ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ . ΜΥΘΟΣ ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ;

Εις τα έργα του Λουκιανού άτινα υπήρξαν ποικίλα, λεπτομερή αλλά και περίεργα, συγκαταλέγεται έν το οποίον επιγράφεται « Αλκυών, ή περί μεταμορφώσεως» . 

Ο Λουκιανός παραθέτει διάλογον του Σωκράτους μετά του Χαιρεφώντος, περί Αλκυώνος. 

Η γνωστοτάτη ιστορία του θαλασσίου πτηνού το οποίον θρηνολογεί και κλαίει αιωνίως, συμφώνως παλαιού μύθου λέει : « η Αλκυών υπήρξε ποτέ γυνή. Ήτο θυγάτηρ Αιόλου του Έλληνος, θρηνούσα τον νεαρόν ευειδήν νεκρόν σύζυγον αυτής Κήυκα τον Τραχίνιον, υιόν λαμπροτάτου πατρός αστέρος Εωσφόρου και κατά θείαν θέλησιν εμεταμορφώθη εις πτηνόν. Έκτοτε επλανάτο εις τας θαλάσσας, ζητούσα άπελπις να εύρει τον αποθανόντα Κήυκα. Δια την αγάπην του ανδρός της ετιμήθη παρά των θεών και πτηνόν γενομένης εγέννα τα ωά της κατά τας Αλκυονίδας λεγομένας ημέρας ήτοι : 14 εαρινάς ημέρας εις το μέσον του χειμώνος.»


Εις την συνέχειαν του διαλόγου ο Χαιρεφών, εκφράζει εύγλωττον περίσκεψιν, πως είναι δυνατόν να γίνεται η γυνή πτηνόν, ή και το αντίθετον εκ πτηνού, γυνή. Τούτο κατά την ιδικήν του άποψιν είναι αδύνατον να συμβεί.

 Ο Σωκράτης αντιπαραθέτων τινά επιχειρήματα συγκλίνοντα εις διαπίστωσιν ότι : πολλά θεωρούμενα αδύνατον να πραγματοποιηθώσιν, κατά παράδοξον τρόπον συμβαίνωσιν. 

Επιδιώκων δε την πλήρην κατανόησιν του συνομιλητού του δια το πως δύναται να συμβεί λέγει : « η δε φύσις θέτουσα εις την κυρήθραν ζώον χωρίς πόδας και πτερά του δίδει πόδας και πτέρωμα, το κοσμεί δι ωραίων χρωμάτων και δημιουργεί την μέλισσαν, την σοφήν παραγωγόν του θείου μέλιτος κι απο άψυχα και άφωνα ωά πλάττει διάφορα είδη πτηνών και πεζών και ενύδρων ζώων, μεταχειριζομένη, ως λέγουν, μυστηριώδεις συνδυασμούς του πληρούντος τα πάντα αιθέρος. {ιεραίς αιθέρος μεγάλου προσχρωμένου...}. 

Αφού λοιπόν οι δυνάμεις των θεών είναι τόσον μεγάλαι, ημείς δε είμεθα θνητοί και μικροί εντελώς και ούτε τα μεγάλα δυνάμεθα να εννοήσωμεν, ούτε τα μικρά. Περί των περισσοτέρων δε απορώμεν και τα πλησίον μας είναι ακατανόητα, βεβαίως ουδέν ασφαλές δυνάμεθα να είπωμεν. Ούτω ας μεταδίδομεν εις τας επερχομένας γενεάς όπως τα παρελάβαμεν εκ των προγόνων.»

Δια να αχθώμεν εις την επεξήγησιν και αληθήν ερμηνείαν της ως άνω ιστορίας, ας κάμωμεν χρήσιν της μόνης ατραπούς αποκωδικοποιήσεως την οποίαν εμπιστευόμεθα και είναι : ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΣΟΦΙΑ ΕΣΤΙ. 

Ούτω : Αλκυών => αλς + κυέω= εις θάλασσαν κυοφορώ. Αλλά και αλς + κύων= θάλασσα του Κυνός (αστέρος). Αίολος Έλλην= ταχέως κινούμενος Έλλην -> ευκίνητος λαμπερός ΕΛ. Κήυκας => Κήυξ-κος, ή κήξ = λάρος (γλάρος) και γ- λα –ρος= εις γην πετρώαν συχνάζων, αλλά και Κηϋ αντί εύ κατά κράσιν =καλώς. Τραχίνιος= τραχύς, σκληρός. Εωσφόρος = ο φέρων την έω (αυγήν), ο αστήρ της αυγής => Απόλλων (κατά μίαν έννοιαν.

Ας είδωμεν λοιπόν την αποκρυπτογράφησιν όλων των ανωτέρω, συνδιαζομένων με την ιστορίαν της Αλκυόνος. 

Το βασικόν πρόσωπον η Αλκυών θυγάτηρ Αιόλου του Έλληνος, αλλοτριούται εις την θάλασσαν του Κυνός (μεσουρανεί ο αστήρ του Κυνός). Εκ του πατρός της Αιόλου λαμβάνει ταχείαν κίνησιν λαμπροτάτην Ελ . 

Ούσα σύζυγος του εκλάμπρου ωραιότητος, πλην τραχέως- ακατεργάστου Κήυκος, υιού Φωτοδότου Απόλλωνος Εωσφόρου (λαμβάνων εξ αυτού ζωογόνους ηλιοενεργείας). Ως είπωμεν η Αλκυών τίκτει κατά τας Αλκυονίδας ημέρας όπερ : 14 ημέραι => 1+4= 5=> Ε=> Ενέργεια . 

Επειδή δε όπως και κατά την διαδικασίαν του θανάτου το αίμα ολίγον κατ΄ ολίγον παγώνει, ούτω και ενθάδε αναφέρεται κατά το μέσον του χειμώνος πρέπει να γίνεται η διαδικασία μεταμορφώσεως ώστε το αίμα να ευρίσκεται εις την χαμηλότερη θερμοκρασίαν – κοντά εις το όριον του θανάτου. 

Η επενέργεια της ταχυτάτης κινήσεως του αιθερικού, εμπλουτισμένης δια της ενεργείας ΕΛ=> Ε (η οποία επιφέρει αναλόγους κραδασμούς μοριακών συχνοτήτων), πρέπει να λαμβάνει χώραν πλησίον του υγρού στοιχείου- θαλάσσης (διότι ο ανοικτός ορίζων και άνευ εμποδίων αυτής, επιτρέπει την ελευθέραν κίνησιν του αιθέρος, συν τη εστιάσει εις τον αστέρα του Κυνός). 

Όλα τα ανωτέρω συνδυαζόμενα δημιουργούν ΑΙΘΕΡΙΚΗΝ ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΙΝ ΣΩΜΑΤΩΝ και συγκλίνουν εις διαδικασίαν μεταμορφώσεως. Εγένετο βεβαίως κατανοητόν ότι βασικόν στοιχείον εστί ο ΑΙΘΗΡ.

Εις την φύσιν υπάρχωσιν φυτά τα οποία γέμουν αιθέρος, όπως η ταπεινή λογχοειδής χλόη και η κάλαμος. Δια την χλόην, εις το έπος των Ινδών Μαχαμπαράτα η αναφορά είναι συχνοτάτη. Οι θεοί Ντέβας την χρησιμοποιούν εναντίον των Άσουρα (Αγαθοδαιμόνων) με τρομεράν καταστρεπτικήν ισχύν. 

Η δε κάλαμος η εύκαμπτος εις τον άνεμον, αλλά και κενή εσωτερικώς, πληρούται παντοειδώς υπό του αιθέρος. 
Σημαντικοτάτη εργασία επί των καλάμων επετεύχθη προ πολλού υπό του φιλτάτου Νικολάου Σταφ. την οποίαν δεν ηδυνήθην να μελετήσω, διότι ούτος ανεχώρησεν εις την αλλοδαπήν. Τελευτών δε την εργασίαν ταύτην προσθέτων μίαν επιπλέον παρατήρησιν : οι Σπαρτιάται παίδες κατεκλίνοντο εις καλαμωτάς και ούτω πεφανέρωται, το διατί.

Αργικέραυνος εποίησεν 3-10- 13

ΝΕΦΕΛΗΓΕΡΕΤΗΣ ΑΡΓΙΚΕΡΑΥΝΟΣ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ