Τα συμπόσια των αρχαίων Ελλήνων (ΒΙΝΤΕΟ)

Για τους αρχαίους Έλληνες, ήταν κάτι το αδιανόητο να τρώνε μόνοι τους. Ο Πλούταρχος τόνιζε ότι το να φάει κανείς μόνος του δεν σημαίνει να γευματίσει, αλλά να γεμίσει το στομάχι του σαν τα ζώα. Αυτό σημαίνει ότι εκείνοι που έτρωγαν μόνοι τους, προκαλούσαν ενόχληση στους άλλους. Επομένως, με την νοοτροπία αυτή, δικαιολογείται η μεγάλη τους αγάπη για τα συμπόσια που πολλά έμειναν στην ιστορία.

Ειδικότερα, ο αριθμός των καλεσμένων
ήταν περιορισμένος, προκειμένου ο οικοδεσπότης να μην αφήσει κάποιον παραπονούμενο από τα προσφερόμενα. Βέβαια, αντίθετη γνώμη ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο Μακεδόνας στρατηλάτης, όπως εξιστορεί ο ιστοριογράφος Έφιππος ο Ολύνθιος που τον ακολουθούσε στις εκστρατείες του, δειπνούσε με εξήντα ίσως και εβδομήντα φίλους.

Φυσικά, όλα τα γεύματα και τα δείπνα των Αθηναίων ή των Κορινθίων, αποτελούσαν μια μεγάλη πολυτέλεια για τους περίφημους Σπαρτιάτες. Εκεί, την πρώτη θέση κατείχε ο “μέλας ζωμός”, ένα πιάτο που ούτε στον ύπνο τους δεν ήθελαν να δουν οι εκτός Σπάρτης καλοφαγάδες. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι και εκεί, το κοινό γεύμα αποτελούσε κανόνας στη λιτή και άκρως πειθαρχημένη ζωή της Σπάρτης.
 
Στα γεύματα και στα συμπόσια, οι αρχαίοι έτρωγαν ξαπλωμένοι σε κλινίδια. Πολλές φορές, πριν αρχίσει το δείπνο, ελάμβαναν το μπάνιο τους. Η αρχή γινόταν με το πρόπομα, ένα γλυκό κρασί ή χυμό φρούτων ανακατεμένο με μέλι και έπειτα συνέχιζαν με το κυρίως κρασί πάντοτε βέβαια νερωμένο.

Ωστόσο, κανένας δεν μπορούσε να καθίσει στο τραπέζι χωρίς να πιει. Άλλωστε, το “πίε ή φύγε”, ήταν κάτι που συχνά τόνιζε ο συμποσίαρχος στους καλεσμένους. Συμποσίαρχος ήταν αυτός που καθόριζε το βαθμό του μείγματος των κρασιών, ενώ, πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο οικοδεσπότης.

Κανένας, όμως, δεν πήγαινε ακάλεστος στα συμπόσια, εκτός από τους πολύ στενούς συγγενείς, κάποια εταίρα ή κάποιος γελωτοποιός.
 
Πριν αρχίσει το φαγοπότι, γίνονταν σπονδές στους θεούς. Μια από αυτές ήταν απαραιτήτως για τον Ξένιο Δία ή για τον Διόνυσο. Έπιναν λίγο ανέρωτο κρασί και μετά έχυναν μερικές σταγόνες σαν προσφορά στο όνομα της θεότητας. Με το υπόλοιπο σημάδευαν κάποιον στόχο. Αποτελούσε μια νέα σπονδή που την αφιέρωναν σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο και συνήθως σε κάποια εταίρα (ερωτικός κότταβος), ενώ η επιτυχία της διαδικασίας αποτελούσε καλό οιωνό. Ο κότταβος είχε γίνει τόσο δημοφιλής, ώστε επινοήθηκαν πολλές ποικιλίες του συγκεκριμένου παιχνιδιού.

Οι συμποσιαζόμενοι πολύ συχνά έψαλλαν τον “παιάνα”, ενώ, διασκέδαζαν με διάφορα χορευτικά ή ακροβατικά, αφού κυκλοφορούσαν οι σχετικοί προς ενοικίαση θίασοι, καθώς και με τις αυλητρίδες, τις κυβίστρες ή τις εταίρες. Οι τελευταίες απολάμβαναν εξαιρετικές αμοιβές για τις ιδιαίτερες υπηρεσίες που προσέφεραν. Αρκετοί πάντως φρόντιζαν να καλούν διάσημα ονόματα στα τραπέζια τους με απώτερο σκοπό τον εντυπωσιασμό και την φήμη του γεγονότος.
Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν τα συμπόσια, τα οποία οργάνωναν στις διάφορες οικογενειακές γιορτές ή στις γιορτές της πόλης τους, ακόμη για τον ερχομό ενός φίλου ή για τη νίκη σε αθλητικούς , δραματικούς ή και πολιτικούς αγώνες.

Οπωσδήποτε, τα συμπόσια αποτέλεσαν την αιτία να αναπτυχθεί ένα ιδιαίτερο και πρωτότυπο λογοτεχνικό είδος. Ενώ, στην ιστορία πέρασαν το “Συμπόσιο” του Πλάτωνα, το “Συμπόσιο” του Ξενοφώντα, το “Επτά Σοφών συμπόσιο” του Πλούταρχου, όπως και οι “Δυπνοσοφιστές” του Αθήναιου.
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ