Μια σκέψη κι ένα υστερόγραφο μεγαλύτερο απο τη σκέψη

Γεια σου φίλε Πιτσιρίκο. Ξέρεις, όταν καμιά φορά προσπαθώ να σκέφτομαι «σε μηδενική βάση» και να βλέπω τα πράγματα «με παρθένα μάτια» και όλα αυτά τα hipsterικά και politically correct, μου αρέσει να σκέφτομαι ότι κατεβαίνει ένας εξωγήινος και μας κοιτάει από ψηλά. Και απορεί. Ένας αγνός εξωγήινος ρε παιδί μου, που θα σκέφτεται με την απλή, κοινή διαγαλαξιακή λογική, απαλλαγμένος από όλα τα κατάλοιπα και τις στρεβλώσεις του είδους μας, του πολιτισμού μας, της κουλτούρας μας, της εποχής μας… τέλος πάντων καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Παράδειγμα, ας πούμε: Βλέπει ένα μποτιλιάρισμα σε μια λεωφόρο και σκέφτεται: «Καλά ρε ντουβάρια. Γιατί είστε ΕΝΑΣ σε κάθε αυτοκίνητο που έχει ΤΕΣΣΕΡΙΣ θέσεις; Γιατί δεν μπαίνετε τέσσερις στο ίδιο αυτοκίνητο; Έτσι θα έχετε πολύ λιγότερα αυτοκίνητα στο δρόμο και άρα δεν θα έχετε μποτιλιάρισμα και λοιπά και λοιπά.

Είναι τεχνική του Μπρεχτ αυτή (γιατί είμαι και σπουδαγμένος), όπου «το παράλογο, ως μόνιμο καθημερινό βίωμα, γίνεται ανίκητο και ο εντοπισμός του αποκτά διαστάσεις πραγματικής επανάστασης» και γι’ αυτό απαιτείται να το βάλεις σε ένα διαφορετικό πλαίσιο για να αναδείξεις τον παραλογισμό του. Ωραία;

Και σκέφτομαι τώρα: (Σε συνδυασμό μάλιστα με κάποιες σκέψεις που διατυπώνεις τελευταία, του πώς στον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς δεν χρειάζονται πλέον οι εργαζόμενοι.)

Λες στον εξωγήινο: Δεν υπάρχουν δουλειές. Δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Υπάρχει τεράστια ανεργία. Του ρίχνεις και λίγο βιομηχανική επανάσταση και ξύσ’ τ’ αρχίδια σου, λες πώς η εισαγωγή των μηχανών εξαφάνισε παραδοσιακά επαγγέλματα, και δε συμμαζεύεται…

Και βλέπεις τον εξωγήινο απορημένο: «Δεν υπάρχουν δουλειές; Μα… καλό δεν είναι αυτό;»

Εδώ διάφοροι γήινοι οικονομολόγοι, φιλελέδες, νοικοκυραίοι αλλά και διάφοροι προοδευτικοί, αριστεριτζήδες και λοιποί – τέλος πάντων, ΌΛΟΙ, οκ; – αντιδρούν χαμογελώντας και κουνώντας το κεφάλι με οίκτο. Όλα αυτά τους φαίνονται, όπως καταλαβαίνεις, …εξωγήινα.

Αλλά ο εξωγήινος συνεχίζει να ρωτάει: «Μα… αυτό δεν σημαίνει ότι στον πλανήτη σας υπάρχουν λιγότερες αγγαρείες που πρέπει να γίνουν; Και άρα ότι μπορείτε όλοι να έχετε περισσότερο χρόνο για τέχνη, επιστήμη, αθλητισμό, βόλτες, έρωτες, φίλους;

Αν έμενες με δύο συγκάτοικους σε ένα διαμέρισμα, δεν θα πλένατε τα πιάτα με τη σειρά; Ή δεν θα μοιράζετε κάπως τις δουλειές τέλος πάντων; Άλλος τα πιάτα, άλλος το μπάνιο, άλλος το μαγείρεμα…

Εάν όμως σε κάποια φάση πάρετε πλυντήριο και δεν χρειάζεται να πλένει κανείς τα πιάτα… αυτό δεν είναι καλό; Ή μήπως τότε, αυτός που έπλενε τα πιάτα δεν θα τρώει το μεσημέρι από το φαΐ που μαγείρεψε ο άλλος; Γιατί ακριβώς συνδέσατε την εργασία με το βιοπορισμό;»

Γιατί;

Δεν τα λέω εγώ. Ο εξωγήινος.

Τα φιλιά μου

ΥΓ. Παρατηρώ μια απογοήτευση από τη μεριά σου τον τελευταίο καιρό απέναντι στους συμπολίτες μας, που δεν έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πολλές φορές την μοιράζομαι κι εγώ, ειδικά μετά τις απανωτές σφαλιάρες των τελευταίων ετών, και δεν αφήνω και την ουρά μου απ΄ έξω ως προς τις ευθύνες.

Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι η απογοήτευσή μας είναι στρατηγικό λάθος. Ο κόσμος έχει αποδείξει πολλάκις ότι είναι απρόβλεπτος και μην αποκλείεις να εκπλαγούμε ευχάριστα στο μέλλον. Παγκοσμίως εννοώ.

Μπορεί και όχι. Μπορεί να οδηγηθούμε σε μια οργουελική κατάσταση με τεράστιους ωκεανούς παραγκουπόλεων και κανιβαλισμό από τη μία πλευρά και μικρές νησίδες περιφραγμένων παλατιών από την άλλη, που θα τερματιστεί είτε με πυρηνικό όλεθρο είτε με ολοσχερή οικολογική καταστροφή, η οποία είναι ούτως ή άλλως προ των πυλών, και να μας αντικαταστήσουν οι κατσαρίδες.

Μπορεί ρε μουνιά. Πάντως, τώρα που καταρρέει το σύστημα ή τέλος πάντως μεταλλάσσεται με τον πιο επιθετικό τρόπο, είναι η κρίσιμη στιγμή να μην απογοητευτούμε αλλά να αντιπαραβάλλουμε ένα πειστικό όραμα σε έναν κόσμο φοβισμένο, κατακερματισμένο και εγκλωβισμένο σε διάφορες αδιέξοδες λογικές «να ψοφήσει η κατσίκα του δημόσιου υπαλλήλου» ή σε διάφορες πανάρχαιες απάτες τύπου έθνος, θρησκεία, κλπ.

Όσο κι αν μας στεναχωρούν αυτά, δεν πρέπει να μας πτοούν. Αυτά μας έλαχαν και μ’ αυτά θα παλέψουμε.

Το αν αυτό το σάπιο και χρεωκοπημένο σύστημα θα αντικατασταθεί από έναν παράδεισο γεμάτο δικαιοσύνη, γκαζόν και ανεμογεννήτριες ή από κατσαρίδες, θα το δείξει ο χρόνος.

Αλλά στο φινάλε, και να μην πετύχουμε την τελειότητα, το ερώτημα είναι άλλο: μπορούμε τουλάχιστον να αφήσουμε τον κόσμο καλύτερο απ’ ό,τι τον βρήκαμε;

Ο Galeano έλεγε: «Η ουτοπία είναι αυτό που όταν πλησιάζεις ένα βήμα, απομακρύνεται δύο. Όταν πλησιάζεις δύο, απομακρύνεται τέσσερα. Όταν πλησιάζεις τρία, απομακρύνεται έξι. Και τότε σε τι χρησιμεύει η ουτοπία; Σε βοηθάει να κάνεις βήματα μπροστά.»

Μην απογοητεύεσαι λοιπόν. Εξάλλου, συνηθίσαμε να αντλούμε αισιοδοξία από εσένα. Σ’ αυτό, βεβαίως, θα δεχτώ με χαρά την απάντηση «Στ’ αρχίδια μου τι συνηθίσατε και τι περιμένετε από εμένα, γράφω ό,τι αισθάνομαι». Ελπίζω πάντως να βοήθησα λίγο, γιατί κι εσύ με έχεις βοηθήσει στο παρελθόν.

Καλή συνέχεια.

(Αγαπητέ φίλε, δεν απογοητεύομαι. Αν απογοητευτώ, θα το καταλάβετε κι εσείς κι εγώ, γιατί δεν θα γράφω. Αναρωτιέμαι, όμως, τι κάνει τους Νορβηγούς να ψηφίζουν τους εθνικιστές. Όπως αναρωτιέμαι ποιο λόγο είχαν πολλοί κάτοικοι της πλούσιας Σαντορίνης να ψηφίσουν την Χρυσή Αυγή. Απορώ. Δεν καταλαβαίνω. Είμαστε στην μετά εργασία εποχή αλλά δεν μπορούμε να φανταστούμε τις ζωές μας χωρίς εργασία. Η εποχή της εργασίας τελείωσε αλλά εμείς εκεί. Πρόθυμοι να πάμε και στην εξορία, για να αναζητήσουμε θέσεις εργασίας που δεν υπάρχουν. Θέσεις εργασίας που αύριο θα είναι ακόμα πιο λίγες. Πάνω που μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε το πέρασμά μας από τη ζωή πιο φωτεινό και ελεύθερο, είμαστε κολλημένοι στον καπιταλισμό οι μεν, στον μαρξισμό οι δε. Εν τω μεταξύ, η ζωή περνάει. Και δεύτερη ζωή δεν έχει. Αυτή είναι η ζωή. Δεν είναι πρόβα για μετά. Σας ευχαριστώ και να είστε καλά.)

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ