Μάρω Βαμβουνάκη «Δε μένεις εκεί όπου δε σε θέλουν...»

[…] Δε μένεις εκεί όπου δε σε θέλουν.

Είναι από τα λόγια που λειτουργούν μέσα μου σαν έξοδος κινδύνου, σαν σημαιάκια περηφάνιας.

Η περηφάνια δεν έχει να κάνει με την ταπείνωση, δεν είναι αντίθετη.

Θα έλεγα μάλιστα πως η ταπείνωση, όπως και η σεμνότητα, είναι πάντοτε αξιοπρεπείς.

Ταπείνωση μεταξύ άλλων σημαίνει πως σέβομαι βαθιά τα αισθήματα του άλλου, και ακόμη πιο πολύ τα αισθήματα του προς το δικό μου πρόσωπο.

Δεν επιτρέπεται να τα αγνοήσω να τα διαστρέψω. Να τα επιβάλω.

Ο εξευτελισμός της επιμονής λοιπόν περισσότερο πιθανό είναι να κρύβει εγωισμό παρά ταπείνωση, περισσότερο δύναμη, διαστροφική έστω των πραγμάτων δύναμη, παρά αδυναμία, όπως τείνουν να νομίζουν οι επίμονοι.

Δε μας επιτρέπεται λοιπόν να επιβάλλουμε την παρουσία μας, τη γνώμη μας, τη βοήθειά μας, τη λατρεία μας, αν ο άλλος δεν το θέλει.

* * *

[…] Ό,τι αληθινό αξιωθήκαμε να μας ακουμπήσει με τη χάρη του και γνήσια μας συγκίνησε κάποτε μας συγκινεί για πάντα.

Έρωτες αληθινοί, χάρτινοι ήρωες αληθινοί, μελωδίες και φωνές αληθινές που πέρασαν από το αυτί μας, φωτογραφίες, εικόνες πραγματικότητας και εικόνες από κινηματογραφικές ταινίες πιο αληθινές από την πραγματικότητα, στίχοι, φίλοι χαμένοι, αγαπημένοι νεκροί, όλα θα περνούν από κοντά μας και δε θα περνούν.

Θα αποθηκεύονται, ακόμα εν αγνοία μας, εντός μας, σ’ ένα προσωπικό υπόγειο μυστηρίων και θαυμάτων.

Είναι σοφία να φτιάχνει και να συντηρεί κανείς τέτοια υπόγεια.

Αν και από μόνα τους έχουν τόση δύναμη που, θες δε θες, τα θυμάσαι δεν τα θυμάσαι, τα συνειδητοποιείς ή όχι, τέτοια υπόγεια συντηρούνται.

Γιατί είναι η σκιά μας.

Κι αν λέγεται πως μια μουσική από τις παύσεις και τις σιωπές της ακούγεται, έτσι και μια ζωγραφιά, η ζωγραφιά του επίγειου ταξιδιού μας, από τις σκιές της φωτίζεται.

Μάρω Βαμβουνάκη, «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης»

CoverPhoto: Γεράσιμος Στέρης

o-klooun

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ