Νικόδημος
Είδα ένα σύντομο άρθρο από κάποιον M. Stawicki στο Διαδίκτυο και σκέφθηκα να επωφεληθούμε όλοι. Δίνω 9 καθημερινές συνήθειες, όπως είναι στη δική του σειρά. Μα αυτή η σειρά ενεργοβόρων συνηθειών διαφέρει από άτομο σε άτομο.
1. Αναβολή. Παίρνει πολλές μορφές μα πάντα προκαλεί καθυστέρηση στη δράση που πρέπει να γίνει όσο πιο σύντομα μπορεί. Συχνά απασχολείσαι με κάτι άλλο, όχι και τόσο επείγον ή σημαντικό, ή απλά δεν κάνεις τίποτα. Ο νους είναι διαιρεμένος και στρέφεται κάθε τόσο στην αναγκαία, απωθημένη πράξη.
2. Κραιπάλη. Φαγητό και νερό εξάπαντος δίνουν ενέργεια. Μα η υπερβολή στο ένα ή στο άλλο ρουφά ενέργεια (για πέψη) και σε αφήνει σε ληθαργική κατάσταση. Το ίδιο ισχύει για οποιαδήποτε υπερβολή - στο διάβασμα, στην τηλεόραση (κυρίως), σε επιτραπέζιο παιχνίδι.
Χρειάζεται μέτρο σε όλα. Μηδέν άγαν (=υπερβολή)!
3. Ζώντας στο παρελθόν. Κάποτε είναι ανάγκη να ανατρέξουμε στο παρελθόν για να συνεχίσουμε τώρα ή να αντλήσουμε κάποιο μάθημα. Ή αναθυμόμαστε κάτι έξοχο, κάτι θαυμάσιο, και νιώθουμε καλύτερα.
Μα το να ζούμε σε παρελθοντικές εμπειρίες είτε μένοντας με ευχάριστα περασμένα είτε αλλάζοντας στο νου μας τα δυσάρεστα σφάλματα, μας κρατά μακριά (στο νου) από το παρόν τώρα. Μόνο στο παρόν εδώ, τώρα, υπάρχεις και ζεις και μπορείς να δράσεις.
4. Ανησυχία. Λέγεται και άγχος. «Είναι ένα ρεύμα φόβου που κυλά στον νου και με την επανάληψη ανοίγει ένα αυλάκι στο οποίο χύνονται οι σκέψεις σου.» 85% των ανησυχιών σου δεν πραγματώνονται. Μα αντί να καταπιάνεσαι με τις ανάγκες του παρόντος χάνεσαι στην ανησυχία για τα μελλοντικά.
Έχω μια φίλη άρρωστη που δεν βρίσκει βοήθεια στην ιατρική. Ανησυχεί κάθε στιγμή, διότι κατά καιρούς την πιάνει ζαλάδα. Αν την πιάσει καθώς ψωνίζει, αν την πιάσει στο σινεμά, αν την πιάσει καθώς εργάζεται κ.λπ.... Στην περίπτωσή της η ανησυχία της πραγματώνεται ίσως 50% ή κι 60%. Μα, πάλι, το υπόλοιπο είναι περιττή σπατάλη ενέργειας, διότι δεν την ωφελεί καθόλου.
Θα γλίτωνε πολύ πόνο και χρόνο κι ενέργεια αν μπορούσε να σταματήσει και να ασχοληθεί με το παρόν της ζωής.
5. Κρατώντας απωθημένα. Και αυτή η συνήθεια – να πιπιλάς κάποια προσβολή, κάποια αδικία, καίει τη νοητική σου ενέργεια. Πάλι νοερά ζεις στο παρελθόν ξαναφτιάχνεις το σκηνικό, διορθώνεις λόγια και πράξεις – όλα δίχως πραγματικό αποτέλεσμα. Και αυτό επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά.
Η καλύτερη θεραπεία; Γνήσια, ολόκαρδη συγχώρεση!
6. Αυτο-βασανισμός. Αυτή η συνήθεια είναι πάλι νοερή – όχι σωματική, οπότε θα περιέχει και σωματικό τραυματισμό ίσως. Είναι είδος αυτο-επίκρισης και αυτο-απαξίωσης ή υποβάθμισης. Έχουμε διάφορα απωθημένα με τον εαυτούλη μας (ποιος εαυτός με ποιον εαυτό;) και γκρινιάζουμε κι επικρίνουμε τον εαυτούλη μας για τις ανοησίες και αποτυχίες του, μένοντας πάλι στο παρελθόν. Ενώ μπορούμε, πιάνοντας αποφασιστικά τον ταύρο από τα κέρατα, να παρατήσουμε το παρελθόν και να δώσουμε νέα κατεύθυνση στις δραστηριότητες μας με υγιή αφετηρία. Η αυτο-τιμωρία και αυτο-λύπηση δεν βοηθούν σε τίποτα.
7. Υπερκόπωση. Η αιτία της είναι υπεραπασχόληση, εργασιομανία.
Εδώ πάλι πρέπει να θυμόμαστε το «Μηδέν άγαν» και το μέτρο!
Όταν εργαζόμαστε με μέτρο σε δουλειές που ενδιαφέρουν και αρέσουν, παίρνουμε φρέσκια ενέργεια: αυτό είναι διαπιστωμένο. Μα και σε τέτοιες εργασίες, όταν ξεφεύγουμε από το μέτρο, επέρχεται κόπωση. Και δυστυχώς σήμερα οι περισσότερες εργασίες μας δεν έχουν πολύ ενδιαφέρον και δεν προκαλούν πάθος και προσοχή. Στη ρουτινιάρικη εργασία χρειάζεται μέτρο και προσοχή!
8. Ονειροπόληση για το μέλλον. Δυστυχώς όλοι περνούμε πολύ χρόνο σε αυτή την απασχόληση του μυαλού. Δεν αναφέρομαι στον σχεδιασμό επικείμενου γάμου ή διακοπών ή άλλου απαραίτητου προγραμματισμού. Μπορεί να είναι η ανησυχία για συμφορά ή μια ρόδινη ομίχλη ευτυχίας: μα μπορεί ούτε το ένα ούτε το άλλο να συμβεί. Η ενέργεια στα ευχάριστα ή δυσάρεστά αισθήματα και ο χρόνος ξοδεύονται άδικα και χάνονται.
9. Δράση ενάντια στις Αξίες μου. Ο Stawicki θεωρεί αυτή τη συνήθεια χειρότερη από τις άλλες καθώς αυτή προκαλεί τις άλλες. Το καταλαβαίνεις πως το κάνεις και μετά επιδίδεσαι σε αυτο-επίκριση και αυτο-τιμωρία. Και δυστυχώς στις μέρες μας, δεν είμαστε ξεκάθαροι για τις Αξίες μας νομίζοντας πως το να είμαστε ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας με καλή δουλειά, αμοιβή και περιουσία, αρκεί.
10. Αυτοπροβολή. Αυτή τώρα είναι μια από τρεις που προσθέτω εγώ.
Λίγο πολύ όλοι αυτό προσπαθούμε, πάντα σε βαθμό που γίνεται ματαιοδοξία, να παρουσιάζουμε τον εαυτούλη μας να ξέρει καλύτερα, να είναι πιο δεξιοτέχνης και να είναι ηθικά ανώτερος. Δυστυχώς αρκούμαστε μόνο με την εμφάνιση και όχι την ουσιαστική πραγματικότητα.
11. Επίκριση. Η αυτο-επίκριση που αναφέραμε πιο πάνω εκτείνεται ως συνήθεια στην επίκριση των πάντων – προσώπων, πράξεων και πραγμάτων. Είναι μια νοερή, σχεδόν αδιάκοπη γκρίνια ενάντια σε όλα. Αυτή ρουφά ενέργεια ως δραστηριότητα στον νου μας, μα δηλητηριάζει τις σκέψεις, τις διαθέσεις και τα αισθήματά μας.
12. Φλυαρία. Η πιο συχνή και πιο σπάταλη συνήθεια που επηρεάζει και τον εαυτούλη μας μα και άλλους ανθρώπους που ατυχώς βρέθηκαν κοντά μας και δέχονται τις ριπές της μηχανικής ομιλίας μας.
Δοκιμάστε να μιλάτε αργά και να ακούτε τη φωνή σας, να ακούτε αυτό που λέτε. Θα τρομάξετε. Δοκιμάστε να πείτε μόνο ό,τι είναι απαραίτητο – τίποτα περιττό. Πάλι θα τρομάξετε!
Για τη θεραπεία των συνηθειών αυτών ο Stawicki προτείνει Διαλογισμό. Συμφωνώ και στηρίζω την πρότασή του.
Εδώ σταματώ κι εγώ τη δική μου φλυαρία. Καλή τύχη!
Είδα ένα σύντομο άρθρο από κάποιον M. Stawicki στο Διαδίκτυο και σκέφθηκα να επωφεληθούμε όλοι. Δίνω 9 καθημερινές συνήθειες, όπως είναι στη δική του σειρά. Μα αυτή η σειρά ενεργοβόρων συνηθειών διαφέρει από άτομο σε άτομο.
1. Αναβολή. Παίρνει πολλές μορφές μα πάντα προκαλεί καθυστέρηση στη δράση που πρέπει να γίνει όσο πιο σύντομα μπορεί. Συχνά απασχολείσαι με κάτι άλλο, όχι και τόσο επείγον ή σημαντικό, ή απλά δεν κάνεις τίποτα. Ο νους είναι διαιρεμένος και στρέφεται κάθε τόσο στην αναγκαία, απωθημένη πράξη.
2. Κραιπάλη. Φαγητό και νερό εξάπαντος δίνουν ενέργεια. Μα η υπερβολή στο ένα ή στο άλλο ρουφά ενέργεια (για πέψη) και σε αφήνει σε ληθαργική κατάσταση. Το ίδιο ισχύει για οποιαδήποτε υπερβολή - στο διάβασμα, στην τηλεόραση (κυρίως), σε επιτραπέζιο παιχνίδι.
Χρειάζεται μέτρο σε όλα. Μηδέν άγαν (=υπερβολή)!
3. Ζώντας στο παρελθόν. Κάποτε είναι ανάγκη να ανατρέξουμε στο παρελθόν για να συνεχίσουμε τώρα ή να αντλήσουμε κάποιο μάθημα. Ή αναθυμόμαστε κάτι έξοχο, κάτι θαυμάσιο, και νιώθουμε καλύτερα.
Μα το να ζούμε σε παρελθοντικές εμπειρίες είτε μένοντας με ευχάριστα περασμένα είτε αλλάζοντας στο νου μας τα δυσάρεστα σφάλματα, μας κρατά μακριά (στο νου) από το παρόν τώρα. Μόνο στο παρόν εδώ, τώρα, υπάρχεις και ζεις και μπορείς να δράσεις.
4. Ανησυχία. Λέγεται και άγχος. «Είναι ένα ρεύμα φόβου που κυλά στον νου και με την επανάληψη ανοίγει ένα αυλάκι στο οποίο χύνονται οι σκέψεις σου.» 85% των ανησυχιών σου δεν πραγματώνονται. Μα αντί να καταπιάνεσαι με τις ανάγκες του παρόντος χάνεσαι στην ανησυχία για τα μελλοντικά.
Έχω μια φίλη άρρωστη που δεν βρίσκει βοήθεια στην ιατρική. Ανησυχεί κάθε στιγμή, διότι κατά καιρούς την πιάνει ζαλάδα. Αν την πιάσει καθώς ψωνίζει, αν την πιάσει στο σινεμά, αν την πιάσει καθώς εργάζεται κ.λπ.... Στην περίπτωσή της η ανησυχία της πραγματώνεται ίσως 50% ή κι 60%. Μα, πάλι, το υπόλοιπο είναι περιττή σπατάλη ενέργειας, διότι δεν την ωφελεί καθόλου.
Θα γλίτωνε πολύ πόνο και χρόνο κι ενέργεια αν μπορούσε να σταματήσει και να ασχοληθεί με το παρόν της ζωής.
5. Κρατώντας απωθημένα. Και αυτή η συνήθεια – να πιπιλάς κάποια προσβολή, κάποια αδικία, καίει τη νοητική σου ενέργεια. Πάλι νοερά ζεις στο παρελθόν ξαναφτιάχνεις το σκηνικό, διορθώνεις λόγια και πράξεις – όλα δίχως πραγματικό αποτέλεσμα. Και αυτό επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά.
Η καλύτερη θεραπεία; Γνήσια, ολόκαρδη συγχώρεση!
6. Αυτο-βασανισμός. Αυτή η συνήθεια είναι πάλι νοερή – όχι σωματική, οπότε θα περιέχει και σωματικό τραυματισμό ίσως. Είναι είδος αυτο-επίκρισης και αυτο-απαξίωσης ή υποβάθμισης. Έχουμε διάφορα απωθημένα με τον εαυτούλη μας (ποιος εαυτός με ποιον εαυτό;) και γκρινιάζουμε κι επικρίνουμε τον εαυτούλη μας για τις ανοησίες και αποτυχίες του, μένοντας πάλι στο παρελθόν. Ενώ μπορούμε, πιάνοντας αποφασιστικά τον ταύρο από τα κέρατα, να παρατήσουμε το παρελθόν και να δώσουμε νέα κατεύθυνση στις δραστηριότητες μας με υγιή αφετηρία. Η αυτο-τιμωρία και αυτο-λύπηση δεν βοηθούν σε τίποτα.
7. Υπερκόπωση. Η αιτία της είναι υπεραπασχόληση, εργασιομανία.
Εδώ πάλι πρέπει να θυμόμαστε το «Μηδέν άγαν» και το μέτρο!
Όταν εργαζόμαστε με μέτρο σε δουλειές που ενδιαφέρουν και αρέσουν, παίρνουμε φρέσκια ενέργεια: αυτό είναι διαπιστωμένο. Μα και σε τέτοιες εργασίες, όταν ξεφεύγουμε από το μέτρο, επέρχεται κόπωση. Και δυστυχώς σήμερα οι περισσότερες εργασίες μας δεν έχουν πολύ ενδιαφέρον και δεν προκαλούν πάθος και προσοχή. Στη ρουτινιάρικη εργασία χρειάζεται μέτρο και προσοχή!
8. Ονειροπόληση για το μέλλον. Δυστυχώς όλοι περνούμε πολύ χρόνο σε αυτή την απασχόληση του μυαλού. Δεν αναφέρομαι στον σχεδιασμό επικείμενου γάμου ή διακοπών ή άλλου απαραίτητου προγραμματισμού. Μπορεί να είναι η ανησυχία για συμφορά ή μια ρόδινη ομίχλη ευτυχίας: μα μπορεί ούτε το ένα ούτε το άλλο να συμβεί. Η ενέργεια στα ευχάριστα ή δυσάρεστά αισθήματα και ο χρόνος ξοδεύονται άδικα και χάνονται.
9. Δράση ενάντια στις Αξίες μου. Ο Stawicki θεωρεί αυτή τη συνήθεια χειρότερη από τις άλλες καθώς αυτή προκαλεί τις άλλες. Το καταλαβαίνεις πως το κάνεις και μετά επιδίδεσαι σε αυτο-επίκριση και αυτο-τιμωρία. Και δυστυχώς στις μέρες μας, δεν είμαστε ξεκάθαροι για τις Αξίες μας νομίζοντας πως το να είμαστε ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας με καλή δουλειά, αμοιβή και περιουσία, αρκεί.
10. Αυτοπροβολή. Αυτή τώρα είναι μια από τρεις που προσθέτω εγώ.
Λίγο πολύ όλοι αυτό προσπαθούμε, πάντα σε βαθμό που γίνεται ματαιοδοξία, να παρουσιάζουμε τον εαυτούλη μας να ξέρει καλύτερα, να είναι πιο δεξιοτέχνης και να είναι ηθικά ανώτερος. Δυστυχώς αρκούμαστε μόνο με την εμφάνιση και όχι την ουσιαστική πραγματικότητα.
11. Επίκριση. Η αυτο-επίκριση που αναφέραμε πιο πάνω εκτείνεται ως συνήθεια στην επίκριση των πάντων – προσώπων, πράξεων και πραγμάτων. Είναι μια νοερή, σχεδόν αδιάκοπη γκρίνια ενάντια σε όλα. Αυτή ρουφά ενέργεια ως δραστηριότητα στον νου μας, μα δηλητηριάζει τις σκέψεις, τις διαθέσεις και τα αισθήματά μας.
12. Φλυαρία. Η πιο συχνή και πιο σπάταλη συνήθεια που επηρεάζει και τον εαυτούλη μας μα και άλλους ανθρώπους που ατυχώς βρέθηκαν κοντά μας και δέχονται τις ριπές της μηχανικής ομιλίας μας.
Δοκιμάστε να μιλάτε αργά και να ακούτε τη φωνή σας, να ακούτε αυτό που λέτε. Θα τρομάξετε. Δοκιμάστε να πείτε μόνο ό,τι είναι απαραίτητο – τίποτα περιττό. Πάλι θα τρομάξετε!
Για τη θεραπεία των συνηθειών αυτών ο Stawicki προτείνει Διαλογισμό. Συμφωνώ και στηρίζω την πρότασή του.
Εδώ σταματώ κι εγώ τη δική μου φλυαρία. Καλή τύχη!
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.