητες του...

Και αν σήμερα, που έχουμε πάει στο Φεγγάρι, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι δεν ήταν αυτός ο Σκοπός μας, που θα μας έκανε Φυλή των Ανθρώπων, κι αν σήμερα η εξυπνάδα μας και η εφευρετικότητά μας σταματάει στο να θεραπεύσουμε τον καρκίνο, η να αναλύσουμε πολύπλοκους μαθηματικούς συσχετισμούς, κι αν σήμερα η επιβίωσή μας σταματάει στο να τρεφόμαστε με σκουπίδια, διακρίνοντας μόνο αν τρώμε κρέας ή λαχανικά, σαν μέρος της πνευματικής μας ανωτερότητας, κι αν σήμερα η αντιπάθεια μεταξύ μας σταματά στις διακρίσεις μας, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι δεν μπορούμε να διακριθούμε από τις επιλογές μας, αν είναι ανώτερες ή κατώτερες, αλλά από την αντίληψη της ίδιας μας της Ύπαρξης και της Ελευθερίας σε ένα συνολικό επίπεδο,Επιλογών και Αποφάσεων...

Το σίγουρο είναι ότι κρίση δεν περνάει το σώμα μας, αλλά η Ψυχή μας...
Αυτό που μας λείπει είναι να το επιβεβαιώσουμε, ότι το υγιές μέρος της ανθρωπότητας δεν το αποτελούν όσοι έχουν μόνο ένα υγιές σώμα...Ούτε όσοι είναι υπάκουοι στους κανόνες και τις δομές που βρήκαν...μα ούτε και εκείνοι που έσπασαν αυτές τις δομές και τους κανόνες, για να εντάξουν στην ζωή τους κάποιους άλλους...

Υπάρχει μια Σοφία που ολοκληρώνει την Φύση και μια Αγάπη που την εκπληρώνει, Νόμοι που έχουν να κάνουν μόνο με την αυθεντικότήτα και όχι την μηχανιστική παρέμβαση….

ας δούμε...Τι από όλα αυτά δεν ξέρουμε

  

<<<...Επομένως οι όποιες κοινωνικές ή προσωπικές αναταράξεις που ποτέ βέβαια δεν είναι καλοδεχούμενες, προσφέρουν την δυνατότητα να αναρωτηθεί ο καθένας μας τι είναι αυτό που δεν είναι πεπερασμένο. Τι είναι αυτό που δεν είναι αναλώσιμο. Τι είναι αυτό που όχι μόνο προσφέρει καταφύγιο στις δύσκολες ώρες, αλλά που η αλήθεια του χαριτώνει την ύπαρξη.

οι άνθρωποι εκείνοι που δεν θεωρούν τίποτα ως δοσμένο και έχουν μάθει να στοχεύουν στην δημιουργία και όχι στην εξασφάλιση, αντιλαμβάνονται την κρίση με όρους πρόκλησης και αναζητούν λύσεις νέες, έξω από την πεπατημένες και τότε δεν περιμένουν να αλλάξει η κατάσταση για να νιώσουν καλά. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εκείνοι που σε κάθε εποχή ξεφεύγουν από τα δεδομένα και δημιουργούν τις καινοτόμες λύσεις.

Είναι πολύ σημαντικό σε τέτοιες καταστάσεις κανείς να μην αποδεχθεί το αυτονόητο και να αναζητήσει προσωπικές λύσεις που να υπερβαίνουν τα όποια αντικειμενικά δεδομένα. Να μην αναζητά άλλοθι, αλλά λύσεις που κανείς δεν θα του χαρίσει, αλλά που μόνος του θα ανακαλύψει, αξιοποιώντας τα όποια προσωπικά του τάλαντα.

Η οικογένεια δεν είναι ένας υποχρεωτικός κοινωνικός θεσμός, δεν είναι μια αναγκαία δέσμευση, δεν είναι μια σύμβαση, δεν είναι μια συντηρητική λύση που πρέπει να διατηρηθεί, δεν αποτελεί μια αποκατάσταση, δεν είναι μια νομιμοποίηση μιας ερωτικής σχέσης, δεν είναι καταφύγιο για ανθρώπους που έχουν κουραστεί με την μοναξιά τους.

Η οικογένεια είναι μια συναρπαστική περιπέτεια ικανών ανθρώπων που αποφασίζουν να πουν ναι στη ζωή. Η οικογένεια είναι η διαχρονική συμπόρευση δύο νέων που δεν θέλουν να ζήσουν μόνο κάποιες κοινές στιγμές ευχαρίστησης.

Η οικογένεια είναι η απόφαση να δημιουργήσεις το μικροκλίμα που θα ζεις, που θα μπορεί να υπερβαίνει το ευρύτερο τοξικό κοινωνικό κλίμα. Η οικογένεια είναι η δυνατότητα να συνυπάρχουν διαφορετικές γενιές ανθρώπων και να εμπλουτίζονται μέσα από την αλληλαντίδρασή τους. Η οικογένεια είναι η ευλογημένη δυνατότητα να καλύπτονται οι ανάγκες της επιβίωσης, αλλά και να καλλιεργείται η ομορφιά της ζωής.

Ο κάθε σύντροφος να αναπτύσσει την δική του προσωπικότητα. Να πιστεύει στη δυνατότητα ύπαρξης ευτυχίας στη ζωή, αλλά να μην περιμένει από κανένα να του την χαρίσει. Να επενδύει στη συντροφική ερωτική σχέση και επομένως να αναζητά τρόπους, που θα την ανανεώνουν. Να αναδεικνύει τον – την σύντροφό του.

Να μην αφήνουν τρίτους να τους καθορίζουν τη ζωή, αλλά και να μην κλειστούν σε μια αποστειρωμένη σχέση. Να φροντίζουν τα παιδιά τους, αλλά να μην παραμελούν τη σχέση τους.

Να ανακαλύψουν τις δικές τους υπερβατικές προσωπικές αναφορές και να καλλιεργούν την πνευματικότητα που υπερβαίνει την κατανάλωση ευχαρίστησης, τις ατομικές ανεπάρκειες και τις επώδυνες καταστάσεις της ζωής.


Πως θα πρέπει ένας γονιός να εκδηλώνει την αγάπη του στα παιδιά του;
Η αγάπη του γονιού προς τα παιδιά του είναι μοναδική, καθώς είναι απροϋπόθετη. Δεν θέτει όρους. Δεν απαιτεί αντικειμενικές προϋποθέσεις. Δεν επενδύει σε ανταποδώσεις. Προσφέρει, αλλά δεν χαρίζεται. Υπομένει, αλλά δεν ανέχεται. Εμπιστεύεται, αλλά δεν αδιαφορεί.

Ελευθερώνει, αλλά δεν εγκαταλείπει. Ενδυναμώνει, αλλά δεν πιέζει. Λυπάται, αλλά δεν απογοητεύεται. Καμαρώνει, αλλά δεν συγκρίνει. Περιβάλλει, αλλά δεν περικλείει. Γνωρίζει ότι η τιμή να φροντίσει τα παιδιά του είναι μια ευλογία που του προσφέρθηκε, αλλά ότι τελικά τα παιδιά του δεν του ανήκουν.

Στόχος δεν μπορεί να είναι η πειθαρχία, αλλά η υπεύθυνη ανάληψη από το παιδί της δικής του ζωής. Το παιδί δεν αντιστοιχεί να υποκύψει στον γονιό του. Η πειθαρχία δεν είναι αυτοσκοπός. Τα όρια είναι προϋποθέσεις ανάπτυξης και ελευθερίας του παιδιού και του ανθρώπου. Τίθενται κανόνες που δεν αφορούν ιδιοτροπίες και απαιτήσεις του γονιού, αλλά παριστούν όρους για την ανέλιξή του, την ανεξαρτησία του και την σταδιακή ανέλιξή του σε λειτουργικό άνθρωπο.

Ο γονιός που άλλοτε χαρίζεται και άλλοτε θυμώνει δεν πορεύεται υπεύθυνα, αλλά εκπαιδεύει το παιδί του να τον περιφρονεί. Ο γονιός που οδηγεί το παιδί του στο να μη τον ακούει και τελικά καταφεύγει στην καταστολή, δεν γνωρίζει να εμπνέει. Θα πρέπει να αναρωτηθεί για την δική του πορεία. Μήπως ο ίδιος έχει χάσει την χαρά του και κάνει απλώς τις υποχρεώσεις του;


Η αυθεντική θυσία σε αντίθεση με τις ευρέως κυκλοφορούσες απόψεις, δεν έχει καμιά σχέση με την αυτοκαταστροφή.

Η αυθεντική θυσία είναι η ανάδειξη ενός εαυτού που υπερβαίνει τα όρια της επιβίωσης και τα δεσμά της ατομικότητας και πετά στους ουρανούς της ελευθερίας.

Η αυθεντική θυσία δεν περιμένει ανταπόδοση, αφού περιέχει μια άφατη χαρά. Δεν περιμένει αναγνώριση, γιατί δεν γίνεται για τους άλλους.>>>


  

Ας ξεκινήσουμε από την Αρχή...

Μπορούμε να εκφράσουμε την Ισορροπία, μόνο αν πιστέψουμε ότι Μπορούμε να περπατάμε στην Ζωή με ελαφριά βήματα, ενώ παράλληλα το έχουμε βαθιά Θελήσει κιόλας...

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ