Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΚΑ ΟΝΤΑ

                                   

Στο πρώτο Κεφάλαιο της Γενέσεως της Παλαιάς Διαθήκης διαβάζουμε: 

«Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, ΑΡΣΕΝ ΚΑΙ ΘΗΛΥ εποίησεν αυτούς». 

Και στο δεύτερο κεφάλαιο διαβάζουμε: 

«Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον ΑΠΟ ΧΩΜΑΤΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΕΝΕΦΥΣΗΣΕΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΥΚΤΗΡΑΣ ΑΥΤΟΥ ΠΝΟΗΝ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΈΓΕΙΝΕΝ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣ ΨΥΧΗΝ ΖΩΣΑΝ». 

Τα δυο αυτά εδάφια της παλαιάς διαθήκης αναφέρουν τη δημιουργία δύο ξεχωριστών ειδών ανθρώπων: ενός ερμαφρόδιτου ή ανδρόγυνου (άρσεν και θήλυ) με ενωμένα τα δύο φύλα μέσα του σαν το δημιουργό του κι ενός δεύτερου, αρσενικού φύλου, του Αδάμ, δημιουργημένου από το Θεό (ή καλύτερα τους Ελοείμ) από το χώμα της, γης στον οποίο ο Θεός εμφύσησε την πνοή της ζωής και έγινε αυτός μια «ψυχή ζώσα». Από τη πλευρά αυτού του δεύτερου ανθρώπου θα κατασκευάσει ο Θεός στη συνέχεια το θηλυκό του αντίστοιχο, την Εύα. 

Την ύπαρξη αυτών των δύο διαφορετικών αρχέγονων ανθρώπων ή καλύτερα ανθρώπινων φυλών αναγνωρίζουν όλες οι αρχαίες μυθολογίες και θρησκείες. Το ίδιο ακριβώς δέχεται η Καβάλα, ο Ανατολικός και Δυτικός Αποκρυφισμός και ο εσωτερικός Χριστιανισμός. Μόνο οι εξωτερικές θρησκείες την αγνοούν, πολωμένες πεισματικά στο νεκρό γράμμα των ιερών γραφών, τα ασυμβίβαστα, αλληγορικά σημεία των οποίων προσπαθούν να άρουν με παιδαριώδεις και ευήθεις διδασκαλίες. 

Εκτός από τις δύο αυτές φυλές της προαδαμικής και της αδαμικής ανθρωπότητας, η Γένεση αναφέρει στο 4ο κεφάλαιο και μια τρίτη φυλή, αυτή των «Υιών του Θεού» και τη φυλή των γιγάντων-Νεφιλείμ. Υπαινίσσεται ακόμα μια τετάρτη φυλή: τους γονείς αυτών των οποίων «οι θυγατέρες ήσαν ωραίες» και τις οποίες ερωτεύτηκαν οι «Υιοί του Θεού» και έσμιξαν ερωτικά μαζί τους, προκαλώντας από μόνοι τους τη «πτώση» τους από τη θεία τους κατάσταση. 

Το γεγονός ότι το ανθρώπινο έμβρυο είναι μέχρι ένα ορισμένο σημείο σμφισεξουαλικό, πέρα από το οποίο επικρατεί το ένα φύλο, ενώ το άλλο παραμένει σε αναστολή, έτσι ώστε κάθε άτομο να συνεχίζει να έχει σε υπολειμματική μορφή τα σεξουαλικά όργανα του αντίθετου φύλου, θα μπορούσε να εξηγηθεί λογικά από το ότι και τα δύο φύλα προήλθαν από κάποιο αρχαίο κοινό ερμαφρόδιτο πρόγονο, όπως άλλωστε παρατήρησε με κάποιο ίσως δισταγμό και ο Δαρβίνος στη «Καταγωγή του Ανθρώπου»: 

“Είναι γνωστό ότι στο σπονδυλωτό βασίλειο το ένα φύλο φέρει υπολείμματα διαφόρων βοηθητικών μερών του που ανήκουν στο σύστημα αναπαραγωγής του αντίθετου φύλου. Κάποιος απόμακρος πρόγονος ολόκληρου του βασιλείου των σπονδυλωτών φαίνεται να υπήρξε ερμαφρόδιτος ή ανδρόγυνος...Αλλά εδώ συναντάμε μια μοναδική δυσκολία. Στη τάξη των θηλαστικών τα αρσενικά κατέχουν υπολείμματα μιας μήτρας..., έχουν επίσης υπολείμματα στήθους, ενώ μερικά αρσενικά μαρσιποφόρα φέρουν ίχνη ενός μαρσιποφόρου σάκου. Θα μπορούσαν να προστεθούν και άλλα αντίστοιχα γεγονότα. Μήπως θα πρέπει λοιπόν να υποθέσουμε ότι κάποιο εξαιρετικά αρχαίο θηλαστικό συνέχισε ανδρόγυνο μετά από την απόκτηση των βασικών χαρακτηριστικών αυτής της τάξης;” 

Ερμαφρόδιτο παραμένει ένα μεγάλο μέρος του φυτικού βασιλείου, ιδίως των ανώτερων οικογενειών, αλλά και αρκετά κατώτερα ζώα όπως π.χ. οι αλφίδες, τα κοράλλια και τα πολύποδα. 

Στις αρχαίες θρησκείες έχουμε το ερμαφρόδιτο αρχέτυπο του Μεγάλου Πατέρα-Μητέρας, του Αδάμ Κάδμον ή Αρχετυπικόύ Ανθρώπου της Καβάλας. ερμαφρόδιτος είναι και ο Σημιτικός δημιουργός του ανθρώπου Ιεχωβάς-Ελοείμ ή Γιαχ-Εύα ή ακόμα και ο Δίας όπως φαίνεται από τον Ορφικό Ύμνο που αναφέρει ότι: "Ο Δίας είναι αρσενικός, ο Δίας είναι μια αθάνατη παρθένα». 

Στο «Συμπόσιο του Πλάτωνα» ο Αριστοφάνης αναφέρει ένα πανάρχαιο μύθο για τα γένη της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με αυτόν τα πολύ παλιά χρόνια τα φύλα των ανθρώπων δεν ήσαν μόνο δύο, όπως σήμερα, αλλά τρία. Εκτός δηλαδή από το αρσενικό και το θηλυκό υπήρχε και το «ανδρόγυνο» ή ερμαφρόδιτο φύλο που αποτελείτο και από τα δύο. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν «σφαιροειδείς», είχαν τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια, δύο πρόσωπα (σαν τις Ερμές ή το θεό Ιανό των Ρωμαίων), τέσσερα αυτιά και διπλά γεννητικά όργανα. Προχωρούσαν είτε όρθιοι, είτε - όταν ήθελαν να τρέξουν γρήγορα - κυκλοτερώς, δηλαδή με τούμπες σαν τους ακροβάτες θυμίζοντάς μας σε αυτό το όραμα των τεσσάρων Θείων Όντων του Ιεζεκιήλ που «είχαν την ομοιότητα ενός ανθρώπου» και εντούτοις την εμφάνιση ενός τροχού» και προχωρούσαν πάνω στις τέσσερες πλευρές τους. Τα τρία αυτά φύλα αναφέρει ο Αριστοφάνης σα γεννήματα αντίστοιχα του Ηλίου (το αρσενικό), της Γης (το θηλυκό) και της Σελήνης (το ερμαφρόδιτο). 

Το τρίτο αυτό φύλο είχε μεγάλη δύναμη και αντοχή μα και συνάμα έπαρση και ήθελε να τα βάλλει με τους θεούς. Σε αυτό το γένος ανήκε ο Ώτος και ο Εφιάλτης που αναφέρει ο Όμηρος οι οποίοι βάζοντας το ένα βουνό πάνω στο άλλο προσπάθησαν να ανέβουν στον Όλυμπο. 

Για να τους τιμωρήσει ο Δίας για την αλαζονεία τους, αλλά και για να τους καταστήσει ακίνδυνους τους... χώρισε στη μέση κάνοντάς τους έτσι να εξαρτάται ο καθένας τους από το άλλο μισό του, το οποίο αναζητούσε απεγνωσμένα για να ξαναενωθεί μαζί του. Αυτή είναι η φυσιολογική εξήγηση του έρωτα για τον Αριστοφάνη: ο διαρκής πόθος και έλξη του ενός μισού για το άλλο αποτμηθέν από το θεό μισό του. Αν τώρα ένας άνδρας προέρχεται από το αρχικό ερμαφρόδιτο γένος, αυτός γίνεται γυναικομανής προσπαθώντας να ανακαλύψει στις γυναίκες το ελλείπον άλλο μισό του. Αν όμως προέρχεται από άνδρα, του αρέσουν περισσότερο οι άνδρες και έχει ομοφυλοφιλικές τάσεις. Αντίστοιχα αν μια γυναίκα προέρχεται από το ερμαφρόδιτο γένος, τότε γίνεται «ανδρομανής», ενώ αν προέρχεται από ένα αποτμηθέν γυναικείο σώμα γίνεται λεσβιάζουσα. 

Σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση η εξέλιξη του ανθρώπου προχωρά μέσα από Επτά μεγάλες «Πλανητικές Αλυσίδες» ή Κοσμικές Περιόδους που αντιστοιχούν σε διαδοχικές «ενσαρκώσεις» από τις οποίες περνά η Γη μας μέχρι να ολοκληρωθεί η εξέλιξη της ανθρωπότητας σε αυτή. Μετά το τέλος κάθε Πλανητικής Αλυσίδας ακολουθεί μια «Κοσμική Νύχτα», ένα διάστημα ανάπαυσης, με καθαρά υποκειμενικές δραστηριότητες για τις εξελισσόμενες μονάδες, μέχρι αυτές να επαναφυπνιστούν στην αρχή της επόμενης Αλυσίδας. Κάθε τώρα Αλυσίδα περιλαμβάνει επτά σφαίρες (A,B,C,D,E,F,G), άλλες «υλικότερες» και άλλες «πνευματικότερες», σε τέσσερα συνολικά κοσμικά επίπεδα. Οι εξελισσόμενες μονάδες θα ταξιδέψουν επτά φορές γύρω και από τις επτά αυτές σφαίρες συμπληρώνοντας σε κάθε τέτοιο ταξίδι τους ένα «Γύρο» ή μια «Περιστροφή». Επτά τέτοιοι Γύροι ή Περιστροφές κάνουν μια Πλανητική Αλυσίδα. Στη διάρκεια μιας Αλυσίδας το κύμα της ζωής ταξιδεύει συνολικά επτά φορές κάτω κι επτά φορές πάνω μέσα από τα τέσσερα κοσμικά επίπεδα. Η πιο υλική σφαίρα σε κάθε αλυσίδα είναι η τετάρτη, με τις τρεις προηγούμενες από αυτή να σχηματίζουν ένα κατιόν τόξο μιας όλο και μεγαλύτερης υλικότητας και τις τρεις επόμενες ένα ανιόν τόξο μιας όλο και μεγαλύτερης πνευματικότητας (δείτε τη φωτό). 

Εμείς βρισκόμαστε τώρα στην τετάρτη ή Γήινη Πλανητική Αλυσίδα. Έχουν προηγηθεί η «Κρόνια», η «Ηλιακή» και η «Σεληνιακή» και θα ακολουθήσουν οι Αλυσίδες του «Δία», της «Αφροδίτης» και του «Ηφαίστου», κατά τις οποίες η ανθρωπότητα θα γίνεται διαρκώς πνευματικότερη. Οι τρεις προηγούμενες αλυσίδες αντιστοιχούν συμβολικά στην «ορυκτή», «φυτική» και «ζωική» εξέλιξη του ανθρώπου και κατ’ αυτές εμφανίστηκαν διαδοχικά τα στοιχεία Φωτιά, Αέρας και Νερό. Στη δική μας, τη τετάρτη αλυσίδα, εμφανίστηκε το στοιχείο της Γης. Στην επόμενη αλυσίδα, η οποία θα ακολουθήσει το ανιόν πια τόξο, θα εμφανιστεί και θα κυριαρχήσει το αόρατο προς το παρόν στοιχείο του Αιθέρα. Υπολείπονται δύο ακόμα άγνωστα Στοιχεία που θα εμφανιστούν στις επόμενες δύο τελικές Πλανητικές Αλυσίδες. 

Η τωρινή Γης μας είναι η ΤΕΤΑΡΤΗ (D) κατά σειρά σφαίρα της Γήινης Πλανητικής Αλυσίδας μας και έχουμε έτσι φτάσει στο ναδίρ της υλικότητας. Λέγεται ότι έχουμε κάνει 4,5 ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΕΣ και μας υπολείπονται άλλες 3,5 για να συμπληρώσουμε τη πλανητική μας αλυσίδα. Στη διάρκεια αυτών των τελευταίων η Γη θα γίνεται όλο και πιο αιθερική. 

Τα στάδια ανάπτυξης της σημερινής σφαίρας D της γης μας χωρίζονται σε επτά «Εποχές», σε κάθε μία από τις οποίες αναπτύσσεται μία βασική «Φυλή» της ανθρωπότητας ξεκινώντας από τον αιθερικό άνθρωπο της «Πολικής Εποχής» μέσω του σημερινού φυσικού-υλικού ανθρώπου της ΠΕΜΠΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ και της ΑΡΙΑΣ ΦΥΛΗΣ προς το πνευματικό άνθρωπο της Εβδόμης Εποχής. 

Και ο Ησίοδος μας μιλά στο «Έργα και Ημέραι» για τα πέντε (μέχρι τώρα) γένη της ανθρωπότητας, χαρακτηρίζοντάς τα κατά σειρά φθίνουσας αξίας μετάλλων: Πρώτο είναι το «Χρυσό» Γένος, όπου οι άνθρωποι ζούσαν σαν τους θεούς χωρίς μόχθο, βάσανα και γηρατειά. Δεύτερο το «Αργυρό» (Υπερβόρειοι-Ουρανός), τρίτο το «Χάλκινο» (Λεμούρειοι-Κρόνος), τέταρτο το Γένος των Ηρώων (Άτλαντες-Δίας) και πέμπτο το «Σιδερένιο» Γένος, το πιο «άθλιο» απ’ όλα, το δικό μας. 

Σύμφωνα με την απόκρυφη παράδοση το πρώτο γένος των ανθρώπων, το κατεξοχήν Θείο ή «Χρυσό» ήταν καθαρά αιθερικό αποτελούμενο από τα αστρικά σώματα των «Σεληνιακών Προγόνων» (που είχαν εξελιχθεί στην αμέσως προηγούμενη από τη δική μας «Σεληνιακή Αλυσίδα») πάνω στα οποία άρχισε να δομεί η Φύση του υλικό σώμα του ανθρώπου. Το δεύτερο γένος (Υπερβόρειοι) ήταν άφυλο ενώ το τρίτο (Λεμούρειοι) ερμαφρόδιτο. Στα μέσα περίπου αυτού του τρίτου γένους των Λεμουρείων έγινε ο διαχωρισμός των φύλων ή «η πτώση στη γέννηση» και ο προηγουμένως ερμαφρόδιτος άνθρωπος, ο οποίος πολλαπλασιαζόταν μέχρι τότε μόνο με τη θέλησή του, απέκτησε φύλο και χρειαζόταν πια για την αναπαραγωγή του τη συνεύρεσή του με ένα ον του αντιθέτου φύλου. Στα προηγούμενα γένη ο πολλαπλασιασμός ήταν αγενής (ασεξουαλικός) είτε με τη στερέωση ενός «εκτοπλασματικού» σώματος που πρόβαλλε ο γονέας ή με εκβλάστηση, ή με «ιδρωτογέννηση» ή με άγνωστες σε μας μορφές ωοτοκίας. 

Πιθανές, αν και περιορισμένες, ιδέες μπορούμε πάρουμε από τον αγενή (μονογονικό) πολλαπλασιασμό των σημερινών κατώτερων ζώων με διχοτόμηση, σχιζογονία, εκβλάστηση, κατάτμηση, αναγέννηση ή με σπόρια. Το πολύποδο μάλιστα σταυρίδιο περνά εναλλασσόμενα από τον αγενή (εκβλάστηση) στον εγγενή (αμφιγονικό) πολλαπλασιασμό. Παρόλο που μεγαλώνει μόνο σαν ένα πολύποδο πάνω σε ένα στέλεχος, παράγει βλαστίδια τα οποία αναπτύσσονται τελικά σε μια μέδουσα η οποία είναι τελείως διαφορετική από το σταυρίδιο και η οποία πολλαπλασιάζεται μετά εγγενώς παράγοντας αυγά από τα οποία προκύπτουν πάλι σταυρίδια. 

Η παράδοση αναφέρει ότι η τελευταία ερμαφρόδιτη ανθρωπότητα είχε τέσσερα χέρια και δύο πρόσωπα και την ικανότητα της κυκλοτερούς όρασης (μπρος και πίσω). Μπορούμε έτσι να καταλάβουμε τις παράξενες Ινδουιστικές θεότητες με τα τέσσερα χέρια ή την παράδοση για τους Κύκλωπες (=κύκλος + ώψ-μάτι, δηλαδή ετυμολογικά οι έχοντες κυκλοτερή όραση) και τον εκφυλισμό του τρίτου ματιού της «πλάτης» μας μετά τη πτώση των Ερμαφρόδιτων, οπότε αυτό τελικά αποσύρθηκε με τα χρόνια μέσα στο κεφάλι μας και αποτελεί τη σημερινή υπόφυση. 

Ας σημειωθεί ότι στην Ακρόπολη του Άργους υπήρχε ένα Ξόανο, αποδιδόμενο στο Δαίδαλο, που παρίστανε μια κυκλώπεια μορφή με τρία μάτια, το τρίτο στη κορυφή του μετώπου, το οποίο ήταν αφιερωμένο στο Τρίοπα Δία. 

Σύμφωνα με τον εσωτερικό Χριστιανισμό ο Αδάμ έγινε «ψυχή ζώσα» όταν έλαβε από το Θεό μια ιδιαίτερη, «συμπληρωματική» ώθηση στην εξέλιξή του. Μόνον έτσι κατέστη δυνατή η ανάπτυξη της ζωώδους και υπάνθρωπης προηγουμένως ανθρωπότητας. Με την εμφύσηση της «πνοή ζωής», αυτός απόκτησε δυο ανώτερα κέντρα: το ανώτερο συναισθηματικό και το ανώτερο νοητικό. Μέχρι τότε είχε μόνο το κινητικό και το συγκινησιακό, δυο κατώτερα κέντρα που σχηματίστηκαν μαζί με το φυσικό του σώμα από τη δημιουργική ενέργεια του ερωτικού κέντρου. Αυτή ακριβώς ήταν η ψυχική κατάσταση του αδαμικού ανθρώπου πριν την πτώση του. Η αγνότητα του κατώτερου συγκινησιακού του κέντρου του εξασφάλιζε μια μόνιμη επαφή με το ανώτερο συναισθηματικό και από εκεί με το ανώτερο διανοητικό κέντρο του. Ήταν έτσι ένας πραγματικά Θείος, αν και υποκειμενικός, Άνθρωπος. 

Στην απόκρυφη ιερή γεωμετρία η ερμαφρόδιτη φυλή συμβολίζεται με ένα Ταυ (Τ) ή σταυρό (+) 

μέσα σε ένα κύκλο που παριστάνει το πνεύμα. Η οριζόντια γραμμή του σταυρού παριστάνει το θηλυκό στοιχείο και η κατακόρυφη το αρσενικό (γιονί και λιγκάμ ή κτεις και φαλλός) κι επομένως η ένωσή τους την ένωση του αρσενικού και του θηλυκού ή αλλιώς τον Θείο ερμαφρόδιτο ο οποίος ζει μέσα στο Πνευματικό Κύκλο. Με την «πτώση» της Τρίτης Φυλής ο σταυρός βγαίνει έξω από το κύκλο και συμβολίζοντας τη πτώση στη γέννηση ή το διαχωρισμό των φύλων γίνεται το σύμβολο της Αφροδίτης ή του Αιγυπτιακού Σταυρού τη Ζωής ( ). Με άλλα λόγια ο πλανήτης Αφροδίτη προΐσταται αστρολογικά στη φυσική γέννηση του ανθρώπου. Ξέρουμε άλλωστε τι συμβολίζει η Αφροδίτη αστρολογικά και τι αντιπροσωπεύει στη μυθολογία. Ο ερμαφρόδιτος σταυρός της τρίτης φυλής (Λεμουρείων) έγινε έτσι μετά τη «πτώση» 

ο φαλλικός σταυρός της τετάρτης φυλής (Ατλάντων). 

Τα σεξουαλικά όργανα αποκτήθηκαν στο κατιόν ενελικτικό τόξο στα μέσα της Τρίτης Φυλής. Στο αντίστοιχο εξελικτικό ανιόν τόξο στα μέσα της πέμπτης φυλής αυτά θα εκφυλιστούν και θα ατροφήσουν και θα οδηγηθούμε πάλι σε ένα νέο Θείο ερμαφρόδιτο. 

ΤΟ ΦΙΔΙ ΤΗΣ ΕΔΕΜ 

“Και φύτευσε ο Κύριος ο Θεός το Παράδεισο στην Εδέμ ανατολικά και έβαλε εκεί τον άνθρωπο που έπλασε. 

Και ο Κύριος ο Θεός έκαμε να βλαστήσει από τη γη κάθε ωραίο δένδρο στην όραση και καλό στη γεύση και το Δένδρο της Ζωής στη μέση του Παραδείσου και το Δένδρο της Γνώσεως του Καλού και του Κακού. 

Και πήρε ο Θεός τον άνθρωπο και τον έβαλε στο παράδεισο για να εργάζεται σε αυτόν και να τον φυλάει. 

Και διέταξε ο Κύριος ο Θεός τον Αδάμ λέγοντας να τρώει ελεύθερα από κάθε δέντρο του Παραδείσου 

Αλλά να μη φάει από το Δένδρο της Γνώσεως του Καλού και του Κακού, διότι την ημέρα που θα φας απ’ αυτό αμέσως θα πεθάνεις”. (Γένεσις Β΄ 8-17) 

Ακολουθεί η δημιουργία της Εύας και ο «πειρασμός» της από τον «Όφι» που τη συμβούλευσε να φάνε τον απαγορευμένο καρπό, γιατί δε θα πεθάνουν όπως τους είπε ο θεός, αλλά «θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα γίνουν σα Θεοί γνωρίζοντας το Καλό και το Κακό». 

Η Εύα πείστηκε κι έφαγε το «μήλο» και διέπραξε το «προπατορικό αμάρτημα» για το οποίο πληρώνει ακόμα μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Ακολούθησε η υποτιθέμενη «κατάρα» του Θεού εναντίον των Πρωτόπλαστων (προηγήθηκε εναντίον του «Φιδιού») και το 3ο κεφάλαιο της Γένεσης τελειώνει ως εξής: 

“Και είπε Κύριος ο Θεός (στους υπόλοιπους Ελοείμ) να που ο Αδάμ έγινε σαν ένας από εμάς στο να γνωρίζει το καλό και το κακό, μήπως λοιπόν τώρα απλώσει το χέρι του και πάρει και το καρπό του Δένδρου της Ζωής και φάει απ’ αυτό και ζήσει αιώνια; 

Οπότε ο Κύριος ο Θεός (Ιεχωβάς-Ελοείμ) έδιωξε αυτόν από τον Παράδεισο της Εδέμ για να δουλεύει τη γη από την οποία και λήφθηκε. 

Κι έδιωξε τον Αδάμ κι έβαλε στην ανατολή του Παραδείσου τα Χερουβείμ και την περιστρεφόμενη πύρινη ρομφαία για να φυλάνε το δρόμο του Δένδρου της Ζωής” (22-24). 

Τα εδάφια αυτά αποκαλύπτουν ότι ο «κατηραμένος» Όφις δεν εξαπάτησε την Εύα όπως συνήθως υποστηρίζεται, αλλά της είπε την αλήθεια, αφού οι Ελοείμ ομολογούν ότι μετά το φάγωμα του μήλου ο Αδάμ «έγινε σαν ένας από αυτούς», δηλαδή κατά μια έννοια «Θεός» και αυτός. Και αφού η βασική ιδιότητα των Ελοείμ-Ιεχωβά ήταν ότι αποτελούσαν μια Δημιουργική Ιεραρχία, η νέα ιδιότητα που απέκτησε ο Αδάμ μετά το φάγωμα του μήλου ήταν να γίνει και αυτός κατά μια έννοια δημιουργός, να μπορεί δηλαδή να δημιουργεί συνειδητά φυσικά σώματα. 

Το «φάγωμα του μήλου» περιέχει ένα έντονο σεξουαλικό υπονοούμενο και λέγεται συνάμα ότι μια μεσημβρινή τομή ενός μήλου αποκαλύπτει στο κέντρο της τη μορφή ενός αιδοίου και ότι ο μη συσπειρωμένος όφις είναι ένα καθαρά φαλλικό, σεξουαλικό σύμβολο. Παρόλα αυτά πρέπει να παρατηρήσουμε ότι σύμφωνα με τη Βίβλο ο Αδάμ έσμιξε ερωτικά με τη γυναίκα του μετά, αφού είχε φάει το μήλο και είχε διωχθεί από το Παράδεισο κι επομένως ο «Καρπός της Γνώσεως του Καλού και του Κακού» θα πρέπει να έχει και ένα άλλο μη σεξουαλικό περιεχόμενο, αυτό που τον συνδέει με το «άνοιγμα των ματιών» του Αδάμ και της Εύας», όπως ακριβώς και το πυρ του «δαδούχου» και «πυρφόρου» Προμηθέα, του «φίλου» αυτού της ανθρωπότητας που για την αγάπη του προς αυτή και το θείο δώρο «του ανοίγματος των οφθαλμών της» που της προσέφερε καταδικάστηκε από το Δία σε καθήλωση στο Καύκασο. 

Η ανάλυση δείχνει εύκολα ότι αυτό το πυρ είναι το πυρ του νου με το οποίο μπόλιασε ο Προμηθέας τον προηγουμένως άνου ζωάνθρωπο, είναι η ανάπτυξη της εγκεφαλικής συνείδησης με την εμφύτευση μιας κάποιας αρχής, είτε από εξωγήινα όντα όπως υποστηρίζουν μερικοί, είτε από θεολογικές δημιουργικές ιεραρχίες κι εδώ ακριβώς υπεισέρχεται ο ρόλος του Εωσφόρου και της ιεραρχίας του στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. 

Ο Μαξ Χάιντελ στην «Ροδοσταυρική Κοσμοαντίληψη» αναφέρει καθαρά την επέμβαση των Εωσφορικών Πνευμάτων για να αποκτήσει ο άνθρωπος εγκεφαλική συνείδηση και να επωφεληθούν και τα ίδια από αυτό. Πριν από αυτή την επέμβαση η συνείδηση του ανθρώπου ήταν καθαρά «εσωτερική», αυτός δεν έβλεπε τον εξωτερικό κόσμο όπως εμείς σήμερα «γι’ αυτόν ήταν πιο πραγματικός ο αστρικός κόσμος». 

Οι Εωσφόροι επενέβησαν στην αρχή στη γυναίκα, της οποίας η φαντασία είχε ήδη αναπτυχθεί πολύ από την εκπαίδευση της Λεμούρειας Φυλής. Μπήκαν στη σπονδυλική της στήλη και από εκεί στον εγκέφαλό της και παρουσιάστηκαν στην εικονοπλαστική τότε συνείδησή της. Αυτή τους αντελήφθηκε σαν «όφεις», εξ’ αιτίας της οφιοειδούς σπονδυλικής της στήλης από την οποία είχαν εισέλθει στον εγκέφαλό της. Οι «Εωσφόροι» «άνοιξαν τα μάτια της» οπότε αυτή αντελήφθη το σώμα της και το σώμα του άνδρα της και απέκτησε συνείδηση του θανάτου. Της είπαν να μη φοβάται όμως το θάνατο του σώματος, γιατί θα μπορούσε να δημιουργήσει μαζί με τον άνδρα της νέα σώματα χωρίς τη μεσολάβηση των Αγγέλων. Έτσι δε θα μπορούσε να τους αγγίξει ο θάνατος και θα γίνονταν και αυτοί δημιουργοί σαν τον Ιεχωβά. Της είπαν και τη δίδαξαν και άλλα πράγματα με σκοπό να στρέψουν τη προσοχή της προς τα έξω, για να αποκτήσει τη γνώση του εξωτερικού κόσμου. 

Η γυναίκα βοήθησε μετά τον άνδρα ν’ ανοίξει και τα δικά του μάτια και για πρώτη έτσι φορά αυτοί απέκτησαν μια (αμυδρή στην αρχή και αργότερα οξύτερη) συνείδηση ο ένας του άλλου και του φυσικού κόσμου. Η εστίαση της προσοχής τους στα σώματά τους έφερε όμως και τη συνείδηση του θανάτου τους μαζί και του πόνου, τα οποία όμως ήταν απλώς το φυσιολογικό τίμημα για την απόκτηση της εγκεφαλικής τους συνείδησης και όχι μια «κατάρα» από το Θεό. 

Όπως επισημαίνει ο Χάιντελ: «Σταμάτησαν να είναι αυτόματα και έγιναν ελεύθερα σκεπτόμενα όντα με το τίμημα της αρρώστιας, του πόνου και του θανάτου». 

Κατά μια έννοια λοιπόν τους έφερε τη δυστυχία, αλλά τους έφερε συνάμα και την απελευθέρωση από την εξωτερική επίδραση και καθοδήγηση και τους άνοιξε το δρόμο για τη Θεία Σοφία και Συνειδητότητα. Το γεγονός τώρα ότι εμποδίστηκε από τους Ελοείμ ο άνθρωπος να φάει και από το καρπό του Δένδρου της Ζωής ερμηνεύεται ότι αυτό έγινε προς όφελός του, διότι αν μάθαινε πρόωρα το μυστικό του πώς να ανανεώνει το πρωτόγονο τότε - και ατελές ακόμα και σήμερα, εκατομμύρια χρόνια μετά - σώμα του, θα σταματούσε την εξέλιξή του. Αυτό συμβαίνει διότι η εξέλιξη του πνευματικού Εγώ εξαρτάται από τους φορείς του, οι οποίοι ανανεώνονται με το θάνατο και την επαναγέννηση. 

Και ο Μαξ Χάιντελ παρατηρεί: 

“Η πτώση στη γέννηση ήταν απαραίτητη για τη κατασκευή του εγκεφάλου, αλλά αυτός είναι ένας μάλλον έμμεσος τρόπος απόκτησης γνώσης και θα αντικατασταθεί (αργότερα) από την άμεση επαφή με τη Σοφία της Φύσης, την οποία ο άνθρωπος θα μπορέσει τότε να χρησιμοποιήσει, χωρίς καμιά συνεργασία, για τη παραγωγή νέων σωμάτων. Ο λάρυγγας θα ξαναεκφωνήσει τότε τον απολεσθέντα Λόγο, το δημιουργικό «Γένοιτο», το οποίο χρησιμοποιήθηκε υπό τη καθοδήγηση μεγάλων Διδασκάλων στην αρχαία Λεμουρεία για τη δημιουργία φυτών και ζώων. 

Ο άνθρωπος θα είναι τότε ένας πραγματικός δημιουργός. Όχι με το βραδύ και επίμοχθο σημερινό τρόπο, αλλά με τη χρήση της κατάλληλης λέξης ή μαγικού τύπου θα μπορεί να δημιουργεί (με τη θέλησή του άμεσα) ένα σώμα”. 

Και για την Μπλαβάτσκυ η πτώση ήταν το αποτέλεσμα της γνώσης του ανθρώπου διότι «τα μάτια του άνοιξαν»: 

“Πράγματι διδάχθηκε τη Σοφία και τη κρυμμένη γνώση από το Πεσμένο Άγγελο διότι από εκείνη την ημέρα αυτός είχε γίνει ο νους του και η αυτοσυνείδησή του. Και τώρα έχει αποδειχθεί ότι ο Σατανάς ή ο Κόκκινος Πύρινος Δράκοντας και ο Εωσφόρος είναι μέσα μας: είναι ο νους μας - ο πειρασμός και ο Λυτρωτής μας, ο ευφυής απελευθερωτής μας και Σωτήρας μας από την καθαρή ζωϊκότητα. Χωρίς αυτή την αρχή (του μάνας) - την εκπόρευση της ίδιας της ουσίας της αγνής θείας αρχής Μαχάτ (Διάνοιας), η οποία ακτινοβολεί άμεσα από το Θείο Νου - δε θα ήμασταν σίγουρα καλύτεροι από ζώα. Ο πρώτος άνθρωπος ο Αδάμ έγινε μόνο μια ζώσα ψυχή (νεφές), ο τελευταίος Αδάμ έγινε ένα ζωοποιούν πνεύμα, λέει ο Απ..Παύλος (Προς Κορ. Α΄, ΙΕ, 15) και τα λόγια του αναφέρονται στη δημιουργία του ανθρώπου. Χωρίς αυτό το ζωοποιούν πνεύμα ή ανθρώπινο Νου ή ψυχή δε θα υπήρχε καμιά διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο, όπως δεν υπάρχει στη πραγμτικότητα μεταξύ των ζώων σε σχέση με τις πράξεις τους”. 

Για τη Μπλαβάτσκυ η Πτώση του ανθρώπου στη γέννηση συνέβη «στη διάρκεια του αρχικού τμήματος του Μεσοζωικού αιώνα ή εποχή των ερπετών. Αυτό αποδεικνύεται και από τη φρασεολογία της Βίβλου σχετικά με το φίδι, η φύση του οποίου εξηγείται στο Ζοχάρ». 

Σε σχέση τώρα με τη θεολογική ταύτιση του Όφι με το Σατανά και με το σύμβολο του «Κακού» έχουμε να παρατηρήσουμε ότι όλες οι αρχαίες θρησκείες τιμούσαν το Φίδι ή το Δράκοντα (από το ρήμα δέρκομαι=παρατηρώ με οξύτητα απ’ όπου και το οξυδερκής) στους μύθους και στα μυστήριά τους και ποτέ δεν το συνδύασαν με την έννοια ενός Προσωπικού Κακού όπως οι Χριστιανοί. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε τη προτροπή του Χριστού «Να είσαστε φρόνιμοι σαν τους όφεις και ακέραιοι σαν τα περιστέρια» (Ματθ. Ι,16) 

Πολλοί Ηλιακοί θεοί της αρχαιότητας, θεραπευτικοί θεοί, θεοί της δημιουργίας ή της σοφίας αντιπροσωπεύθηκαν ή συνδέθηκαν με φίδια (Απόλλων, Όσιρις, Ασκληπιός, Ερμής, Θωθ, Βούδας, Κνεφ ή Κνούφις, Όφις-Χριστός και Αγαθοδαίμων των Γνωστικών κ.α.). Σαν έμβλημα της Θείας Σοφίας το φίδι χρησιμοποιήθηκε επίσης και σα σύμβολο των μυστών της αρχαιότητας. Τέλος με την απόρριψη του πουκαμίσου του αποτελεί ένα εμφανές σύμβολο της αναγέννησης και της αθανασίας. 

Μόνο σαν Οφιόμορφος είχε το φίδι μια σχετικά αρνητική σημασία στη κοσμογονία των Οφιτών, εξισορροπούμενη όμως από τον Όφι-Χριστό. Ετυμολογικά πάλι ο δεύτερος είναι Όφις, ενώ ο πρώτος απλώς μοιάζει με Όφι, αλλά δεν είναι Όφις. Ο πιο παρεξηγημένος πάντως συμβολισμός του φιδιού είναι του Ουροβόρου Όφεως (του συσπειρωμένου φιδιού που τρώει την ουρά του) ο οποίος εκτός από την αιωνιότητα και το άπειρο συμβολίζει επίσης το Αστρικό Φως: μια καθαρά απρόσωπη και τυφλή δύναμη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για το καλό ή για το κακό. 

Το Αστρικό Φως (Κοσμική Ψυχή, Ακάσα, Κοσμικός Ηλεκτρισμός, Φωχάτ) είναι ο «Μεγάλος Μαγικός Παράγοντας» του Ελιφάς Λεβί και «Το Μεγάλο Μυστήριο από το οποίο γεννώνται όλα όσα υπάρχουν μέσω διαχωρισμού ή διαφόρισης» της Μπλαβάτσκυ. Στο ανώτερο πεδίο του είναι Πνεύμα και στο κατώτερο η Μάγια ή ο Μεγάλος Αποπλανητής της διάνοιας του ανθρώπου. Αυτό είναι σύμφωνα με το Ελιφάς Λεβί η πύρινη περιστρεφόμενη ρομφαία των Χερουβείμ στην είσοδο του Παραδείσου που εμποδίζει τον Αδάμ να μπει μέσα του. Είναι το φως το οποίο μετά την πτώση του ο άνθρωπος «έπαυσε να γνωρίζει πώς να το κατευθύνει και υφίσταται από τότε τα μοιραία κτυπήματά του, αντί να κυβερνά τη δύναμή του». Και συνεχίζει ο Ελιφάς Λεβί: 

“Η «τυφλή» και «αδιάφορη» προς το καλό ή κακό αυτή δύναμη μεταφέρει το φως και κατακλύζει τα σκότη. Μπορούμε να την ονομάσουμε εξίσου Λούσιφερ (Εωσφόρο = αυτός που φέρει το φως) και Λουσιφούγκε (Φευγόφωτο). Είναι ένας όφις αλλά επίσης και μια αίγλη....Για να γίνει κάποιος κύριος και απόλυτος άρχοντάς του πρέπει σαν τη γυναίκα της Αποκάλυψης να βάλει το πόδι του πάνω στο κεφάλι του». 

Αλλού πάλι σημειώνει ότι το αστρικό φως σαν ο φορέας του φωτός (Εωσφόρος) είναι μια ενδιάμεση δύναμη που μπορεί να χρησιμεύσει είτε για τη δημιουργία ή για τη καταστροφή και ότι η πτώση του Αδάμ «ήταν μια ερωτική μέθη, συνέπεια της οποίας αυτός και το γένος του έγιναν δούλοι του μοιραίου αυτού φωτός. Ο άνθρωπος που θα κυριαρχήσει πάνω του θα κατακτήσει την αθανασία του. Αυτός που θα μεθιστεί από αυτό, θα καταστραφεί αιώνια». 

Ακόμα όμως και σαν μια αστρική, μαγνητική ερωτική δίνη, λάγνα και πλανεύτρα, ακόμα και σα μάγια και ψευδαίσθηση είναι αυτή η απρόσωπη δύναμη ο θεολογικός Χριστιανικός Διάβολος; Δεν το νομίζουμε. 

ΠΟΛΙΚΑ ΟΝΤΑ Η ΑΔΕΛΦΕΣ ΨΥΧΕΣ. 

Είδαμε τον ορισμό του έρωτα από τον Αριστοφάνη στο Συμπόσιο του Πλάτωνα σαν την ακατανίκητη έλξη και πόθο του ενός μισού για το άλλο μισό με σκοπό την επανένωσή τους. Είναι όμως αυτή η περίπτωσή μας; Είμαστε πράγματι δυο καθαρά ημίτομα εξαρτώμενοι πλήρως από το πολικό μας αντίθετο; Και τι γίνεται εάν κάποια στιγμή το χάσουμε, αν εξαφανιστεί, μας εγκαταλείψει ή ακόμα πεθάνει; Ποίος μπορεί να αντέξει το πόνο ενός πεσμένου θεού, την απώλεια της ύστατης ευτυχίας μας; 

Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν είμαστε καθαρά ημίτομα αλλά φέρουμε, όπως έχουμε ήδη πει, μέσα μας, σε υπολειμματική έστω μορφή, φυσιολογικά, ψυχολογικά και ορμονικά (οιστρογόνο-τεστοστερόνη) χαρακτηριστικά και του άλλου φύλλου. Είμαστε απλώς ατελείς ερμαφρόδιτη και ο σκοπός μας θα πρέπει να είναι να αλληλοβοηθηθούμε με το πολικό μας όν ώστε να γίνουμε πλήρεις και τέλειοι ερμαφρόδιτοι (από τη φιλοσοφική-ψυχολογική άποψη). 

Η διαδικασία είναι απλή: Υπάρχει μέσα μας τόσο η θετική όσο και η αρνητική όψη της ψυχής (animus-anima). Απλά στον άνδρα κυριαρχεί ο animus και «υπνώττει» εν μέρει η anima. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει στη γυναίκα. Αν είμαστε τώρα δυο πραγματικά πολικά όντα, τότε μέσα από τη κοινή ζωή μας, χρησιμοποιούμενοι σαν διεγέρτες ο καθένας της κοιμισμένης ή αδρανούς συμπληρωματικής όψης του άλλου, θα μπορέσουμε να την αφυπνίσουμε, έτσι ώστε να καταστούμε τελικά αμφότεροι δυο τέλειοι ερμαφρόδιτη δίδυμοι - αυτο-ολοκληρωμένοι και αυτεξούσιοι, χωρίς ψυχολογική εξάρτηση, αγαπώντας απλά βαθιά το «κλώνο» μας. 

Ας προχωρήσουμε όμως σε μια πιο εσωτερική εξέταση του σεξ. 

Πρώτα από όλα οι εσωτεριστές δέχονται επτά επίπεδα ύπαρξης τα οποία ονομάζουν από κάτω προς τα πάνω χονδρικά ως εξής: 1) το Φυσικό ή υλικό επίπεδο 2) το Κατώτερο Αστρικό ή ψυχικό επίπεδο: το πεδίο των ενστίκτων και των παθών 3) το Ανώτερο Αστρικό επίπεδο ή επίπεδο των συναισθημάτων 4) το Κατώτερο Νοητικό επίπεδο ή επίπεδο του συγκεκριμένου νου 5) το Ανώτερο Νοητικό επίπεδο ή επίπεδο του αφηρημένου νου 6) το Κατώτερο Πνευματικό επίπεδο ή επίπεδο του Συγκεκριμένου Πνεύματος, όπου η πρωταρχική ουσία του εβδόμου επιπέδου χωρίζεται σε επτά διαφορετικά «ρεύματα» ή «τάσεις» που ονομάζονται Ακτίνες και 7) το Ανώτερο Πνευματικό Επίπεδο ή Επίπεδο του Καθαρού Πνεύματος όπου «όλα είναι ΕΝΑ και το ένα είναι ΟΛΑ». 

Αντίστοιχα προς τα αυτά τα επίπεδα ύπαρξης ένα ανθρώπινο όν μπορεί να έχει αναπτύξει δύο ή περισσότερα «σώματα» που συνδέονται με αυτά. Καθένα από αυτά τα σώματα εμψυχώνεται και ελέγχεται από το σώμα που είναι αμέσως πάνω από αυτό και ελέγχει και εμψυχώνει το αμέσως κάτω από αυτό. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι αυτό είναι αρσενικό για το από κάτω του και θηλυκό για το από πάνω από αυτό. Με αυτό το τρόπο η πολικότητα εναλλάσσεται από πεδίο σε πεδίο. 

Ερχόμαστε τώρα σε μια ανθρώπινη σχέση. Για να μπορεί να θεωρηθεί αυτή ολοκληρωμένη, θα πρέπει ο καθένας να μπορεί να δώσει στον άλλο αυτά ακριβώς που χρειάζεται και να πάρει από αυτόν αυτά ακριβώς που και ο ίδιος χρειάζεται. Εδώ όμως αρχίζει το πρόβλημα, γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο εξελιγμένοι και άλλοι έχουν αναπτύξει λιγότερα και άλλοι περισσότερα σώματα. 

Όταν συνευρεθούν δυο τέτοιοι άνθρωποι, τότε αυτός που έχει αναπτύξει τα λιγότερα σώματα θα ικανοποιηθεί πλήρως από τον άλλον που έχει αναπτύξει τα περισσότερα, αλλά όχι όμως και ο δεύτερος που θα μείνει ανικανοποίητος σε σχέση με τα ανώτερα σώματά του που δεν μπορεί ο άλλος με τίποτα να ικανοποιήσει. Η ένωσή τους επομένως θα είναι ατελής και παρόλο που μπορεί ο πρώτος να «έδωσε τα πάντα», αυτά δεν ήταν αρκετά για το δεύτερο που παραμένει ακάλυπτος. 

Σε μια τέτοια περίπτωση το δεύτερο άτομο που δεν ικανοποιείται από το πρώτο (π.χ. στο νοητικό επίπεδο), θα αναζητήσει μια φιλία με ένα άτομο του άλλου φύλου που θα μπορέσει να τον ικανοποιήσει σε αυτό το πεδίο. Αν το βρει και αναπτυχθεί πράγματι μεταξύ τους μια φιλία, τότε αν δεν υπάρχουν κοινωνικές ή ηθικές αναστολές τα άτομα αυτά θα θελήσουνε να ζευγαρώσουν και στα κατώτερα επίπεδά τους. Σε αυτή την περίπτωση κάποιος ή κάποια θα έχει προδοθεί, αλλά ποιος φταίει; Μήπως και οι δυο που κάτω από τη πίεση του ερωτικού τους ενστίκτου βιάστηκαν να ενωθούν χωρίς να δουν αν ταιριάζουν σε όλα τους τα επίπεδα; 

Σε πολλές έτσι σχέσεις των ανθρώπων κάποιοι μένουν αζευγάρωτοι σε κάποιο επίπεδό τους και αναζητούν έναν άλλο ερωτικό σύντροφο που θα τους ικανοποιήσει και σ’ αυτό. 

Στο τέλειο γάμο τώρα ενός ζευγαριού με παρόμοια αναπτυγμένα τα ανώτερα σώματά τους η ένωσή τους είναι ένας διαλογισμός με την εμπειρία της διαύγειας, της «κενότητας» και της «ευδαιμονίας». Η «ταντρική» ένωση δυο τέτοιων ατόμων τους δίνει ένα εξελικτικό λάκτισμα που επιταχύνει τα μέγιστα τη φώτιση και απελευθέρωσή τους. Δυο τέτοια άτομα μπορούν να θεωρηθούν πραγματικά «πολικά» όντα ή «αδελφές ψυχές». 

Εξετάζοντας το ζευγάρωμα δυο ατόμων στα διάφορα επίπεδα της ύπαρξης παρατηρούμε ότι ο νόμος της έλξης αλλάζει από επίπεδο σε επίπεδο. Στο φυσικό επίπεδο έλκονται τα αντίθετα σώματα, στο δεύτερο επίπεδο τα όμοια πάθη, στο 3ο επίπεδο η διαφορά π.χ. της πληθώρας αγάπης του ενός από την ανάγκη για στοργή του άλλου, στο 4ο επίπεδο υπάρχει η έλξη των κοινών ενδιαφερόντων, στο 5ο επίπεδο υπάρχει η έλξη από τη διαφορετικότητα του δρόμου που αυτοί πλησιάζουν τα νοητικά προβλήματα και τέλος στο 6ο επίπεδο έλκονται τα άτομα της ίδιας ακτίνας. 

Σύμφωνα με τη μεγάλη αποκρυφίστρια Ντιον Φόρτσιουν: 

“Όταν η ένωση μεταξύ δύο ανθρώπων επεκταθεί μέχρι το πέμπτο επίπεδο, αυτή θα εισέλθει στη σφαίρα της ατομικότητας που διαρκεί για μια εξέλιξη. Μια τέτοια ένωση θα διαρκέσει για το υπόλοιπο αυτής της εξέλιξης, με τις ψυχές να περιμένουν και να αλληλοανακαλύπτονται από ενσάρκωση σε ενσάρκωση δημιουργώντας έτσι εκείνο το θαυμάσιο δεσμό, ο οποίος από τη στιγμή του σχηματισμού του θα τους φέρνει μαζί ακόμα και από τα πέρατα του κόσμου και θα σπάζει όλες τις αλυσίδες και τα εμπόδια. 

Η επιβεβαίωση της ένωσης του ζευγαριού στο πνευματικό επίπεδο σημαίνει πως γίνονται ένα στη πραγματικότητα και στην ουσία και εισερχόμενοι στο φως δεν ξαναεπιστρέφουν”. 

Πολλές φορές τα πάθη των ανθρώπων και οι απατηλές αστρικές δίνες που προκαλεί ο μεγάλος αποπλανητής (το αστρικό φως) τα κάνει να νομίσουν ότι είναι αιώνια πλασμένα το ένα για τ’ άλλο, μέχρι να καταλαγιάσουν τα πάθη, να διαλυθούν τα σύννεφα ν’ αποκαλυφθεί η πλάνη και να μεταβληθεί πολλές φορές η υποτιθέμενη αιώνια αγάπη σε μίσος κι εκδικητικότητα. Τα περισσότερα άτομα ζευγαρώνουν μόνο στα δύο ή το πολύ τρία πρώτα επίπεδα. Το ζευγάρωμα μάλιστα μόνο μέχρι το δεύτερο επίπεδο δημιουργεί συνήθως μετά την ερωτική πράξη μια αίσθηση αδιαφορίας και απώθησης για τον ερωτικό σου σύντροφο και μια τάση «να εξαφανιστείς το γρηγορότερο μακριά του». Το χειρότερο είναι να αναγκαστείς να κοιμηθείς μαζί του μέχρι το πρωί. Αναλογιζόμενος κάποτε τέτοιες περιστασιακές ενώσεις έδωσα την εξής απάντηση από το χώρο της φυσικής: 

Όταν τρίβουμε ένα στυλό πάνω σε ένα ρούχο, μπορούμε να σηκώσουμε μετά εύκολα με αυτόν ένα μικρό κομμάτι χαρτί. Το χαρτί όμως μόλις μείνει για λίγο κολλημένο πάνω στο στυλό πέφτει, ενώ θα περιμέναμε να συνεχίσει να έλκεται απ’ αυτόν. Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: Στην αρχή στυλό και χαρτί έλκονται λόγω των αντιθέτων φορτίων τους. Ερχόμενα μετά σε επαφή δημιουργείται ένα στιγμιαίο («οργασμικό») ρεύμα εξ’ αιτίας της διαφοράς δυναμικού τους με μια τάση να εξισωθούν τα δυναμικά τους. Όταν τα δυναμικά τους πράγματι εξισώθηκαν, το ρεύμα σταματάει, στυλό και χαρτί έχουν αποκτήσει πια ομώνυμα φορτία και απλά απωθούνται! Το σχήμα είναι: ετεροπολικότητα-έλξη-ένωση-οργασμός-ομοιοπολικότητα-άπωση, εκτός και αν υπάρχει κάτι άλλο, μια άλλου είδους πολικότητα που θα τα κρατούσε ενωμένα. 

Το προηγούμενο απλό σχήμα μπορεί να εξηγήσει επίσης ένα μεγάλο πλήθος σχέσεων που στηρίζονται μόνο στην έλξη του «διαφορετικού» ή «του άγνωστου», που όταν όμως η διαφορά αμβλυνθεί και το άγνωστο γίνει γνωστό, αντί να δυναμώσει η έλξη όπως ίσως μερικές φορές υποθέτουν, τη διαδέχεται η αδιαφορία και η απώθηση. Να γιατί μερικά ματαιόδοξα κι επιφανειακά άτομα δρώντας ενστικτωδώς δε βιάζονται αποκαλυφτούν (ή μπορεί ακόμα να κρύβονται, να ψεύδονται ή να δημιουργούν σκόπιμα διάφορους ανεξιχνίαστους μύθους γύρω τους - οι ατζέντηδες των μεγάλων καλλιτεχνών είναι ειδικοί σε αυτά τα κόλπα για τους πελάτες τους), για να συνεχίσουν να έλκουν. 

Για να μην απωθηθούμε από τον ερωτικό μας σύντροφο μετά την ερωτική μας πράξη θα πρέπει να ζευγαρώσουμε μαζί του τουλάχιστον μέχρι το τρίτο επίπεδο. 

Η Ντιον Φόρτσιου επισημαίνει: 

“Η εσωτερική επιστήμη αναγνωρίζει την ύπαρξη των δίδυμων ψυχών, αλλά δε θεωρεί πως κάθε περίπτωση ξαφνικού και βίαιου πάθους μεταξύ δυο ατόμων είναι μια τέτοια άρρηκτη ένωση. Ίσως να είναι αυτό ακριβώς που το όνομά της δηλώνει: πάθος και τίποτε άλλο, το οποίο νεκρώνεται τόσο γρήγορα όσο εμφανίστηκε και μπορεί να ανανεωθεί με το ερέθισμα ενός νέου αντικειμένου”. 

Σημειώνει επίσης ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν μια αρμονική και ικανοποιητική, αν και όχι απαραίτητα πολική, ένωση με ένα άλλο άτομο, αρκεί αυτό να ανήκει στην ίδια ακτίνα με αυτούς. 

Ας δούμε τώρα συνοπτικά τη προσέγγιση του «εσωτερικού Χριστιανισμού» του Μουράβιεφ (ίσως και του Γκουρντζίεφ) σε σχέση με τα πολικά όντα. 

Είδαμε ότι ο άνθρωπος μετά τη «πτώση» του στη γέννηση είχε τρία κατώτερα κέντρα (ενστικτώδες-κινητικό, κατώτερο συναισθηματικό και κατώτερο νοητικό), τα οποία λέγεται ότι αποτελούν τη Προσωπικότητά του. Έχει και δυο ανώτερα κέντρα (ανώτερο συναισθηματικό και ανώτερο νοητικό) με τα οποία όμως δεν επικοινωνεί πια, παρόλο που αυτά συνεχίζουν να στέλνουν μηνύματα στη προσωπικότητά του. 

Με βάση τα τρία κατώτερα κέντρα μπορούμε να διακρίνουμε τρία είδη ανθρώπων, ανάλογα με το ποιο κέντρο κυριαρχεί σε αυτούς: τον ενστικτώδη-κινητικό Άνθρωπο1, τον «συναισθηματικό» Άνθρωπο 2 και τον «διανοητικό» Άνθρωπο 3. Αυτοί οι τρεις τύποι ανθρώπων αποτελούν τη μείζονα «εξωτερική» ανθρωπότητα. 

Όταν τώρα ο άνθρωπος μπορέσει με εσωτερική εργασία πάνω στο εκφυλισμένο από το πολιτισμό κατώτερο συναισθηματικό του κέντρο να δημιουργήσει ένα μαγνητικό κέντρο με το οποίο να ελέγξει τα τρία κατώτερα κέντρα της προσωπικότητάς του και με το οποίο να συνδεθεί με το ανώτερο συναισθηματικό του κέντρο, τότε γίνεται ένας Άνθρωπος 4. Όταν συνεχίζοντας την εξέλιξή του το μαγνητικό του κέντρο απορροφήσει το κατώτερο συναισθηματικό και ταυτιστεί οριστικά με το ανώτερο συναισθηματικό του κέντρο, γίνεται Άνθρωπος 5, ο πρώτος πραγματικά εσωτερικός άνθρωπος. Σε αυτή τη περίπτωση υφίσταται μια δεύτερη γέννηση, τη γέννηση του αστρικού του σώματος το ποίο συγχωνεύεται με το πραγματικό του Εγώ για να σχηματίσει την Ατομικότητά του (Αυτό το σύστημα δε δέχεται ότι έχουμε a-priori ένα αστρικό σώμα ή μια Ατομικότητα, αλλά ότι πρέπει να τα αποκτήσουμε-δημιουργήσουμε με προσωπική εσωτερική εργασία). Στη συνέχεια ο άνθρωπος καθιερώνει μια ένωση ανάμεσα στο ανώτερο συναισθηματικό και το ανώτερο διανοητικό του κέντρο και γίνεται άνθρωπος 6. Σταθεροποιώντας τέλος αυτή τη κατάσταση γίνεται Άνθρωπος 7, φτάνοντας έτσι στη τελευταία βαθμίδα της εσωτερικής του εξέλιξης. Όπως λέγεται, ο άνθρωπος 5 αποκτά μόνιμα τη συνείδηση του Πραγματικού του Εγώ, ο άνθρωπος 6 αποκτά μόνιμα τη Συνείδηση και ο άνθρωπος 7 κατακτά την ελευθερία. 

Στη γλώσσα του συστήματος η διάλυση της Προσωπικότητας και μαζί με αυτή η διάλυση του προσωπικού εγώ ονομάζεται δεύτερος θάνατος. Όπως λέγεται, με τη δεύτερη γέννηση φτάνουμε στη πλανητική ζωή και διαφεύγουμε από το δεύτερο θάνατο. 

Ο Δρόμος από τον εξωτερικό άνθρωπο προς τον Άνθρωπο 7 είναι μια σκάλα με 10 βαθμίδες και τρία κατώφλια που πρέπει να διαβεί με επιτυχία (μετά από αρκετή, επίμονη και επίπονη προσπάθεια) ο ασκητής. 

Υπάρχει όμως κι ένας άλλος πιο εύκολος τρόπος για το ανέβασμα αυτής της σκάλας και αυτός είναι το δρόμος των πολικών όντων. 

Σύμφωνα με τη παράδοση «κάθε ανθρώπινο ον φέρει στα μύχια της καρδιάς του την εικόνα του πολικού του όντος, η οποία μπορεί μάλιστα κάτω από ορισμένες συνθήκες να αντικειμενοποιηθεί». Επίσης κάθε άτομο θα συναντήσει μία τουλάχιστον φορά στη ζωή του το πολικό του ον. Το πρόβλημα είναι αν θα το αναγνωρίσει. Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν και αυτήν ακόμα την έννοια του πολικού όντος και παραμένοντας γενικά αδιάφοροι αρκούνται στη μερική ικανοποίηση που τους προσφέρει ο ελεύθερος έρωτας. Τα πάθη τους, τα καρμικά τους βάρη, οι προσκολλήσεις τους, ο ύπνος τους, τα ψέματα που συνεχίζουν να λένε διαρκώς στον εαυτό τους μπορεί να αποβούν μοιραία για την αναγνώριση του πολικού τους όντος και να χάσουν έτσι τη μοναδική αυτή ευκαιρία της βαθιάς ολοκλήρωσης, ευτυχίας, αγάπης και δυνατότητας εξέλιξης που θα μπορούσε να τους προσφέρει η ένωσή τους με αυτό. 

Για να μπορέσει ο άνθρωπος να αναγνωρίσει το πολικό του ον, το άλλο του εγώ, είναι γεγονός ότι θα πρέπει να έχει γνωρίσει πρώτα τον εαυτό του. Επομένως μόνον αυτοί που έχουν φτάσει σε κάποιο επίπεδο πνευματικής καλλιέργειας μπορούν να αναγνωρίσουν το πολικό τους ον. 

Η πρώτη συνάντησή μας με το πολικό μας ον δημιουργεί έντονες, πρωτόγνωρες δονήσεις στο σώμα μας και στο ψυχισμό μας. Ο αμέσως εκδηλούμενος πηγαίος ενθουσιασμός μας μάς παροτρύνει σε ένα πλήρες ειλικρινές άνοιγμα και σε μια βαθύτερη γνωριμία και σχέση. Ο κανόνας είναι σαφής, μαζί και σημείο αναγνωρίσεως για τα πολικά όντα: τα πολικά όντα δε λένε ποτέ ψέματα ο ένας στον άλλον. Για να μπορείς όμως να μη πεις ποτέ ψέματα στον άλλο θα πρέπει να έχεις μάθει πρώτα να μη λες ποτέ ψέματα στον εαυτό σου. 

Σύντομα αναμνήσεις από προηγούμενες κοινές εμπειρίες τους θα αρχίσουν να προβάλλουν στη συνείδησή τους και θα αρχίσουν να έχουν διάφορες παράξενες και απρόοπτες μεταφυσικές εμπειρίες όπως το να διαβάζει ο ένας τη σκέψη του άλλου, να ξέρει από μακριά τι του έχει συμβεί, ότι τον σκέπτεται, ότι τον καλεί, ότι συζητεί με κάποιον άλλο αυτόν ή γι’ αυτούς κ.λ.π.. 

Με τη βαθύτερη ένωσή τους, μέσα από ένα πραγματικά «ιερό γάμο» θα μπορέσουν στη συνέχεια να εκτοξευτούν εξελικτικά μέχρι το «κατώφλι» της Δεύτερης Γέννησης, χωρίς να χρειαστεί ν’ ακολουθήσουν τις επίπονες προσπάθειες των άλλων. Πρέπει απλώς να προσέξουν να εξευγενίσουν την ερωτική τους ορμή για να μη δοκιμάσουν για μια ακόμη φορά τη πτώση από τη μακαριότητα. 

Το μεγάλο μυστήριο με τα πολικά όντα είναι ότι το Πραγματικό τους Εγώ, ο Ανώτερος Εαυτός τους είναι κοινός και αδιαίρετος, ενώ οι ίδιοι ζουν σε δυο διαφορετικές Προσωπικότητες και φυσικά σώματα. Με το πέρασμα του δεύτερου «Κατωφλίου» της Ανηφορικής Κλίμακας της Οδού προς τη ΖΩΗ, παρομοιαζόμενο με τη Πύλη της Βασιλείας των Ουρανών, γεννιέται η Ατομικότητά, πραγματοποιείται το Θείο Ανδρόγυνο κι επανευρίσκεται ο χαμένος Παράδεισος. Με την αδιάσπαστη ένωση των πολωμένων προσωπικοτήτων τους επιτυγχάνουν τελικά τη τέλεια ενότητα και μακαριότητα στο έβδομο επίπεδο όπου όπως έχουμε ήδη πει τα πάντα είναι ΕΝΑ και το Ένα είναι τα ΠΑΝΤΑ. 

Η συνέχεια είναι η εγκατάλειψη του σαρκικού έρωτα και η καλλιέργεια και εμβάθυνση της Αιώνιας Αγάπης τους και η σταθεροποίηση της κατάστασής τους. 

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ