.jpg)
Ήταν η ώρα του δειλινού που χάνονταν ο ήλιος πέρα στον ορίζοντα της θάλασσας.
Ήταν εκείνο το απόβραδο που μου ψιθύριζες, μέσα από το κύμα, με την σιωπή, την Αγάπη Του.
Μέσα στην ομίχλη, θυμάμαι, την φωτεινή εκείνη μορφή να λάμπει με ένα μειδίαμα στα χείλη, ένα μειδίαμα ταπεινό ευλαβικό σαν προσευχή.
Πόσα μου έλεγες με την σιωπή σου… κι εγώ ήμουν στα σεργιάνια του ψεύτικου κόσμου, να αναζητώ αγάπες και αισθήματα…. μου μάθαινες με την σιγή και το φως των ματιών σου, ότι όλα είναι μέσα σου, είναι μέσα μου, είναι μέσα μας, τίποτε έξω από αυτό δεν είναι αληθινό, μόνο μια μήτρα είναι το MATRIX των ψεύτικων συναισθημάτων που γεννάει τους κύκλους.
Ζούμε την ζωή με την σκέψη μας που μας εξαπατά… κι αυτή η απάτη είναι ο πόνος και ο φόβος μη χάσουμε το ψεύτικο που ζούμε σαν αληθινό. Η επίγνωση αφυπνίζει κάθε νεκρό κύτταρο στη δομή της ύπαρξης και κάθε ψεύτικο χάνεται για πάντα, για να γεννηθεί η νέα αληθινή ζωή.
Το σώμα μου αλλάζει, ωριμάζει, ο χρόνος και οι σκέψεις δεν υπάρχουν, μόνο η ψυχή ελεύθερη πετάει στο φως του χωροχρόνου, αναζητώντας τον δάσκαλό, που μου άνοιξε την πόρτα του Αγαπημένου……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.