Αγχωθείτε… κάνει καλό

                               

Οι περισσότεροι από εμάς ακούνε πολύ συχνά – έως καθημερινά πλέον – τη φράση «μην αγχώνεσαι». Μια φράση που προκαλεί το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό, για το οποίο λέγεται. Μια φράση τόσο ενοχλητική, όσο και το ίδιο το άγχος. Μια φράση, που το άκουσμά της οδηγεί τις περισσότερες φορές σε περισσότερα συμπτώματα από το ίδιο το άγχος. Μια φράση, που ενώ ξέρουμε όλοι ότι δεν έχει κανένα αποτέλεσμα τη χρησιμοποιούμε σε κάθε ευκαιρία και με μεγάλη ευκολία.

Οι λόγοι για τους οποίους κάποιος θα ακούσει αυτή τη φράση είναι είτε γιατί έχει διάφορα συμπτώματα και δυσάρεστα συναισθήματα εξαιτίας του άγχους ή γιατί καλείται να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις. Ας πάρουμε αρχικά την πρώτη περίπτωση: συμπτώματα και δυσάρεστα συναισθήματα. Όταν ένας άνθρωπος φτάσει σε σημείο να έχει ψυχοσωματικά συμπτώματα, σημαίνει ότι ζητά από το σώμα του να κάνει μια πολύ δύσκολη δουλειά: να εξωτερικεύσει συναισθήματα, συγκρούσεις, πιέσεις, άλυτες καταστάσεις… όλα όσα πρέπει να ξεχαστούν, να καταχωνιαστούν, να ξεπεραστούν στο πλαίσιο της «υπομονής» που έχει μάθει να κάνει, στο πλαίσιο «να μη φέρω κάποιον σε δύσκολη θέση και τον στεναχωρήσω», στο πλαίσιο του «να μην είμαι εγώ εκείνος που θα φέρω αναστάτωση». Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα αποτελούν τη σωματοποιημένη εξωτερίκευση όλων των παραπάνω. Δεν γίνεται να πιέσω τον εαυτό μου να πρέπει να νοιώσει καλά την ώρα που δεν νοιώθει. Κι αν το καταφέρω, για πόσο διάστημα και με τι κόστος. Δεν γίνεται να προσποιούμαι ότι όλα είναι εντάξει, γιατί δεν θέλω να είμαι εγώ αυτός που θα φέρει αντίρρηση ή θα προκαλέσει μια αναστάτωση. Κι αν το κάνω, έχω χάσει τον εαυτό μου. Τον πραγματικό μου εαυτό, όχι εκείνον που θέλω οι άλλοι να βλέπουν. Όταν λοιπόν, εμφανίζεται ένα σύμπτωμα το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι «να αγχωθούμε»: να ψάξουμε, να καταλάβουμε, να δούμε τι μας συμβαίνει. Όχι σε σχέση με το σύμπτωμα, αλλά σε σχέση με τον εαυτό μας αυτή τη φορά. Μόνο έτσι θα κινητοποιηθούμε προς την αλλαγή. Αν θα πρέπει και πάλι «να μην αγχωθούμε» με κάτι που συμβαίνει στο σώμα μας, επαναλαμβάνουμε το μηχανισμό που δημιούργησε το σύμπτωμα και που θα δημιουργήσει κι άλλα στο μέλλον.

Όσον αφορά στη δεύτερη περίπτωση – τη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων, οι περιπτώσεις είναι δύο: πρόληψη και αντιμετώπιση. Στο επίπεδο της πρόληψης, ο άνθρωπος καλείται να παράγει λύσεις, να δημιουργεί, να εμπνέεται, να μην εφησυχάζει στο εύκολο και το βολικό, να χαίρεται τις δυνατότητές του και να τις αξιοποιεί, να μην βολεύεται στο λίγο και το δοσμένο. Στο επίπεδο της αντιμετώπισης, ο άνθρωπος καλείται να δει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Να αναλάβει ευθύνες, να μάθει από λάθη και σωστά, να διαμορφώσει καινούρια δεδομένα, να ξεκαθαρίσει καταστάσεις. Και οι δυο περιπτώσειςευτυχώς έχουν αρκετό άγχος. Έχουν ζωή, ζωντάνια, δημιουργικότητα, υπευθυνότητα, προχώρημα.

Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, ας ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξει άνθρωπος χωρίς άγχος. Ας ελπίσουμε, ότι ο καθένας θα διαλέξει μια πορεία ζωής που να μην χρειάζεται να φορτώνεται κανέναν, που να μην φοβάται αν θα δυσαρεστήσει κάποιον με μια του πράξη, να μην έχουν οι άλλοι προτεραιότητα εις βάρος του δικού του εαυτού, να νοιώθει ελευθερία και δύναμη να δημιουργεί ευκαιρίες εκεί που φαίνεται ότι δεν υπάρχουν.

Έτσι…. αγχωθείτε…. κάνει καλό!!!

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ