Από το βιβλίο, Η νοημοσύνη των φυτώνΌλη της τη ζωή την περνάει αυτό το μικρό φυτό στο βυθό του νερού, μέσα σε ένα είδος μισο-ύπνου, ως την ώρα του γάμου. Τότε το θηλυκό άνθος ξεδιπλώνει αργά τη μακριά σπείρα του μίσχου του, ανεβαίνει, αναδύεται και απλώνεται στην επιφάνεια του τέλματος.
Από μια γειτονική κοίτη, τα αρσενικά λουλούδια, που κοιτάζουν το θηλυκό διαμέσου του ηλιοφώτιστου νερού, ορθώνονται κι αυτά, γεμάτα ελπίδα, προς εκείνο που σαλεύει, τους περιμένει, τους προσκαλεί, σε έναν κόσμο μαγικό. Αλλά φθάνοντας στα μισά του δρόμου, νιώθουν να τους σταματούν βάναυσα: ο μίσχος τους, που είναι και η ζωή τους, είναι πολύ κοντός, δεν θα φτάσουν ποτέ στο βασίλειο του φωτός, εκεί που μονάχα μπορεί να συντελεστεί η ένωση των στημόνων και του υπέρου. Αυτό μέσα στη φύση είναι απροσεξία ή σκληρότατη δοκιμασία;
Από μια γειτονική κοίτη, τα αρσενικά λουλούδια, που κοιτάζουν το θηλυκό διαμέσου του ηλιοφώτιστου νερού, ορθώνονται κι αυτά, γεμάτα ελπίδα, προς εκείνο που σαλεύει, τους περιμένει, τους προσκαλεί, σε έναν κόσμο μαγικό. Αλλά φθάνοντας στα μισά του δρόμου, νιώθουν να τους σταματούν βάναυσα: ο μίσχος τους, που είναι και η ζωή τους, είναι πολύ κοντός, δεν θα φτάσουν ποτέ στο βασίλειο του φωτός, εκεί που μονάχα μπορεί να συντελεστεί η ένωση των στημόνων και του υπέρου. Αυτό μέσα στη φύση είναι απροσεξία ή σκληρότατη δοκιμασία;
Τα αρσενικά είχαν την προαίσθηση, μήπως, της αποτυχίας τους; Πάντοτε κουβαλούν μέσα στην καρδιά τους μια αμπούλα αέρα. Θα λέγαμε διστάζουν για μια στιγμή. Έπειτα με μια μεγαλοπρεπή προσπάθεια –την πιο υπερφυσική από όσες γνωρίζω στα πεπρωμένα των εντόμων και των ανθέων- για να φτάσουν μέχρι την ευτυχία, κόβουν αποφασιστικά το μέσον που τους κρατά στη ζωή. Αποσπάζονται από τον μίσχο τους και με απαράμιλλη ορμή, ανάμεσα στις μαργαριταρένιες φουσκαλίδες, τα πέταλά τους έρχονται να ξανοίξουν στην υδάτινη επιφάνεια. Λαβωμένα θανάσιμα, μα στραφταλιστά και λεύτερα, πλένε μια στιγμή δίπλα στις ξέγνοιαστες αρραβωνιαστικιές τους, το σμίξιμο τέλειωσε και μετά οι θυσιασμένοι πηγαίνουν να σβήσουν στην όχθη, ενώ η σύζυγος, μητέρα πια, κλείνει τον κάλυκά της όπου ζει η τελευταία πνοή του πατέρα, τυλίγει το μίσχο της και ξανακατεβαίνει στα βάθη του νερού, για να κυοφορήσει τον καρπό του ηρωικού φιλήματος.
Μωρίς Μαίτερλινκ, Η νοημοσύνη των φυτών, εκδόσεις Χατζηνικολή
Μετάφραση Θανάσης Φωτιάδης
Μετάφραση Θανάσης Φωτιάδης
Η κηπουρίνα
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.