Περί Έρωτος ..."Κάποτε όλα ήταν μαζί, μετά ήρθε ο νους κι έβαλε τάξη"

"Κάποτε όλα ήταν μαζί, μετά ήρθε ο νους κι έβαλε τάξη". Είπε ο Αναξαγόρας.

Η ανάμνηση της ενότητας τροφοδοτεί τον έρωτα. 

Κι η αταξία τον ορίζει.

Κι εφόσον ο νους βάζει τάξη, ο Έρωτας συμμαχεί με την τρέλα.

Υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στις ελληνικές τραγωδίες και στις τραγωδίες του Σαίξπηρ. 


Οι πρώτες έχουν για πρωταγωνιστή τη Μοίρα, με την οποία συγκρούονται οι ανθρώπινες προθέσεις, οι δεύτερες έχουν για πρωταγωνιστή την Τρέλα, που συσκοτίζει το νου του Ληρ, του Άμλετ, του Μάκβεθ, του Οθέλου. 

Το να παραδίδεται κανείς στον Έρωτα δεν σημαίνει ότι παραδίδεται ο ένας στον άλλο, αλλά ότι παραδίδεται σ' εκείνο το ασυνήθιστο και μη τυπικό τοπίο, που μεταφέρει και τον έναν και τον άλλο πέρα από τις κινήσεις και τις προθέσεις τους, ως την τρέλα, ώς το θάνατο, που βρίσκει στον έρωτα το πλησιέστερο ομοιότυπό του. 

"Ο Έρωτας κι ο θάνατος ισοσκελίζουν τη ζυγαριά της ύπαρξης" σημειώνει ο Καραγάτσης στο Αμρι Α Μούγκου"
Έρωτας: "πόθος για την παλιά ενότητα", λέει ο Πλάτων, που δεν είναι τόσο ενότητα με τον "άλλο", διότι πριν από τους "άλλους" που είναι έξω από μας και στους οποίους απευθύνεται ο έρωτας, ο "άλλος" κατοικεί μέσα μας, ή κατοικούμε μέσα του είναι αυτό από το οποίο αποχωριστήκαμε για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε την ιστορία μας. 

Είναι η στιγμή που παίζουμε κορώνα- γράμματα την ισχυρότερη σιγουριά μας, τη ψευδαίσθηση της ατομικότητας. 

Αλλά το μη-ιστορικό θεμέλιο, απ' όπου ξεκίνησε η ιστορία μας, συνεχίζει να μας διακατέχει σαν τραγικό αίνιγμα. 

Στο σημείο αυτό ο Πλάτων βλέπει καλύτερα από τον Φρόιντ. 

 Το αίνιγμα υπάρχει όχι επειδή είναι υποσυνείδητο, αλλά επειδή δεν έχει λύση. 

Όποιος αγγίζει αυτό το αίνιγμα μαγεύεται κι έτσι αρχίζει μια σταδιακή παράδοση, η οποία επιτρέπει απλώς την επισήμανσή του.
πηγη Xristos Aronis 
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ