ΣΚΟΠΟΣ

«Το ζήτημα είναι
από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.
Εγώ τον έχω δει από καταμεσής της θάλασσας».

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ,
«Μυρίσαι το Άριστον», Ο Μικρός Ναυτίλος


ΠΟΛΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ στριμώχνονται στο μυαλό µου ζητώντας πιεστικά, καμιά φορά, απαντήσεις προκειμένου να επαναπροσδιορίσω την πορεία µου:
Τι είναι καλό για µένα ως άνθρωπο;
Ποιος είναι ένας καλός τρόπος ζωής;
Πώς ζεις µε πληρότητα;
Τι σημαίνει ζω αυθεντικά;
Τι υπερασπίζομαι µε τη ζωή µου;
Πως να προσφέρω τον εαυτό µου στη ζωή;
Τι βοηθάει στην ωρίμανση, στο ξεδίπλωμα των καλύτερων δυνάμεων;
Υπάρχει ένα σχέδιο να µε ωθήσει σε καλύτερα πράγματα;
Ποιος είναι τελικά ο σκοπός;


Ο σκοπός φαίνεται αβέβαιος, σίγουρα όμως δε θέλω να ζήσω µια άσκοπη ζωή. Μια ζωή που υπηρετεί κάποιο στόχο ίσως οργανώνεται βήμα-βήμα. Μπορεί να βρίσκεται κάπου κρυμμένος, πάνω και πέρα από τις επιταγές του καθημερινού εγώ, της συνήθειας. Δεν είμαι πρόθυμη, πάντως, να αποδέχομαι πια µια ζωή όπως κι όπως ... ούτε κάποιο μοντέλο.Δε θέλω να αυτοπεριορίζομαι σε στενά πρότυπα, αποκοιμισμένη µε φθαρτές αξίες, ζώντας ψυχικά υποβιβασμένη.

Είμαι σε ένα μέρος του δρόμου και το δρόμο τον ανοίγει κανείς προχωρώντας. Βυθίζομαι, λοιπόν, στη ζωή, κι όσο βρίσκω στα πράγματα νόημα νιώθω ότι ο καιρός δεν πάει χαμένος. Η ψυχή µου τρέφεται όταν κάνω κάτι που µ' απορροφά ολοκληρωτικά, κι όταν ανοίγομαι και συναντώ το θαυμαστό και το μυστήριο που µας υπερβαίνει.
Είμαστε όλοι σε διαδικασία μεταμόρφωσης σε κάτι μεγαλύτερο από την τωρινή µας κατάσταση επίγνωσης.

Ενώ γοητεύομαι από τις µη ορθολογικές όψεις του εαυτού - το συναίσθημα, τη διαίσθηση, τη φαντασία -, το εγώ και ο αισθητός κόσμος πιέζουν ανελέητα. Πόσο απείθαρχο το μυαλό µου! Ασταμάτητα παραπαίω. Ενώ νιώθω ότι το εγώ δεν αντιστοιχεί στην ολότητα του εαυτού µου, πιάνω τη ζωή µου τόσο συχνά προσανατολισμένη στις επιθυμίες του καθημερινού εαυτού µε ποικίλα «θέλω - δε θέλω». Ο αισθητός κόσμος είναι τόσο γοητευτικός, που µε καταβροχθίζει. Τόσο οικείες πολλές συνήθειες που τις νιώθουμε φυσικές και δεν έχουμε επίγνωση του τρόπου µε τον οποίο μας ελέγχουν.

Σκέφτομαι ότι δεν είναι ίσως κακό να αποδέχεσαι τη ζωή όπως είναι, χωρίς να θέτεις ερωτήματα και να θεωρείς ότι στο τέλος ό,τι είναι να συμβεί θα συμβεί.
Ωστόσο, για τους ανθρώπους που επιθυμούν να εισχωρήσουν βαθύτερα στη γνώση, η απλή αποδοχή της ζωής είναι µια κατάσταση που δεν τους ικανοποιεί ούτε στο ελάχιστο.

Για μερικούς ταξιδευτές, τα μυστήρια της ζωής τραβούν έντονα την προσοχή τους εάν πρόκειται να έχει νόημα το να είσαι ζωντανός.
Κάποιοι ψάχνουμε τους ηθικούς κώδικες στις θρησκείες, άλλοι μακριά απ' αυτές, άλλοι συμμετέχουμε σε μεταφυσικές ομάδες ή βρίσκουμε ικανοποίηση υιοθετώντας ιδέες πνευματικών βιβλίων.

Νιώθω ότι αν δεν υπάρχει εσωτερική ειρήνη, δεν έχει σημασία τι είδους πνευματική σύνδεση έχεις δημιουργήσει. Κι ότι η πνευματική αντίληψη είναι ατομική αναζήτηση, αλλιώς δεν έχει νόημα.

Είμαστε οι άνθρωποι τόσο πολύ επηρεασμένοι από την προσωπική µας στιγμιαία πραγματικότητα και μπορούμε να δράσουμε σ' αυτή µε ένα βήμα κάθε φορά, χωρίς να είναι απαραίτητο να βλέπουμε μακριά και σε απόσταση. Ακόμη και βήματα σε λάθος κατεύθυνση µας βοηθούν να γευτούμε τα τόσα διαφορετικά μονοπάτια που μπορούν να µας διδάξουν.
Ένας σοφός δάσκαλος είπε ότι η πιο σύντομη απόσταση μεταξύ δύο σημείων είναι η πρόθεση. Συχνά η απλή μεταβολή των προθέσεών µας προκαλεί το ξεκίνημα μιας καινούριας ζωής.

Επιπλέον, µας έχει δοθεί η ελευθερία επιλογής, η δυνατότητα να χρησιμοποιούμε τη βούλησή µας για να ανακαλύπτουμε τους λόγους για τους οποίους βρισκόμαστε εδώ.

Στο δρόμο της ζωής µας χρειάζεται να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για όλες τις αποφάσεις µας χωρίς να κατηγορούμε άλλους. Ωστόσο, αν ασχοληθούμε υπερβολικά µε τη μοναδικότητά µας, κινδυνεύουμε να αυτοαπορροφηθούμε, µε αποτέλεσμα να γίνουμε αναποτελεσματικοί.

Χρειάζεται να συμμετέχουμε ενεργά στη ζωή. Στην ουσία, βέβαια, είμαστε µόνοι µε την ψυχή µας, κι όμως οι άνθρωποι που νιώθουν µόνοι δεν έχουν βρει τον εαυτό τους. Είναι ίσως πνευματικά εξυψωτικό να περιμένεις την ένωση µε το Δηµιουργό μετά το θάνατο. Είναι διαφορετικό το βίωμα, όταν νιώθεις μέρος της Ολότητας κάθε μέρα. Κι όσο αναπτύσσουμε τη συνειδητότητά µας τόσο θα βελτιώνεται και η ποιότητα της παρουσίας µας. Κι όσο ανοιγόμαστε στο σύμπαν τόσο εντατικοποιούμε την υποχρέωσή µας προς τη γη.


Ο μεγάλος δάσκαλος 'Όσο, στο μικρό βιβλίο Αξίζει να Ζεις; µας διδάσκει µε ποιητικό και παραστατικό τρόπο:



«Η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα για να το λύσεις αλλά ένα μυστήριο για να ζήσεις. Συχνά ζούμε μερικώς, ένα μικρό μέρος. 'Όποτε κάνεις θόρυβο, δεν παράγεις τραγούδι. Κινείς τα χέρια σου και τα πόδια σου αλλά δε χορεύεις. 'Όταν το όλο λειτουργεί µε Αρμονία, µε Ρυθμό, ο χορός, το τραγούδι, η σημαντικότητα έρχεται στην ύπαρξη αμέσως. Τότε δε ρωτάς τέτοιες ερωτήσεις όπως: Αξίζει να ζει κανείς; Το ξέρεις. Η ίδια η ζωή είναι το νόημα».
ΟΣΟ,Αξίζει να Ζεις
σειρά:Αυτογνωσίας
εκδ. Ρέµπλ


Ο δυτικός πολιτισμός µας έχει αγνοήσει τις υψηλότερες διαστάσεις της ανθρώπινης ζωής. 'Έχουμε περισσότερα αγαθά από οποιονδήποτε προηγούμενο πολιτισμό και νιώθουμε όλο και περισσότερη προσωπική δυστυχία. Υπάρχουν περισσότερα στη ζωή από το να «έχεις» τα πάντα. Επικεντρωμένοι, όπως είμαστε, στην τεχνολογική και οικονομική πλευρά της ζωής, έχουμε αποκλείσει ένα ευρύ φάσμα εμπειριών. Κι όμως λαχταρούμε ν' αποκτήσουμε ξανά την υπερβατική εμπειρία.

Οι ανατολικές θρησκείες, αντίθετα, επιδίωκαν ανέκαθεν µια εσωτερική σύνδεση µε το θεϊκό, ένα άνοιγμα συνειδη­τότητας προς τη φωτεινότητα Καιτην ασφάλεια που είναι πάντα διαθέσιμες από τη θεϊκή πηγή. Και δεν υπάρχει ωραιότερη εμπειρία απ' αυτή κατά την οποία ο κόσμος διευρύνεται πέρα από τα συνήθη του όρια. Η Βέδα ονομάζει µια τέτοια εμπειρία «Ανάντα» ή ευδαιμονία. Μια βουτιά προς το απεριόριστα.

Έχουμε ξεχωρίσει οι άνθρωποι το πνευματικό από την καθημερινότητα. Η πνευματική µας δραστηριότητα συνδέθηκε µε την εκκλησία, την προσευχή, τη γιόγκα ή το διαλογισμό. Πιστεύουμε ότι αυτές είναι οι πνευματικές δραστηριότητες κι όχι να ξαπλώνουμε στη φύση ή να κάνουμε έρωτα. Απομακρυνθήκαμε κι από το σπίτι µας, τη Γη, που της φερόμαστε µε εχθρότητα.
Και µια μέρα ανακαλύπτουμε ότι ο θάνατος δεν είναι ίσως αυτό που νομίζουμε. Αλλά και η ζωή είναι, μήπως, αυτό που νομίζουμε;

Αναρωτιέμαι: Μήπως ολόκληρη η ζωή μπορεί να γίνει πνευματική πρακτική; Διότι είμαστε πνευματικά όντα που περνάμε λίγο χρόνο στο φυσικό µας σώμα. Ο εσώτατος εαυτός µας είναι Πνεύμα που, όταν κατέρχεται, περιβάλλεται την ύλη. Είμαστε πνεύμα µε ανθρώπινη μορφή. Κι όλη η ζωή γύρω µας είναι πνεύμα σε διαφορετικές μορφές. Μοιραζόμαστε όλοι, μαζί µε τα ζώα και τα φυτά, την ίδια Πηγή.

Πώς θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε, να χαρούμε και να βρούμε ιερό μήνυμα σε κάθε στιγμή της ζωής; Να ασχολούμαστε µε τα μικρά µας πράγματα µ' έναν, πέρα από το συνηθισμένο, τρόπο;



Ζούμε οι άνθρωποι µε µια παγιωμένη ερμηνεία των πραγμάτων. Αναγνωρίζουμε τον κόσμο µε ορισμένο τρόπο και τον βλέπουμε από συγκεκριμένη γωνία. Κι επειδή η οπτική αυτή γωνία είναι η μόνη που ξέρουμε, τη θεωρούμε «θεία» αλήθεια. Κι έτσι αυτοπεριοριζόμαστε σε στενά πρότυπα. Είμαστε εγκλωβισμένοι σε µια πνευματική στενότητα, αποκοιμισμένοι µε ψεύτικες αξίες.

Όμως, σήμερα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο έχουν αρχίσει να παίρνουν το μακρύ κα επίπονο δρόμο της επιγνωσιακής ανάπτυξης. Κι αρχίζουν να βλέπουν αυτό που πάντα ξέραμε μέσα μας, ό,τι πίσω από τον εφήμερο υλικό κόσμο υπάρχει μια άφθαρτη πνευματική πραγματικότητα που είναι το αληθινό μας σπίτι.

Ακόμη αναρωτιέμαι: Πρέπει να περάσουμε μέσα από τον έσχατο πόνο για να μπει το πνεύμα μας σε δοκιμασία; Να περάσουμε τόσο δύσκολα για να δείξουμε τέτοια ψυχή; Τι αλαζονεία να σκαφτόμαστε ότι έπρεπε να χαθεί κάτι για να προχωρήσουμε! Νιώθω λες και το πνεύμα αυτού που χάθηκε μας ανοίγει πνευματικούς δρόμους. Ναι! Φεύγοντας μισάνοιξε για μας τις πύλες τ' ουρανού.

Βρίσκομαι, ωστόσο, σε μια κατάσταση δυσκολίας να ελευθερώσω τον εαυτό μου. Δεν έχω αποχαιρετίσει το παρελθόν. Δεν έχω πει το οριστικό αντίο στο κομμάτι του εαυτού μου που πεθαίνει. Δύσκολο να πετάξεις τη ματαιοδοξία από πάνω σου, το περιττό, το παραπανίσιο. Μήπως δε θα το τολμήσω ποτέ; Ίσως!

Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε μια γωνία, αλλά δεν έχω στρίψει ακόμη. Έχω μαζέψει αρκετές πληροφορίες για τον άλλο δρόμο, έχω κάνει τις προετοιμασίες. Όμως, δεν έχω αγκαλιάσει πλήρως αυτό που βρίσκεται μπροστά. Δεν έχω προσφέρει όλη την καρδιά και το είναι μου. Μοιάζει με γέννα. Δύσκολη. Δε φτάνουν οι ψιλορυθμίσεις. «Χρειάζεται να ξαναγεννηθείς», μου υπενθυμίζουν οι φίλοι μου.

Η κοινωνική μου σκόνη πέφτει συνεχώς από πάνω μου και νοιώθω να γίνομαι πιο απλή, πιο ανθρώπινη, κατακερματισμένη όπως ήμουν παλιά, ζούσα ανάμεσα σε πολλές ψευδαισθήσεις. Προσεγγίζω τώρα τη ζωή σε μια καινούργια βάση. Δεν με ενδιαφέρει οποιαδήποτε σκέψη χτίζει πάνω από τη ζωή στο κενό. Πορεύομαι σ’ ένα δρόμο υπερβάσης του περιττού και εμβάθυνσης στο ουσιαστικό. Με πάμπολλα πισωγυρίσματα.

Αρχίζω να κατανοώ ότι πνευματική ανάπτυξη δε σημαίνει να γινόμαστε πιο πολύπλοκοι, αλλά πιο απλοί. Παράλληλα νιώθω ότι το καταλυτικό γεγονός της ζωής μου μ’ έφερε σ’ επαφή με την έννοια της ταπεινότητας. Πόσο πλούσια εμπειρία να νιώθεις ταπεινός, πόσο βοηθητική στη σύνδεση μας με τους άλλους! Ας γίνει λοιπόν, προτεραιότητα μου ν’ αγγίζω να κατανοώ και ν’ ανοίγομαι στις καρδιές των άλλων.


Όμως, μήπως τελικά δε χρειάζεται να κάνω σχέδια για τα χρόνια που έχω μπροστά μου, αν έχω; Μήπως ν' αφήσω τις «κινήσεις» να συμβαίνουν, αντί να προσπαθώ να τις κάνω; Να μην παλεύω, κι αν βρω τη φυσική ροή να την ακολουθήσω;

Με όλες τις παλινδρομήσεις μου, δίνω τη μάχη μου για τη ζωή, ενώ συγχρόνως δέχομαι το θάνατο. Και θέλω να ζήσω ουσιαστικότερα μέχρι να πεθάνω, όποτε κι αν γίνει αυτό, αύριο, τον επόμενο μήνα, τον άλλο χρόνο. Δεσμεύτηκα να ζήσω και είμαι εδώ και ζωντανή για όσο καιρό μου απομένει.

Αυξάνουν οι στιγμές που νιώθω λες και η καρδία μου ανοίγει διάπλατα. Κυρίως στη σιωπή. Τότε η ανοιχτή μου καρδιά νιώθει το άγγιγμα του ήλιου στα τριαντάφυλλα. Πριν πεθάνω θα ήθελα να μπορέσω να βάλω τα χέρια μου στα χείλη, να φιλήσω τα ακροδάχτυλα και να επεκταθεί το φιλί μου προ στα έξω.

Δεν φοβάμαι πια. Σέβομαι όλες τις εποχές και τους κύκλους της ζωής. Αποτελούν κομμάτια της φύσης μας, ο πόνος, η χαρά.-

 Αθανασιος ͽͼ Ποζιδης

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ