Εμείς για αλλού πηγαίναμε και αλλού η ζωή μας πάει

Να ξυπνήσεις το πρωί, να κάνεις το ντουζάκι σου, να φτιάξεις το πρωινό σου, 

να το φας με ηρεμία, να κάνεις το πρόγραμμά σου, 

να χαζέψεις και λίγο και μετά να ντυθείς και να πας στη δουλειά σου. 

Στη δουλειά σου που τόσο αγαπάς, που είναι τόσο δημιουργική, 

που της προσφέρεις και σου προσφέρει...

Να με τσιμπήσει κάποιος ε; 

Αυτά συμβαίνουν αλλού ή πουθενά πια...

Φταις εσύ, φταίω εγώ, φταίει ο κόσμος που προχωράει με χίλια 

και τρέχουμε να τον προλάβουμε; 

Φταίνε οι απαιτήσεις μας που όλο και μεγαλώνουν; 

Τι φταίει που δεν φοράω πια τις μεταξωτές μου πυτζάμες, 

που δεν προλαβαίνω να φτιάξω και να φάω πρωινό, 

που δεν ξυπνάω ήρεμα, που δεν μου αρέσει η δουλειά μου;

Τι φταίει που άλλαξε τόσο η διαδρομή στην πορεία 

που ο προορισμός απέχει μίλια μακριά από τον αρχικό, τον επιθυμητό.. 

Σαν να λέμε σε άλλη χώρα, σε άλλα μέρη, σε άλλη γη.

Δεν εξηγείται αλλιώς καρδιά μου, 

κάποια στροφή πήραμε λάθος και ενώ είδαμε την ταμπέλα για αδιέξοδο, 

συνεχίσαμε πιστεύοντας στα θαύματα.. 

ariadnetreborn

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ