Οι πόρτες... της ζωής μας

Πόρτες. Συνειδητοποιώ τελευταία πόσο σημαντικές είναι. Συναντάμε πόρτες σ' όλη μας τη ζωή. Η μία πόρτα ανοίγει μια άλλη και αυτή άλλη μία. Μία αλυσίδα επιλογών. Η ζωή, μας δίνει απλόχερα τόσες πολλές. Κάνουμε τις επιλογές μας, είτε είναι λάθος είτε σωστές. Αλλά οτιδήποτε κι αν κάνουμε, να  ‘μαστε πάλι, στεκούμενοι μπροστά από δύο πόρτες – ή και παραπάνω. Αν είναι παραπάνω, είναι εντάξει. Οι δύο πόρτες, είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Με κάποιες από αυτές είναι εύκολο – απλά τις ανοίγουμε και προχωράμε παρακάτω, στην επόμενη. Με κάποιες άλλες… απλά πρέπει να βρούμε ένα κλειδί.

Οι καιροί έχουν πραγματικά γίνει δύσκολοι. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ, μέχρι πρόσφατα. Δεν είναι μόνο η έλλειψη χρημάτων που μας πλήττει. Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι χάνουν τη δύναμή τους, τη θέληση για ζωή. Αρνούνται να παλέψουν για κάτι καλύτερο – απλώς συμβιβάζονται με όσα έχουν. Μέσα σ’ όλη την εκμετάλλευση, τις περικοπές, τα δανεικά, τη βία, τον αγώνα, οι άνθρωποι έχουν χάσει κάτι που χαρακτηρίζει το είδος μας από την εμφάνισή του: την ελπίδα τους. Παρατηρώ ότι η ύφεση που πιέζει την ανθρωπότητα σε όλους τους τομείς, δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε. Πάντα μας αναγκάζει να χαιρόμαστε λίγο. Να κάνουμε λίγες μέρες διακοπές, γιατί έχουμε έλλειψη χρημάτων, να καθίσουμε λίγο στην παραλία, για να μην καούμε απ’ τον ήλιο, να αναβάλουμε εκείνη την βόλτα με το αμάξι, γιατί η βενζίνη έχει ακριβύνει, να μην δοκιμάσουμε το φαγητό στο καινούργιο εστιατόριο, για να μαγειρέψουμε στο σπίτι. Ποτέ να μην απολαμβάνουμε αρκετά τη ζωή. Και πού είναι η ζωή μας; Έχουμε ξεχάσει πως πρέπει να τη ζούμε, ακόμα και με τα λίγα. Να τη χαιρόμαστε στο έπακρο. Με την οικογένειά μας. Τους φίλους μας. Τον άνθρωπό μας. Έχουμε ξεχάσει πως αυτό που δεν πρέπει ποτέ και για κανέναν λόγο να χάσουμε, είναι οι στόχοι μας.  

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στόχους και δεν φοβούνται να τους κυνηγήσουν, έχω πίστη ότι θα ξαναβρούμε τη θέλησή μας. Άνοιξε τις πόρτες! Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις από πίσω. Και δεν θα μάθεις ποτέ, αν κοιτάς μόνο απ την κλειδαρότρυπα. Απλά θα παίρνεις μία μικρή γεύση, ποτέ όμως όλη την εμπειρία. Ακόμα κι αν κινδυνεύεις να τα χάσεις όλα, δεν αξίζει να προσπαθήσεις για τον στόχο σου; Στην τελική, είναι οι στόχοι μας που μας προσδιορίζουν. Που καθορίζουν ποιοι είμαστε και ποιοι θέλουμε να γίνουμε. Με αυτούς κοιμόμαστε και ξυπνάμε, απ’ αυτούς παίρνουμε δύναμη.

Σε έναν… πηγαιμό μου στη Νάξο, η ιστορική Πορτάρα, είχε να μου διδάξει πολλά. Πρωτίστως όμως, την οπτική γωνία από την οποία απολαμβάνεις αυτή την κρυφή θέα που σου παρέχει η πόρτα. Αναλόγως από πού βλέπεις, προκύπτει αδιέξοδο ή ατέλειωτο ταξίδι. Αρκεί, να ξέρεις που θα σταθείς μπροστά στο μεγαλείο μιας πόρτας. 

ΠΗΓΗ Σμαρώ - Μαρία Μακροπούλου / Συντάκτρια 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ